Yeter ki kur’an susmasin iÇİndekiler böLÜM 3 BÖLÜM 5

4. BÖLÜM

Şükrü bey ve çocuklar uyanmış her sabahki gibi kahvaltı yapmak için sofranın başında toplanmışlardı. Bir yandan kahvaltılarını yaparken bir yandan da konuşuyorlardı. Ayşe hanım kızı Fatma’dan şikayet etti.

-Uyanmıyor, onu uyandırıncaya kadar canım çıkıyor. Bazen kahvaltı bile yapamadan gidiyor. Dersleri hiç iyi değil..

-Ne yapayım, okuması için elimden geleni yapıyorum. Onu hiçbir konuda zorlamıyorum. Giyimine dahi karışmıyorum. Önceleri öyle miydi? Bizim bacılarımızın, analarımızın başlarını açmaları, örtüsüz dolaşmaları hadlerine miydi? Mümkün değil yapamazlardı. Ama şimdi buna da karışmıyorum. Yeter ki okusun deyip elimden geleni yapıyorum.

-Zaten bu duyarsızlığın onu şımartıyor. Okuldan gelir gelmez bu defa da dışarı arkadaşlarıyla dolaşmaya gidiyor. Bana hiç yardım etmiyor. Aklı bir karış havada.

-Hımm…

-Beni dinlemiyorsun galiba.

-Yo, dinliyordum, ne diyordun?

-Dinleseydin ne dediğimi bilirdin. Düşündüğün şeyler kızından daha mı önemli?

-İşleri düşünüyordum. Son zamanlarda işler biraz durgunlaştı. Acaba yapılan yeni zamların mı etkisi var? Genelde bizim gıda sektörünün işleri pek durgunlaşmazdı. Evet evet kesinlikle yapılan yeni zamların etkisi olacak.

Ayşe hanım, konu ekonomik durumlarından açılınca kızını unuttu.

-İşyerini değiştirsen; belki değişiklik işe yarar da işlerin açılır. Ya da farklı şeyler satmaya çalışsan olmaz mı?

-Değişiklik biraz zor. Çünkü, müşterilerim şu an bulunduğum yere alışmışlar. Farklı şeylere gelince, olabilir; ama onlar için de para lazım. Şu anda biliyorsun ev için kooperatif işindeyiz. Evin taksitlerini ödüyorum. Bunun dışında yeni aldığın makinenin ve diğer ıvır-zıvırların taksitlerini ödüyorum.

Bir an daldı ve köydeki evlerini, tarlaya gidişini, oduna gidip odun taşıyışını, yoksulluk içinde geçen gençliğini düşündü şükrü bey. Şimdi böyle değildi. Tarlada çalıştığı kadar yorulmuyor, odun toplamıyordu, ama yine de o zaman şimdikinden daha rahat olduğunu düşündü.

-Yine daldın. Söylediklerimi dinlemiyorsun. Son zamanlarda sende bu haller çok olmaya başladı. Bir sorunun mu var?

-Hayır, merak etme bir şeyim yok, deyip ayağa kalktı. “ben gidiyorum, bir ihtiyacın var mı?

Babalarının ayağa kalktığını gören Ali ve Ahmet de hemen sofradan kalkarak bir ağızdan babalarına:

-Bize para vermedin. Para vermezsen okula gitmeyiz, dediler.

Ali ilkokul 5. sınıfta okuyordu. Sarı saçları ve mavi gözleri ile çok güzel bir çocuktu. Çalışkan olduğundan babası tarafından çok seviliyordu.

Ahmet, ilkokul 2. sınıfta okuyup kardeşinin tam tersine, esmer, siyah saçlı ve kara gözlü bir çocuk olup bölge insanının yapısındaydı. Ahmet derslerinde biraz zorlanıyordu. Çünkü Türkçe’yi hâlâ tam sökememişti. Bu da derslerini etkiliyordu.

Aslında bölge insanın çoğu böyle. Bu sebepten bir çok konuda meramını ve ihtiyaçlarını ifade edememekte.

Şükrü bey evden çıkıp işyerine doğru ilerlerken yolda uzun süredir görmediği bir dostuna rastladı. Bu rastlantı onu çok sevindirmiş çoktandır görmediği arkadaşını dükkana götürerek derin bir sohbete dalmışlardı.

-Nasılsın, ne yapıyorsun? Çoktandır görünmüyorsun, nerelerdesin? Dedi Şükrü bey.

-İyiyim sağ olasın. Vallah işten güçten fırsat yok. Yaklaşık bir yıldır işim gereği şehir dışındaydım. Bunun için arayıp soramadım, seni sormalı. Sen ne yapıyorsun, diye mukabelede bulundu Mecit bey,

-Gördüğün gibi evden işyerine, işyerinden eve gidip geliyorum. Başka bir şey yapmıyorum. Zaten başka da yapılacak bir şey yok. Çocukların nasıl, Ayşe yenge..

-İyidirler, iyidirler. Ayşe bildiğin gibi ev işleriyle uğraşıyor. Fatma lise 3’te okuyor. Aklı bir karış havada. Zamane gençlerinin çoğu öyle olmuş. Sahi sizin Hasan ne yapıyor, okulu bitirdi mi?

-Sorma birader, benim ondan çektiğimi yağ ateşten çekmemiştir. Şu an üniversitenin ikinci sınıfında okuyor.

Merak içinde sordu Şükrü bey:

-Neden? Ne oldu ki?

-Daha ne olsun? Tam bir sofu olmuş. Cebinde takkesi, misvakı camiden çıkmaz olmuş. Oğlum diyorum, gençsin, toysun, bırak bunları biraz hayatını yaşa, sonra istersen derviş de olursun. O ise bana “ölüm gençliğe bakmaz. İslam’ı yaşamak için ille yaşlı olmak gerekmiyor. Asıl olan genç iken İslam’ı yaşamaktır” diyor. Tamamen kendini dine vermiş durumda. Ne yapacağımı şaşırdım. Oysa ben onun okul okuyup bir makam sahibi olmasını beklerken o tam tersi davranıp dünyayı bir kenara itmiş durumda. Varsa-yoksa cami ve dini ibadetler. Bunları hedef edinmiş.

-Ne yaparsın Mecitciğim. Bizler sabahtan akşama kadar çalışıp çabalıyoruz. Çocuklarımızın belli bir yere gelmeleri için didiniyoruz. Onlar ise bizin dediğimizi değil başkalarının dediğini yapıyorlar.

-Evet, biz böyle miydik? Bizim baba tarafımız bize bir şey söylediler mi itiraz etmek haddimiz değildi. Gerçi itiraf etmeliyim ki, Hasan’ın edep ve terbiyesi diğer çocuklarımınkinden daha fazla. Beni hiç kırmıyor. Bana ve annesine çok saygılı. Ne var ki benimsediği yaşam tarzı bana aşırı geliyor. Bu konuda onun ile anlaşamıyoruz. Biz de Müslümanız; ama onlar gibi aşırı değiliz. Gerçi namaz kılmıyorum; lâkin illa namaz kılmak, oruç tutmak, zekat vermek mi gerekiyor? Müslümanlık kalp işidir. Kalbin ile inanmışsan tamam. Bunları söylediğim zaman bana: “İslam sadece kalp işi olsaydı; Allah ameli gerektirecek emirlerde bulunmazdı. İslam’ı sadece kalp işi olarak görenler, Allah’a iftira ediyor, haşa bir nevi onu bilgisizlikle suçluyorlar.

Ne demek kalp işi olacak da Allah buna rağmen bizden ameli şeyler isteyecek? Allah’ı tenzih ederim. Allah K. Kerim’de “İnandık deyip de bir başınıza bırakılacağınızı mı sandınız?” buyuruyor. Bu da sadece inandım demekle Müslüman olunmayacağının en büyük delilidir” diyor.

İşte bana bu ve buna benzer şekilde karşılık vererek benim hakkıyla inanmadığımı ima ediyor, diyerek dert yanıyordu.

Aslında oğluna içten içe hak vermiyor değildi Mecit bey. Ne car ki yakın çevresi ve yaşam tarzı onun oğluna karşı tavır almasına sebep oluyor, oğlunun yaşadığı temiz İslami yaşantıyı aşırı buluyordu. Oysa ki İslam’ı en iyi yaşayan sahabelerin yaşantısı tam anlamı ile günümüzde yaşansa toplumun büyük bir çoğunluğu yeni bir din çıkarıldığını söyler.

İslam için sayısız şehit vermiş bir toplumda İslami hayatın garipsenmesi küfrün ne kadar da sinsi ve ciddi çalıştığını gösteriyor.

-Hasan da camilerde halkın çocuklarına K. Kerim dersi vermek istiyoruz diyen ve hanımları çarşaflı olanlara mı katılmış yoksa?

Derin bir of çekti Mecit bey

-Ta kendileri. Yediği içtiği onlardan ayrı gitmiyor. Bir düşün… gencecik çocuk gece yarıları uykudan uyanıp namaz kılıyor. Ramazanın dışında oruç tutuyor. Yabancı hiçbir bayan ile konuşmuyor, akraba kızları dahil. Cami vakti geldi mi işini gücünü bırakıp camiye gidiyor. Neymiş beyefendi orda K. Kerim dersi veriyormuş… Kur’an dersi sana mı kaldı? İmamlar var onlar versinler dediğimde;

-Allah Resulü “En hayırlınız Kur’an öğrenen ve öğretininizdir” diye buyuruyor. Bu emir tüm Müslümanları kapsar, sadece imamları değil. Kur’an-ı Kerimi öğrenip öğretmek sadece onlara has değildir. Hepimizin ödevidir. Hıristiyan aleminde olduğu gibi İslam’da din adamı sınıfı yoktur. Yani toplumda sadece bir kısım insan dini hükümlerle ilgilenecek toplumun diğer kısmı onları takip edecek ve kendisini sorumlu kabul etmeyecek. Hayır! İslam’da bu yoktur. Allah K. Kerim’de “Ey iman edenler!” diyor, “Ey İmamlar!”demiyor. Bu yüzden Kur’an-ı Kerim öğretmek, İslam’ı anlatmak küçük-büyük, erkek-kadın tüm Müslümanlara farzdır. Bunun için bugün ben camiye Kur’an dersi vermeye gidiyorum. Toplumun çocuklarına hiçbir ücret beklemedin ben ve benim gibileri gidip ders veriyoruz. Hatta çok büyük fedakârlıklarda bulunarak, bacılar da camide kız çocuklarına ders veriyorlar. Bu yaptığımız işten dolayı bizim alnımızdan öpeceğinize bize karşı cephe alıp alıkoymaya çalışıyorsunuz. Bu bir Müslümana yakışır mı?

Gibi uzun uzun cevaplar veriyor. Şaşırıp kaldım. Ne yapacağımı bilemez durumdayım. Aslında yaptıkları hoşuma gitmiyor değil; ama şu parti mensupları ona zarar verebilirler. Çünkü, onların İslam’a pek tahammülleri yok. Zaten İslamcılara da savaş açmışlar. Oysa onun hiç umurunda değil. Öldürülürsem şehidim diyor. Ben de şehid olmak istiyorum deyip ölümle dalga geçiyor. Ya yakalanırsa, çünkü devlet de camilerde ders verilmesini istemiyor. Hatta ders verenlere karşı büyük bir baskısı var. Bunun için yakalanmasından da korkuyorum. Mecit bey anlatıyor, şükrü bey de dinliyordu.