* Gülçehre Kudretillakızı
Yüklə 1,35 Mb. Pdf görüntüsü
|
***
197 AŞK EBEDİDİR ydan sabah çocuklarını okula gönderdikten sonra şimdi dışarı çıkacağım derken, aniden telefon çaldı. O, ahizeyi alıp yabancı erkeğin sesinden biraz ürkmüş gibi oldu. Çünkü şimdiye kadar aynı telefona çocuklarından başka kimse telefon açmıyordu. Ev sahibiymiş. Selamlaşmadan sonra “Eğer herhangi biri ev belgelerini sorarsa, işte bu telefon numarasını verin”, dedi. Aydan rakamı kaydetip vedalaştı. Ahizeyi koyup, biraz nefes aldı. Böylece Alibek dört ay sonra onlara üç odalı değil, dört odalı ev ayarladı. Aydan çocuklarıyla birlikte yeni eve taşındı. Onun neşesine diyecek yoktu. O sene tatilde köye gitmedi. Topladığı paralarına evine yeni mobilya satın aldı. İslam ise köye gidip ninesiyle dedesini yeni aldıkları eve getirdi. Onlar da evi görüp çok sevindiler. Aydan, anne babasının çok memnun olduklarını görüp, kendini gayet mutlu hissetti. Akşam yemeği anında Adil reis Sıddık hakkında sordu. Bu soruyu bekleyen Aydan kocasını fazla kötülemek istemedi, ama hanımı ve iki çocuğunu olduğunu söyledi. Aydan artık onunla asla yaşamak istemediğini belli etti. Çocuklarına ne olursa olsun babalarını kötülememelerini söyleyip bu konuya kesin nokta koydu. Riskiye, kızına acıyarak biraz bakınıp durduktan sonra: – Sen hâla gençsin kızım, yalnız yaşamamalısın, – dedi. Hanımının bu sözüne şaşıran reis ona biraz tuhaf baktı. – Anneciğim, orası alın yazım artık, benim için sizlerin sağ salim olmanız ve çocuklarımın kendi yolunu bulmasıdır. Başka bir şey istemem? –dedi Aydan. Aydan, günlerin nasıl çabuk geçtiğini anlamamıştı. Anne babası artık köye dönmek istiyorlardı. Aydan, büyüklerinin daha A 198 kalmalarını istiyordu, ama babası şimdi havanın sıcak olduğunu, günler soğuk olunca tekrar geleceklerini söyledi. Böylece Aydan büyüklerini köye uğurladı. Aydan’ın işi bitmek bilmiyordu, evin eksiklerini bitirmek için pazara, oradan işe koşturmaktan kendini alamıyordu. İş yerindekiler hep “Ne zaman bizi yeni evde konuk edeceksiniz?” diye şaka bile yapıyorlardı. Sonbahar geldiğinde İslam’a askere çağrı kâğıdı geldi. Aydan bunu beklemiyordu o yüzden çok tedirgindi. Tam o günlerde anne babası gelmişti. Oğlu askeri bölüme gidip adete göre saçları tümüyle kesilmiş kel hâlde döndü. Aydan işten döndüğü zaman, İslam yatakta düşünceye dalmış bir hâlde yatıyordu. Oğlunu sonradan özleyeceğini düşünüp ağlamaya başladı. O zaman oğlu: – Anne, niçin ağlıyorsun, ben de arkadaşlarım gibi vatanî görevimi yapmam lazım. Zaman çok çabuk geçer. Gelecek hafta göndereceklermiş, – diyerek teselli etti. Aydan, anne babası eve geldikleri için çok rahatlamıştı. Babasıyla konuşup, tatil günü hayır yapmak istedi. Böylece iş arkadaşlarını da eve davet etti. Ziba sabah erkenden gelip yardımcı oldu. İslam da arkadaşlarını eve çağırdı. Sonra annesine şöyle dedi: – Anneciğim, hocamı da davet ettim, “zaman bulup mutlaka gelirim” dedi. Aydan bunları duyunca “Hocasını ne kadar çok seviyor ya” diye şaşırdı. Tam o sırada Ziba: – Aydan abla, erkekler için hangi odayı ayarlarız? – diye sordu. – Konuk odasını ayarlarız, – dedi Aydan. Gümüş’le Ziba koştura koştura yardımcı oluyorlardı. Akşam konukları uğurladıktan sonra iki komşu kadın geldi onlara. Aydan onları içeriye alıp sohbet ederken dışarıdan İslam’la 199 birisi içeri girdi. Mutfaktan çay taşıyan Gümüş ona selam verdi. Dedesi çıkıp konuğu karşıladı. – Anne, anneciğim, – diye seslendi İslam. Aydan yerinden kalkıp dışarı çıktı. O, konuğu görünce hayretten dili tutulmuştu. Sanki kan basıncı artmış gibi kızarmıştı yüzü. O, işte öğrencilik döneminde ressamların sergisinde karşılaştığı uzun boylu delikanlıydı. İster istemez “Ya Allah”, dediğini kendisi de fark etmedi. O zaman oğlu annesine şaşkın vaziyette bakarak: – Tanışın, benim hocam Kabil abi, – dedi gülümseyerek. Aydan’ı görünce o da şaşırmıştı, kulaklarına kadar kızarmıştı ve hemen: – İyi misiniz? – diye sordu. Aydan zar zor kendini toparlayıp: – Teşekkür ederim, iyiyim, siz nasılsınız? – diye cevap verdi. Aydan yavaşça yatak odasına girdi ve sağa sola baktı. Durmadan oradan oraya yürüdü. O aynı anda ne yapacağını da bilmiyordu. O sırada odaya giren İslam: – Anne, sen de gelsene, dedi. – Tamam, tamam gelirim, çok ısrar etme, zaten ninen var orada, – dedi Aydan. Bunun üzerine oğlu bir şey demeden odadan çıktı. “Evet, oraya gelmezsem saygısızlık olur”, diye düşündü Aydan. Oğlu herkesle iyi ilişkide bulunmaya çalışan, konuksever Adil dedesine çok benziyordu. Aydan odadan çıkınca misafir odasından çıkan oğluna rastladı. O, elinde çaydanlıkla mutfağa doğru gidiyordu. Yavaşça onun elinden çaydanlığı aldı ve: – Hadi çaydanlığı bana ver, ben götüreyim, – dedi. Oğlu memnun olup: 200 – Buyur anneciğim, – diye çaydanlığı vererek, doğru kendi odasına gitti. Aydan, babası ve misafirin oturduğu odaya girdi. Babası zevkle konuğa bir şeyleri anlatmaktaydı. Gözler buluşunca Aydan yine ateş içinde yanmakta olduğunu anladı. Babası onları tanıştırmak için: – Alnımıza yazılan işte bu tek kızımız, – dedi. Kabil, “Öyle mi?” der gibi başını sallayıp, Aydan’a baktı. O sırada İslam elinde iki üç tane resimle içeri girdi. Hocasına yakın oturup: – Bu ziyaret edilen kutsal pınarın resmi. Şu dedemle birlikte atla dağın tepesine çıktığımız resim. İşte bu da ninemle annemin elmazarda bulunduğu manzarayı yansıtıyor, – diye açıklama yaptı. Aydan biraz utanmış gibi oldu. Kabil bey: – Evet, tanıdım, – dedi. İslam şaşırarak: – Annemi tanıyor musunuz? – diye sorunca hocası: – Evet, tanıyorum, – dedi. Aydan’ın içi daha yanmaya başladı. Oğlu hemen: – Ya sen?” diye sordu. Aydan, ne diye cevap vereceğini de bilmiyordu. Kabil bey: – Annenizi bilmiyorum ama ben onu iyi hatırlıyorum, – dedi. Aydan artık bitmişti, içinde şimdiye kadar hapsedilmiş duyguları feryat etmekteydi. Hepsini hatırlıyormuş. Yavaşça yerinden kalkıp, çay bahanesiyle koridora çıktı. Odasına girdi ama sakin olamıyordu. İçin için ağlamak istiyordu. Tam o sırada oğlu içeri girince: – Beni rahat bırak, – dedi Aydan. Böylece oğlunun sorularından biraz kurtulmuş oldu. Nitekim Aydan, konuğu uğurlamaya da çıkmadı, daha doğrusu utandığından dolayı ona gözükmemeye çalıştı. 201 Sabah olunca Aydan işe acele etti. Çay bile içmeden evden çıkıp gitti. Artık o dünkü Aydan değildi. Yürümeleri başkaca, genç kızlar gibi yürüyordu. Baktığı her yer ona çok güzel gözüküyordu. Şimdi karşımdan Kabil Bey çıkacak, diye etrafa bakınıp duruyordu. İş yerinde de herkesle iyi konuştu. Daha doğrusu dünkü eğlenceden sonra herkes ona iyi davranıyordu. Akşam olunca tekrar eve döndü. Evde annesi yalnızmış, babasıyla oğlu bir yerlere gitmiş. Aydan artık sıkılmaktaydı. Ondan bir haber yoktu. Geri dönüp telefona baktı. O da susuyordu. Çay hazırlayıp mutfağa geçti. Annesiyle biraz sohbet etti. – İslambek’in hocası çok hoş bir delikanlıymış, – dedi Riskiye hanım. – Nasıl delikanlı, yaşlanmış biri ya, – dedi şakalaşır gibi Aydan. Annesi kızına ilginç göz atarak: – Bu ne demek, şimdi kırk yaşındaymış. Onu överek babanın da ağzı yoruldu, – dedi. O sırada Gümüş girdi içeri. Yemek yedikten sonra ninesine sarılıp: – Eline sağlık nineciğim, pişirdiğin yemek çok lezzetli olmuş, – diyerek kendi odasına geçti. Aydan konuyu değiştirmek amacıyla: – Köyü özlüyor musun anneciğim? – diye sordu. Annesi şöyle bir ah çekti ve sonra: – Özlemeden olur mu yavrum. Evet şunu da söylemeyi unutmuşum, geçenlerde Azimcan hanımıyla gelmişti. Komşularla görüşüp Aydan’a söyleyeceklerim var demiş. – Ya, anneciğim, niçin daha önce söylemedin bunu? – dedi Aydan. – Unutmuşum, – dedi annesi. – Nasıl iyimiymişler acaba? Tatile çıktığım zaman mutlaka Fergane’ye gidip ziyaret edeceğim onları, – dedi Aydan. 202 Tam o zaman telefon çaldı, Aydan, mutfaktan nasıl acele koşarak geldiğini anlayamamıştı. Telefonun yanına gidip biraz derin nefes alıp, kendince “işte bu o” diye düşünerek sanki hiçbir şey olmamış gibi ahizeyi kaldırdı. Oğluymuş: – Anneciğim, biz ninemle biraz sonra geliriz, merak etmeyiniz, – der. – Şimdi nerdesiniz? – diye sordu Aydan. – Misafirlikteyiz, anneciğim, – diye çok konuşmadan ahizeyi yerine koydu. Riskiye şaşırarak kızına: – Ne oldu acaba, niye bu kadar acele ettin, çok korkuttun ya, – dedi. Aydan söz bulamadan gülümsedi sadece. Karanlık çökünce babasıyla oğlu memnun olarak eve dönmüşlerdi. İslam, hocasının onları misafir ettiğini, eve şimdi arabasıyla getirdiğini söyledi. Aydan kendi kendine “Mademki seni görmek istememiş, yine ne istiyorsun?” diye kalbinde ateş alan kora su attı. Askere gideceği gün gittikçe yaklaşırken Aydan’a göre oğlu çok üzgün gözükmekteydi. Aydan yatakta düşünceye dalan oğlunun yanına gidip: – Ne oldu sana yavrum, askere gitmek istemiyor musunuz yoksa? – diye sordu. – Niçin öyle diyorsun anne, merak etme, her şey iyi, – diyerek uzandığı yerde ters döndü. Oğlunu uğurladıkları gün nedense hocası gözükmedi. İslam da hocası hakkında hiç konuşmadı. Dedesi İslam’a hocası hakkında sorduğu zaman her defa zevkle konuşuyordu, ama bu kez ancak “evet, hayır” demekle yetindi. Terminale geldikleri zaman da oğlu annesinin gözüne hiç bakmıyordu, dedesinin söylediklerine kulak asmıyordu. Son dakikalarda annesi ağlarken, ancak o zaman boynuna sarılıp vedalaşarak gözünün yaşını belli etmemek için geriye 203 bakmadan içeri girdi. Aydan, durmadan ağlarken, “Belki şimdi yanında babası bulunmadığı için üzülmüştür, aslında böyle zamanlarda herkes yanında babasının olmasını ister, zavallı çocuk”, diye düşünmekteydi. Nihayet zor bir şekilde oğlunu uğrladıktan sonra hep birlikte eve dönmüşlerdi. Ev İslam’sız sanki öksüz kalmıştı, özellikle akşam yemeği zamanında onun yeri net belli oluyordu. Gece yarısına kadar uyuyamayan Aydan düşünceye dalmıştı. “O kadar çok övdüğü hocası da hiç aramadı. İşte böyle Aydan, sen kendince göklerde uçmaktasın. Şunu iyi anla, herkese aynı şekilde iyi gözükeceğim dersen yanılırsın. Kaç gün oldu, niçin yoluna çıkmadı veya iş yerine gitmedi. Hiç olmazsa telefon açabilirdi ya, bunun imkânı vardı”, diye aynı duygu ve düşünceleri kafasından silip atmaya karar verdi. Artık onun kafası hep oğluyla meşguldü, her gün ondan mektup bekliyordu. Aradan bir ay geçmişse de oğlundan haber yoktu. O çok merak ettiğinden dolayı harp komutanlığına gidip durumu öğreneceğim dediği günlerin birinde işten eve dönerken oğlundan iki mektup geldiğini öğrendi. Aydan mektubu eline aldı ve üzerindeki yazıya göz attı. “Anneme yazdığım işte bu mektubu kimse okumasın”, diye yazmıştı. Gözlerini kapatıp kokladı ve odasına geçti. “Nukus şehrinden oğlun İslam’dan çok çok selamlar. Sevgili anneciğim, ben sağ salim ulaştım. Taşkentli bir arkadaşla birlikte askerliğe başladık. İnanki kardeşler de bizim gibi olamaz. Her şey yolunda, sen nasılsın anneciğim? ... Anneciğim, uzun zaman seninle açık konuşmak istemiştim, ama hiç cüret edememiştim. Herkes toplandığı o gün niçin ağladığını hocamdan öğrenmiştim. O, gençliğinde sana rastlayıp âşık olduğunu, sonra arayıp bulamadığını söylemişti. Ancak ben razı olursam ortaya görücü koyacağını söylemişti. Ben hayır dersem, bana hiç kızmayacağını ve biz her zamanki gibi usta ve çırak olarak kalacağımızı anlatıp, 204 “Cevabini bekleyeceğim” demişti. Anne önce buna kızmıştım, ama daha sonra çok düşündüm, o yüzden biraz geç mektup yazmaktayım. O beni kaç seneden beri tanıyorsa da sen benim annem olduğunu bilmiyordu. Bu gerçek. Bir gün çocuklarla aşk konusunda soru sorduğumuzda ben bir kızı bir defa görüp sonra bulamadım demişti. Anneciğim, kendi babamızla birlikte yaşamamız daha iyi olurdu tabii. Ama babama gidip söylememe rağmen beni uğurlamaya bile çıkmadı. Hatırladığım kadarıyla çocukluğumdan beri babam sana karşı hiç saygı göstermemiştir. Hatta o sıralarda seni balkondan aşağıya doğru atmasına da az kalmıştı. O zaman ben çok küçüktüm. Babam beni elinden çekip yatağa attığı zaman çok korktuğumdan dolayı Sefer dedem rahmetlinin bana öğrettiği: “Kulhuv Allah’u ahad”ı okuyup, babama insaf vermesini isteyip “Allah’umma salli ala Muhammed’en ve ala ali Muhammed” diye selavet söyleye söyleye çok terlemiştim. Diğerlerini söylemesem de kendin çok iyi biliyorsun. Hocama da mektup yazdım. Bununla senin isteğin bana bağlı demek istemiyorum, kendin bilirsin. İşte geçenlerde ninem “Hâla gençsin, yalnız yaşamamalısın”, demişti. Belki bu Allah’ın iradesidir anneciğim. Bizim için önemli olanı senin sağ salim olman. Ancak şunu da söyleyeyim, hocam çok iyi bir insan. Sevgi ve saygılarla oğlun İslambek”. Aydan mektubu okuyup oğlu hayatın iniş çıkışlarını daha iyi anlamaya başladığına, annesinin kaderine büyük adam gibi ilgi gösterdiğine şaşırmıştı. Ama “Bana şimdi kocanın ne lüzumu var, benim için sizlerin sağ salim olmanız yeter” diye kendi kendine konuştu. *** Ertesi gün Aydan işten dönerken annesinin sofra hazırlamakta olduğunu fark etti. – Hayrola, anne, bir şey mi var, – diye sordu. – Evde konuk var, – dedi Riskiye. – Kimmiş? – diye sordu Aydan yavaşça. 205 –Şimdi içeri girince anlarsın, – diyerek annesi salona çay götürdü. Aydan kendi odasına geçmek istedi. Ama karşısındaki açık bulunan salon kapısından içeride kadınların bulunduğunu anlayıp yavaşça içeri girdi. Oradaki iki hanıma bakıp biraz şaşırmış gibi oldu. Onların biri Kabil’in annesiydi. Artık geri dönmenin imkânı yoktu, gidip görüştü... Misafirler giderken yaşlı kadının çok memnun olduğu belliydi. Görücüler gitmişse de Aydan rahat değildi. Niçin üzgün olduğunu kendisi de bilmiyordu. Annesine bakmadan başını eğdiği hâlde yemek yiyordu. Annesi “sana ne oldu yavrum” diye sorunca: – Anneciğim, ben evlenmeyeceğim, çocuklarımın yanında rezil etme, lütfen. Hayır deyin onlara, o kadar, – dedi. – Gençliğinde de böyleydin ya. Görmeden, tanımadan hep hayır diyordun, – dedi Riskiye Hanım. O hiç beklenmedik bir anda sessiz sessiz ağlamaya başladığını görünce Aydan: – Anne tek bir kızını kaç defa evlendireceksin? – diye sorarken: – Mutlu olana kadar! – diye cevap verdi annesi. Tam o sırada kızı içeri girdi. O zaman Aydan kızına bakarak: – Kızım, beni ninen evlendirmek istiyor, – dedi . Gümüş, ninesine göz atıp: – Nineciğim her zaman doğru iş yapıyor, bunu bana kendin söylemiştin zaten! – diyerek kendi odasına geçti. Aydan, söylediklerini kızını etkilemediğine şaşırmıştı. O zaman anladı ki, ninesi ona daha önce iyice anlatmış... Belli bir zaman sonra iki hanım yine gelmişti. Aydan “hayır” demekten öteye geçmedi. Annesi ise hep üzülerek ağlıyordu. Günler soğumaya başlamıştı, üstelik kış yaklaşmıştı. Aydan, sabah erken kalkıp dışarıya çıktığı zaman her yeri kar sarmıştı. Kızıyla her zamanki gibi kahvaltı yaptıktan sonra durağa doğru yol aldı. Durakta yolcular çoktu, ama ne yazık ki aksine otobüs 206 azdı. Bembeyaz karda gezmek ne kadar zevkliyse de tek bir yerde oturup otobüs beklemek zordu, ayakları çok üşüyordu. Onlar hep yola bakıyorlardı. Ne kızının ne de kendisinin otobüsü gözükmüyordu. Ayakları çok donunca Aydan yeri tekmelemeye başlamıştı. Tam o sırada kızı durağa yakın bir yerde duran arabayı görüp oraya koştu. Aydan, kızını izliyordu. O sürücüyle sanki yakın bir tanıdığıyla görüşmüş gibi konuştuktan sonra: – Anneciğim, anneciğim hadi gel, – diye çağırdı. Aydan arabaya doğru yürüdü. Araba sürücüsü oğlunun hocası Kabildi. Aydan artık “Hayır” diyemedi. Aydan selam vererek arka koltuğa yerleşti. Kızıysa burnu havada öndeki koltuğa oturup, durmadan konuşmaktaydı. – İyi misiniz amcacığım, sizi bize Allah gönderdi işte. Bu tarafta bir işiniz mi vardı? – diye sordu Gümüş. – Hayır, sizleri götüreyim diye geldim, – dedi Kabil. – Öyle mi? Ne kadar güzel, demek bundan sonra kar yağdığı günler sizi bekleyeceğiz, – dedi Gümüş gülerek. Kızının bu hareketleri onu çok kızdırıyordu. O arka koltuğa oturup pencereden hep dışarıya bakıyordu. Kabil’e doğru bakmıyordu. – Önce annemi mi iş yerine götüreceksiniz? – diye sorunca: – Evet, – dedi Kabil. – Neden? – diye sordu Gümüş. – Annenizin yüreği çok sıkılmakta o yüzden, – dedi Kabil. – Öyle mi anneciğim? – diye geri dönüp baktı. Aydan ne diyeceğini de bilmiyordu. Dışarıdan gözünü alamayan Aydan’ın duygularını kızının bir sonraki sorusu böldü: – Evet, anneciğim, niçin moralin bozuk? Aydan çok tuhaf bir durumda kalmıştı, zor bir şekilde gülümsemeye mecbur oldu ve: 207 – Moralim iyi, – dedi. Geveze kızı annesinin ona biraz kızdığını anlamış olacak ki başka bir şey demedi. Onlar Aydan’ı iş yerine bırakıp gittiler. Hastanede bugün aksine her zamankinden de fazla hasta vardı. O yüzden Aydan dinlenmeye hiç imkân bulamadı. İşi bitince kızının sabahki hareketlerini hatırladı. “Onunla belli bir terbiye saati yapsam mı acaba”, diye düşünerek eve döndü. Gümüş onu evde karşıladı. O kızını yanına oturtup: – Sabah neden bu kadar çok gevezelik yaptın? – dedi. – Hoşuna gitmeyen bir şey mi dedim acaba anneciğim? – diye sordu kızı. – Yabancı bir erkeğin yanında oturup neden çok konuşuyorsun ya? – dedi Aydan. – Anne, o adam bize yabancı değil, üstelik onu abimle ben çoktan beri tanıyoruz. Ayrıca onun kızı Azize ablayı da çok iyi tanıyorum, – diyerek annesini biraz yatıştırır gibi oldu. *** Ertesi gün Aydan, sabah kızıyla durağa geldiğinde Gümüş’ün otobüsü duruyordu. Aydan “Hadi çabuk bin” dese de kızı “Hayır, işte arabamız geliyor” diyerek dünkü beyaz arabayı gösterdi. Aydan bu defa gerçekten çok kızmıştı ona. – Eğer, palton olmasaydı, şimdi yice çimdikleyecektim, – dedi. Kızı bu sözü duyunca gülümseyerek: – Buyur anneciğim, paltomu çıkartabilirim, – dedi. Bu sözü üzerine annesinin daha da kızdığını anlayınca, – niçin kızıyorsun ya, yoksa seni birisi mecbur mu ediyor? Şimdi hangi zamanda yaşıyorsun anneciğim? – deyip koşarak arabanın ön koltuğuna oturdu. 208 Arka koltuğa oturmaktan başka çare bulamayan Aydan, Kabil’le selamlaştı. Aydan suskunken, kızı hep soru sormak ve cevap vermekten yorulmuyordu. – Amca, sorum uygun değilse affedersiniz, hanımınız nasıl vefat etmişti? – dedi Gümüş. – Psikoloji hastalığına yakalanmıştı, – dedi üzgün bir hâlde. – Nasıl oldu bu olay? Daha önce ilişkileriniz iyi miydi? – diye sordu Gümüş. Kabil biraz düşündükten sonra şöyle konuşmaya başladı: – Evet, aramızda ufak tefek anlaşmazlıklar olmuyordu diyemem. Ama olsa da herhangi bir sorunu kendi aramızda anlaşıp çözüyorduk. Düğünden sonra biz hizmet seferiyle yabancı ülkeye gittik. Mimar olduğum için binaların sismodayanıklığı üzerinde çalışmalar yapıyordum. Kuala Lumpur’da oturuyorduk. Oralar ne kadar güzel ve temiz olsa da ben doğup büyüdüğüm Taşkent’i çok özlüyordum. Aradan üç sene geçtikten sonra hamile hanımımın çocuk doğurma zamanı yaklaşınca, Taşkent’e döndük. Kız çocuklu olduk. Akşam iş arkadaşlarıma ikramda bulunup ertesi gün erken kalkıp annemin pişirdiği lapayı alıp doktora koştum. Kabulhaneye gittiğim zaman hemşire bana: “Hanımınızı başka odaya aldılar, doktora uğrayacakmışsınız”, – dedi. Acele doktorun odasına girdim, o bana hanımımın daha önce ne gibi hastalıklara yakalandığını sorup kaydetmeye başladı. Sonra doktorla hanımım kaldığı odaya girdik. Hafize yatağa yapışıp yatıyordu, onu tanıyamadım. Bu dehşetti. İlk önce anlamadım, onun ellerini bağlamışlardı. Yerimde dondum kaldım. Nutkum tutulmuştu. Ardımdan kayınpederim yorgun bir hâlde acele içeri girdi. Artık hanımıma değil, daha çok kayınpederime acımaktaydım. O: “Nasıl böyle oldu?” diye durmadan ağlıyordu. Üstelik bana da destek 209 olmak için: “Neyse, ileride hepsi iyi olacak. Böyle olayları hiç görmemiş gibi olacaksınız” demeleri benim yüreğimi eziyordu. Aradan bir hafta geçince bebeği anneme bırakıp hanımımı tımarhaneye götürdüm. Orada üç ay yatılı olarak tedavi gördü. Hanımımın ruhi durumu daha iyi olunca hastaneden eve getirmek istediğimde annem: – Hanımını kendi evine götür yavrum. Böyle hastalığın tam iyileşmesi zor. Sen hala gençsin, – dedi. – Anneciğim ne de olsa benim elimde böyle oldu. Kayınvalidem onu bana sağ salim teslim etmişti, – dedim. – Doğru söylüyorsun oğlum, aksi hâlde Allah’ın önünde ne gibi bir insan oluruz, neyse eve getir, – demişti annem. Biz birlikte yaşamaya başladık. Kızım üç yaşına gelinceye kadar pek çok doktora gösterdim. Sonunda kızımı anne babama bırakıp yabancı ülkeye tedavi ettirmeye götürdüm. Tam iyileşeceğine onlar da garanti veremiyorlardı, ama durumu daha iyileşerek eve dönmüştük. O zaman Gümüş yine: – Yabancı ülkede de garanti vermemişlerse daha sonra neden başkasıyla evlenmediniz? – diye sordu. – Evlenmem mi lazımdı? – dedi Kabil gülümseyerek. – Evet, insan hayatının yarısını bile yaşamadan ruh hastası olursa, eşinin onun ardından hayatını mahvetmesi doğru mu sizce? – dedi Gümüş. – Sizce bir bahtı karayı annesine bırakmam veya tımarhaneye teslim etmem mi lazımdı. Onu unutup, evlenerek çoluk çocuk yapıp mutlu olacağıma kim garanti verebilirdi. Kızım benim tüm varlığımdı, ayrıca ne de olsa o, çocuğumun annesiydi. 210 Kızım büyüyünce annesinin hastalığı hakkında komşuların söylediklerini duyup boynuma sıkıca sarılıp: “Babacığım, annemi hastaneye bırakma, ben kendim ona bakacağım”, diyordu. – Eğer o zaman sevdiğiniz kıza, yani anneme rastlamış olsaydınız ne yapardınız? – dedi Gümüş. Kabil araba aynasından Aydan’a bakarak başını salladı. – Özür dilerim, yersiz soru sordum galiba? – diye Gümüş annesine dönüp baktı. – Bilakis doğru soru sordunuz. Şimdi anlaşılan annenizle aramız bir adımdı, ama şimdiye kadar birbirimize rastlamamışız. Allah’ım her şeyi kendi zamanıyla veriyormuş. O yüzden insanoğlu sabrederek yaşamalı, – diye cevap verdi Kabil. – Afferim, harika cevap, – diye alkışladı Gümüş. Kabil’in cevapları arka koltukta oturan Aydan’ı çok daldırmıştı. *** O sıralarda Riskiye Hanımın kan basıncı yükselip, sık sık hasta olmaktaydı. Aydan işten erken dönerken, evinin önünde tanıdığı araba duruyordu. Bunu gören Aydan, “Anne babam onu sanki kendi çocuğu gibi biliyorlar ya”, diye düşünerek içeri girdi. Başı sarılan annesi onu karşılayarak: – Niçin erken geldin? – diye sordu. – Hastaneye seninle birlikte gitmek istiyorum,– dеdi Aydan. – Ya, zahmet olmuş sana. Kabilcan babanla birlikte götürecekti, – dedi. Aydan kaşını çatarak: – Ya bana ne olmuş, ben varken niye böyle yapıyorsunuz? – dedi. – Niçin kızıyorsun. Aslında ona kızın rica etmiş, – dedi annesi. – İşte o kızı bir gün çok fena yapacağım, – dedi Aydan. Riskiye Hanım: – Senin bu hareketin on sekiz yaşındaki kızların hareketinden de aşırı. Adamı bıktırırsın. Kan basıncım o yüzden yükselmiştir, anladın 211 mı? Evet, kendini vefalı yar olarak göstermekle ne yapmak istiyorsun hiç anlamıyorum, – diyerek dışarı çıktı. O zaman birisi Aydan’ın başına baltayla vurmuş gibi oturdu kaldı. Gerçekten de annemin kan basıncı bu yüzden mi yükseldi acaba? Nasıl bir anlaşılmaz yaratıkmışım ki neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilmeden bocalıyorum”, – diye düşünmeye başladı. Annesini Kabil’in arabasıyla hastaneye götürdüler. Dönüşte Aydan kendisini kız arkadaşı Mukaddes’inkine götürmesini rica etti. Kapıdan içeri giren arkadaşının renginin çok tuhaf olduğunu gören Mukaddes: – Hayrola, bir şey mi oldu? – diye karşıladı. – Çok şeyler oldu, ben söyleyeyim de sen işit, – dedi. Nasılsa evinde başka kimse yoktur herhâlde, – dedi Aydan görüşürken. – Rahat ol, kocam geç gelir, oğlum antrenmana gitti, – diye arkadaşını konuk odasına aldı Mukaddes. Mukaddes sofra hazırladı. Aydan, çantasından oğlunun yazdığı mektubu çıkartıp arkadaşına uzatarak: – İşte bu mektubu oku, ne yapacağımı bilmediğimden dolayı kafam çok karışmaktadır. Mektubu okuyunca Mukaddes: – Çok iyi olmuş ya, oğlunun da kafası yerinde, niçin sen buna şaşırıyorsun? – dedi. – Oğlum damat, kızım gelin olacak bir yaştayken benim evlenmem aptallık değil mi? – dedi Aydan. – Öyle deme, “Oğlun evlenirse kaldırıma gider, kızın ise kıra gider”, der atalarımız. Anne babanı da bağlayıp vermemişler, daha sonra tek başına kalırsın yoksa, – dedi Mukaddes acır gibi. – Sen de annemin söylediklerini söylüyorsun ya, – dedi Aydan. – Evet, gerçekten öyle, aslında o kadar delikanlının arasından hoşuna gideni de Kabil’di. 212 – Eğer koca dedikleri Sıddık gibi olacaksa, tek yaşamam daha iyi, – dedi Aydan. – Bu defa Allah isterse, hepsi iyi olacaktır. İstersen yarın kendim onunla konuşurum, – dedi Mukaddes. – Bilmiyorum, bu başıma yine nasıl sevdalar varmış, bilmiyorum, – dedi Aydan mahzun bir hâlde. İki arkadaş o gün uzun uzun sohbet ettiler. *** İki gün sonra Kabil Aydan’a telefon açıp, Riskiye Hanımı ziyarete gitmekte olduğunu, eğer isterse onu da götüreceğini söyler. Aydan hayır diyemedi. Bir saat sonra araba geldi. Riskiye Hanım onları birlikte görünce çok sevindi. Annesiyle epey sohbet ettikten sonra Aydan doktorun huzuruna girip tedavi işlemlerinin iyi sonuçlar vermekte olduğunu öğrenince çok rahatladı. Dönüşte Aydan uzun zaman konuşmadan daldı. O zaman Kabil aradaki suskunluğu bozup aynadan arka koltuğa oturan Aydan’a bakıp: – Bir şey söyleyebilir miyim? Aydan “söyleyin” der gibi ona dikkatle baktı. – İslambek’in bir iki çalışmaları sergide kalmıştı. Götürüp vermeye hiç zamanım olmadı. Onları sergiden alsak da eve götürseniz, olur mu? – diye sordu. – Tamam, – diye Aydan başını salladı. Araya yine suskunluk indi. Kabil ancak arada bir önündeki aynadan arka koltuğa bakıyordu. Onlar söyledikleri yere geldiklerinde Kabil, Aydan’a arabanın kapısını açıp: – Girecek miyiz? – dedi. Aydan arabadan indi. Burası işte o gençlikte buluştukları yerdi, tabii ki biraz tamir yapılmış, ama aynı el işi süslemeli kapı, nakışlı taçkapı. Sergide insan 213 çoktu. Onlar içeri girdiler. Yabancı konuklar da bulunduğu için dışarıya göre içerisi daha kalabalıktı. Onlar yan yana yürüyorlardı. Aralarından insanlar geçtiği için birbirlerini kaybediyorlardı. Sonunda Kabil, Aydan’ın elinden tutup hızlı hızlı yürümeye başladı. Aydan, bunu hiç beklememişti, önce tuhaf geldi bu olay. Sonra buna engel olmanın imkânı olmadı. Sanki Kabil’in elinden belli bir sıcaklık çıkıp, Aydan’ın tüm vücuduna dağılmaktaydı. Onlar sergideki tüm resimleri seyrettiler. Aydan’ın bir zamanlar filizlenip daha sonra sönmüş aşk tohumları yeniden canlanmaya başlamış gibiydi. İslam’ın resimleri bulunan çantayı Kabil’in odasından alıp arabaya götürdüler. Gerçi onlar az konuşuyorlarsa da artık gözler, bakışlar birbirine doymuyordu. Ertesi gün onlar bugün için hiçbir şeyi planlamamışlarsa da Aydan sabahtan telefonun sesini beklemekteydi. O yüzden uzun zamandan beri telefonda konuşmakta olan kızına: – Konuşmanı kes, – dediğini kendisi de anlayamadı. Ahizeyi yerine koyan kızı: – Hayırdır anne, birisi telefon mu açacak? – diye sordu. Aydan olayı belli etmemek için şakayla karışık: – Evet telefon açacak, işte siz beni evlendirmek istiyorsunuz ya, – dedi. Kızı hemen annesine sarılırken: – Gözünü seviyim anneciğim, işte ninem senin mutlu olmanı istiyor, – dedi. Riskiye Hanım hastanede yirmi gün kaldı. Kabil her gün sabah Aydan’ı iş yerine bırakıp, akşam olunca tekrar birlikte annesini ziyarete gidiyorlardı. Onların ilişkileri gün geçtikçe daha derinleşmekteydi. 214 *** Riskiye Hanım hastaneden çıktığı gün Kabil’in anne babası onlara görücü olarak gelmişlerdi. Annesi kızına danışınca: – Anneciğim bu kadar acele etmesene, oğlum askerlikten dönsün, sonra bir şey olur,– dedi. – Oğlun gelince ne yapacak, çocukların annesinin düğününü görmesi şart değil, – diye annesi konukların yanında oturan babasına işare edip yanına çağırdı. Babası kızını köşedeki odaya çağırırken: – Kızım, bunları söylemek ne kadar zor olsa da söylemeye mecburum. Aslında her şeye aklın iyi eriyor, ama hayati tecrübeme göre şunu söylüyorum, biz bu defa yanılmıyoruz. Babasıyla görüştüm, namuslu, vicdanlı adamlarmış. Razı olursan biz de rahatlarız, – dedi. Aydan bunları duyunca razı olmuş gibi sustu. O zaman babası gelen görücülere pek fazla masraf yapılmamasını tavsiye etti. Kabil, evlendikleri gün Aydan’ın gelinlerin giydiği uzun, beyaz gelinlik giymesini istedi. Ama Aydan bunu uygun görmedi. Belirlenen gün görücüler hocayla birlikte Aydan’lara gelmişlerdi, nihayet nikâh kıyılmıştı. Sonra dört beş komşu hanım, Mukaddes, anne babası birlikte damadın evine gitmişlerdi. Aydan, Kabil' in hediye ettiği uzun pembe renk gömleği giymişti. Damat ve arkadaşları elinde çiçekle dış kapının önünde gelini bekliyorlardı. Aynı anda Aydan’ın bedeni titremekteydi. Hatırına ilk düğün günü canlanmıştı. O gün arabadan inmeden komşu hanımlar şakalaşarak damada “kapıyı açmayacağız”, diye şaka bile yapmışlardı. Herkes memnundu. Kabil arabanın kapısını yavaşça açarken Aydan gizlice ona göz attı. O siyah takım elbise giymiş ve kravat takmıştı. Damat gelinin kulağına yavaşça “bir eksiklik varsa, özür 215 dilerim” dedi. Aydan dolup taşmakta olan kalbine “sırlarımı teşhir etmeden biraz beni rahat bırakın” demekteydi. Onlar birlikte kapıdan içeri girmişlerdi. Gerçi damat tarafı küçük bir yer hazırlarız demişlerse de avluya büyük düğün için yer ayarlamışlardı. Konuklar yerlerinden kalkıp onları karşılamışlardı. Aydan, Kabil ile rüyasında gördüğü işte o basamaklardan aşağıya indi. Avlunun ortasında ise ninesine benzeyen Kabil’in annesi duruyordu. Aydan ona selam verdi. Kayınvalide acele yaklaşarak: “Allah mutluluk versin yavrum” diye Aydan’ın alnından öptü. Aydan yirmi sene önce gördüğü rüyanın tabirini şimdi anlamıştı. Onlar kendileri için ayrılmış masaya oturdular. Şarkıcılar şarkı söylerken, kimisi oynamaya başlamıştı. Konuklar, Kabil’in arkadaşları onların yanına gelip kutluyorlardı. Biraz sonra “Tenaver” müziği çalındı. Aydan’ın babasıyla Kabil’in babası “Tenaver”in ahengine kapılıp oynamaktaydı. Böyle bir olaya tanık olan Aydan çok memnun olduğundan dolayı ister istemez gözlerinden yaş damlamaya başlamıştı. Kabil derhâl cebinden mendil çıkartıp Aydan’a uzattı. Artık Aydan’ın kulağı duymuyordu. O sadece “Ben mutlu babayım”, der gibi oynamakta olan babasına gizli gizli bakıyordu. Birazdan sonra anneleri de ortaya davet etmişlerdi... Riskiye Hanım da oyuna katıldı. Aynı anda Aydan’ın neşeli kalbinde bir fikir doğmuştu: karanlık geceden sonra mutlaka aydın bir gündüz olacak, soğuk kıştan sonra hürrem bahara ulaşılacak, kötü günlerden sonra elbette iyi günlere kavuşulacaktır... *** Aydan o günden sonra Kabil’in evinde kayınpederi ve kayınvalidesiyle birlikte yaşamaya başladı. Kızı anne babasıyla kaldı. Aşağı yukarı babasıyla kayınpederi her gün camiye gidiyorlardı. Aydan’ın babası artık şehirde sıkılmıyordu. Belli bir zaman geçtikten sonra Kabil, kayınvalide ve kayınpederi daha yakın bir yerde oturmalarını isteyip öteki mahalledeki 216 kendilerine ait eve taşınmalarını söyledi. Aydan başta buna razı olmadı. Sonra Kabil, İslambek'in de onun oğlu olduğunu ve zamanla onu aynı odada evlendireceklerini belirtip hanımını razı etti. Böylece Aydan’ın anne babası bir mahalle ötedeki eve taşındılar. Aydan, Kabil’le saygı ve sevgiye doya doya yaşıyorlardı. Böyle günlerin birinde Aydan iş yerine gelince biraz rahatsız hisseder kendini ve kusar. Kendi kendine “rezil oldum artık”, diye düşünüp zor bir halde eve döner. Eve gelince kayınvalide hemen: – Ya, ne oldu acaba? – diye sordu. – Anneciğim, biraz rahatsızım, – diye odasına girip yatağa uzandı. Kocası gelince biraz şaşırmış gibi uyanan Aydan hemen saate baktı. Saat on olmuştu. – Biz şimdi babamla birlikte geldik. Gümüş’ü ziyarete gitmiştim, babam da oradaymış. Birlikte pilav yedik, o güzel kızımla sohbet ettik ve onun yol parasını verdim, – dedi Kabil. Aydan ertesi gün de atılarak yerinden fırlayıp dışarıya doğru koşarak kustu. Ardından Kabil de yetişti. İlk önce Kabil anlamadan: – Dün beğenmediğin bir şey mi yedin acaba? – diye sordu. Aydan elini yüzünü yıkayıp, ardında duran kocasına: – Hayır, öyle değil, Kabil ben doktorla görüşmüştüm, bugün imkân varsa beni ona götür, – dedi Aydan. – Tamam, ben iş yerine gidip hemen gelirim. Nasıl bir doktora götüreyim? – diye sorunca: –Ben hamileyim, – dedi Aydan. Bunu duyan Kabil yüksek sesle: – Ne? – diye heyecanını gizleyemedi. Aydan biraz rahatsız olmuş gibi: – Lütfen yavaş, – dedi. Kabil bağırarak “Yaşasın” diye bağırdı. Aydan’ın tepki göstermesine rağmen onu kaldırıp fır döndü. Aydan utanıp kayınvalidesinin kapısına doğru baktı. 217 Aydan, önceden hissettiği gibi kapı açılıp içeriden kayınvalidesi avluya çıktı. – Bir şey mi var, Kabilcan? – diye sordu annesi. Oğlu ise: – İyilik, sağlık anneciğim, – dedi. Aydan, kayınvalideye selam verip odasına girdi. Aydan, tüm gün yatıp, “Çocuğu ne yapsam acaba?” – diye düşünerek işe de gidemez. Çocuk kalsın derse, oğlu ve kızının önünde utanacak, aldırayım derse Kabil çok üzülecektir. Ancak kocası değil, içeriye çay getiren kayınvalidesi de sevindiğinden dolayı ağlamış gibi: – Allah’a çok şükür, çocuk verdiği için. Zavallı yavrum şimdiye kadar hiç rahat değildi. Onun memnun olduğunu görürsem sevinirim. Allah senden razı olsun kızım, çocuğuma tekrar ümit verdin. Aslında onun da mutlu olmak hakkıdır, – dedi. Aydan iki ateş arasında kalmıştı. Sonunda annesiyle danıştıktan sonra doğuracağına karar verdi. Çok geçmeden Aydan, Fatma ve Hüseyin adlı ikiz çocuk doğurdu. Kabil buna çok sevindi. Böyle bir mutluluktan hem kayınvalide, kayınpeder, anne baba hem de akrabaların hepsi çok memnun olurlar. Gümüş de okuldan doğru doğum evine yol almıştı. Kayınvalidesi çok yardımsever biriydi, Aydan’a sanki rahmetli Selamet Hanımı andırıyordu. O sırada İslam da askerlik görevini bitirip sağ salim eve dönmüştü. Riskiye sık sık rahatsız oluyordu. O yüzden onun isteğine göre torunu İslambek’i erken evlendirmeye karar vermişlerdi. Hanımı çok çalışkan hem de güzel yemek pişiren biriydi. Adil beyle Riskiye Hanım yeni gelini hep övüyorlardı. Aydan’lar o sene Amerika’ya, yani Kabil’in kızı Azize’yi ziyarete gitmişlerdi. Sonbahara doğru Riskiye Hanımın şeker hastalığı daha da artmıştı, hatta bazen yerinden bile kalkamıyordu. Aydan her gün 218 işten dönerken önce anne babasını zıyaret ediyor sonra eve dönüyordu. O sırada Gümüş’e görücü geldi. Sonunda delikanlıyla ikisi birbirini beğenip düğün hazırlıkları başladı. Aydan, kızına babası Sıddık’ı da düğüne davet ederken ninesini de unutmamasını belirtti. Düğüne Alibek hariç kimse gelmedi. Düğün bitince Aydan’ın kayınvalidesi “rahatsızım” diye yatağa “çivilendi”. İki gün sonra kan basıncı yükselerek aniden vefat etti. Kayınvalidesi gerçekten de Cennetay Hanım gibi çok hoş bir kadındı. Böyle bir beklenmedik ayrılıktan dolayı kayınpederi de rahatsızlandı. Hastanede tedavi görüp biraz iyileşmiş gibi oldu. Ama yine de rahat değildi. Ayrılığa dayanamayan kayınpederi hanımının vefatından üç ay geçince kendisi de o dünyaya göç etti. Artık Aydan’ın babasına da zor olmuştu, tek başına yıpranmış gibi hissediyordu kendini. Çok geçmeden torunu Azize de Amerika’dan geldi. Kayınpederinin ayin töreni geçince o Amerika’da evlenmek istediğini Aydan’a söyledi. Aydan bunu Kabil’e anlattı. O önce şaşırarak razı olmadı. Kızını yanına çağırıp: – Boşuna “Kendi yurdum, ölen döşeğim”, demiyorlar. Elinde böyle iyi bir diploman, ilmin varken kendi memleketinde çalışırsan daha iyi. Ben seni yabancı yurtta evlendirmek için okutmadım, – dedi babası kızarak. Azize babasının hiddetinden dolayı düşünüp kaldı, sonra biraz oyalanmak için erkek ve kız kardeşlerini Miili Bağ’a götürdü. Azize, şirketle anlaşma süresi bittikten sonra mutlaka Taşkent’e döneceğini söyleyip Amerika’ya gitti. Yazın Azize’ye görücüler geldi. Onlar Azize’yle birlikte okuyan delikanlının anne babasıydı. Kabil önce buna hiç razı olmadı. Onlar tekrar tekrar gelerek ısrar edince razı oldu. Belli bir zaman sonra Aydan, kocası Kabil ve iki çocuğuyla Amerika’ya kızının düğününe gitti. Onları hava alanında karşılayan Azize’nin kardeşi Hüseyin’e 219 sevgisi bir başkaydı, onu kucağına alıp hiç bırakmıyordu. Günaşırı ikisini şehre götürüp gezdiriyor ve onlara hediyeler alıyordu. İkizler de ablalarını çok seviyor, işten çabuk dönmesini bekliyorlardı. Aydan’lar düğünden sonra eylüle yakın Taşkent’e dönmüşlerdi. *** Aydan dönünce hemen annesine gitti. Annesi sokaktaki masada torun oğlunu çocuk arabasında oynatıyordu. Akşama doğru Kabil de geldi. – Köyü özledim, ondan önce şöyle bir ziyarete gitmek istiyorum, – dedi Riskiye Hanım. – Anneciğim, önce tedavi gör, sonra elbette birlikte gideriz, – dedi Aydan. Böylece annesini yatılı olarak tedavi ettirdiler. *** Aydan artık her gün işten sonra önce hastaneye gidip annesini ziyaret ediyor, sonra eve dönüyordu. Annesi orayı çok beğenmişti. Aydan oraya geldiği zaman annesi çoğu zaman bahçede hanımlarla sohbet ediyordu. Sağlığı da iyice düzelmişti. Cumartesi olduğu için Aydan biraz erken işten çıkıp önce annesini ziyaret etmek, sonra kızına uğramak istiyordu. Gümüş’ün iş yeri odası önünde bir asker kıyafetli delikanlı duruyordu. O Aydan’ı görünce hemen selam verdi. Kızı içeride birisini kabul ediyordu. Aydan odaya bakıp, kızına “Ben geldim” dedi ve mutfağa girip kızını bekledi. Gümüş odasından çıkıp kapı önünde bekleyen delikanlıya: – Şimdi kızlar gelip kan alacaklar, sonra kontrol edeceğim, – diye mutfağa doğru annesinın yanına gitti. Onlar çay içmeye başlarken hemen hemşire içeri girerek: – Tamam abla, teşhis hazır, – dedi. Gümüş hemen yerinden kalktı. – İş zamanı bitmedi mi? – diye sorunca Aydan. 220 – Anneciğim, bizim hastane özel, o yüzden uzaktan gelenleri durmadan kabul ederiz. Üstelik bu amca her sene tedavi alıyor. Beni iyi tanıyor, – dedi. – O zaman ben gidiyorum, –dedi annesi. – Tamam, anneciğim. Yarın kendim sizleri ziyarete geleceğim, – diye hasta odasına girdi. Aydan çay içtikleri bardakları yıkayıp, masanın üzerine koydu, sonra acele etmeden koridora çıktı. Odaların kapısının önünde insanlar sıra bekliyorlardı. Aydan çıkış kapısına doğru adım atarken aniden kızının: – Anne, anneciğim, dur! – dediği sesi duydu. Aydan dönüp kızının kendisine doğru koştuğunu gördü. Yaklaştıktan sonra Gümüş annesinin elinden tutup gömleğinin yenlerini çevirip “göster bakalım” dedi. Aydan hiçbir şey anlamadan: – Neyi? – diye sordu. Gümüş, annesinin koynuna yakın bir yerde bulunan bene göz atıp şaşırdığından dolayı annesine tuhaf bakarak bir şey demeden geri döndü. Aydan’ın yüreği artık hızlı çarpmaya başlar ve kızının ardından geldi. Kızının odasından sanki ağlıyor gibi birisinin kekelediği sesi duydu. Aydan hiçbir şey anlamadığı için çok şaşırmıştı, ayakları da ona uymuyordu. O sırada odadan Gümüş, harp kıyafetli delikanlı ve Azimcan çıkınca Aydan “abiciğim” diye çantasını yere bırakıp Azimcan’a sarıldı. Uzun zaman bırakmadan ağlarken tam o sırada Kabil de geldi oraya. Olayı anlayınca kocası onu sakinleştirmeye çalıştı. Sonra hep birlikte Aydan’ın annesini ziyarete gittiler. Annesi çok yaşlandığı için başta Azimcan’ı tanımadı. Azimcan anlattıktan sonra tanıdı ve tekrar görüşüp, “Yavrum, şimdiye kadar nerelerdeydin?” diye doya doya ağladı. Oradan çıktıktan sonra doğruca Aydan’lara gittiler. Kardeşler sabaha kadar konuk odasında sohbet ettiler. Azimcan’ın söylediğine göre dayısı onları anne yurdu Fergane şehrine götürdükten sonra önce 221 fabrikada çalışmış. Cennetay Hanım hastalanınca uzun zaman yerinden kalkamamış, sonra vefat etmiş. İki oğlan, bir kızı varmış. İlk çocuğu polis akademisini başarılı bitirip orada çalışıyormuş. İkinci oğlan Fergane’de kendileriyle birlikte oturuyormuş, kızı evlendirmişler. Azimcan Aydan’ı çok aradığını, hatta Kadircan’la köye gidip Sıddık’ın evinden Taşkent’teki adresi aldıklarını, adresi bulup geldiklerinde Sıddık kapıdan kovduğunu ve artık bulmaktan ümit keserek bir sene sonra yine köye gidip rica etmeyi amaçladığına kadar her şeyi tek tek anlattı. Kadircan iki senedir babasını burada tedavi ettirdiğini söyledi. Gümüş ona yakın gözüktüğü, geçen sene de onunla çok sohbetleşerek, kız kardeşlerini kaybettiklerini söylemiş. Aydan da aynı anda olanları detaylı olarak anlatırken, ikisinin de gözü tekrar tekrar yaşarmıştı. Azimcan, Kabil onun çok hoşuna gittiğini söyleyerek: – Benimle birlikte köye gitmen lazım. Çok önceden söyleyemediğim ve sana verecek bir emanetim var, – dedi. Aydan: – O kadar özel mi, hadi söyle bakalım neymiş o? – diye ısrar etti. – Köye gittiğimiz zaman söylerim, – diye Azimcan şimdi söylemeyi uygun bulmaz. *** Aydan işten döndüğü zaman Kabil Azimcan’la birlikte sofrayı hazırlamışlardı. Aydan “Böyle bir kocaya can kurban olmaya değer”, diye düşünerek içinden memnun olur. Beline beyaz önlük sarıp acı soğan doğradığından dolayı gözünden yaş akmakta olan kocasına bakıp, çantasından mendil çıkartarak gözyaşlarını sildi. Akşama doğru Kabil’in abisi hanımıyla, İslambek de ailesiyle, Gümüş ve kocası Azimcan’ın oğlu Kadircan’la birlikte misafirliğe 222 geldiler. İslam Azimcan’la görüştüğü zaman çok özlediğinden dolayı hemen ağlamıştı. Herkes masa etrafında toplandıkları zaman geveze Gümüş Azimcan’a: – Dayı, seni bulan ben isem de, benden başka herkesle görüşüp ağladın, ya benimle görüşmeyecek misin?, – diye herkesi güldürdü. Sofranın etrafında oturdukları zaman Riskiye Hanımla herkes birlikte köye gideceklerini söylediler. Onlar uzun zamana kadar güzel muhabbet yapmışlardı. Kadir çok uslu ve kültürlü delikanlı olmuştu. Pazara gittikleri zaman Kabil bir şeyler alarak Aydan’ın doğup büyüdüğü köye doğru yola çıktılar. Aydan yol boyunca hayale dalıp Azimcan’ın söylediklerini hatırladı. “Neymiş, Zemire Hanımın çocuğu bulunmamış. Birisi almış büyütmüş. Bu şeye kimse inanmaz. Yoksa bunu mutlaka herkes bilecekti. Küçük bir köyde bunu gizlemenin hiç imkânı yoktur. Ama bulan kimse şehre götürmüş deseler buna insan inanabilir”. Aydan “Tamam” diyerek tartışmaya lüzum görmez. “İnşaallah o zavallı kadınla görüşünce ona bir şeyler hediye edeceğim”, diye niyet etti. Aydan anne babasını şehre götürdükten sonra ninesinin ışığını söndürmemek için o evi Nadirbek’in ailesine teslim etmişti. Onlar köye gelince kapıyı Sapura Hanımın büyük oğlu Nadirbek açmıştı. İçeride mısır temizlemekte olan Rana Hanım da hemen onlarla kucaklaşıp görüştü. Konukları uzun eyvanda oturmaya davet ettiler. Riskiye Hanımın da geldiğini duyunca çok geçmeden üzerine siyah kadifeli eski kolsuz ceket giymiş, daha yaşlanmış Sapura Hanım geldi. Aydan, Sapura Hanımla görüşürken sanki ninesini görmüş gibi sarılarak üzerindeki siyah kadifeli kolsuz ceketi durmadan kokladı. 223 Riskiye Hanım da çok saygı duyduğu komşusuyla gözleri yaşlanarak görüşür. Onlar uzun zamana kadar muhabbet yaparken arada vefat edenleri de hatırlayıp onların hakkına dua ediyorlardı. Konuklara Sapura Hanımın evindekiler koşa koşa hizmet ediyorlardı. Aydan, aynı anda onlara bakarak ne kadar da sahi, konuksever işte bu köy insanları, diye düşünmekteydi. Biraz sonra Azimcan ile Aydan anahtarı bulup daha önce kendileri oturdukları eve geçtiler. Onların peşinden İslam ve Gümüş geldi. Onlar Aydan’ların evinden çıkıp, Azimcan’larınkine geçtiler. Evleri bakımsız kaldığı için pek çok duvarlar bozulup yıpranmıştı. Ancak iki oda kapısına kilit vurulmuştu. Azimcan anahtarı bulup, kiliti açmak istedi. Aydan: – Abi, kapıyı açmaya lüzum yok, bağı dolaşalım yeter, – dedi. – Neler diyorsun, sana vereceğim, işte orada, – dedi. Aydan susarak Azimcan’a baka kaldı. Azimcan kilit paslanmış olduğu için uzun zaman kapıyı açamadı. Sonra İslam denedi. Sonunda kapı açılınca İslam şaka yaparak: – Dayı, eğer bunun içinde anneme vereceğiniz altın süs eşyaları saklamışsanız, o çoktan yerini bulmuştur. Pencereleri kırılmış ya, – dedi İslam. Aydan bu söylenenlerden etkilenerek: – Yanılıyorsun, köyde hiçbir zaman kimse pencereyi kırıp, diğerinin evine girmez. Bu aynalar rüzgârdan veya kalın kardan kırılmıştır, – dedi. İslam anladım der gibi: – Öyle mi, özür dilerim anne, – dedi. Onlar içeriye girdikleri zaman Cennetay Hanımın kaldığı odada 5-6 tane yorganın üzerine çarşaf atıldığına, onun üzerinde ise Cennetay Hanımın gömleği tozlanmış durduğuna rastlarlar. Heyecanlanan Azimcan onun tozunu sile sile bağrına basarken gözleri ıslanır. Aydan “Ya, şu vefasız dünya. Aslında tek bir 224 gömlekten de kısaymış ömrümüz. Yoksa aynı gömleği Cennetay Hanım kaç sene önce giymiştir”, diye düşünür. Azimcan içeri odaya girerek köşedeki çukura inip bir şeyleri aramaya başladı. Sonunda Aydan: – Karanlıkta ne arıyorsun? – diye sordu. – Şimdi, buradan alacağım bir şey var. İslam, kibrit yak bakalım, – dedi Azimcan. Kibrit yakılınca Azimcan çukurun içinden torba buldu. Torbanın içinden küçücük kutuyu çıkartıp nefes alırken: – Allah’a çok şükür, – dedi. İşte bu Selamet Hanımın kadın süsü eşyaları sakladığı kutuydu. – Ya, bu ninemindi, size mi vermişti saklamaya? – diye sordu Aydan. – Evet, – diye kutuyu kucaklayınca avluya doğru yürüdü abisi. Diğerleri onun peşinden gitti. – Bu sırlı sandıkcağızı dayım bana verecek öyle değil mi, – diye şakalaşır Gümüş. Azimcan önce Zemire teyzesine, ondan sonra mezarı ziyaret etmeyi teklif edince herkes dışarı çıktı. Aydan abisinin koynundaki küçüçük kutuya bakıp: – Abi hadi aç bakalım, ne varmış orada acaba? – diye sordu. Azimcan biraz sustuktan sonra: – Şimdi görürsün, – dedi. Sonra aniden abisinin Zemire Hanımın çocuğu bulunmuş dediğini hatırlayıp: – O zaman şimdi Zemire Hanımın oğlunu da görürmüşüz, – dedi Aydan. – Oğlan değil kızı görürsün, – dedi Azimcan. Aydan “Allah’ım ya rabbim, abim her türlü söylentilere inanmaya başlamış. Daha önce hiç böyle değildi. İkimizin fikri de dünya görüşü 225 de aynıydı”, diye düşünür Aydan. Böylece onlar Zemire Hanımın evine varmışlardı. Dış kapı açıkmış, içeriye ilk adım atan Riskiye Hanım: – Kim var? – diye seslendi. – Teyze, – diye seslendi Azimcan. Zemire Hanım eyvanda seccade üzerinde elinde tesbihle gözünü yarı açık hâlde ses çıkartarak selavet okuyordu. Konukları gören 7–8 yaşlarındaki kızcağız: – Selamin aleyküm, şimdi ninem namaz kılıyor, sonra çıkacak, az kaldı, – dedi. Konuklar evdekileri rahatsız etmemek için avludaki eski masaya oturdular. O sırada içeriden Zemire Hanım çıkıp geldi ve Azimcan’ı kucaklayıp “Gözünü seviyim” diye yüzlerinden öptü. İçeriden yeni yorgan çıkarttı ve konukların itirazına rağmen avlunun üzerine sardı. Konukların sesini duyup Azimcan’ın üvey annesi Oğulay bağ tarafından geldi ve onlarla tek tek görüştü. Azimcan teyzesine ve üvey annesine elindeki hediyeleri verince Oğulay’ın yüzünde gülümseme oluştu. Aynı anda Aydan’ın kafasında hep Zemire halayla ilgili hatıralar canlanıyordu. “Zavallı kadın Oğulay abladan tüm ömür laf duyuyor”, diye düşündü. – Sizleri sağ salim gördüğümüze memnunuz. Mezara geçmek istiyorduk, – diye Riskiye Hanım duaya el kaldırdı. Dua ettikten sonra Azimcan: – Fazla acele etmeyin, ben şimdi emaneti sahibine teslim edeyim de üzerimdeki borcumdan kurtulayım, – diye küçücük kutuyu ortaya koydu. Herkes merakla bakıyordu. O zaman dış kapı açılarak Oğulay ablanın komşusu Nezire Hanım içeri girer ve: – Ya, tüm cemaat burdaymış, ne kadar iyi. Azimcan gelmiş demek, – dedi. O herkesle görüştükten sonra Azimcan: 226 – Buyurun oturun, siz de tanık olacaksınız – dedi komşu kadına. Nezire Hanım Zemire’nin yanına oturdu. – İşte bu Selamet ninemin kutusu, – dedi Azimcan ortada bulunan şeyi göstererek. Köşesindeki anahtarı alıp birkaç defa çevirdi. Paslandığı için çabuk açılmadı. Aydan “İşte bu basit hediyeyi herkesin önünde vermek şart mıydı acaba?” diye düşünerek kafası çok karışır. Sonunda sandıkcağız açılıverdi. Kutudan herhangi bir değerli kadın süsü eşya çıkmamıştı. Azimcan kadın baş örtüsü ve onun içinden dört bükülmüş kağıt aldı. Zemire Hanım acele baş örtüyü alarak açtı. İşte bu bir köşesi yanmış annesinin yünlü baş örtüsüydü. Aydan abisinin yazısını tanımıştı. – Abi senin yazınmış ya, – dedi Aydan. – Evet, benim yazım, Selamet ninem söylerken ben yazmıştım – diye elindeki mektubu Gümüş’e uzattı. – Sesli oku bakalım, herkes duysun, – dedi. Gümüş mektubu okumaya başladı: “Kızım Aydan’a. Ben Selamet ninenim. Sen benim yavrum, apağım, yapayalnızımsın. İnsanoğlu bu dünyadan göç ederken acı olsa da tüm gerçeği söylemek ister. Allah’ın önünde temiz bulunmak için sana bu hakikati söylemek istiyorum”. Aydan şok olmuş gibi oldu, Gümüş, annesine şöyle bir bakarak mektubu okumaya devam etti. “Kızım sen bu mektubu aldığın zaman aklnı başın yerinde, her şeyi anlayacak yaşta olacaksın. Hatırlarsan ben sana hep Aymama hakkında masal anlatıyordum. Masalların içinde en çok sevdiğin işte buydu. Evet, ben seni Evliyapınarı’ndan bulmuştum.” Herkes suskun hâlde Gümüş’ün ağzına takılı kaldı. Aydan, aniden “Hayır, hayır” derken, Kabil hemen yerinden kalkıp onun elinden tuttu. Onun tüm bedeni tir tir titriyordu. Sonra Aydan kızına “devam et” diye işaret etti. “Riskiye Hanımın akşama doğru biraz sancısı vardı. Oğlum işte, öteki köye gitmişti. Evde ben Riskiye, Azimcan’dan başka kimse yoktu. Ben karanlık olmasına rağmen pınar başına gidip Evliya dede saygısı üzere Allah’tan çocuğun diri doğmasını isteyip, iki rekat 227 hacet namazı kılıp, suyundan getirmek için ibriği alıp yola koyulmuştum. Azimcan’a Riskiye’ye çok dikkat etmesini söylemiştim. Aydan, gece, her yer ay ışığından dolayı çok ışıklıydı. Ben hızlı adım atmaktaydım. Biraz sonra belli bir gölgeyi hissettim. Merakla geriye baktım. Köpeğimiz Aslan’mış. Onu kovmak istedim, ama sonra “Neyse, yoldaş olur” diye bir şey demedim. Evliyapınarı’na yetişince iki rekat namaz kılıp Allah’a çocuğun sağ salim doğması için dua ettim. Sonra geri dönmek için köpeği çağırdım. Ama o durmadan orada bulunan ırmağa bakıp havlıyordu. “Neyse ben gidiyorum” dedim. Ama o peşimden koşup daha hızlı havlamaya başladı. Ona bağırıp yoluma devam ettim. Köpek yine de sesli havlamaya başladı, ben önem vermiyordum. O peşimden yetişip eteğimi ısırıp çekmeye başlayınca “ne varmış orada acaba?” diye aşağı indim”. O sirada Aydan ağlamaya başlar. Gümüş annesine bakıp: – Tamam, anne, rahat ol, yoksa okumayacağım, – dedi. Aydan elleriyle ağzını kapatınca kızı okumaya devam etti: “Irmağın kenarından bebeğin sesi geliyordu”. O zaman Zemire Hanım oturduğu yerde “ya, yavrum”, diye hemen bayıldı. Azimcan onun başının altına yastık koydu. Yüzüne su serpildikten sonra Zemire Hanım biraz ayılır gibi oldu. Gümüş devam etti. “Köpeğin ardından koşmaya başladım. Köpek çalılık arasından kadın baş örtüsüne sarılı bebeği ağzında ısırıp çıkınca şaşırarak hemen bebeği ele aldım. Onu iyice bağrıma basıp bağa doğru koştum. O zaman anladım ki Allah’ım kendi nimetini nasıl vereceğini kendisi iyi biliyormuş. Eve yetiştim. Bebeği diğer odaya koyup Riskiye’nin yanına girdim. Gelinim çok acı bir durumda yatıyordu. Uzun zamana kadar doğuramıyordu. Sonunda doğururken aniden bayılıverdi. Bu defa da ne yazık ki, çocuk ölü doğmuştu”. 228 Zemire Hanım titreyerek, kendi kendine bir şeyler söyleyip fısıldıyordu. İslambek yerinden kalkıp ona soğumuş çay içirdi. O anda iki gözü çok yaşlanmış Gümüş yine okumaya devam etti. “Gelinim sabaha doğru ayıldı. Ben o zamana kadar işi bitirmiştim... Yavrum Aydan’ım. Ben seni Aydan gecede bulduğum için ismini Aydan koymuştum. Şunu kesin biliyorum ki, senin üzerindeki baş örtüsü komşumuz Feride’nin baş örtüsüydü. Aydan’ım, seni bana gerçekten Allah’ımın kendisi verdi. Eğer Allah’tan içten, saf niyetle istersen, her isteğini verir. Ama onu nasıl verecek, Yaradan’ın kendisi bilir. Bizim evimize ne kadar neşe, mutluluk getirdiğini bir bilseydin. Riskiye sana ak süt verip büyüttü. Sana öğütüm şu: eğer zamanı gelince kendi anneni bulursan, onu affet, ona küsme. Aydan’ım benim, bu bir eksik dünya olduğunu asla unutmamalısın. Senin için hep duada bulunan Selamet ninen”. Artık herkes, hatta komşu Nezire Hanım da ağlıyordu. Zemire Hanım bir köşesi yanmış baş örtüyü elinde tutup bağırarak ağlıyordu. Aydan’ın başı dönüp, hemen dışarıya attı kendini... O şimdi deliye benziyordu, odasına kapanıp yatağa uzanmıştı. Peşinden gelen Kabil de içeri girdi. Aradan biraz zaman geçince Riskiye Hanımı torunları İslam ile Gümüş elinden tutup eyvana yatırdılar. Annesinin durumunu anlayan Aydan ne kadar zorluk çekse de kendini toparlamaya çalıştı. Annesini kucaklayarak şöyle dedi: – Sen, ancak sen benim gerçek annemsin! Bana başka bir anne lazım değil, – diye ağlamaya başladı. – Ya babamı da asla değiştirmeyeceğim. Riskiye Hanım hâlsiz elleriyle Aydan’ın başını okşayıp: – Yavrum, öyle deme, o da Allah’ın bir kuludur. İyi ki benim şansıma işte Zemire varmış, ondan dolayı ben seni buldum yavrum. Onun hürmetine olumsuz şeyleri söylemek Allah’ın hoşuna gitmez, – dedi. Aydan bunları duyunca hüngür hündür ağlamaya başladı. *** 229 Riskiye Hanım sabah namazını bitirince oraya gelen Aydan’a: – İyi misin yavrum? – dedi. Aydan bir “ah” çekerek: – Teşekkür ederim anneciğim, – dedi. – Şimdi seni uyandırmak istiyordum, iyi ki kendin geldin. Ziyaret yaptıktan sonra dönüşte Zemire’den haber almak lazım, yavrum, – dedi Riskiye Hanım. Bu sözleri duyan Aydan’ın gözleri daha da büyük açılır ve annesine bakarak: – Anneciğim neler diyorsun, ben buna kendimi zorlayamam. Masalların gerçeğe dönüşmesine hiç inanmıyordum. Beni rahat bırak anneciğim. Buna zaman lazım, – diye bağa doğru yürüdü. Lam mim diyemeyen Riskiye Hanım tek başına Evliyapınar’a ziyarete giderek dönüşte Zemire’ye uğradı. Avluda üzüm koparmakta olan Oğulay Riskiye Hanımı görünce onu karşılamak için yanına geldi. Riskiye etrafa şöyle bir göz atıp Zemire Hanımı sordu. Oğulay Hanım: – Odasında yatıyor, iki gündür dışarı çıkmıyor, – dedi. Bu sözü duyan Riskiye Hanımın bedeninde titreme oluştu. – Bir şey mi oldu? – diye acele içeriye, Zemire' nin kaldığı odaya girdi. Riskiye Hanım yanına gidip oturduktan sonra ancak o dönüp baktı. Zemire Hanım sanki cansız ceset gibi tavana bakıp yatıyordu. Riskiye Hanımı gören Zemire Hanım: – Ablacığım özür dilerim siz olduğunuzu fark etmemişim, – diye ona el uzattı. Riskiye Hanım onu kucakladı. İki kadın birbirini bağrına basarak sessizce ağlamaya başladı. – Ağlamayın, hasta olacaksınız, Allah’a çok şükür, işte çocuğunuz bulundu, – dedi Riskiye Hanım. – Hayır, hayır hiç öyle demeyin, o – sizin çocuğunuz. – Aslında onu siz dünyaya getirdiniz, – dedi Riskiye Hanım. 230 – Önemli olan dünyaya getirmek değil, onu büyütüp adam yapmaktır. Ama onun bulunması benim için büyük mutluluktur. Eğer köpek ısırmış veya kurt yemiş olsaydı bunun vebalı da büyük olacaktı – dedi Zemire Hanım. – Kader icabı siz onu oraya bırakıp gitmemiş olsaydınız ben böyle mutlu günleri görmemiş olurdum. Tüm iyi günlerim sizinle ilgili, gözünüzü seveyim, Allah şifa versin. Aydan biraz rahatlayınca mutlaka ziyarete gelecek, – diye yerinden kalkıp vedalaştı. O gün öğleden sonra konuklar şehre dönmüşlerdi. *** Köyden dönen Aydan belli bir zamana kadar kendini toparlayamadı. Bu arada kar yağıp, yeni yıl bayramı yaklaşmıştı. Fatma ve Hüseyin’in okulunda Alfabe bayramı dolayısıyla veliler toplantısı yapıldı. Toplantıdan çıkan Aydan iki çocuğuyla yolu geçerken aniden “Neksiya” arabası çok sert fren yaptı. Çok korkan Aydan çocuklarının elinden tutup, yolun öteki tarafına geçti. Ardından birisi “Aydan” diye çağırdığını duyunca, geri dönüp baktı. Onun Sıddık olduğunu anlayınca çok şaşırdı. O, yol ortasında duran arabasını açık bırakıp, acele Aydan’ın yanına geldi. – İyi misin? – der. Aydan da kısaca: – Teşekkür ederim iyiyim, – dedi. Sıddık çocuklara göz atıp: – Beni affet, sana çok acı verdim, – dedi başını eğerek. Aydan bu sözü duyunca daha güç almış gibi ilk kocasına baştan ayağa göz atarak: – Önemli değil, iyi ki acı çekmişim, yoksa bugünkü gibi mutluluğa kavuşamazdım, – dedi. Tam o sırada Kabil’in arabası durağın önünde durdu. Onlar arabaya binip giderken Sıddık onların ardından baka kaldı. 231 *** Kış çilesi geçip, ilkbahar yaklaşınca Riskiye Hanımın durumu daha fenalaşır. Şeker hastalığı onu çok hâlsizlendirmişti. Aydan ne kadar yardımcı olmaya çalıştıysa da hepsi boşunaydı. Böyle günlerin birinde Riskiye kızını yanına çağırıp: – Benim akıllı yavrum, gözümün ak ve karası. Eğer ban bir şey olursa, çok dert yanma, çünkü anne babanın vefat etmesi aslında bu da bir miras sayılır. Sana söyleyeceğim şu, babana teselli ol. Mutlaka Zemire Hanımı eve getir ve ona iyi bak, onun da sende hakkı var. Babanın her şeyden haberi var”, dedi. İlkbahara yetişmeden Riskiye Hanım bu dünyadan göç etti. Aydan yalnız kalan babasının acılı kalbine teselli arıyordu. Kabil aşağı yukarı her akşam kayınpederiyle sohbet ediyor, onun yalnız kaldığını hissettirmemeye çalışıyordu. İslambek ninesinin resmini yapıp, büyük odanın baş köşesine astı. Resim çok ustalıkla yapılmıştı, sanki ninesi onları izlemekte gibiydi. Dedesi resmi görünce hem ağlıyor hem memnun olup torununa dua ediyordu. *** Okulda dersler bitip yaz tatili başlayınca Aydan babasının ısrarı üzerine ikizleri köye götürdü. Çocuklarını evde bırakıp kendisi Zemire Hanımın evine gitti. Açık kapıdan avluya giren Aydan, bağırma sesi duyarak önce şaşırdı. Sonra pencereyi çaldı. İçeriden bir şeyleri mırldayarak Oğulay Hanım, ardından Zemire Hanım çıka geldi. Zemire Hanım mahzun gözleriyle Aydan’a baktı. İkisi de ister istemez birbirini kucaklayıp sessiz sessiz ağlamaya başladılar. Aydan kendini toparlayıp: – Hadi anneciğim, hemen gidelim, – dedi. Zemire Hanım Aydan’ın “anneciğim” dediği söze biraz şaşırarak: 232 – Hayır, hayır, buna benim hakkım yok, – dedi. Aydan onun böyle garip hâline dayanamadan, – Giysileri nerede? – diye Oğulay Hanıma sordu. O, evin bir köşesinden eski baş örtüsüne sardığı küçük bir bohçayı gösterdi. Aydan gidip bohçayı açtı. Orada tek bir rengi silinmiş gömleği görüp durmadan kendini “suçlu” sanan annesine: – Tamam, şimdiye kadar ağladığın yeter artık. Eğer insanoğlu suç yapmasaydı, insan değil, melek olacaktı”, – diyen Aydan annesinin çok eski gömleğini çıkartmasına yardımcı oldu. Zemire Hanımın elinde de sanki kendisininki gibi ben var olduğunu fark etti. Aydan kendi kendine “Ya Rabbim, bu ne acaba? Benim net inanmam için Tanrı’mın kendisi yaptığı işaret mi yoksa?”, diye düşündü. “Kızı gelmiş, Zemire’yi şimdi kendi evine götürecekmiş”, sözü hemen hemen tüm köye ulaşmıştı, dolayısıyla komşular Zemire Hanımı uğurlamaya geliyorlardı. O zavallı hanım memnun olduğundan dolayı kâh gülüp, kâh ağlamaktaydı. *** Zemire Hanım Aydan’lara ilk geldiği günler her şeye karşı çok merak ettiğinden dolayı hiç alışamadı. Herkese karşı korku hissediyordu. Bu olay Oğulay Hanımın etkisi olduğunu Aydan iyi biliyordu. O yüzden kendini rahat etmesi için ona iyi davranıyordu. Zemire Hanım çalışkan biri olduğu için Aydan’ın engel olmasına rağmen durmadan ev işlerine bakıyordu. Aydan’ın çocuklarına bakıyor, okuldan dönmelerine kadar çeşitli yemekler hazırlıyordu. Fatma ve Hüseyin’ler de ninelerine alışmışlar, tek bir dakika bile onsuz duramıyorlardı. Bazen Zemire Hanım mahalle hanımlarıyla sohbet etmek için dışarı çıktığı zaman torunu Fatma da ninesini arayıp sokağa çıkıyordu. *** Hayit bayramı yaklaşınca Aydan giyecek şeyler almak için annesiyle pazara gitti. Aydan her defa pazara gittiği zaman sadaka 233 isteyen sakat bir çocuğa rastlıyordu. Bu defa da çantasından para çıkartıp uzatırken Zemire Hanım sakat çocuğu görünce “Ferhat, Ferhat mısın?” diye sordu. Sakat arabasında oturan çocuk da Zemire Hanımı görüp şaşırdı. Duraklaya duraklaya “ha-la, ha-la”, dedi. Aydan merakla annesine bakarken Zemire Hanım “Şimdi söyleyeceğim” der gibi kızına işaret yapıp, elinden sıkı sıkı tutan Ferhat’ı sakinleştirmeye çalıştı. O “Gi-de-ce ğim”, diye takip etti. Zemire Hanım zavallı çocuğun eline dondurma tutturup, zor bir halde vedalaştı. Aydan biraz ötede olayı izlerken annesinin hareketlerine baka kalmıştı. Kızına yaklaşınca: – Bu çocuğun kaderini hiç sorma. Belki duymuşsundur, köyde Zakir kumarcı diye birisi vardı. Onun Rabiye adında tek bir kızı var, belki tanıyorsundur, – dedi Zemire Hanım. Aydan afallamış gibi oldu. Annesinin elinden tutup, adamların arasından bir köşeye çekti. – Neler diyorsun anneciğim? Rabiye’nin çocuğu mu o acaba? Hiç de inanamıyorum, – dedi Aydan. – Evet, gerçek yavrum. Zavallı kızın kaderi böyleymiş, – dedi annesi. Aydan’ın kafası çalışmıyordu artık, onun gözünün önünde sadece Rabiye canlanmıştı. Pazardan dönüp hemen yatağa attı kendini. Biraz uyumak istiyordu ama gözüne uyku gelmiyordu. Tekrar hayale daldığı bir anda kızı Fatma, ninesinin çayı hazırladığını söyledi. Çay içerken Aydan kendisini hâla rahat bırakmayan olaya dönüp annesine: – Rabiye kiminle evlenmişti anne? – diye sordu. – Şehirden bir delikanlıyı bulup eve getirmişti. Rahmetli annesi vefat ettikten sonra o delikanlıyla bence dört sene birlikte yaşayıp işte bu sakat çocuğu doğurmuştu. Kocası her gün ayyaş dönüp Rabiye’yi dövüyordu. Kaç defa mahalledekiler, komşular araya girmişlerse de 234 ama yine de olmadı. O delikanlı tüm mal varlığını, evini kumarda kaybetti. Rabiye’yi ise avlunun bir köşesinde dedesinden kalmış eski hücreye kovup çıkarttı. Arada kocası dört beş sene hapsedildi. Rabiye ise işte bu sakat çocuğuyla birlikte nasılsa komşuların yardımıyla zor bir hayat sürdürüyordu. O delikanlı hapisten dönünce tekrar Rabiye’yle birlikte yaşamaya başladı. Aradan çok geçmeden bir gün gece yarısı kocası ayyaş bir hâlde eve dönerken Rabiye'nin uyuduğu odayı yakıp kaçmıştı. Yangını fark eden komşular Rabiye ve çocuğunu zor bir şekilde kurtarmışlardı. Böylece Rabiye’nin bir yüzünde yara izi kalmıştı. Benzi atmış Aydan, annesinin söylediklerini dikkatle dinliyordu. Aniden susan annesine: – Ya, sonra ne oldu acaba? – diye sordu. – Ya, ne yapacaksın böyle fena şeyleri dinleyip. Bak rengin de soldu, – dedi Zemire Hanım. – Rabiye benim sınıf arkadaşımdı, hadi anlat anneciğim, – dedi Aydan. – Öyle mi? Üstelik, üç ay sonra Rabiye yine hasta kız doğurdu. Artık Rabiye iki sakat çocukla dışarıda kalmıştı. Sonunda olayı öğrenen amcası Rabiye’yi iki çocuğuyla şehre götürdü. Söylediklerine göre o kimsesiz bir yaşlı kadını bulup oraya götürmüş. Rabiye işte o yaşlı kadına bakıcı olmak üzere iki çocuğuyla birlikte onun evinde oturuyormuş. Her gün sabah sakat çocuğunu pazara götürüp aynı dilencilikle bulunan paralarla yaşamını sağlıyormuş zavallı kadıncağız, – dedi annesi acıyarak. Söylenenleri duyarken biraz sinirlenen Aydan: – Niçin hep “zavallı kız” diyorsunuz o edepsiz şerefsize. O “zavallı” değil, o – yol kesen, hırsız, bozguncu, –derken gözlerinden çok eskiden gördüğü eziyetin yaşları damlamaya başladı. Aydan damağına bir şey takılmış gibi yutkunamadı. 235 Aydan “Rabiye’nin başına ne kadar çok bela gelmiş ya”, diye düşünmekteydi. – Ağlama, yavrum, ne olmuştu acaba? – diye sordu annesi. Anne ve kız o gün uzun zamana kadar sohbet etmişlerdi. Aydan çocukken Rabiye'nin ona yaptığı zulüm hakkında annesine tek tek anlatmıştı. *** Hayıt günü Aydan köyünü özleyen annesi ve çocuklarıyla birlikte Burçmulla’ya gitti. Köydeki tanıkların hepsi Zemire Hanımı ziyarete gelmişlerdi. O gelenlerin hepsine hayıt bayramına diye getirdiği hediyeleri dağıttı. Aydan’ın annesi o kadar mutluydu ki, bir konuşup on gülüyordu. Hatta Oğulay yengesi de onun etrafında fır dönüyordu. Annesini gözeten Aydan: “Ya benim zavallı annem, adam bu kadar çekingen olur mu hiç? Sınırsız acılara rağmen kendini ateşe atmadı, intihar etmedi, sabır ve inançla yaşadı”, diye düşünüyordu. Ama Rabiye olayını Aydan hâla unutamamıştı. Ertesi gün mezarlıktan dönüşte Rabiye’nin yanarak kül olan evini gördü. Onlar köyde iki gün kalıp sonra şehre dönmüşlerdi. Ertesi gün Aydan erken kalkıp işe gitti. *** Zemire Hanım kızının işten yorgun bir hâlde döndüğünü görünce: – Çok mu yoruldun yavrum? – diye sordu. – Anneciğim biliyor musun, bugün yanıma kim geldi? – Hayır, kimmiş o? – diye tekrar sordu. – Rabiye geldi, – diyerek kendi odasına geçti. Zemire kızının ardından çay getirdi ve döşeğe uzanarak yatan Aydan’ı sakinleştirerek saçlarını okşadı. – Rabiye işte o hasta kızını getirdi yanıma. Hadi söyle anne ne yapayım? Günahsız çocuğu benden gözünü alamıyor, ama o aptala hiç yardım etmek istemiyorum, – dedi Aydan. 236 – Yavrum, “Babanı öldürene anneni ver”, demişler. Allah ona cezasını vermiştir, elinden gelen yardımı çocuktan esirgeme, ta ki vicdanın önünde sonradan pişman olmayasın, – dedi annesi. *** Yine bir nurlu tan atmıştı. Rabiye’nin kızı cerrahlık ameliyatından çıkıp, durumu iyileşince, geceye doğru servise alındı. Aydan’ın bugün de ameliyatı var. O yüzden onu tekrar muayene etmek için erken işe geldi. Aydan uzun koridor boyunca yürürken, odanın kapısı açılarak Rabiye’nin kızı Enare gülerek çıkıp geldi, Aydan’ı görünce memnun olup: – Ablacığım, ben şimdi çok iyiyim, – diye onu kucakladı. Aydan Enare’yle odaya girdi. Onu iyice muayene ederken kızcağızın durumu beklediğinden daha iyi olduğunu öğrendi. – Kızım, dikişler bitmiş, bir hafta sonra taburcu olabilirsin. Bundan sonra hiç hasta olma, kendine iyi bak, tamam mı? – dedi Aydan ve memnun olarak bakmakta olan Enare’nin alnından öpüp dışarı çıktı. Yaradan’ın kendisi Rabiye’nin kaderini Aydan’ın isteğine bırakacağını o hiç düşünmemişti. “Ya, Allah’ım, kendin bizi hak yolundan saptırma”, diye sıradaki ameliyata hazırlanmak için cerrahlık odasına geçti. Yüklə 1,35 Mb. Dostları ilə paylaş:
|