Amaç ve İlkelerimiz

CİNSİYETÇİ DEĞİLİZ

Kadınlar ezilmektedir ve bu yüzden, başkaldırıları her zaman meş­rudur. Aynı zamanda kadınların mücadelesi meşru bir mu­halefet, bir tepki ve isyan hareketidir. Ama hiçbir kadın hareketi iktidar he­defi güden siyasi bir hareket değildir ve olamaz. Ka­dın hareketleri özel ve ayrı bir alanda cereyan eder. Bu hare­ketleri bir rakip ya da hasım olarak görmüyoruz.

Kadınların tek tek ya da örgütlü olarak ayrımcılığa ve cinsiyetçi baskılara başkaldırmaları her zaman meşru ve haklı bir başkal­dırı olduğu için buna kayıt düşülemez. Kadınlara karşı cinsi­yetçi ve ay­rımcı tutumlara kayıtsız şartsız karşı çıkıyoruz. Buna karşılık, so­mut kadın hareketlerinden herhangi birini her­hangi bir durumda desteklemek ya da desteklememek konu­sunda ideolojik değilse de, siyasi kayıt ve şartlar koyuyoruz. Bu şartları da somut durumdaki siyasi faaliyetimizin öncelikle­rine göre belirliyoruz.

Kadınların kendi kurtuluşları için mücadele etmeleri işçi hare­ketini bölmez. İşçi sınıfını asıl bölen burjuva devletinin des­teklediği ve güç aldığı cinsiyetçi-ayrımcı ideolojidir. İşçiler ara­sındaki ve işçi örgütlerindeki erkek-egemen tutum ve yakla­şımları kırma doğrultu­sundaki mücadeleyi her zaman ve her koşulda ödevlerimiz ara­sında görüyoruz.

Cinsiyetçi/ayrımcı tu­tumlara karşı kadınların başkaldırılarını, burju­vazi tarafından birbi­rinden kopartılan ve birbirine düşman edilmek istenen kadın ve erkek işçilerin siyasal mücadele içinde birleşmesi yönünde ge­lişmeler olarak görüyoruz.

Ka­dınların cinsiyetçi/ayrımcı baskılara karşı kitlesel direniş ve tep­kilerini, kadınların çoğunluğunu oluşturan kadın işçilerin sınıf mü­cadelesine aktif unsurlar olarak katılmasının bir adımı, müj­decisi olarak kabul ediyoruz.

Sınıfsız topluma giden yolda proletaryanın egemen sınıf olarak ör­gütlenmesi, bu sınıfın yarısının egemen olması anlamına gelmez. Bu bilinçle, kadınların siyasal mücadeleye etkin bir bi­çimde katıl­masını bugünden başlayarak teşvik edip kışkırtmak, proletarya diktatörlüğünün zaferi için mücadelenin önemli bir parçasıdır. Bu nedenle, bu yöndeki tüm hareketleri olumluyor, aksi yöndekileri de gerici akımlar olarak karşımıza alıyoruz.

İnsanlığın kurtuluşu, kadın ve erkeklerin her türlü sömürü, ezilme ilişkisinden ve her türlü ayrımcı uygulamadan kurtuluşu­dur. İnsanlı­ğın kurtuluşu için, kökleri kapitalizm öncesine uza­nan, ama kapita­lizm altında özgül bir biçimde içselleşmiş bulu­nan cinsiyetçi top­lumsal işbölümü yıkılmalıdır.

Burjuva toplumu yıkılmadan kadınlar kurtulamaz; kadınların kurtu­luşu gerçekleşmeden sınıfsız topluma geçilemez.

OPORTÜNİZME KARŞIYIZ

Sınıf mücadelesi içerisinde herhangi bir öncü örgütün çıkarla­rı­nı ya da işçilerin kısmi, yerel ayrıcalıklarını işçi sınıfının bü­tün­sel ve ta­rihsel kazanımlarının önüne çıkarmak oportünizm­dir.

İşçilerin ya da devrimcilerin belirli kesimlerinin çıkarlarını koru­mak için, sınıfın bütünsel çıkarlarını feda edenler, oldum olası iki yüzlü­lük, diplomasi, entrika, hamaset ve uzlaşmacılık gibi siyaset yön­temlerine itibar etmektedir. Bu yöntemler burjuva siyasetinden işçi hareketine bulaşan zaaflardır. Bütün oportü­nist akımlar özünde bu kaynaktan beslenirler. Oysa «oyunu kuralına göre oynamak lazım» gerekçesine sığınarak burjuva siyasetinin yöntemlerine kendilerini uydurmaya çalışanlar önünde sonunda bu oyunun asıl aktörlerinin kuyruğuna takıl­maktan kurtulamazlar.

Komünistler için siyaset dolaylı bir anlam taşır. İşçi sınıfını si­yasal­laştırmak, siyasal bir hareket haline gelmesini sağlamak istiyoruz. Bu nedenle siyasetin tarih boyunca ve burjuva toplu­munda kazan­dığı içeriği reddediyoruz. Siyaseti kendi partimi­zin iktidarı için, kişi­sel ya da zümresel bir ikbal için, bir araç olarak algılamıyoruz. Bir öncü partinin işçi sınıfının önderliğini kazan­masını ve bu sayede işçi sınıfının toplumun egemen sı­nıfı ha­line gelmesini amaçlıyoruz.

Bu amaca ulaşmak için zorunlu olan devrimci partiyi «kendi amaç­larımıza» ulaşmak için kullanılacak bir araç olarak görmü­yoruz. Devrimci parti işçi sınıfının kurtuluş mücadelesinin bir aracıdır; ve işçi sınıfının bu araç sayesinde elde edeceği «kur­tuluşu kendi eseri olacaktır». Bu aracı yaratmak ve yaşatmak bizim için uğruna ömürlerimizi ve tüm varlığımızı adayacağımız bir amaçtır.

Bu bakış açısıyla, devrimci partinin işçi sınıfının önderliği ko­nu­mu­nu kazanmasının da korumasının da bürokratik yöntem­ler­le değil, proleter devriminin siyasİ yöntemleriyle sağlanaca­ğı­nı, Ekim Devrimi’nden sonra bir daha göstermek isti­yoruz.

Her türden teslimiyetçi yahut siyaset dışı akımla komünistler ara­sındaki farkların en belirgin bir biçimde açığa çıktığı mese­lelerden biri de savaşlara ve şiddete karşı takınılacak tutum­dur. «Savaşa karşı sınıf savaşı; şiddete karışı şiddet» şiarları ko­münistlerin ayırdedici kimliklerinin belirgin bir biçimde öne çıka­rılmasını ifade eder.

Aynı nedenle emperyalist ve haksız savaşlara karşı çıkmak asla savaş karşıtlığına indirgenmemelidir. Aksine burjuvazinin emekçile­rin ellerine verdiği silahlar aracılığıyla gerçekleştir­meye çalıştığı kanlı hesaplar ancak işçi ve emekçiler bu silah­ları kendilerini sömü­renlere çevrildiği zaman bozulabilir.

Emperyalist savaşlar iç savaşlara dönüştürülmeli; komünistler bu iç savaştan proletaryanın galip çıkması için hazırlıklı olmalı­dır. Savaş karşıtlığı, sivil itaatsizlik eylemleri, askerden kaçma­nın propagan­dası gibi türlü pasifist=barışçı propagandalar, en iyi ihtimalle işçi sınıfının bilinçli kesiminin görece bilinçsiz kesi­minden ayırmakla sonuçlanır. Komünistler bu tür propagan­da­la­­rın kuyruğuna takılmak yerine, ordu içindeki iş­çiler ve emek­çi­ler arasında bozguncu-dev­rimci bir çalışma yü­rütebilecek ka­pa­si­tede bir devrimci parti­nin yaratıl­ma­sını öne çıkarıp ken­dilerini pasifist=barışçı oportü­nist eğilimler­den ayırt etmeli­dir.

Komünist kimliğin kitap okuyup yazarak, söylevler vererek ka­zanı­lan bireysel bir paye olmadığı en çıplak bir biçimde savaş ve şiddet sorunları karşısında kendini belli eder. Komünistler örgütü yaşam, yaşamı ise örgüt içerisinde varetmek zorunda­dır. Elbette herşey gibi devrim ve komünizm hedefleri de teorik ola­rak dile getirilir ve getirilmelidir. Ama devrimciliği ve komü­nist kimliği sadece teoride benimseyip teorik çerçevede sür­dürmeye razı olan akımlarla teori konusunda hem fikir olsak bile, pratik politik faaliyette ayrım çizgile­rimizi diğer oportü­nistlerle aramız­daki çizgiler gibi özenle çekip ko­rumak istiyo­ruz. Sınıf mücade­lesinin ateş hattında bulunan devrim­cilere sırça köşklerden akıl vermeyi reddediyoruz. Aynı hattın üze­rinde yer alarak onlara oportünizme karşı devrimci bir siyaset yo­lunun olduğunu gös­termek istiyoruz. Onların eksiklerini kendi fazla­sı sayanları, devrimci örgütlenmeler dağıldıkça parsa toplama umuduyla el­lerini ovuşturanları da oportünist akımlar olarak karşı­mıza alı­yoruz.