Birinci Baskı

Bazılarına göre Fazıl "Seviyoruz," değil, "Seviyorum," demişti Kadife'ye. Lacivert'in sonraki davranışını açıklamak için uydurulmuş da olabilirdi bu.
Lacivert "Kimse bu şehirde intihardan bahsetmesin !" diye bütün gücüyle bağırmış, sonra Kadife'ye bir bakış bile atmadan otel odasından çıkıp gitmiş, bu da toplantıyı hemen bitirmiş, odadakiler, pek sessizce olmasa da, çabucak dağılmışlardı.
 
 
 
32
 
 
içimde iki ruh varken yapamıyorum
AŞK, ÖNEMSİZ OLMAK VE LACİVERT'İN KAYBOLUŞU ÜZERİNE
 
Ka, Turgut Bey ile Kadife Asya Oteli'ndeki toplantıdan dönmeden önce, saat beşe çeyrek kala Karpalas Oteli'nden çıktı. Fazıl ile buluşma vaktine daha on beş dakika vardı; ama mutlulukla sokaklarda yürümek istiyordu. Atatürk Caddesi'nden sola sapıp ayrıldı, çayhaneleri dolduran kalabalığa, açık televizyonlara, bakkal ve fotoğrafçı dükkânlarına baka baka gezinerek Kars çayına kadar yürüdü. Demir köprüye, çıkıp soğuğa hiç aldırmadan üstüste iki Marlboro içerek Frankfurt'ta İpek ile yaşayacağı mutluluğu hayal etti. Nehrin karşı yakasında bir zamanlar Karslı zenginlerin akşamları buz pateni yapanları seyrettiği parkta şimdi korkutucu bir karanlık vardı.
Demir köprüye gecikerek gelen Fazıl'ı karanlıkta bir an Ne cip'e benzetti Ka. Birlikte Talihli Kardeşler Çayhanesi'ne girdiler ve Fazıl Asya Oteli'ndeki toplantıyı en küçük ayrıntılarına kadar Ka'ya anlattı. Kendi küçük şehrinin tarihinin dünya tarihine katıldığını hissettiği yere gelince, Ka bir radyoyu bir süreliğine kapatır gibi susturdu onu ve "Bütün İnsanlık ve Yıldızlar" adlı şiirini yazdı.
Daha sonra tuttuğu notlarda Ka bu şiiri unutulmuş bir şehirde tarihin dışında yaşamanın kederinden çok çocukluğunda gördüğü bazı Hollywood filmlerinin her defasında çok sevdiği başlangıçlarıyla ilişkilendirecekti. Jenerik biterken kamera önce çok uzaktan ağır ağır dönen dünyayı gösterir, yavaşça ona yaklaşır, derken bir memleket gözükür. Ka'nın çocukluğundan beri hayalinde çektiği kendi filminde, bu ülke tabii Türkiye'dir; derken Marmara Denizi'nin mavisi, Karadeniz ve Boğaz belirir, kamera daha da yaklaştıkça İstanbul, Ka'nın çocukluğunu geçirdiği Nişantaşı, Teşvikiye Caddesi'ndeki trafik polisi, Şair Nigâr Sokak, damlar ve ağaçlar (onları yukarıdan görmek ne hoştur!), sonra asılı çamaşırlar, Tamek konservesi ilanı, paslı yağmur olukları ziftle sıvanmış yan duvarlar ve ağır ağır Ka'nın penceresi gözükür. Pencereden içeri giren kamera kitaplar, eşyalar, toz ve halılarla dolu odaları şöyle bir taradıktan sonra obur pencerenin önünde bir masada oturup yazı yazan Ka'yı gösterir, önündeki kâğıda son harfleri koyan dolmakaleminin ucuna gelir ve yazıyı okuruz.. ŞİİR DÜNYA TARİHİNE KATILDIĞIM ADRESİMDİR: ŞAİR Ka. ŞAİR NİGÂR SOK. 16/8 NİŞANTAŞI, İSTANBUL, TÜRKİYE. Şiirde de yer aldığını sandığım bu adresin kar tanesi üzerinde mantık aksında, yukarılarda, hayal gücünün çekiminde bir yerde bulunacağını dikkatli okurlar tahmin edeceklerdir.
Fazıl hikâyesinin sonunda asıl derdini açtı: Kadife'ye başını açarsa intihar edeceğini söylemiş olmaktan şimdi son derece huzursuzdu, "İntihar etmek, bir insanın Allah'a olan inancını kaybetmesi anlamına geldiği için değil yalnızca, bu benim inancım olmadığı için de huzursuzum. Niye inanmadığım şeyi söyledim" Kadife'ye başını açarsa kendisini öldüreceğini söyledikten sonra "tövbe!" demiş Fazıl, ama kapıda onunla gözgöze gelince karsısında yaprak gibi titremişti.
"Kadife, ona âşık olduğumu düşünmüş müdür?" diye sordu Ka’ya.
"Sen Kadife'ye âşık mısın?"
"Sen de biliyorsun, ben rahmetli Tcslime'ye âşıktım Benim rahmetli arkadaşım da Kadife'ye. Daha arkadaşımın ölümü üzerinden bir gün geçmeden aynı kıza âşık olmaktan utanıyorum. Ve bunun tek açıklaması olduğunu da biliyorum. Bu da beni korkutuyor. Bana Necip'in öldüğünden nasıl emin olabildiğini anlat! "
"Omuzlarından tuttum ve alnına kurşun girmiş ölüsünü öptüm."
"Bir ihtimal Necip'in ruhu benim içimde yaşıyor," dedi Fazıl. "Dinle: Dün akşam ben ne tiyatroyla ilgilenmiş, ne de televizyon seyretmiştim. Erkenden yatıp uyudum. Necip'in başına korkunç şeyler geldiğini uykumda anladım. Askerler bizim yatakhaneyi basınca bundan hiç kuşkum kalmadı. Seni kütüphanede gördüğümde Necip'in öldüğünü biliyordum artık, çünkü ruhu benim gövdeme girmişti. Sabah erkenden oldu bu. Yatakhaneyi boşaltan askerler bana ilişmediler, ben de geceyi Pazar Yolu'nda babamın Vartolu bir askerlik arkadaşının evinde geçirdim. Necip'in öldürülmesinden altı saat sonra, sabah erkenden, onu içimde hissettim. Misafir olduğum yatakta bir an başım döndü, sonra tatlı bir zenginlik, bir derinlik hissettim; arkadaşım yanımda, içimdeydi. Eski kitapların dediği gibi insanın ölümünden altı saat sonra ruh bedeni terk eder. Suyuti'ye göre ruh o zaman cıva gibi oynak bir şeydir, kıyamete kadar Berzah'ta beklemesi gerekir. Ama Necip'in ruhu benim içime girdi. Eminim bundan. Korkuyorum da, böyle bir şeyin Kuran'da yeri yoktur çünkü. Ama Kadife'ye de başka türlü bu kadar çabuk âşık olamam. Onun için intihar etmek ise benim kendi düşüncem bile değildir. Sence Necip'in ruhunu", bende yaşadığı doğru olabilir mi?"
"Sen buna inanıyorsan," dedi Ka dikkatle.
"Bunu bir tek sana söylüyorum. Necip kimseye söylemediği sırlarını sana söylerdi. Yalvarıyorum, bana doğruyu söyle: Necip içinde ateizm kuşkusunun doğduğunu bana hiçbir zaman söylemedi. Ama sana bu konuda açılmış olabilir. Allah'ın varlığından hâşâ kuşku duyduğunu Necip hiç sana söyledi mi?"
"Dediğin kuşkuyu değil, başka bir şeyi söyledi, insanın annesinin, babasının ölümünü düşünüp gözlerinin sulanması ve bu kederden zevk alması gibi, kendisinin de çok sevdiği Allah'ın yokluğunu ister istemez düşündüğünü söyledi."
"Şimdi bana da öyle oluyor işte," diye atıldı Fazıl. "Ve bu kuşkuyu içime Necip'in ruhunun soktuğundan hiç şüphem yok."
"Ama bu şüphe ateizm demek değildir."
"Ama intihar eden kızlara da hak veriyorum artık," dedi Fazıl kederle. "Az önce kendimin de intihar edebileceğini söyledim.
Rahmetli Necip'e ateist demek istemem. Ama şimdi içimde bir ateistin sesini duyuyorum ve çok korkuyorum bundan. Siz öyle misiniz bilmiyorum, ama Avrupa'da bulundunuz, aydınları, içki içen, uyuşturucu kullanan bütün o insanları da tanımışsınızdır. Lütfen bir kere daha söyleyin, bir ateist ne hisseder?"
"İnsan sürekli intihar etmek ister diye bir şey yok."
"Sürekli olarak değil, ama bazan intihar etmek istiyorum."
"Niye?"
"Çünkü sürekli Kadife'yi düşünüyorum ve aklımda başka hiçbir şey yok! Durmadan gözlerimin önüne o geliyor. Ders çalışırken, televizyon seyrederken, akşamın olmasını beklerken, en ilgisiz yerde, her şey bana Kadife'yi hatırlatıyor ve çok acı çekiyorum. Bunları Necip ölmeden önce de hissederdim. Aslında ben Teslime'yi değil, hep Kadife'yi seviyordum. Ama arkadaşımın aşkı diye içime gömerdim her şeyi. Kadife'den bahsede bahsede bu aşkı içime Necip attı. Askerler yatakhaneyi basınca Necip'i öldürmüş olabileceklerini anladım ve evet, sevindim. Kadife'ye aşkımı dışa vurabilirim diye değil, bu aşkı benim içime döktüğü için Necip'e kinlendiğimden. Şimdi Necip öldü, artık özgürüm, ama Kadife'ye daha fazla âşık olmamdan başka bir sonuç vermedi bu. Sabahtan beri onu düşünüyorum ve gittikçe de başka bir şey düşünemez oluyorum, ne yapmalıyım Allahım."
Fazıl iki eliyle yüzünü kapadı ve hıçkırarak ağlamaya başladı. Ka bir Marlboro yaktı, bencilce bir ilgisizlik geçti içinden. Uzun uzun Fazıl'ın başını okşadı.
Bir gözü televizyonda, bir gözü onlarda olan hafiye Saffet o sırada yaklaştı. "Ağlamasın delikanlı, kimliğini merkeze götürmedim, yanımda," dedi. Hâlâ ağlayan Fazıl ilgilenmeyince, cebinden çıkarıp uzattığı kimliği, Ka uzanıp aldı. "Niye ağlıyor?" dedi hafiye yarı mesleki yarı insani bir merakla. "Aşktan," dedi Ka. Bir an çok rahatlattı bu hafiyeyi. Çayhaneden çıkıp gidene kadar Ka onun arkasından baktı.
Daha sonra Fazıl Kadife'nin ilgisini nasıl çekebileceğini sordu. Ka'nın Kadife'nin ablası İpek'e âşık olduğunu bütün Kars'ın bildiğini de söyledi bu ara. Fazıl'ın tutkusu Ka'ya öylesine umutsuz ve imkânsız gözüktü ki, bir an kendisinin İpek'e duyduğu aşkın da bu kadar umutsuz olabileceğinden korktu. Hıçkırıkları dinen Fazıl'a, İpek'in önerisini ilhamsızca tekrarladı: "Kendin ol."
"Ama içimde iki ruh varken bunu yapamıyorum," dedi Fazıl. "Üstelik Necip'in ateist ruhu yavaş yavaş beni ele geçiriyor. Yıllarca siyasetle uğraşan genç arkadaşların yanlış yaptığını düşündükten sonra, şimdi ben de İslamcılarla birlikte bu askerî darbeye karşı birşeyler yapmak istiyorum. Ama bunu Kadife'nin gözüne girmek için yapacağımı hissediyorum. Aklımda Kadife'den başka bir şey olmaması beni korkutuyor. Onu hiç tanımadığım için değil. Tıpkı bir ateist gibi, artık aşktan ve mutluluktan başka hiçbir şeye inanamadığımı gördüğüm için."
Fazıl ağlarken Ka ona Kadife'ye olan aşkını herkesin önünde açıklamamasını, Lacivert'ten korkması gerektiğini söyleyip söylememekte kararsızdı, İpek ile aralarındaki ilişkiyi bildiğine göre. Lacivert Kadife ilişkisini de biliyordur diye düşünüyordu. Ama biliyorsa, siyasal hiyerarşi yüzünden asla Kadife'ye âşık olmaması gerekliydi.
"Fakir ve önemsiziz, bütün mesele bu," dedi Fazıl tuhaf bir hırsla. "Bizim zavallı hayatlarımızın insanlık tarihinde hiçbir yeri yok. En sonunda şu zavallı Kars şehrinde yaşayan hepimiz bir gün geberip gideceğiz. Kimse hatırlamayacak bizi, kimse ilgilenmeyecek bizimle. Kadınlar başlarına ne örtsün diye birbirini boğazlayan, kendi küçük ve saçma kavgaları içinde boğulan önemsiz kişiler olarak kalacağız. Herkes unutacak bizleri. Bu dünyadan böyle aptal hayatlar sürerek hiçbir iz bırakmadan geçip gittiğimizi görünce hayatta aşktan başka bir şey olmadığını da hırsla anlıyorum. O zaman Kadife'ye duyduğum şey, bu dünyada yalnızca ona sarılarak teselli olabileceğim gerçeği bana daha da acı veriyor ve o gözümden hiç gitmiyor."
"Evet, bunlar bir ateiste yakışan düşünceler," dedi Ka acımasızlıkla.
Fazıl gene ağladı. Ka ise daha sonra konuştuklarını ne hatırladı, ne de herhangi bir deftere yazdı. Televizyondaki kamera şakalarında Amerikalı küçük çocuklar sandalyelerden devriliyor, akvaryumları çatlatıyor, suya düşüyor, eteklerine basıp yere kapaklanıyor, bütün bunlar da yapay bir kahkaha sesiyle veriliyordu.Çayhanedeki kalabalıkla birlikte Fazıl ve Ka da her şeyi unutup gülümseyerek Amerikalı çocukları uzun uzun seyrettiler.
Zahide çayhaneye girdiğinde Ka ile Fazıl televizyonda bir ormanda esrarengiz bir şekilde ilerleyen bir kamyonu seyrediyorlardı. Zahide, Fazıl'ın hiç ilgilenmediği sarı bir zarf çıkarıp verdi Ka'ya. Ka açıp içindeki notu okudu: İpek'tendi. Kadife ile İpek yirmi dakika sonra, saat altıda, Ka'yı Yeni Hayat Pastancsi'ndc görmek istiyorlardı. Zahide, Talihli Kardeşler Çayhanesi'nde olduklarını Saffet'ten öğrenmişti.
Zahide'nin arkasından "Yeğeni bizim sınıfta," dedi Fazıl "Kumara korkunç meraklıdır. Horoz dövüşlerini, bahisli köpek kavgalarını hiç kaçırmaz."
Ka ona polisten aldığı öğrenci kimliğini verdi. "Beni otelde yemeğe bekliyorlar," deyip kalktı. "Kadife'yi görecek misin?" diye umutsuzlukla sordu Fazıl. Ka'nın yüzündeki bıkkınlık ve şefkat ifadesinden utandı. "Kendimi öldürmek istiyorum." Ka çayhaneden çıkarken arkasından bağırdı. "Onu görürsen söyle, basını açarsa kendimi öldüreceğim. Ama bunu başını açtığı için değil, onun için kendimi öldürme zevki için yapacağım."
Ka pastanedeki randevuya daha vakit olduğu için yan sokaklara sapmıştı. Kanal Sokak'ta yürürken sabah "Rüya Sokaklar" adlı şiiri yazdığı çayhaneyi görünce içeri girdi, ama aklına istediği gibi yeni bir şiir değil, sigara dumanlı, yarı boş çayhanenin arka kapısından dışarı çıkmak geldi. Karla kaplı avluyu geçti, karanlıkla önündeki alçak duvarı aştı, üç basamak çıkıp aynı zincirli köpeğin havlayışları arasında bodruma indi.
Soluk bir lamba yanıyordu burada, içeride kömür ve uyku kokusundan başka rakı kokusu da aldı Ka. Uğuldayan kalorifer kazanının yanında birkaç kişiyle gölgeleri vardı. Karton kutular arasında gaga burunlu MİT görevlisi ve veremli Gürcü kadınla kocasının rakı içip oturduklarını görünce hiç şaşırmadı. Onlar da Ka'dan şaşırmışa benzemiyorlardı. Hasta kadının kafasında kırmızı ve şık bir şapka gördü Ka. Kadın Ka'ya haşlanmış yumurta ile lavaş ikram etti, kocası bir kadeh rakı da Ka için hazırlamaya başladı. Ka lop yumurtasının kabuklarını tırnaklarıyla soyarken gaga burunlu MİT görevlisi bu kazan dairesinin Kars'ın en sıcak köşesi, bir cennet olduğunu söyledi.
Sonraki sessizlikte Ka'nın hiçbir kazaya uğratmadan ve tek bir kelimesini kaçırmadan yazdığı şiirin adı "Cennet"ti. Kar tanesinin merkezine uzak bir yere hayal aksının tam üstüne yerleştirilmiş olması cennetin hayal edilen bir gelecek olduğu anlamına değil; Ka için cennet hatıraların ancak hayal edilerek canlı kalabileceği anlamına geliyordu. Ka sonraki yıllarda bu şiiri hatırlarken bazı hatıralarını tek tek saymıştı: Çocukluğunun yaz tatilleri, okuldan kaçtığı günler, kızkardeşiyle birlikte annesinin babasının yattığı yatağa girişleri, çocukken yaptığı bazı resimler, okul partisinde tanıdığı kızla sonradan buluşup onu öpmesi.
Yeni Hayat Pastanesi'ne yürürken İpek kadar bunlar da vardı aklında. Pastanede İpek ile Kadife'yi kendisini beklerken buldu, İpek o kadar güzeldi ki, Ka bir an aç karnına içtiği rakının da etkisiyle mutluluktan gözlerinin sulanacağını sandı, iki hoş kızkardeşle birlikte bir masaya oturup konuşmak Ka'ya mutluluktan başka gurur da verdi: Frankfurt'ta her gün kendisine gülümseyerek selam veren içi geçmiş Türk satıcılar onu bu iki kadınla görsün isterdi Ka, ama dün eğitim enstitüsü müdürünün öldürüldüğü pastanede şimdi aynı yaşlı garsondan başka kimsecikler yoktu. Yeni Hayat Pastanesi'nde Kadife ve İpek ile otururken biri başörtülü de olsa iki güzel kadınla birlikte bir masada oturuşunun dışarıdan çekilmiş bir fotoğrafı, sürekli arkadaki arabayı gösteren bir dikiz aynası gibi, Ka'nın kafasının bir köşesinden hiç gitmedi.
Ka'nın tersine masadaki iki kadın da hiç huzurlu değildi. Ka, Asya Oteli'ndeki toplantıda ne olup bittiğini Fazıl'dan öğrendiğini söylediği için İpek kısa kesti.
"Lacivert toplantıyı öfkeyle terk etmiş. Kadife de şimdi orada söylediği şeyden çok pişman. Saklandığı yere Zahide'yi yolladık, orada yokmuş. Lacivert'i bulamıyoruz." Kızkardeşinin derdine çare arayan abla gibi söze başlamıştı İpek, ama şimdi kendi de fazlasıyla tasalı gözüküyordu.
"Bulursanız ne isteyeceksiniz ondan?"
"Onun yaşadığından, yakalanmadığından emin olmak istiyoruz önce," dedi İpek. Dokunsan ağlayacak gibi gözüken Kadife'ye bir bakış attı. "Bize ondan bir haber getir. Ona Kadife'nin ne isterse yapacağını söyle."
"Kars'ı siz benden çok daha iyi biliyorsunuz."
"Akşamın karanlığında biz iki kadınız," dedi İpek. "Sen şehri öğrendin. Halilpaşa Caddesi'ndeki imam hatipli ve İslamcı öğrencilerin gittiği Aydede ve Nurol Çayhaneleri'ne git. Şimdi sivil polis kaynıyordur orası, ama onlar da dedikoducudur, Lacivert'in başına kötü bir şey gelmişse öğrenirsin."
Kadife mendilini çıkarmıştı, burnunu silecekti. Ka bir an ağlayıverecek sandı onu.
"Bize Lacivert'ten haber getir," dedi İpek. "Geç kalırsak babam bizi merak eder. Seni de akşam yemeğine bekliyor."
"Bayrampaşa Mahallesi'ndeki çayhanelere de bir bakın!" dedi Kadife kalkarken.
Kızların endişe ve hüznünde öyle kırılgan, öyle çekici bir şey vardı ki Ka onlardan ayrılamadığı için pastaneden Karpalas Oteli'ne kadar olan yolun yarısını yürüdü. İpek'i kaybedebileceği korkusu kadar, hissettiği esrarengiz suç ortaklığı birlikte babalarından gizli bir şey yapıyorlardı da Ka'yı onlara bağlıyordu. Bir gün İpek ile Frankfurt'a gidecekleri, Kadife'nin de geleceği, üçünün birlikte, Berliner Caddesi'ndeki kahvelere gire çıka, vitrinlere bakarak yürüyecekleri geçti aklından.
Kendisine verilen görevi yapabileceğine hiç inanmıyordu. Çok zorlanmadan bulduğu Aydede Çayhanesi o kadar sıradan ve yavandı ki Ka buraya neden geldiğini neredeyse unutup uzun bir süre tek başına televizyon seyretti. Öğrenci yaşında birkaç genç vardı etrafta, ama bir sohbet açma gayretine televizyondaki futbol maçı hakkında konuşmuştu rağmen kimse ona sokulmadı. Oysa Ka hemen ikram etmek için sigara paketini hazırlamış, birisi kullanmak için izin istesin diye çakmağını masaya koymuştu. Şaşı tezgâhtardan da bir şey öğrenemeyeceğini anlayınca çıkıp yakındaki Nurol Çayhanesi'ne gitti. Burada da siyah beyaz televizyonda aynı futbol maçını seyreden birkaç genç gördü. Duvarlardaki gazete kesiklerini ve Karsspor'un bu seneki karşılaşma cetvelini fark etmeseydi Necip ile dün burada Allah'ın varlığından ve dünyanın anlamından söz ettiklerini hatırlayamazdı. Dün aksam okuduğu şiirin yanına başka bir şairin bir nazire yazıp astığını görünce onu da defterine geçirmeye başladı:
 
Belli artık, Anamız çıkıp gelmeyecek Cennet'ten, bizi kollarıyla sarmayacak
Babamız onu hiçbir zaman dayaksız bırakmayacak
Ama gene de içimiz ısınacak, ruhumuz canlanacak.
Kaderdir çünkü; batacağımız bokta şehri Kars bile cennet gibi hatırlanacak
 
"Şiir mi yazıyorsun?" diye sordu karşıdan tezgâhtar çocuk.
"Aferin sana," dedi Ka. "Sen tersinden okumasını biliyor musun?"
"Yok ağabey ben düzünden de okuyamam. Ben okuldan kaçtım. Okumayı çözemeden yaşım ilerledi, hepsi geçti gitti işte."
"Duvardaki bu yeni şiiri kim yazdı?"
"Buraya gelen gençlerin yarısı şairdir."
"Niye bugün yoklar?"
"Dün asker toplamış hepsini. Kimi hapiste kimi de saklandı. Şuradakilere sor istiyorsan, onlar sivil polistir, bilir."
Ateşli ateşli futboldan söz eden iki genç vardı gösterdiği yerde, ama Ka onlara yaklaşıp bir şey sormadan çayhaneden çıktı.
Karın yeniden başladığını görmek hoşuna gitti. Bayrampaşa Mahallesi'nin çayhanelerinde Lacivert'in izini bulacağına inanmıyordu hiç. İçinde Kars'a geldiği akşam hissettiği hüzünle birlikte bir mutluluk da vardı şimdi. Yeni bir şiirin gelmesini bekleyerek, çirkin ve yoksul beton binaların, kar altındaki otoparkların, buz tutmuş çayhane, berber ve bakkal vitrinlerinin, Ruslar zamanından beri içinde birtakım köpeklerin havladığı avluların, traktör yedek parçası, at arabası levazımatı ve peynir satılan dükkânların önünden rüyada gibi ağır ağır geçti. Gördüğü her şeyin, Anavatan Partisi'nin seçim afişinin, perdeleri sıkı sıkıya çekilmiş küçük bir pencerenin, Bilim Eczanesi'nin buzlu vitrinine aylar önce yapıştırılmış "Japon Gribi Aşısı Geldi" ilanının ve sarı kâğıda basılmış intihar karşıtı afişin hayatının sonuna kadar aklından çıkmayacağını hissediyordu. Yaşadığı ânın ayrıntılarına duyduğu bu olağanüstü algı açıklığı, "şu an her şeyin her şeyle ilişkili, kendisinin ise bu derin ve güzel dünyanın ayrılmaz bir parçası olduğu" duygusu içinde öyle bir güçle yükseldi ki, yeni bir şiirin gelmekte olduğunu düşünerek Atatürk Caddesi'nde bir çayhaneye girdi. Ama şiir gelmedi aklına.
 
 
 
33
 
 
Kars'ta bir Allahsız
VURULMA KORKUSU
 
Çayhaneden çıkar çıkmaz, kar altındaki kaldırımda Muhtar ile gözgöze geldi. Dalgın dalgın bir yere yetişen Muhtar onu görmüş, ama yoğun, iri taneli karın altında bir an sanki Ka olduğunu fark etmemiş, Ka da önce ondan kaçmak istemişti, ikisi de aynı anda hamle edip çok eski dostlar gibi birbirlerine sarıldılar.
"Söylediklerimi İpek'e naklettin mi?" dedi Muhtar.
"Evet."
"Ne dedi? Gel şu çayhanede oturalım, anlatırsın."
Askerî darbeye, poliste yediği dayağa, belediye başkanlığının suya düşmüş olmasına rağmen Muhtar hiç de kötümser gözükmüyordu. "Beni niye tutuklanmadılar? Kar dinsin, yollar açılsın, askerler çekilsin, belediye seçimleri yapılacak da ondan, bunu İpek'e söyle!" dedi çayhanede otururlarken. Ka söyleyeceğini belirtti. Lacivert'ten bir haberi olup olmadığını sordu.
"Onu Kars'a ilk ben çağırdım. Eskiden buraya her gelişinde bende kalırdı," dedi Muhtar gururla. "Ama İstanbul basını adını teröriste çıkarttığından beri partimize zarar vermemek için gelince bizi aramaz artık. Ne yaptığından en son ben haberdar olurum. Söylediklerime İpek ne dedi?"
Ka, Muhtar'ın yeniden evlenme teklifine İpek'in özel olarak bir cevap vermediğini söyledi. Muhtar da bu çok özel bir cevapmış gibi anlamlı bir ifade takınarak eski karısının ne kadar duygulu, ne kadar ince, ne kadar anlayışlı bir kadın olduğunu Ka'nın bilmesini istediğini söyledi. Hayatının buhranlı bir döneminde, ona yanlış davrandığı için çok pişmandı şimdi, "İstanbul'a dönünce sana verdiğim şiirleri Fahir'e kendi elinle teslim edeceksin değil mi?" dedi sonra. Ka'dan onay alınca, şefkatli, üzüntülü bir amca ifadesi geldi yüzüne. Muhtar'a duyduğu mahcubiyetin yerini acımayla tiksinti arası bir duygu alıyordu ki Ka adamın cebinden bir gazete çıkardığını gördü. "Ben olsam senin yerinde sokaklarda bu kadar rahat dolaşmam," dedi Muhtar zevkle.
Ka onun elinden kaptığı Serhat Şehir Gazetesi'nin daha mürekkebi kurumamış yarınki sayısını yutar gibi okudu: "Tiyatrocu İhtilalcilerin Başarısı... Kars'ta Huzur Günleri, Seçimler Ertelendi. Vatandaş İhtilalden Memnun..." Birinci sayfada Muhtar'ın parmağının işaret ettiği haberi okudu sonra:
 
KARS'TA BİR ALLAHSIZ
 
SÖZDE ŞAİR KA'NIN BU KARIŞIK GÜNLERDE ŞEHRİMİZDE NE ARADIĞI MERAK KONUSU
 
Bu Sözde Şairi Tanıtan Dünkü Yayınımız
Karslılarca Tepkiyle Karşılandı
 
Dün gece büyük sanatçı Sunay Zaim ve arkadaşlarının halkın coşkulu katılımı eşliğinde başarıyla sahnelediği, bütün Kars'a barış ve huzur getiren Atatürkçü oyunun orta yerinde anlaşılmaz ve zevksiz bir şiirini okuyarak halkın keyfini kaçıran sözde şair Ka hakkında pek çok söylenti işittik. Yıllardır aynı ruhu paylaşarak, içice yaşayan biz Karslıların dış güçlerce kardeş kavgasına sürüklendiği, laik ve dinci ve Kürt, Türk ve Azeri ayrımıyla toplumumuzun yapay bir şekilde ikiye bölündüğü, artık unutmamız gereken Ermeni katliamı iddialarının canlandırıldığı bugünlerde, Türkiye'den kaçarak yıllardır Almanya'da yaşayan bu şaibeli kişinin birden bir casus gibi aramızda belirmesi halk arasında sorulara yol açmıştır. İmam hatip lisemizin her türlü kışkırtmaya ne yazık ki açık olan gençleriyle tren istasyonumuzda iki gün önce buluşup "Ben ateistim, Allah'a inanmam, ama intihar da etmem, zaten hâşâ Allah yoktur" dediği doğru mudur?" Bir entellektüelin işi milletin mukaddesatına dil uzatmaktır," diyerek Allah'ı inkâr etmek midir Avrupa'daki fikir özgürlüğü? Alman parasıyla besleniyor olmak sana bu milletin inançlarını ayaklar altına alma hakkını vermez! Yoksa bir Türk olmaktan utandığın için mi asıl adını gizliyor da ecnebi taklidi uyduruk Ka ismini kullanıyorsun? Okurlarımızın gazetemize ettiği telefonlarda esefle belirttikleri gibi. Batı taklitçisi bu imansız şu zor günlerimizde aramıza fitne sokmak maksadıyla şehrimize gelip gecekondu mahallelerimizdeki en yoksul kapıları çalıp halkı isyana teşvik etmiş, hatta bize bu vatanı, bu Cumhuriyet'i veren Atatürk'e dahi dil uzatmaya yeltenmiştir. Karpalas Oteli'nde kalan bu sözde şairin şehrimize neden geldiğini bütün Kars çok merak ediyor. Allah'ı ve Peygamberimiz'i (S.A.S.) inkâr eden küfürbazlara Karslı gençler haddini bildirir!
 
"Yirmi dakika önce ben geçerken Serdar'ın iki oğlu gazeteyi daha yeni basıyorlardı," dedi Muhtar, Ka'nın korkularını ve derdini paylaşmaktan çok, eğlenceli bir konu açıldığı için keyiflenen biri gibi.
Ka kendini yapayalnız hissetti ve haberi yeniden dikkatle okudu.
Bir zamanlar ilerideki parlak edebi kariyerini düşlerken Türk şiirine (şimdi bu milliyetçi kavram Ka'ya çok gülünç ve zavallı geliyordu) getireceği modernist yeniliklerden dolayı pek çok eleştiri ve saldırıya uğrayacağını, bu düşmanlık ve anlayışsızlıkların kendisine bir hava vereceğini düşünürdü Ka. Sonraki yıllarda biraz ünlenmesine rağmen bu saldırgan eleştiriler hiç yazılmadığı için Ka bu "sözde şair" ifadesine takılmıştı şimdi.
Muhtar öyle ortalıkta hedef gibi dolaşmamasını söyleyip onu çayhanede yalnız bıraktıktan sonra öldürülme korkusu Ka'nın içine işledi. Çayhaneden çıktı, ağır çekim bir filmi hatırlatan sihirli bir hızla düşen iri kar tanelerinin altında dalgın yürüdü.
İlk gençlik yıllarında entellektüel ya da siyasi bir amaç uğrana ölmek, insanın yazdıkları için hayatını vermesi Ka için ulaşılabilecek en yüksek manevi mertebelerden biriydi. Otuzlarına doğru budalaca hatta kötücül ilkeler uğruna işkencede can veren, siyasi çeteler tarafından sokaklarda katledilen, banka soyarken çatışmada öldürülen, daha da kötüsü hazırladığı bomba elinde patlayan pek çok arkadaş ve tanıdığın hayatlarının saçmalığı Ka'yı bu düşünceden uzaklaştırdı. Almanya'da, artık hiç inanmadığı siyasi nedenler yüzünden yıllarca sürgün olması Ka'nın kafasında siyasetle, insanın kendini feda etmesi arasındaki ilişkiyi iyice kesip atmıştı. Almanya'dayken Türk gazetelerinde filanca köşe yazarının siyasi nedenlerle -büyük ihtimalle- siyasal İslamcılarca öldürüldüğünü okuduğunda olaya öfke, ölüye bir saygı duyardı Ka, ama ölen yazara özel bir hayranlık hiç geçmezdi içinden.