ÇÎrok çÎrokên kurdî kurmancî

keça wî ne. Hinbihin dilê wî yê neseq1rî kete

kûrayiya cihê xwe û ji wan ramanên têkel bi

şûnde vekişiya. xwe yeklemkir. Bêguman kêfa

wî pir ji wê nameyê û ji hatina hewqas

xwezgýnîre hat: Jixwe ez jî li yekî mîna Kurzad

Paşayê ROjhilatê digeriyam. ku Şîlana xwe

bidim kurê wi... Xwebi xwe got û di dilê xwe de

dubare kir.

Berî ku Garis Paşa tiştekî bibêje. bi wê daxwaza

bo mirovatiya ku ji Kurzad Paşayê Rojhilatê

hatibû di dilê xwe de sêwr û arezûne xweş

ên bêsînor damezirandin; di dilê xwe de gelek

rê û dirb bo tîcareteke nûjen avakirin û haziriya

vegirtina hin welatên nû kir. per û baskên

xwe bi ser welat û şaristanan ve weşandin.

Hemjî nexşineya Rojhilatê anî ber çavên xwe.

riyên leşkerî ku pê ve here rapêşî hişê xwe

23

kirin. Lê hin caran jî ew îş ka wê jê re xiş

bikin yan nekin dud1l1yekê ew bi qîmê hingavt.

De çi dibe bila bibe. mirovatiya bi

Paşayekî wisan bi navûdeng re bo xwe şan û

şerefeke mezin hesiband. Û nameya mirovatiyê

çend caran hilanî danî ser serê xwe û li lêvên

xwe hesikanûin. Pîştre destûr ji herdu bira

xwest û rabû çû bi jina xwe şêwirî. Lê jina wî ya

Îngilîzî Marîa Xatûn hîn jê bêtir kêfa xwe anî û

razîbûna xwe bo mirovatiya bi Kurzad Paşa re

nikaribû binixumîne. Piştî ku Paşê raya jina

xwe bi erênî jî stend. gotê:

- Nexwe rabe Şîlanê spehî biedilîne û wê

bişîne eywana pîrekan. Bila lawik jî bête wir.

Eger dilê wan hevûdu girt û êkdu ecibandin. ji

xwe ez ê bersîfa erêbûnê bidin Berhîm Paşa.

Marîa xatûn. ji ber ku xortekî Kurd dê

bibûna zavê wê. di derengiya wê şevê de pir kêf

û sefa kir û rabû xatir ji xewa şêrîn xwest. Tu

nabêjî wê hêj ji dema ku li mala bavê xwe qîz

bû. camêrî û dilovaniya Kurdan blhîzt1bû û

rind ew dinasîn ku zilamên Kurd pir girêdayê

bi jin û zarûkên xwe ve ne û sazûmana malbatî

li cem wan pir girîng e hem jî zahf pîroz e. Ji

ber wê kêfa xatûnê ya zêde êdî lotik ji hevûdu

24

sist nekirin, nýgên wê erd ranegirt1n û bi helebezeke

sivik rabû çû mizgînî da Şîlana xwe. Lê

pa jixwe îcar gava ku Şîlanê jî ew mizgîna

xweş seh kir, deriyekî nû di bihişta dilan de jê

re vebû; ew xewn û xiyalên digel salên hewqasî

dirêj tev lê rasterê geriyan, kam û mirazên wê

gihane bêtixûbiyê û rabû bi lez û bez çû oda

xwe; dolaba ferfûrî ya toqalmast vekir, kincine

spehî derxistin û li bejn û bala xwe lefandin,

dû re çû li ber neynikê rawestiya têl û têrtîmar

dane xwe; lêv û hinarokên şimamokî bi

dermanê ji boyaxa qalikê gûzan xweştît k1rtn.

Piştre da kêleka Xatîka Medê û bi meşwerdekî

çû li eywana pîrekan rûniştin, çavrêniya

hatina dildarê dilê xam ê şeqvîn kir. Lê gelekî

bê sebr û semax Şîlanê her li derî dinerî, ka di

hatinê de dildar xortekî hêjayê kêlsima wê ya

narîn e yan na, qenlm rind lê binere.

Herdu bira bi tena serê xwe li Dîwanê

ketibûn nava xewn û ramanên bo bersîveke

erênabûnê û di şûna xwe de her dih1nzirîn. Her

yekê wan bi çar çavên fireh li vegera Paşê

dinerî û Paşe jî ne hindik dereng mabû. Ha

wisan ew hêj di nava kûrayiya erênayan de

loqgurî dikirin, carekê bala xwe danê ku

25

jineke navsere gavên xwe bêpêjn avêtin hindur

û şevxweşiyê da li wan. Herdu bira hindik

silikîn, ji xwe re şaş man û hîn bêtir heyirîn.

Lê ew heyr û matmayîna wan pêre pêre xwe guharte

ser xweşî û şaneşîntîyeke bi dilviyan. Bi

gotina Fermo, Rêzan de rabe were, xortê

evîndar ji cîhê AWe tîşî jorê bû û rabû da pey

Xatîka Medê çû eywana pîrekan, li qarişî

zeriya kezîzer a noqzirav rûnişt û berê xwe da

ser bejn û bala zirav a bi kêlsima lewendî.

Belam toreya nijadî hin caran û li hin deveran

mirov fedîkar jî derdixîne. Ji hinekan

weye ku mirov paşverû ye û ne sosyal e, yan jî

axaftina wisan li xweşê hin kesan rewa tê dîtin

û timî tê dubarekirin. Ji ber ku Rêzan hey fedî

dikir ku wisan ziloq li nava çavên Şîlanê

binere û hin caran serê xwe li pêşberî wê

şimamoka dilaweran beýjêrî erdê dikir.

Tu nabêjî ew livak û tewra Rêzanî, hîç li

xweşê Xatîka Medê û ya Şîlanê nediçû. Lê

Xatîka Medê hêdî hêdî Rêzanê çavreş da xeberdanê

û hin gotin ji hin deverên cihê cihê anîne

ba êkdû, bi xweşbêjan ve ristegovendiyeke payedar

afirand. da qenim zû meşka fihêUya xortê

dildar ê li pêşberî zeriya kezîzera a çavhzelal

26

bide dirrandin.

Piştî rakirina wê firtona Medê ya di mabeyna

çiyayekî qeşemê û yekî êtûnî de, herdu

dildar hûrik hûrik bi hevûdu re ketin nava

peyv û bêjeyan, 11hev geş û xweş bûn û sikra

xerîbiyê hilweşandin.

Demeke ne dirêj bihurî, Ji nedî ve derî vebû û

xatûnek hate cem Rêzan û Şîlanê. Lê pa çi

xatûnl Xatûn hêj Ji zeriyê delalUr û naziktir

bû: ruyekî geş Lêbû, qey yekî digot ava Kaniya

Laleş e. Porekî kej î gûnesmer li serê wê bû ku

her têlek mtnabû şivtên Alaya Rengîn. Jixwe

lêvên wê yên tenik ên şanikî mînabûn

qeysiyên Meletê. Ji delaliya wê re hema yek ne

dikaribû bixwe ne Jî vexwe û timî rûne li bejn û

bala narîn binere. Bi hatina xatûnê re. Şîlanê

û Medê herdu rabûne ser ntgah û cihên xweJê

re vala hiştin. Lê Marîayê ew bergeşa li ser

destên xwe ya tije şiranî bir 11ber Rêzanê

çavbelek danî ser maseyeke piçûk û

xêrhatineke xweş lê da. Hingê Rêzan dirûfê wê

Ji yê Şîlanê derxist, ku ya dê bibe xesuya wî ev

bi xweye. Îcar ewJî Ji şûna xwe rabû û çû destê

wê maçî kir. Piştre Maria Jî tevî civata zerî û

bengiyê zeriya xwe bû û tevan bi hev re xwe li

27

xeberdana şevê şidandin.

Ew şewbêrika xweş. li eywana pîrekan

domand. Lehiya pêlên evînê xwe bera ser deryaya

dilan da. keç û xort hay ji rêveçûna şeva

şênîk neman ka çiqas şev bihuriye yan hêj zû

ye. Di wê navê re Medê hema carekê ji nedî ve

wenda bû. Tu nabêiî ew cûve ku mizaînî bide -J " ~ _

Paşê. bêje: Erê, hewar rast e, xêr bi xweşî ye û

tu gelş û asteng demeketin holê. Bi tewrekî

wisan badayî bi Paşê da zanîn ku Berhîm tu

tişt jê nefamî û dîsanê şûnde vegeriyaçû.

Ji wê mizgîna pîroz re, herdu lêvên Garis

Paşa gazek ji êkdu vekişiyan, bi dilekî xweş û

şadan destên xwe avêtin qurmê simbêla û

herdu alî badan. Dû re jî berê xweda Berhîm:

- Mirovatiya bi bavê te re, bo min şerefeke

mezin e. Daxwazawî li ser ser û çavên min.

Piştî herêkirina Şilanê ji kurê Paşayê Welatê

Rojhilatê re, şadîmaniyeke şên kete Serbajarê

Tengavstanê. Sibe zû leşkerên bando bi saz û

awazên qaydexweşrêzbeste bûn û awane curbicur

lê xistin. Dengbêjêntaybetî yên leşkeriyê bi

nikline awecihê stiran û helbest gotin. Zerî û

cariyeyên Serayê tev xwe kirin mîna

şimamokan û derketin pêşanekê reqs û sema

28

kirin Û govend girtin. Ew şênî û şahîbe bi

tîrêjên roja geş re silava xwe gihandin Tengava

Tengavstanê. Dû re Paşê haziriya merasimeke

taybetî bo nîşankirina keça xwe kir: giregirên

serbaz û polîsan digel malxwe û berma11yên

xwe hemû besterêz bûn, vebuhtî û berpirsyarên

dewletê jî xwe 11hawîdorê wan çardor kirin.

Rêzan û Şîlanê bi êkdu ve milbestekirî hatin

meydana DUxweşiyêû bi pêplûkan ve havrazî

ser kursiyên axaftinê bûn. Ha wisan ew şahî û

şîranî heft roj digel şevên xwe domandin.

Piştre jî Berhîm û Garis Paşa di navbera xwe

de çaxê veguhaztina bûkê kifş kirin. Îcar

Berhîm û siwarên xwe yên cengê rabûn xweji

rêwîtiya Serbajarê Rojhilatê re hazir kirin.

Berhîm û Rêzan xatir ji Paşê xwestin û di

banga beyana wê roja xweş de ji Tengavstanê

derketin rê û ajotin çûn Welatê Serbajarê Rojhilatê.

Garis Paşa bi wê mirovatiya bi Paşayê

Welatê Rojhilatê re, gihabû baweriyeke wisan

têr ku nema êdî ji Rojhilatê ve çu talûke bi ser

welatê wî ve tên. Û çi dema ku lê biqewimeyan

serê wî bikeve teşqelene giran, dê zavê wî

Rêzan bi hewara wî ve bê û Kurdzad Paşa jî di

29

raya giştî ya dinyayê de bo wî bibe alîkar.

Piştî çûna xwezgîniyan ji Tengavs1tanê çend

roj şûnde Garis Paşa hemû serok û berpirsyarên

xwe yên leşkerî civandin û 11 ser

nexşîneya Rojhilatê paln û qolanine nû xazerêz

kirin. Lê belê Gêris hey çavên xwe 11 darên

xurma mûç dik1rtn û hin awir jî ta bi gurc1yên

Gurcistanê digihandin.

Jixwe daxwazeke sazûmana Tengavstanê li

ser axa Anatoliyayê hebû. Tixûbê ku demekê

gihabû Qeyseriya Romanî. beýjêr şimitîbû û

çûbû ta bi nêzî Tengavê rawestiyabû. Di salên

kevnare de gelek şerên dijwan di navbera Serbajarê

Rojavayê û Serbajarê Rojhilatê de

çêbûbûn. Di wan şer û qaleyên giran de geh Rojavayiyan

tixûbê xwe hevraz dehf dabûn û ber

bi Navruwa Rojhilatê ve çûbûn. gahî Rojhilatiyan

tixûbê xwe beýjêr dehf dabûn û ber bi

nêzîkayiya Tengavê ve şem1tandibûn. Lê ew bi

qederê sedsalekê dem bihurîbû ku di navbera

herdu aliyan de çu şer demeket1bûn holê û

siqûmat1ne kirêt nec1r1yabûn. tixûbê di navbera

wan de ji cihê xwe neleqiyabû. Îcar bi dana

wê keçê. herdu alî jî umîdeke pir mezin dikirin

ku êdî ji wê gavê û şûnde wê li şûna şer û

30

şematê germiya mirovatiyê giraniya xwe

derxîne holê û destûra bûyerine mîna yên

kevin nede.

Piştî rêwîtiya bi du heftiyan, Serbajarê Rashilatê

mizgîna vegera xwezgîniyan a ji Bajarê

Tengavstanê hilda û defa şahiyê xwe 11ber

Seraya Dewletêgurgurand. Berhîn gava ji hespê

xwe peya bû, bi pêplûkan ve hilkişiya çû derkete

banî û destê bavê xwe maçî kir:

- Bavo. Mebûka xwe nîşan kir. Min û Garis

Paşa di navbera xwe de biryar da, ku em ê di

bîst û yekê adarê de bûka xweveguhêzin.

- Lawêmin, de bila bi xêr û xêrdîn be.

31

- n-

Serbajarê RojhUatê xwe ji daweteke bêhempa

re hazir dikir. Kêf û şahîne wisan zêde ketibûn

nava xelkê, ku li tu deveran nedihatin dîtin û

heta wê gavê jî ne hatibû ne bihîztin, ne jî kes

dikaribû salixê wê bide. Xelkê mizgýnî gihande

êkdu, pêrozî li hev dan û mîna col û bi colan

ber bi Seraya Dewletê ve çûn. Kurzad Paşa jî

xwençe li xelkê belav kir û daxwaz kir ku her

kes bi hûr û giran ve bê daweta kurê wî. Du

meh berî bîst û yekê adarê li her kuçe û kolaneke

Bajêr deng bi def û zirnê ket, govendê gerr

vedan, bû şahî û şehwar. Di her maleke bajarvaniyan

de kêf û geşta wê roja bi nav û nîşan

xwe bi cih kir. Alaya rengîn li ser banê hemû

xaniyan hate çikandin. Bûk û qîzên Bajêr xwe

bi kincên keskesor ve xemUandin. Ger li mey-

32

dana liber Serayê be, hem li nava sûkê jî keç û

xortên bajêr milbestekirî û qor bi qor digel

şagirdên xwendegeh û dibistanan ve geredor

bûn. Ji hawîdorê welêt, bi dehhezaran siwarên

çê hatin Serbajarê şên û li meydana colanê

hespên xweji bo riya Tengavstanê ceribandin.

Ji nava wan hespan bîst û pên hezar hebên

bijare hatin niqandin. Hewqas jî siwarên

cengê ji bo anîna bûkê amade bûn. Piştre

Kurzad Paşa deh hezar hêstir ji xwarin û vexwarinê

bar kirin. Dozdeh hezar jî axte ji

cihêzên Bûkê... Berî roja Newrozêbi bîst rojan

wek cara berê, dîsa Berhîm kete pêşiya siwaran

û berê xwedan rê, çûn bajarê Tengavstanê.

Bajarê Tengavstanê jî ji bo roja bîst û yekê

adarê ku Şllana xwe virêdikir, dest bi haziriya

şahiyeke bi şaneşîn kiribû. Her roj keç û cariyeyên

Seraya Garis Paşa li keviya Tengavê bi

xortan re cergebazî dikirin û Şllana Paşê li

kuçe û kolanan gerandin, mîna ku xatirê wê ji

hemwelatiyan didane xwestin, mal bi mal

rojbaşî da xelkê heta roja ku dawetvanî gihane

wir.

Pêncî hezar siwarên Serbajarê Rojhilatê

gava xwe bera nav Serbajarê Rojavayê dan,

33

rast çûn li ber Seraya Garis Paşa sekinîn û ji

hespên xwe peya bûn. dest bi reqs û dilanê

kirin: govenda sêpê leyiztin. stiran û dîlokên bi

zimanê xwe gotin. Ew roj wan li wir Newroza

xwe jî pîroz kir û bûyera Newrozêji xelkê bajêr

re gotin. ku: Dehakê Ereb timî xwîna xortên

c1ndî yên Kurd vediX'wvarû mL"Cê \Va..T1 jî bi herdu

marên xwe didane xwarin. Lê rojekê Kawayê

Hesinker daqmoqê xwe hilanî û çû li nîvê

şUika serê wî xist. mejî lê kir mîna dew û xelkê

xweji binê sazûmana wî rizgar kirI Ha ew roj û

ev roj. bîst û yekê meha adarê bûye cejneke

pêraz a neteweyî. Îcar bi wê sêwr û ramanê ye

ku roja gihandina azadiyê her sal bi şax û

şoxeke bêhempa ji aliyê Kurdanve tê

pîrozkirin ...

Garis Paşa nehişt ku dawetvaniyên wî ew

xwarinên bi xwe re anîbûn. çêbikin. Wî ew roj

ji kîsî xwe du hezar conega. sê hezar beran. çar

hezar berx. pênc hezar kavir dane seýjêkirin û

digel birinca Çînê ji wan re kirin şîv. Piştî

xwarina şîvê, îcar fêkiyên curbicur danîne ber

dawetvaniyan û bû noşenoşa bi peyale û

îskanên bade û meya hingûr... Bi wê tewr

tevgerê şemla şevê giha seretaya evîneke

34

bihiştî. Li aliyê din jî keç û zeriyan dest bi hinekirina

dest û zendên Şîlana kezîzer kirin û

reqsebaziyan xwe li êkdu rapêş hingavtin.

Di wê şahî û şevxweşiyê de, bala hinek

serdarên leşkerî yên Kuý'Zad Paşa kete ser wê

ava Tengava Tengavstanê û li Deýyaya Mimýiýyê

çavan zUoq kirin. Dilê wan pir bijiya wê

ax, Deýya û Tengavê. Ji ber hindê êşeke giran

dUê hemuyan hingavt û avşûtik ji devê serdaran

daweribî, cerg ariyan û di dUêxwe de berfirehkirina

tixûbê xwe ta bi wê deverê gihandin

serbiserê. Berhîm jî ew şev ne hindik tengijîbû

û hema serî Lêdox dibû. Hin caran bi henek û

qtrf, yekcaran jî ji dilê safî: Gereke em timî li

vir goştê masiyan bixwin, di hinavê xwe de

disêwirand. Lewra di demekê de tixûbê qedîm li

vir bûye, xwe bi xwe digot û dibUand...

Sibehê zû dawetvanî rabûn bûka xwe li

hespekî nêr siwar kirin, da ku berê bûkê yê

pêşî nêr çêbibe û bi rê ketin. Lê pa hespê di binê

bûkê de! mala xwediyê wî ava be, hema nebêje

hesp bêje filek bû û di şûfê şêran de afirîbû.

Çaxê bûk lê siwar bû, pîrozê delal hema dêla

xwe hUda jorê û serê xwe tîk bilind kir. Li pêş

û paşê bûkê heýwekî du çeper çêbûbin ew xist

35

mabeyna du tabiyan, zînê di binê wê de jî

hindik dakete jêrê û bi firefir ber bi aliyê derketina

rojê ve beziya. Deh hezar siwarên Garis

Paşa bi zeyiya xwe re hevrêber bûn. Paşe jî bi

peyatî li pêşiya wan qederek meşiya ta ku ew ji

deriyê Bedenê bihurînadin. Li wir gava Berhîm

xatir ji Paşê x-west, Paşê got:

- Birazî. Hûnê sê roj herin bigîjin baxçakî

mezin. Ew baxçe yê seyrangeha min e, li wir

hîç nesekinin û neçin navê. Hûn ê sê rojên din

jî herin, bigîjin baxçakî din. Li wir hûn dikarin

bisekinin û herin li navê bihna xwe berdin.

De îcar herin, ji hewe re oxir be.

Siwarên Welatê Rojhilatê dest bi cirîd û

colanê kirin û li hawîdorê bûka xwe tûr avêtin:

geh kumên êkdu hingavtin û cama jî wek şerê

bi rim û mertalan bi hevûdu re leyiztin. Ji her

tiştî zêdetir wan dixwest ku hunerê xwe nîşanî

siwarên Garis Paşa bidin. Lê siwarên Gêris hîç

têkilî leyztika wan nebûn û bi rengê parastina

dawetvaniyan hespên xwe bi rêzbeste ajotin ta

ku ji Bajêr dûr bûn. Ha wisan ew hêdî hêdî bi

dawetvaniyan re meşiyan heta ku gihane

Çiyarêzên Belik û li wir xatir xwestin, tev bi

şûnde vegeriyan çûn Bajarê xwe. Dawetvanî jî

36

li riya xwe sê roj domandin, gihane baxçê seyrangeha

Paşê.

Berhîm li pêşiya siwaran bû, bala xwe dayê

ku baxçe hema baxçe ye. Xwedê mala xwediyê

baxçe ava bike: hawîdor bi dîwarekî qalind î

bilind mîna yê sûran dorg1rtî ye. Dîwar weke

dirêjiya sê bejnan bilind û bejnek jî fireh bû:

bi kevirên berezî hatibû lêkirin. Deriyekî

derge yê ji pola li ber bû, her aliyekî wî heft gaz

û nîv fireh û sêzde gaz û çarîkek jî bilind bû.

Serê b1zmarên di herdu aliyên derî de, mîna

yên şêr û maran tev bi nexş û n1mûşan ve xemilandî

bûn. Firehiya baxçe bi qonaxa du

rojan û danekî bû, dirêjayî jî bi qonaxa rojekê

û sê danan... Piraniya erdê wî deş, aliyek jî

çiya bû. Ji wan çiyayên bilind ava kanîsarkan

timî bi co û colan beIjêr dibû. Ew av li deştê digihane

ser hevûdu û xwe kiribûn çemekî mezin,

mîna xaçerêzê li hemû qozî û qewêran dormedar

dibû. Bend û benda çêm darên selwa

hllk1şabûne ber perên ewran û timî bayê hênik

xwe di mabeynê re dihejan. Nava baxçe heçîka

deverên rast. tev bi darên fêkî hatibû xemilandin.

Li binê wan, giyayên rengareng serî

hildabûn û ji nava xwe çîçekên keskesor der-

37

xistibûn jorê. Peyariyên li navê gazek fireh

bûn û bi kevirên mermer dikişiyane ser

hevûdu. Li kêlekên wan bi her du-sê sedan li

deverekê kursîne bo rûniştinê xwe ji mirov re

nîşan didan. Û guliyên daran çîçek û tahlikên

xwe li raserê wa.'l vegLrt!bûn_ Li deverên heçîka

gir û çiya qefle bi qefle pezkûvî. xezal û gakûvî

digeriyan. Jixwe qebeqeba kewên ribat xasma

di kazima sibehan zû de gava dev pê dikirin û

dixwendin, qey yekî digot hema qîr û qiyameta

Newrozê ye û ez ketime navê. Ferxikên

kîvroşkan timî bi hevûdu re li ser wan peyariyan

dileyiztin û niçeniç dikirin. Cama jî ew dihatin

nêz û nigên mirov dadilastin. Were ji vê

ket û nefela tê de ku diavêtin hetanî digu11yê.

Were hafa çîweçîwû qideqida hewqas zerzerok.

şalûl û kotirên li serê dar û zinaran û 11nava

giyayê ku bi zimanine pirtexlît. bi deng û

awazên qaydexweşdeng ku bang dikirin...

Baxçe ji kêf û geştan re devereke pir xweş û

şên, gelekî rind û delal bû. bihna mirov lê derdiket.

Gava yek dikete navê. nedixwest ku jê

derkeve. diviya saldozde mehan li wir bimîne.

11navê bigere û kêfa xwe dubare bike. Reng û

ruyê baxçe bi şênî û şadan bû. timî ji mirov re

38

dikeniya. herwekî dixwest ku ew bi tenê

nemîne û bi mirovan re mirovatî û dostî bike.

Êvar derreg bû. rojê dikir êdî xatirê xwe yê

rojane ji ax û ava bej û zeryayê bixwaze û riya

xwe bi ser welatine din ve bixîne. Tenê hin

tîrêjên xwe 11ser çiyayên bilind hiştibû û kumbeta

serê wan kiribû mîna taceke zêrîn.

Tarîtiya şevê jî xwe gihandibû seranserê deştan

û di newal û geliyan de hîn bêtir dihate xuyakirin.

Bayê hênik dest pê kiribû û xwe dileqand.

ber bi firehiya welatan ve tûj diçû.

Berhîm gava çav bi wî baxçeyê hewqasî xweş

û şên ket. gema hespê xwe şidand û berê wî

şûnde vegerande ser siwaran:

- Zarûno! Berê xwe bidin nava vî baxçeyî. Em

ê îşev bihna xwe 11vir berdin û têr rakevin.

sibehê em radibin 11riya xwe didomînin.

Berhîm rast ajote nava baxçe û 11dû wî ew

pêncî hezar siwar kişiyan. çûn 11navê peya

bûn. Li wir çadireke taybetî ji bûkê re vegirtin.

çadira Berhîm 11kêleka ya wê. Siwarên cengê

jî bi rêzê çadirên xwe 11mêrgan vegirtin. Û di

nava wî baxçê xweş de ketin zewqû sefayê; kew

kuştin. xezal gurandin û 11kêleka çadiran agir

dadan. goştê nêçîrê dan bistê û ji xwe re nanê

39

sêlê çêkirin.

Li nava baxçe zinarekî bilind hebû. di nîvê

wî de lemelema kaniyekê bû û aveke gurr ji xwe

diavêt deýve. Ew kanî timî ava xwe li qeysekê

diavêt. Ava wê gelekî zelal mîna çira şîr bû. pir

şêrîn weke çirava hingiv bû. Hin caran rengê

xwe li ber tarîtiya şevê diguhart û leylan dida

raserî dar û zinarên li dora xwe.

Berhîm bala xwe dayê ku ava wê kaniyê ji ya

hemû kaniyên din zelaltir xuyan dike. çû tasek

av jê vexwar. Pêre pêre dilê wî xweş bû. rengê

wî geş bû û hênikayiya dil û hinavên wî pêl bi

pêl b1l1ndtirbû. Piştre wî ferman da ku her kes

ji wê kaniyê av vexweû ji yên din kes venexwe.

Ew şev di derengiyê de Terxanê Serdar digel

pêncî û pênc serbazên bijare şûrên xwe girtin û

çûn 11ber deriyê delVa nobet girtin. Her ku şev

çû. sir û sermayê rûçikên xwe derxistin holê û

bayekî gurr li wan rabû. Lê hema ba. çi ba bûl

Fîrefir û wirewireke wisan bi tirs jê dihilat.

hema digotin qey ga û masî xwe dileqînin û

hahaye ku dinyayê serobin bik1n1Bi horîn û

borîna bayê re. îcar ewrên li asîman jî dest bi

gef û gurrên xwe kirin. qîr û qiyametê lidar

xistin. şîrqeşîrq û gurmînî daxistin behr û

40

bejê. Ji ber wê tirs û zelzelêhindik mabû ku ev

dinyaya girover ji tirsan vezele û mîna Deşta

Mûşê xwe pahn bike. Piştre îcar baranê tolaziya

xwe nîşanda. Aveke gurr ji ezmên daweribî

û pê re jî mij û moraneke kor qadê vegirt.

Piştî rawestina baranê. digel colana mijê îcar

teyrokê şevbaşiya xwe gihande ser baxçeyê şên.

Hinek şûnde jî berf barî. Ha wisan bi qederê

saetekê dinya bû şibtê Tofana Nûh Pêxemberê

Cûdî: lehî rabû û dar û ber bi xwe re kaşerêz

kirin. newal û mesîl tev mişt bûn û eynî weke

deryaya Wanê av li dora hevdûdu geremolbû.

Piştî wê tofildûmana bi sosret. hinbihin

bergê asîman vebû: ewrên bi xezeb firrikîn û

dinya bû çîk sayî. Îcar Terxan û peyayên xweçi

bibînin baş el Dîna xwe danê ku ziyayekî

maran xwe li ser sûra baxçe hawîdor kiriye.

dûvê xwe daniye ser sivdera derî. xwe li dorê fitilandiye

û serê xwe aniye daniye ser dûvê xwe.

hema ziloq li wan dinere. Ew hinekî ber pê ve

çûn û lê nerîn. Ziya. mîna evîndarê ku çav bi

evîna xwe bikeve hema ziloq bû û tûj li nava

çavên Terxanê Serdar nerî. Terxanê Serdar û

hevalên xwe ji tirsa wî Ziyayê kesnedîtî

behitîn û ji devgerê ketin. Lê wek mesela ku

41

dibêjin. xêra tirsê ji mirinê re çênabe. şûrê xwe

kişand û êrîşê wî kirin. Ziya hema devê xwe

vekir û pifê wan kir. Çewa ku newaleke fireh li

ber wan vebe. bayekî gurr ji devê wî derket û ew

tev li berê çûn. her yekê wan bîst teqle li ser

hevûdu avêtin û bi erdê ve xwtş1kîn. Bîstikekê

şûnde Ziyan devê xwe girt. ba jî sekinî û ew li

cihê xwe aman. Terxan rabûn ser nýgan. şûnde

f1ti1în hate nêz û li Ziya nerîn. Ziya jî hema

devê xwe jê re vekir û girt. mîna ku gef lê bixwe

ew tirsand. Îcar Terxanî çi bibîne baş e. Dît ku

di her aliyekî devê wî de sêsed û şêst û pênc

diran hene; her diranek jî sih û pênc gaz dirêj e

û di şkefta devê wî de mîna pozê çiyayên tûj

wisan bi rêzê hin newal û gir hene ku nayêtin

jimarê. Lê jixwe derziya ku di serê zimanê wî

de ye. mîna şîşa brûskê tûj û dirêj e û lemelema

guriya êgir ji devê wî dibare. Terxan ji hêbeta

wî tebayê mexof tirsiya û di şûna xwe de

şemlrîn. Di wê navê re bîstikek bihurî. dîsa

Terxanê Serdar nav li xwe da û şûrê xwe hejand