*dipnotlar yazıda nerede kullanılmışsa oraya parantez içinde yapıştırılmıştır

Ergun Eralp’in yazısının üçüncü ve son ara bölümü ise, “Sol Hareket ve Tasfiyecilik” başlığını taşıyor. Bu bölüm Türkiye sol hareketindeki tasfiyeci çürümenin geçmişteki köklerini ve teorik-programatik temellerini inceliyor. Sol hareketin geneline ve bu arada geleneksel reformist kanadına ilişkin değerlendirmelerin ardından, dünün devrimci gruplarında bugün yaşanan tasfiyeci dağılmayı dünün üç büyük devrimci hareketi üzerinden ele alıyor. Bunlardan Devrimci Yol ile Kurtuluş çoktandır solun reformist kanadının yeni temsilcileri durumundadırlar. Örgütsel bakımdan her zaman gevşek olmuş bu iki “hareket”, bugün artık her türlü örgütsel varoluştan kendilerini kurtarmış, amorf ve pelteleşmiş yapılara dönüşmüşlerdir. Üçüncü grubu oluşturan TDKP ise, reformculaşma ve tasfiyecilik sürecini ötekilere göre daha ağır ve daha “incelikli”, fakat şaşmaz bir biçimde aynı doğrultuda yaşıyor. Yazının yazıldığı dönemde yasal parti için “olabilir” diyen, tabandan gelen baskı karşısında bir süre için ricat eden bu “parti”, bugün artık legal parti “olmak zorunda” diyor. (İlginçtir, ilk basımı piyasadan çekilen “TDKP Röportajı”nın yeni basımında en önemli rötuşlarından biri tam da bu soruna ilişkindir). Bu onun tasfiyecilik sürecinin hızı ve bugünkü düzeyi konusunda bir fikir verebilir.

Ortalığı tasfiyeci bir çamurun sardığı, dünün devrimcilerinin "dürüst ve namuslu sendikacılar”dan "yasal işçi sınıfı partisi" beklediği ve çoktan liberalleşmiş olanların ise artık varacakları en doğal yere, 30 yıllık reformizmin bugüne kalan temsilcisi olan Sadun Aren’in SBP’sine toplandıkları bir dönemde, düne kadar illegaliteyi fetiş haline getiren bazı devrimci grupların bugün boylu boyunca legalizme gömüldükleri bir sırada, Ergun Eralp’in yazısı, gündemin tam ortasına oturuyor. Bu yazı, tasfiyeci çürümenin tarihsel ve teorik kaynakları ile ihtilalci bir sınıf partisi yaratma devrimci görevinin teorik-örgütsel perspektiflerini birarada veriyor.