Doğrularin öYKÜSÜ Şehit Murtaza Mutahhari

50-SİVRİ DİLLİ OLMAK

İbni Rumi ismiyle meşhur olan Ali B. Abbas, Hicretin ikinci asrının ortalarında ve üçüncü asrında Abbasiler döneminde, metheden ve eleştiren şiirleriyle meşhurdu. Mutezet Abbasi’nin veziri olan Kasım B.Ubeydullah’ın meclisinde oturuyor ve meşgul oluyordu. O, her zaman hitabesiyle, beyanıyla ve sivri dilli oluşuyla övünüyordu. Kasım B.Ubeydullah, İbni Rumi’nin sivri dilliliğinden hep tedirginlik duyardı. Ama öfkesini belli etmezdi. Öyle bir davranış içindeydi ki, kötü kalpli, vesveseli, ihtiyatlı bir yapıya sahip olan İbni Rumi bile onunla oturup kalkmaya çekinmiyordu. Kasım, gizlice İbni Rumi’nin yemeğine zehir katmalarını emretti. İbni Rumi, yemeği yedikten sonra zehirli olduğunu anlayabildi ancak. Hemen ayağa kalktı ve gitmek istedi. Kasım :

-Nereye gidiyorsun? Dedi.

-Beni gönderdiğin yere…

-Benim selamımı anneme ve babama ilet.

-Ben cehennem yolundan geçmeyeceğim.

İbni Rumi, evine döner dönmez tedaviye başladı ama bir faydası olmadı. Nihayet kendi dilinin kılıcıyla öldürülmüş oldu.⁵⁹

51-İKİ MESLEKTAŞ

Hişam B. Hakem ve Abdullah B. Yezit Hebazi’nin , sefa ve samimiyeti ve dürüst ortaklıkları, bütün Kufe halkını şaşırtıyordu. Bu iki kişi, iki güvenilir ve samimi ortak olarak dillere destan olmuşlardı. Bu ortakların bir tuhafiye dükkanları vardı. Tuhafiye eşyaları getirip satıyorlardı. Hayatta oldukları sürece, aralarında hiçbir anlaşmazlık çıkmamıştı.

İnsanları en çok şaşırtan konu, bunların her birinin, birbirine tamamen zıt mezheplere mensup kişiler olmalarıydı. Hişam, İmamiyye Şiasının önde gelen alim ve akait uzmanlarından biriydi. Aynı zamanda İmam Cafer Sadık’ın(as) özel yarenlerinden olup, Ehlibeytin imametine inanan biriydi. Abdullah B. Yezit ise, Ebaziyye fırkasının( Haricilerin altı fırkası içinde en mülayim olan grup) alimlerindendi. İnanç ve mezhep tartışıldığında, tamamen karşı cephelerde yer alıyorlardı. Ama onlar, mezhep taassubunu hayatın diğer alanlarına taşımamayı başarmışlardı. Başarılı bir şekilde ticaret ve ortaklıklarını sürdürüyorlardı. Daha ilginç olanı şudur ki, çoğu zaman Şiiler ve Hişam’ın öğrencileri, o dükkana geliyorlardı ve Hişam, onlara usul ve teşeyyu meselelerini öğretiyordu. Abdullah ise, kendi mezhebine aykırı sözleri işittiğinde rahatsız olmuyordu. Aynı şekilde Ebaziyye mensupları da, Hişam’ın gözleri önünde çoğunlukla şia mezhebinin aleyhinde olmasına rağmen, mezheplerini öğreniyorlardı ve Hişam da bundan rahatsızlık duymuyordu.

Bir gün Abdullah, Hişam’a:

-Ben ve sen samimi iki dost ve ortağız, dedi. Sen beni çok iyi tanıyorsun. Kızın Fatıma’yı benimle evlendirmeni ve beni damatlığa kabul etmeni istiyorum.

Hişam Abdullah’a cevaben sadece şu cümleyi söyledi:

-Fatıma, müminedir.

Abdullah, bu cevabı alınca sustu. Bir daha bu konu açılmadan kapandı. Bu olay bile iki dostun arasında bir soğukluk yaratamadı. Ortaklıkları yine devam etti. Sadece ölüm iki dostun arasına girip onları ayırabildi.⁶⁰

52-PEYGAMBERE YAKIN OLMAK

Mansur’un emriyle beytulmal açılarak her kese hakkı ödeniyordu. Şakrani de beytulmaldan pay almak için gelenlerden biriydi. Ama kimse onu tanımadığı için, beytulmaldan hakkını almak için herhangi bir vesile bulamadı. Şakrani’nin dedelerinden biri, Allah Resulü zamanında köle idi. Allah Resulü de onu azat etmişti. Dolayısıyla Şakrani, özgürlüğü ondan miras almıştı. Azat edilen dedesine “Resulullah’ın Azatlığı” diyorlardı. Şakrani için bu durum, bir iftihardı ve Resulullah’a yakınlık sayılıyordu. Onun için her zaman kendisini Peygamber Ailesi ile bağı olan biri olarak görüyordu.

Bu arada Şakrani’nin gözleri tedirgin bir biçimde, kendisi için beytul maldan bir pay alacak birilerini arıyordu. İmam Sadık’ı(as) görünce, yanına giderek hacetini dile getirdi. İmam, çok geçmeden Şakrani’nin beytulmaldan payını alarak getirip kendisine teslim etti. Onu Şakrani’ye verirken şefkatli bir şekilde şu sözü söyledi:

-İyi amel, kim tarafından yapılırsa iyidir. Ama sen ki, biz ehlibeyte yakınlığınla tanınıyorsun, o iyi ameli sen yaparsan daha iyi olur. Kötü amel ise, kim yaparsa kötüdür. Bize yakınlığından dolayı, senin kötü amelin daha da kötüdür.

İmam, sözünü bitirdikten sonra oradan uzaklaştı. Şakrani, bu sözleri duyar duymaz İmam’ın onun sırrını bildiğini anladı. Yani onun şarap içtiğinden haberdardı. İmamın, kendisini yumuşak ve şefkatli bir üslupla uyarması, kendisini incitmeden hatasını söylemesi ve şarap içtiğini bildiği halde ona iyilik etmesi, onu mahcup etmişti. Bundan dolayı da kendisini kınamaya başlamıştı.⁶¹

53-YAKİNE EREN GENÇ

Resulü Ekrem(s), sabah namazını cemaate kıldırdı. Hava artık aydınlanmış ve insanları artık seçmek mümkündü. Resulü Ekrem’in(s) gözü durumu pek normal gözükmeyen bir gence takıldı. Genç, ayakta zor duruyor, başı bedeninde sabit durmuyordu, bir o yana bir bu yana sallanıp duruyordu. Gencin yüzüne baktığında , gencin yüzünün sarardığını ve vücudunun çok zayıf düştüğünü gördü. Resulü Ekrem(s):

-Nasılsın? Diye sorunca, genç:

-Yakin halindeyim Ya Resulallah, Diye cevap verdi.

-Her yakinin bir alameti vardır. Senin yakininin alameti nedir?

-Yakinimin alameti şudur ki, Beni derde düşürmüştür. Uykuyu gözümden almış, gündüzlerimi susuz geçiriyorum. Dünyadan ve içindekilerden yüz çevirmişim. Hesap yerinde Allah’ın Arşını görür gibiyim. Bütün yaratılanların yeniden haşr olunduğunu görür gibiyim. Cennetlikleri nimetler içinde, cehennemlikleri elemli azap içinde görür gibiyim. Cehennem ateşinin korkunç sesi, sanki şu an kulaklarımda yankılanıyor.

Resulü Ekrem(s), orada bulunanlara dönerek şöyle buyurdu:

-Bu, Allah’ın kalbini iman nuruyla aydınlattığı bir kuldur.

Sonra gence dönerek şöyle buyurdu:

-Bu güzel halini hep koru.

Genç şöyle arz etti:

-Ya Resulallah! Dua edin Allah bana hak yolunda cihadı ve şahadeti nasip etsin.

Resulü Ekrem(s), dua etti. Çok geçmeden bir cihat oldu. Bu cihada katılan genç, savaşta şehit olan onuncu kişiydi. ⁶²