Eksen yayincilik

Yeni dönemde parti örgütü sorununu çözmeye çalışırken bu metinlerden en iyi, en yaratıcı bir biçimde yararlanmasını başarabilirsek, birçok konuda yeterli açıklığa kavuşabiliriz. Gerisi, temel yaklaşımları şekillenmemizin bugünkü özgünlükleriyle bağdaştırabilmektir. Genel yaklaşımları, kuşkusuz yaratıcı bir gözle ele almak, bugünkü kendi gerçeğimizle ve dönemle bağdaştırmasını başarabilmektir. Öncelikle bu noktayı belirtmek istiyorum.

Sınıfı devrimcileştirme çabası içinde sınıf devrimciliğini geliştirmek

Bunun dışında, komisyon metnine de bir pasaj olarak alınan çok kritik bir mesele üzerinde durmak istiyorum. “Komünist Bir Siyasal Sınıf Örgütü” yazısından alınmış pasajı kastediyorum. Bu pasaj örgüt sorunumuzun genel çözüm çerçevesini veriyor. Şöyle deniliyor orada:

“Örgütsel biçimlenmemiz ancak bu faaliyet içerisinde asıl şekline kavuşacaktır (sınıf eksenli çalışma kastediliyor burada), ideolojik planda proleter sosyalizmi perspektifine ulaşmış kadroların, pratikte sınıf devrimciliğine uygun bir yeniden biçimlenmesi, ancak bu faaliyet içinde gerçekleşecektir.”(88)

Tam da bu nokta, bize kadro sorununun, eldeki insan malzemesinin dönüşümü gibi temel önemde bir sorunun önemini ve anlamını veriyor. Sınıfı dönüştürüp devrimcileştirme süreci içinde kadroyu değiştirmek, onun genel ya da eksikli ve kusurlu bir devrimcilikten sınıf devrimciliğine dönüşümünü sağlamak perspektifidir burada Söz konusu olan.

3. Genel Konferans’ımızın kadro sorunlarına ilişkin değerlendirmesinde ise şöyle deniliyor: “Biz, sınıfı devrimcileştirmek süreci içerisinde, genel bir devrimcilikten sınıf devrimciliğine geçeceğiz.” Ortaya bir ideolojik çizgi koyup; Türkiye’de bugüne kadarki devrimcilik genel bir devrimcilikti, esası itibarıyla da küçük-burjuva bir devrimcilikti, biz artık marksist-leninist bir ideolojik çizgiye sahip olduğumuza göre bundan sonra bizim devrimciliğimiz o genel devrimcilikten ayrılan bir sınıf devrimciliğidir, demek kendi başına bir şey ifade etmiyor. İdeolojik çizgi burada sadece bir önkoşul ve bir ilk imkandır. Bu temel üzerinde bu çizginin gerektirdiği bir devrimciliğe ulaşmak, teorinin-ideolojinin değil, bizzat pratiğin sorunudur. İdeoloji onun ön çerçevesidir, bir önkoşuludur. Bu önkoşul değerlendirilerek işçi sınıfı devrimciliği dediğimiz bir devrimcilik başarılabilecek midir? Bu, pratiğin bir sorunudur, teorinin değil. Teori bir çerçeve koyar, fakat bu ancak pratikte ete-kemiğe bürünür. Bu pratik, sınıf eksenli bir devrimci çalışma ve mücadele pratiğidir.

Sınıf eksenli pratiği de dar kavramamak gerekiyor. Biz sınıfa niye gidiyoruz? Sınıf eksenli bir çalışmaya niye yöneliyoruz? Sınıfı toplumun eksenine çekebilmek için. Eğer buradaki diyalektik ilişkiyi kavrayamazsak, dar bir işçici kavrayışa düşme tehlikesiyle yüzyüze kalırız. Sınıfı her adımda devrimcileştirmek çabası nedir? Sınıfı, toplum içindeki özel yerine, konumuna, misyonuna doğru, buna uygun bir davranış ve mücadele içine çekme çabasıdır. Biz sınıfa, onu toplumun devrimci önderliğine, ezilenlerin öncüsü konumuna(89)çekebilmek için gidiyoruz. Bu çabamızdaki başarı, genel bir devrimcilikten sınıf devrimciliğine geçişteki başarının kendisidir. Gerçek bir örgütsel yapılanmaya bunun içinde ulaşabileceğiz. Gerçek bir kadrosal dönüşümü bunun içinde başarabileceğiz. Sınıfın saflarındaki devrimci birikimi olduğu kadarıyla ancak bununla emebileceğiz. Ve yeni kültür, yeni değerler, yeni ahlak bu mücadelenin içinde şekillenecek, gerçek bir anlam ve kapsam kazanacak.

1. Genel Konferans’ta; “EKİM yeni bir çizgi, bu temel üzerinde yeni bir gelenek, yeni bir kültür demektir", dedik. Bu şiar bugüne kadar çok tekrarlandı; ama eski kültürün, eski ahlakın, eski devrimcilik anlayışının taşıyıcısı olan kadroların dilinde, bu adeta boş bir söz kalıbına da dönüştü. İnsanlar eski gelenekten kopup EKİM çizgisini benimsedikleri zaman, yeni bir kültür, yeni bir devrimcilik anlayışını, ahlakını edinmiş mi oluyorlar? Kesinlikle hayır! Çünkü bu ancak pratikte, üstelik gerçek bir devrimci sınıf pratiği içinde edinilebilinir. Bu, niyetleri değiştirmekle, savunulan çizgiyi değiştirmekle, farklı bir ideolojik ya da stratejik çizgiyi benimsemekle başarılabilinir bir iş değil. Olmadığını bugünkü örgüt sorunlarımız ve kadro gerçekliğimiz bir yönüyle göstermiyor mu?

Örgüt sorunumuzun çözümünü herşeyden önce bu temel önemde kritik noktadan kavramak durumundayız. Pratik dönüşüm! Kendi sınıfını devrimcileştirmek çabası içerisinde devrimcileşmek! Örgütü buradan şekillendireceğiz. Tekrar ediyorum; bu çabanın amacı işçi sınıfını toplumun devrimci öncüsü haline getirebilmektir. Kendiliğinden sınıfı kendisi için sınıf haline getirmek ne demektir? İşçi sınıfını, bu temel sınıfı, topluma egemen öteki sınıfın karşısına koymak, yani ezilenlerin öncüsü haline getirmektir. Dolayısıyla, sınıf içinde dönüşüm sorununu öyle dar kavramamak lazım.

Burada, örgüt sorununun bu çözümünde, politik müca(90)deleye de bir uzantı vardır aslında. Sınıf eksenli çalışmanın sınıfı toplum eksenine çekmek çabası demek olduğu vurgusundan ben hemen politik çalışma için de bir sonuç çıkarmak istiyorum. Bu belki politik tartışmalarda yeterli açıklıkta var, ama formüle etmekte gene de yarar var. Bir partinin kendi sınıfını devrimcileştirmek çabası ile sınıf adına toplum çapındaki politik çalışmasını birbiriyle bağdaştırabilmesi lazım. Biz nihayetinde sınıfı kazanmak için onun dar iktisadi ve sosyal sorunlarını da gündelik fabrika çalışmasını da önemseriz. Ama partimiz aynı anda sınıfın sınıf bilinçli temsilcisi olarak topluma yönelik genel bir devrimci politik çalışma içinde değilse, toplum düzeyinde politika yapamıyorsa, o gene gerçek bir parti değildir.