Eski ile yeninin, Divan şiiri ile Tanzimat nazmının yan yana yaşadığı bu dönem, alışkanlıklarla yenilik heveslerinin bileşimine çalışılan bir çabanın izlerini taşır

içinde üçte bir oranında Türkçe kelime bulunmayan münşeat eserlerini de anan Ziya Paşa, yazının amacını yitirdiğini belirtir: «..garibi şurası ki böyle anlaşılamayacak ibare yazabilmek hüsn-i kitabetten addolunuyor».

ZİYA PAŞA “Şiir ve İnşa» makalesiyle Hârâbat Mukaddimesi“

• Sonra bu durumun tarihçesini örneklerle açıklayan yazar, o günkü Türkçe’nin öğretilmesinin hemen hemen imkânsız olduğunu ispatlayarak, şiirimizle nesrimizin geriliğinden yakınır:

ZİYA PAŞA “Şiir ve İnşa» makalesiyle Hârâbat Mukaddimesi“

• «..Vah bize! Yazık bize!

• Bu hale göre bizim millette tabiî hal üzre ne şiir

• ve ne de inşâ var

• demek olur».

ZİYA PAŞA “Şiir ve İnşa» makalesiyle Hârâbat Mukaddimesi“

•