ҺӘЗРӘти рүГӘЈЈӘ
Yüklə 1,95 Mb.
|
Gecə yarısı...Şamın xarabasında gecə yarısı həzrət Rüqəyyə atasını bəhanə edir. Hamı yuxudan oyanıb, onun bərk ağladığı üçün bir yerə yığılırlar və o qızı araya alıb təsəlli verirlər. Lakin o qız heç cür sakitləşmir, atasını bəhanə edir və deyirdi: Elə indicə atam yanımda idi, məni dizinin üstə oturtmuşdu, başıma əl çəkib, nəvaziş edirdi. Bibican, o mənim üzümdən öpdü və mənə təskinlik verirdi. Bibican mən atamı istəyirəm, mən atamı istəyirəm... O qədər ata, ata dedi, ağlayıb, nalə etdi ki, onun ağlamaq səsi Yezidin sarayına çatdı. O məlun gecə yarısı imam Hüseynin (ə) mübarək başını xarabaya aparmağı əmr etdi. Neçə nəfər məmur əllərində bir neçə şam tutaraq, başı teştə qoyub, üstünü örtərək xarabaya gətirdilər. Nazdanə üzünü həzrət Zeynəbə (ə) tutub dedi: Bibi mən xörək istəmirdim, mən atamı istəyirəm... Bibi Zeynəb, dedi: Sənin istədiyin o örtüyün altındadır. Həzrət Rüqəyyə (ə) örtüyü qaldırdı, atasının qana boyanan kəsilmiş başını gördü və ürəyinin yarası təzələndi. Təkcə o qız yox, bəlkə hamısı bunu görəndə ağlayıb, şivən etdilər. Həzrət Rüqəyyə (ə) o başı götürdü, əvvəl onu iylədi və öpdü... Ata harada idin? Ata sən meydana gedərkən, alnın salamat idi, kim sənin nurani alnını sındırıb? O, atasının yaralanmış alnından öpdü. Ata saqqalın niyə qana və külə boyanıb? Sonra atasına giley etməyə başladı: Ata üzümə bax, bu göyərən yerlər düşmən silisinin yeridir. Ata, bədənimə bax, o qədar taziyanə vurublar ki, qaralıb. Ata ayaqlarıma bax, tikanla dolub. Ata təsəlli və nəvaziş əvəzinə, məni sili ilə sakitləşdirirdilər. O qədər ata, ata etdi ki, daha səsi kəsildi. Tarixə əsasən onun anası da xarabada idi. Anası gəlir, onu nə qədər çağırır ki, qızım, ürəyimin meyvəsi, qalx, amma daha Rüqəyyədən (ə) səs gəlmir. Nə qədər tərpədirlər, tərpənmir. Atasının başını sinəsinə almış halda, dünyanı vida etmişdi. Sənsiz baba hər ləhzə işim ahi-fəğandı Hər ləhzə vüsalın mənə min ləzzti-candı Səndən olalı ağlamışam hər gecə-gündüz Şahid bu sözə gözdən axan əşki-rəvandi1 Çox ağlamışam and ola öz canına baba Əşgim qutarıb, gözdən axan dildəki2 qandı Mən salmamışam damən vüsalın3 ələ asan Bu vəslətə4 bais, o həmən ah, fəğandı Çarə qəmi-hicranə tapam, nalədi gördüm Bildim ki, məni nalə bu qəmdən qutarandı. Etdim o qədər nalə inandım bu vüsalı Bu vəsləti qəlbimdəki eşqim də inandı Nalə gücünə qatil əlindən başın aldım Yoxsa belə müşgül5, çətin asan olunandı Gəlməzdi gümanım gecə yarı, gələ yarım Yüz şükr ola Allaha, yatan bəxtim oyandı Viranəyə xoş gəlmisən ey qibleyi-eşqim Bu gəlməyin ilə başım, ərşə dayandı Abad elədin külbəmi, olsun evin abad Viranə evim indi mənim rişki-cinandı1 Eşqində sənin hər qəm, hər möhnətə dözdüm Aləmdə vəli ayrılığın dərdi yamandı Haşa, sənə şükuh2 edərəm kəsrəti-qəmdən3 Aşiq bilirəm atəşi-eşq ilə yanandı Hərgiz, demirəm qalmışam ac, sevgilim, amma Heç isti ğəza4 görməmişəm mən nə zamandı Başın yuxuda çox gecə gördüm, dedim ey vay Məndən qabaq ey vay səsimə əmməm oyandı İndi ucadan ağlamaram, düşmən oyansın Şam əhli gəlib görsə deyərlər: bu babandı? Sinən güli bax gör haranı məskən edibdi Axır nə deyim mən sənə ki, dərdim əyandı Naçar olu viranəni məskən edər axər Bir quş ki, onun lanə-o-kaşanəsi5 yandı. Sani6 anamı, Zəcr məni vurdu yol üstə Zəhra nənəmin dərdi mənə indi əyandı Zəhrayə dəyən sili mənə dəydi yıxıldım Od tutdu üzüm Şamə kimi yandı ki, yandı. Su verdilər içdin, de görüm, ya susuz öldün? Qurbanə verəllər su, bu mərsumi-cahandı7. Bu parçalanan başın öpüm mən harasından? Yox saf yeri başın, başə-baş yarədi qandı Çoxdur yara başındə, məni bir yaran amma Çox yandırır, alnından axan ləxtəli qandı. Bildim, niyə əmməm başını Kufədə yardı Qan axdı başından üzünə qanə boyandı Hətmən bu alnında olan yarəni gördi Vurdu başını məhmilə başdan yaralandı. Alnın yaralıdı bilirəm, kərb və bəladən1 Dillən görüm axər bu dodağında nə qandı Bir kəlmə danış, heç mənə yox, əmməmə xatir Məndən də çox əmməm, dodaqundan nigərandı Ey vay mənə bir busə yeri yox dodağında Dərdin mənə gəlsin, bu nə dəndandı2, dəhandı3?! Qoy bir də dodağından öpüm canımı çıxsın Hər bir öpüşün qiyməti minlər belə candı Bir busə də ver əmməmə qanlı dodağından Hicrində nə müddətdi bibim əşgi-fəşandı4 Dərdin qocaldıb əmməmi, başın qəm ağardab Aç gözlərini, necə gör qəddi kəmandı 5 Bədənə bədənə qüsl verib, kəfənə bükmək üçün ğəssalə gətirdilər. Bədəni qüsl və kəfən üçün hazırladılar. Qadınlar və uşaqlar bu səhnəni müşahidə edərkən, nalə və şivən səsləri ucaldı. Ğəssalə, həzrət Rüqəyyənin (ə) bədənini görən kimi qüsl etməkdən əl çəkib dedi: Bu əsirlərin başçısı kimdir? Həzrət Zeynəb (ə) buyurdu: Nə istəyirsən? Ğəssalə dedi: Bu qız hansı xəstəliyə tutulmuşdu ki, bədəni belə qaralıbdır? Həzrət Zeynəb (ə) buyurdu: Ey ğəssalə, o xəstə deyildi. Bu qaralan yerlər düşmənlərin taziyanələrinin və zərbələrinin yeridir. Hamılıqla ağlamağa başladılar. Ğəssalə qadın da nazdanənin zəif və yaralı bədənini yuyarkən gözlərindən yaş axırdı. Əhli-beyt (ə) Şamdan Mədinəyə qayıdarkən Şamın qadınları qara geyərək, onları yola salırdılar. Hər tərəfdən onların nalə və ağlamaq səsləri gəlirdi və əhli-beyt (ə) ilə vidalaşırdılar. Zeynəbi Kübra (ə) bu fürsətdən çoxlu istifadələr etdi: o cümlədən, vida vaxtı, birdən başını gəcavədən çölə çıxartdı və xitab etdi: Ey Şam əhli, bu xarabada bizdən bir əmanət qalıb. Hər vaxt onun qəbrinin kənarına getsəniz (o bu diyarda qəribdir) məzarının üstə su səpin və qəbrinin kənarında çıraq yandırın.
Yüklə 1,95 Mb. Dostları ilə paylaş:
|