İllik tədarüklər və çörək bişirmə
Dəyirmanda növbəyə dayanardılar. Un dartandan sonra gətirib evlərdə kəndulara tökərdilər. O zaman hər kəsin evində bir taxta kəndu olardı. Onu aşpazxanada yerləşdirərdilər. Kəndunun iki qapısı vardı. Biri üstə ki, unu dəyirmandan gətirəndən sonra oradan içəri tökərdilər. Biri də ətəkdə olardı ki, işlətmək üçün un istəyəndə o kiçik qapıdan götürərdilər.
Hər kəsin evində təndiri olardı və çörək bişirərdilər. Bu iş üçün bir üyüdən çörəkçi, bir vedrəçi və bir nəfər də kündəsalan olardı. Xəmiri adətən gecə elərdilər, çörəkçi və köməkçiləri səhərəcən oyaq qalardılar. Ev yiyəsi onlara yağ və şəkər verərdi. Onlar xəşil bişirib yeyərdilər. Səhərəcən başlarını qatmaq üçün çay, qış fəslində badam və girdəkan içi yeyərdilər. Bəzən də nağıl deyərdilər. Xəmir eləyəndə deyirdilər ki, bir ayağı yüngül gəlsin üstünə. Səhər vaxtı dünyaya gələn adamın ayağı yüngül olur. Əgər belə adam iş üstünə gəlsə işləri yüngül keçər. Çörəyi hər on beşdə, ya ayda bir bişirərdilər. Təndir iki dənə olardı: biri böyük təndir; biri də xırda təndir. Kiçik təndirdən bişirmək üçün istifadə edərdilər. Külüçə bişirəndən sonra bir böyük kaşı hədik aşı bişirərdilər. Bu aşı nahara, ya da şama yeyərdilər. Aşı bişirmək üçün ona paxla ləpəsi, yarma, buğda yarması, noxud və düyü qatıb, sonra sarı yağ və su da ona artırardılar. Çörəyi bişirəndən sonra qurudub yığardılar. Gündəlik ehtiyacları qədər su səpib yumşaldar və sonra yeyərdilər.
Dostları ilə paylaş: |
