Başlığa çıkarılan bu iyimserlik pek güzel de, gelişmeler ve biz zat yazının içeriği bu konuda hiç de güven verici değil. Bir önceki sayının birliğin olumlu modelleri olarak sunduğu iki alanda ya şanan onca olumsuz gelişme orta yerde duruyorken, şu sözlerdeki “rahatlığa” şaşırmamak mümkün değil: “Birliğe duyulan ihtiyaç da büyümüştür, birliği mümkün kılan dinamikler de”.
Yazının tartıştığı sorunlara ilişkin olarak elbette söyleyebile ceğimiz çok şey var. Fakat mevcut ciddiyet ve samimiyet buna lımı devam ederken bunları ortaya koymanın çok fazla da bir ya rarı olduğunu zannetmiyoruz. Bu nedenle sözkonusu yazıyı geçiyoruz. Bizi burada asıl ilgilendiren aynı sayıdaki imzasız başyazı. Zindan direnişinin tüm onurunu neredeyse tek başına “DHKP-C geleneği”ne çıkarmak kaygısının hakim olduğu bu ya zıda, yine de dikkate değer bazı vurgular yok değil. “Zafer sar hoşluğu birliğimizin değerini kimsenin gözünde küçültmemeli” di yen yazının en anlamlı değerlendirmesi aşağıdaki şu sözlerde ifadesini bulmaktadır:
