Kitap Hakkında ÖLÜm sarhoşLUĞU ya da berzah âlemine geçİŞİn zorluklari

25- Hz. Ali'nin (a.s) Velayetini Kabul Etmeyen Kişinin, Berzah Âlemindeki Cezası

el-Mizan tefsirinin sahibi Merhum Allame Tabatabâî şöyle nakleder: Mümtaz ve arif bir kişiliğe sahip olan üstadımız Hacı Mirza Ali Ağa Gazî şöyle buyururdu: “Necef-i Eşref’te, bizim evin yakınlarında yaşayan Türklerden birinin hanımı vefat etti (bu olay Osmanlılar döneminde vuku bulmuştur). Annesinin ölümünden dolayı çok ağlayan ve sızlayan kızı, cenazeyi taşıyanlarla birlikte kabrin yanına kadar geldi. O kadar ağladı, feryat etti ki oradakileri de ağlattı.

Annesinin cenazesini kabre koydukları zaman: “Ben annemden ayrılmayacağım” diye feryat edip duruyordu.

Onu sakinleştirmek istedilerse de fayda vermedi. Kızı annesinin cenazesinden zorla alıkoyarlarsa hayatı tehlikeye düşebilir korkusuyla, annesinin kabri yanında kalmasına razı oldular. Kız annesinin cenazesiyle birlikte kabirde kaldı. Ama kabrin üstünü toprakla örtmediler, tahtayla kapattılar. Kızın zarar görmemesi ve isterse dışarı çıkabilmesi için de bir delik bıraktılar.

Kız kabrin ilk gecesinde annesinin yanında yattı. O gecenin sabahı, kızın başına neler geldiğini görmek için gelip kabrin üstündeki kapağı kaldırırlarken, başındaki tüm saçların bembeyaz olduğunu gördüler.

Ona: “Niye böyle oldun?” diye sordular.

Cevap olarak şöyle dedi: “Annemin yanında yattığım gece, iki melek gelip iki tarafta durdular. Bir muhterem şahsın da gelip onların ortasında durduğunu gördüm. O iki melek, anneme inancı hakkında sorular sormaya başladılar. Annem de sordukları sorulara cevap veriyordu. Tevhid hakkında sordular, annem doğru cevap verdi. Nübüvvet hakkında sorduklarında annem: “Peygamberim Muhammed İbn Abdullah’tır.” dedi. Anneme: “İmamın kimdir?” diye sorduklarında, ortada duran o muhterem şahıs: “Ben onun imamı değilim.” dedi. (O muhterem şahıs Hz. Ali (a.s) idi.)

Bu esnada o iki melek annemin başına gürzle öyle feci şekilde vurdular ki, ateşi göğe doğru yükseldi. Ben ise o korkunç olaydan dolayı gördüğünüz gibi böyle oldum (bütün saçlarım beyazladı).

Merhum Gazî şöyle buyurdu: “O kızın bütün sülalesi Ehlisünnet'ti. Bu olaydan etkilenip tamamı Ehlibeyt yolunu seçtiler. Tabii hepsinden önce o kız bunu kabul etti.”[1]  

[1]- Allame Seyyid Muhammed Huseyn Tahrânî, Meâd Şinâsî, c. 3, s. 110.

26- Müminlerin Vâdiy-i Selam’daki Ruhları

Ahmed İbn Ömer’den nakledilir ki, İmam Cafer Sadık’ın (a.s) ashabından biri şöyle dedi: Hazrete arzettim ki: “Kardeşim Bağdat’ta, orada öleceğinden çok korkuyorum.” Hazret şöyle buyurdu: “Üzülme! Yeryüzünün doğusunda veya batısında, her nerede ölürse ölsün, hiçbir mümin o yerde kalmayacaktır. Allah Teâlâ onun ruhunu Vâdiy-i- Selam’da müminlerin ruhuyla birlikte kılacaktır."

Arzettim ki: “Vâdiy-i Selam nerdedir?”

İmam: “Kûfe’nin arkasındadır.” buyurdu. Sonra şöyle dedi: “Dikkatli ol! Sanki ben onların öbek öbek bir araya gelip birbirleriyle sohbet ettiklerini görüyorum.”[1]  

[1]- Furû-i Kâfî, c. 3, s. 243.

27- İmam Hüseyin'in (a.s) Katline Karışanların Berzah Âlemindeki Azapları

Abdullah İbn Kesir şöyle der: “İmam Cafer Sadık (a.s) ile birlikte Medine’den Mekke’ye doğru giderken yolumuzun üstündeki Ufsan konağına vardık. Oradan korkunç, iri ve siyah renkli bir dağın kenarından geçerken, İmam Cafer Sadık’a (a.s) şöyle arz ettim: “Ey Peygamber'in torunu, bu dağ ne kadar korkunç? O kadar yolculukta bulundum, bundan daha korkunç bir dağ görmedim!”

İmam Cafer Sadık (a.s) şöyle buyurdu: “Bunun hangi dağ olduğunu biliyor musun? Bu dağa Kemed Dağı derler. Bu dağ cehennem dağlarından bir dağdır ki İmam Hüseyin'in (a.s) katline karışanlar o derede azap görüyorlar. Altından Ğıslîn (kan ve irin), Sedîd (kötü kokulu, kokuşmuş) ve Hamîm (çok yakıcı, kaynar) cehennem suları akmaktadır. Onlar ve o zulmün meydana gelmesine sebep olanlar ve bir grup münafık orada azap görüyor ve onlardan feryat çığlıkları yükseliyor. Ben şu an babamın (Hüseyin’in) katline katılanların o derede gördükleri azabı görüyorum.”[1]

 

[1]- Leâli’l-Ahbâr, c. 5, s. 49 (özetle).

28- Kabirde Şuca’ Adlı Bir Yılan

İmam Musa Kâzım (a.s) şöyle buyurdu: “Ne vakit bir mümin diğer bir müminin yanına gelip ondan bir hacette bulunursa, bu gerçekte onun için gelen ilahi bir rahmettir. Eğer onun hacetini yerine getirirse ilahi velayetle bağlantılı olan bizim velayetimize nail olmuştur. Ama eğer gücü olmasına rağmen onun hacetini yerine getirmezse, Allah ona ateşten öyle bir yılanı musallat eder ki kıyamet gününe kadar kabirde ona eziyet eder.”[1]

 

[1]- Usûl-i Kâfî, c. 2, s. 196 (Bâbu Kazâi Hâceti’l-Mümin, Hadis: 13).

29- Kâfirlerin Ruhlarının Berehut’ta Oluşları

Birinci halifenin hilafeti döneminde Yahudi bir genç onun yanına gelip: “Sana selam olsun ey Ebu Bekir” der. Halifenin taraftarları ona itiraz ederek, neden “halife” demedin diye eziyet ederler.

Halife ona: “Hacetin nedir?” diye sorar.

Yahudi: “Babam vefat etti, mal ve servetinin şu an nerede olduğunu bilmiyoruz. Eğer onların yerini bildirip bize bırakırsan senin huzurunda Müslüman olup kölen olacağım. O servetin de üçte birini sana, üçte birini Müslümanlardan Muhacir ve Ensar’a ve üçte birini de kendime alacağım.”

Halife şöyle cevap verdi: “Ey habis! Allah’tan gayrisi gaybı bilebilir mi?”

Yahudi genç ikinci halifenin yanına giderek macerayı ona da anlattı. İkinci halife de: “Allah’tan gayrisi gaybı bilebilir mi?” dedi.

Yahudi genç, Hz. Ali'nin (a.s) huzuruna vardı. Hazret mescitteydi. Selam verdi, bir müddet karşılıklı konuştuktan sonra kendi olayını açıkladı. Eğer babasının serveti ve malı bulunursa Müslüman olacağına, malın üçte birini Hz. Ali’ye, üçte birini Muhacir ve Ensar’a ve üçte birini de kendisine alacağına dair söz verdi.

Hz. Ali (a.s) ona bir mektup verip şöyle buyurdu: “Şu yazılı sahifeleri al, Yemen’e doğru yürü. Oradan Hadremevt çölünde bulunan Berehut’a git. Güneşin batacağı vakit orada otur. Siyah gagalı kargalar sana doğru gelip ses çıkaracaklar. O zaman adıyla babana seslen ve şöyle de: “Ey Falanca! Ben Muhammed’in (s.a.a) vasisinin gönderdiği şahsım, benimle konuş! O zaman baban senin aradığın cevabı verecektir. Cevabında ne derse, yanındaki şu yapraklara yaz. Daha sonra Hayber’e git ve yazdığın yazıya göre amel et.”

Yahudi genç Yemen’e, oradan da Berehut çölüne gitti. Güneşin batacağı vakit siyah gagalı kargaların geldiğini gördü. Babasına ismiyle seslendi. Babası cevaben: “Sana yazıklar olsun! Niye cehennemliklerin yeri olan bu mekâna geldin?” dedi.

Genç: “Senden servet ve malının nerede olduğunu öğrenmek için geldim.” dedi.

Babası: “Falan bağın falan duvarının arasında” diye cevap verdi.

Genç, babasının dediklerini yazdı. Babası ona: “Yazıklar olsun sana! Muhammed’in (s.a.a) dinine uy.” dedi. Kargalar gittikleri zaman Yahudi genç, Hayber’e doğru hareket etti. Orada altın ve gümüş kaplarda bulunan servet ve hazinelerin yerini buldu. Onları dirhem ve dinara çevirtti. Sonra Medine’ye dönerek İmam Ali’nin (a.s) huzuruna vardı. O’nun huzurunda: “Şehadet ediyorum ki Allah’tan başka ilâh yoktur, Muhammed (s.a.a) O’nun elçisidir. Sen de gerçekten O’nun vasisi, kardeşi ve müminlerin emirisin. Bunlar da sana bırakacağım dirhem ve dinarlar. Bunları, Allah ve Resulü’nün istediği şekilde Müslümanların ihtiyacında kullanırsın.” dedi.

Müslümanlar toplanarak Hz. Ali’ye: “Bu gaybi bilgiye nasıl vakıf oldun?” diye sordular.

Hz. Ali (a.s) şöyle buyurdu: “Allah Resulü’nden (s.a.a) duymuştum. İstersem bundan daha zor işlerden haber verebilirim...”[1]

 

[1]- Bihâr, c. 414, s. 196.