Ex doctrina doctissimi patris magistri fra
Yüklə 2,25 Mb.
|
|
etiam inuenitur inter infideles, sicut cōmedere simul colloqui, tractare, & hęc cōmunio non est propriè fideliũ, sed conuenit eis quatenus ciues, & po litici sunt. Secundus est cōmunicatio quæ consistit in hoc ꝙ est simul con- uenire in ecclesia ad orandum, ad re-<-P> @@0@ @@1@ canonicā actiuam & passiuam, & ad audiendũ diuina officia. Tertius estcō municatio bonorũ & suffragiorũ quę ex intentione ecclesiæ applicantur, seu offeruntur pro omnibus christia- nis. Quartus est communicare, seu ha bere partem in bonis & meritis alio- rum fidelium, quæ titulo charitatis ap plicātur omnibus existentibus in gra tia: secundum illud psal. 118. Particeps ego sum omnium timentium te, & cu stodientium mandata tua. His suppo- sitis sit prima propositio, excōmunica tio non priuat quarta cōmunicatione Probatur, quia illa cōmunicatio fun datur in charitate, charitatem autem non expellit nisi peccatũ, sed excōmu nicatio nō est peccatũ, vt diximus, er- go. Secunda propositio excōicatio pri uat hominem reliquis tribus cōmuni cationibus. Vnde solet ab alijs diffi-<-P> @@0@ @@1@ uatio â quacunque licita communica tione fideliũ. Consule Caietanũ quod libeto. 2. q. 12. Et nota antiquam cōsue tudinem ecclesiæ in excōmunicatio- ne, quòd gradatim fideles cōmunica- tione priuantur. Et fortè tot erant ge- nera excōmunicationum quot gene- ra cōmunionum. Vnde Siluestertria genera ponit verbo excommunicatio primo. §. 1. Aliquādò enim priuaban{t$} sola communione eucharistiæ quæ āthonomaticè cōmunio dici{t$}, vt tradit Dionysius de ecclesi. hierarchia ca. 3. & ostẽdit Vualden. lib. de sacramẽtis ca. 95. Et de hac intelligo decretũ Ioā nis papæ. 3. q. 4. c. engeltrudā. Aliquā dó priuan{t$} Christi fideles ecclesiasti- co cōuẽtu ad officia diuina audienda, vel ab oratiōe cōmuni quæ ōes pote- rant appellari minores excōmunica- tiōes, & easvidere licet. 5. q. 2. c. pręsẽti<-P> @@0@ @@1@ Niceno. ca. 11. &. 12. Et Chrisosto. ho- me. 17. in Matthęum circa finem. Ali quandò fideles priuabantur omni cō- munione, quasi pręscisi ab ecclesiasti co corpore: & hāc veteres appellabāt anathema, qua voce iudęi extremam detestationem significare solebant: te ste Hierony. suꝑ. 1. ca. epistolę ad Ga- latas. Nos hac tempestate duas tātum excōicationes nouimus, minorẽ qua quis priua{t$} cōmunione passiua sacra- mẽtorũ oĩum, maiorẽ, qua etiā priua{t$} alijs fideliũ cōmunicationibus: vt ha- bes de clerico excōmunicato ca. vlti. ¶ QV Æritur, vbi habe{t$} in sacra scri- ptura ꝙ ecclesia possit hac poena pu- nire? Respondetur, ꝙ excommunica- tio funda{t$} in auctoritate Pauli. 1. Co- rinthio. 5. iam iudicaui vt pręsens tra- dere huiusmodi hominem sathanę in interitum carnis. Et re vera intelligi{t$},<-P> @@0@ @@1@ municationis, vt sanct. Tho. exponit. Item fundatur in auctoritate. 1. Ioan. 5. est peccatum ad mortem, non pro illo dico vtroget quis. Qui quidem lo cus licet multiplicitêr intelligatur, vi detur ꝙ sensus legitimus & literalis sit ille de quo dicitur, si ecclesiam nō au dierit, sit tibi vt ethnicus & publicanꝰ. Item ad Titũ. 3. hæreticum hominem post primam & secundā monitionẽ deuita. Quem locum adducit sanctus Tho. ad hoc propositum in. 2. d. 43. & quæstionibus de malo. q. 3. ar. 15. 3. & ita videtur exponere, & fortè illa est expositio literalis, & Matthæi. 18. si ecclesiam non audierit, sit tibi tan quàm ethnicus & publicanus. ¶ QV Æritur, quomodo intelligatur ꝙ excōicatio priuat à receptiōe sacra mentorum? an sit sensus ꝙ faciat eam illicitam, ita videlicet ꝙ non potest ex<-P> @@0@ @@1@ <-P>communicatus sacramentum suscipe re sine hoc quòd peccet: tamen si de facto suscipiat, verũ suscipit sacramen tum, vel an sit sensus ꝙ nec potest sine peccato suscipere, nec si de facto susci piat tenet sacramentũ, ita ꝙ vltra hoc quòd peccat sacramentum est nullũ? Hæc quæstio est vna de vtilioribus & difficilioribus totius huius materiæ. Et tota difficultas est de sacramento poenitẽtiæ, vtrum sit nullum per hoc quòd sumitur ab excōicato. Pro cuius intelligentia est in primis notandum quòd excōmunicatio non habet exiu re diuino priuare à receptione sacra- mentorum, nec à participatione sacri ficiorum ecclesię. Nam de iurediuino nullus est excōicatus: licet veniat ex- cōicandus ab ecclesia, secundum eius placitum & limitationem. Secundò nota quòd in potestate ecclesiæ est fa- cere quòd sacramentum poenitentiæ<-P> @@0@ @@1@ lum, vbi susciperetur ab excommuni cato, etiam inuincibilitèr ignorāte se esse excommunicatum. Quod tamen nō posset ecclesia facere de alijs sacra mentis imprimentibus characterem: quia habentdeterminatam materiam de iure diuino, quæ non potest subtra hi, nec mutari. Hoc supposito dico, ꝙ de hac re sunt diuersæ sententiæ: licet omnes conueniant in hoc quòd si ex cōmunicatus sciens, vel vincibiliter ig norans se esse excommunicatum, su- scipiat aliquod sacramentum, peccat mortalitèr, & est sacrilegus. Si veró ac cedat bona fide cum ignorantia inuin cibili iuris, vel facti excusatur à mor- tali: & de hoc nō est dubiũ. Sed loquẽ do de annullatione, quidā dicunt ꝙ si excōicatus etiā inuincibilitèr ignorās se esse excōmunicatum accedat ad sa- cramentũ poenitentiæ & absoluatur<-P> @@0@ @@1@ piat. Probant, quia excōicatio tollitiu risdictionem, ita ꝙ excōicatus nullius est subditus, sed nullus sacerdos potest absoluere non subditum, ergo. Patet consequentia, quia licet ignorātia ex cusset à peccato tamen non potest fa- cere ꝙ sit validum id quod esset irritũ si fieret cũ sciẽtia opposita. Et hinc est ꝙ vsus ecclesiæ habet, ꝙ ante absolu- tionem a peccatis præmittatur absolu tio ab excōicatione, ne annulletur sa- cramentum. Secunda, alij dicunt ꝙ si excōicatus accedat ad sacramentum poenitentiæ cũ ignorantia inuincibili quæ excusset illum á sacrilegio, verũ suscipit sacramentum, nec teneturam plius confiteri de illis peccatis, sed quę rere absolutionem ab excōicatione, & interim nō miscere se diuinis. Hæc sententia est Caieta. in summa verbo impedimẽta absolutionis. Et Palude<-P> @@0@ @@1@ contra finem. Probat, quia licet abso- lutio sacramentalis sit iure prohibita excōicato, nullo tñ iure est irrita si de facto suscipiatur, nec vsus ecclesiæ ha bet contrarium, & qui hoc cogitāt de cipiuntur, ergo. Item alia sacramenta non annullantur per hoc ꝙ suscipian tur ab excōmunicato, ergo nec hoc: nam detis vndè habeatis contrarium. Item quia aliâs iniusta esset sententia ecclesiæ si vellet ignorantiam inuinci bilem condẽnare. Si quis autem excō municatus per ignorantiam vincibilẽ accedat ad sacramentum poenitentiæ dũmodo confiteatur fictionem, verè suscipit sacramentum, & recedente fi ctione consequitur effectum. Hanc so lus Caieta. tenet expressè. Et proba- tur, quia poenæ non sunt ampliandæ, sed potius restringendæ: vt patet de re gul. iuris in. 6. reg. 15. &. 49. Item eodẽ<-P> @@0@ @@1@ tione sacramẽtimr̃imonij & sacramẽ ti absolutionis, sed ecclesia prohibens excōicato mr̃imoniũ non irritat illud sed sifiat tenet. vt patet extra de eo qui duxit eā quam polluit per adulteriũ ca. 6. & de matrimonijs contractis cō- tra interdictum ecclesiæ capi. 2. Vndè ergo discrimen in verbis eisdem gene ralibus? Si autem quis celebrauerit ꝓ excommunicato, & applicuerit ei sa- crificium, siue inuincibilitèr, siue vin cibilitèr ignoret excommunicationẽ applicatio facta tenet. Prohibentur enim christiani comunicare, nō tamẽ inualidatur communicatio. ¶ QV Æritur, vtrum anulletur sa- cramentũ per hoc ꝙ confertur ab ex- cōicato? Responde{t$} & sit prima pro positio. Si sacerdos excẽicatꝰ quacũ excōicatione, etiam ꝓpter notoriam clerici percussionem, tentet conferre<-P> @@0@ @@1@ mento poenitentiæ, verum sacramen tũ confert, quāuis peccet. Nec de hoc est debiũ, siue faciat scientèr, siue ig- noranter, & tā vbi toleratur quā vbi non toleratur. Secunda loquendo de sacramento poenitẽtiæ, si sacerdos sit excōmunicatus non nominatim, aut propter notoriam clerici percussionẽ & tentet absoluere verũ sacramentũ confert. Ita determinatur in extraua- ganti concilij Cōstāt. antè quod nul- lus excōicatus poterat conferre sacra- mentũ poenitentiæ. Et hæc secunda ꝓ positio intelligenda est vt prima, vide licet tā vbi talis sacerdos toleratur ab ecclesia, quā vbi nō toleratur, et tā vbi crimẽ propter quod est excōicatus est secretũ, quā vbi est publicũ. Tertia si sacerdos sit excōicatus nomĩatim, aut ꝓpter notoriā clerici ꝑcussionẽ, & cũ hoc tolera{t$} ab ecclesia, verũ sacramẽ-<-P> @@0@ @@1@ ferat illud. Patet, quia licet in iure ni- hil sit de hoc cautũ, tamen non est cre dendũ, ꝙ ecclesia toleraret eũ in publi ca administratione sacramentorũ: & cũ hoc vellet ꝙ facta per ipsum essent irrita, ꝓfecto esset intolerabilis error. Quarta si sacerdos sit excōicatus no- minatim, aut propter notoriā clerici percussionem, & cũ non toleretur ab ecclesia, si tentet absoluere, nullũ om nino confert sacramẽtum. Patet, quia ista seruabatur ante conciliũ Cōstan. Et ibi relinquitur ita seruandũ perpe- tuis tẽporibus quo ad ista duo gñra ex cōicatorũ, ergo. Item quia talis nullā omnino habet iurisdictionem, ergo. ¶ QV Æritur, de causa excōicationis an sit peccatum mortale? Quæstio hęc potest duplicitèr intelligi. Primó de iure. i. vtrum non debeat ecclesia ex- cōicare, nisi propter mortale. Secun-<-P> @@0@ @@1@ pter veniale, vel aliud factũ quod non sit peccatum, excommunicatio tenet. In primo sensu cōmunis opinio est, ꝙ nullus potest iure excommunicari, ni si propter mortale. Patet ex verbis do mini Matthæi. 18. vbi tradita fuit pote stas excommunicandi, sipeccauerit in te frater tuus &c. Clarum est quòd de venialibus non requiritur illa diligen tia. Item ex concilio Meldensi. 11. q. 3. capit. nemo. Et hoc tenendum est pro certo: licet aliquandò viderim opposi tum defendi. Secũdò dico, quòd licet excommunicatio possit iure ferri pro quolibet mortali, quia finis ipsius est solus Christus vt patet. 1. Corinthio. 5. quā tollit quodlibet mortale, tamẽ nō debet ferri nisi pro grauissimis crimi nibus de quibus alitèr non speratur sa nitas. Patet quia est vltima medicina ecclesiastica, & nocet plusquā si gla-<-P> @@0@ @@1@ excōmunicatio non debet ferri quo- usque peccator non audiat ecclesiam. Item, quia Paulus non meminit excō municationis, nisi propter incestum, cũ tamẽ essent plura alia crimina. Vn dè patet, ꝙ pro temporali dāno non potest ferri excommunicatio, nisi sit nimis graue. Et quidem iudices pessi- mè faciunt, & grauitèr peccant conce dendo excōmunicationes pro rebus leuibus, por las vbas, māçanas &c. Et est vna de pessimis consuetudinibus quorundam ministrorum ecclesiasti- ca potestate abutẽtiũ ista, quæ omnia iam corrupta sunt. Et anathematis no men, quo audito maiores nostri treme bant, & irrisioni nostris temporibus expositum est. Et ego credo, quòd istę excōmunicationes non obligant, nisi præsumatur esse mortale id pro quo feruntur: non enim de hoc dubito. @@0@ @@1@ ¶ SED vtrũ, statim quòd homo pec- cat mortalitèr, possit excōmunicari? Respond. ꝙ non, quousque sit contu- max & rebelis ecclesiæ. Patet Matth. 18. si peccauerit in te frater tuus corri- pe eum, adhibe tecum, dic ecclesiæ, & vltimo venit excommunicatio, sit tibi quasi ethnicus. Idem constat ex Pau- lo hęreticum hominem post primam & secundam admonitionem debita. Vndè de iure nullus potest excōmu- nicari, nisi præcedat trina admonitio: vt patet in cap. sacro sancta de senten. excōmunica. Trina tamẽ admonitio non est de essentia excōicationis: vtbe nè notat Palude. d. 18. in. 4. & Durā. ibidem, & Glosa in cap. prædicto, & in ca. statuimus. Nec hoc est cōtra euā gelium, nam in euangelio ostenditur ordo iuris, non tamen dicitur, quòd il le est necessarius. Verum est quòd nō expedit alitèr fieri quàm in euāgelio<-P>
@@0@ @@1@ <-P>expressum est. Nihilominus si quis se mel admonitus excōmunicaretur ꝓ mortali, excōmunicatio esset valida. Non dubito tñ quin admonitio sit de essentia excōmunicationis: ita quòd si quis excōmunicaretur antequā esset admonitus, excōmunicatio non tene- ret. Cōtra hoc potest fieri vnum argu mentum, quia incurrentes excōicatio nes latas in iure non admonen{t$} prius, vt patet de incendiarijs, de percussori bus clericorũ &c. qui quidẽ ipso facto incurrunt in sententiā, ergo. Respō. ꝙ tales iam sunt admoniti ab ecclesia, & à lege Christi prohibente talia cri mina, & ista est sufficiens admonitio. ¶ QV Æritur, vtrum excōmunicatio iniusta sit valida, vel vtrum habeat ali quẽ effectũ? Nota, ꝙ excōmunicatio, sicut & quælibet alia sententia, tripli citèr potest esse iniusta. Primò, quia ipso iure est nulla: vt si aliquis excom<-P> @@0@ @@1@ intolerabilem errorem, & nullum ef fectum habet, tam in foro exteriori, quā in interiori. Ita dicitur capi. extra desententia excōicationis ca. per tuas & ca. statuimus in. 6. eo. titu. Secundò dicitur excōmunicatio iniusta ex par te iudicis, quia videlicet malè iudica- uit quacun ex causa id fiat, siue ex odio, siue ex defectu ꝓbatiōis, siue ex ignorantia: talis tamen non est ipso iu re irrita. Et de hac est nostra disputa- tio modo, vtrum liget? Est quæstio ni misgrauis, & de qua sunt diuersæ sen tentiæ. Caieta. 2. 2. q. 70. arti. 4. 2. tenet expressè, ꝙ talis sententia omnino est nulla, ita ꝙ nullum prorsus habet effe ctũ apud Deum, nec apud homines. Probat, quia excōmunicatio non po- test ferri nisi ꝓ mortali, sed iste vt sup ponimus non peccauit mortalitèr, er go. Item quia sententia iniusta nō est<-P> @@0@ @@1@ q. 70. ar. 4. iudicium iniustum non est iudicium, ergo. Adria. quodlibeto. 6. tenet eandem sententiam. Tenẽt Ri- car. d. 18. q. 5. art. 3. Alexand. 4. p. q. 82. membro vltimo, Siluest. verbo excō- municatio. 2. §. 2. &. 3. Palude. d. 18. q. 1. ar. 3. & Duran. d. 18. q. 4. Gratia. 11. q. 3 ca. qui iustus, & videtur esse sententia S. Tho. q. 21. additio. ar. 4. omnes istidi cunt, ꝙ excōmunicatio iniusta ex par te causæ si non sit iure irrita, estvalida Horum sententia videtur fundari in ca. per tuas de sententia excōmunica- tionis. §. veruminanis. vbi dicitur, ꝙ iniuste excōmunicatus debet recurre re ad superiorem, & petere absolutio nem ab excōicatione iniusta, ne eccle siæ sententiam contẽnere videatur, et ex hoc amplius ligetur. Re vera vide- tur mihi, quòd omnes isti doctores lo quantur vrebius quám oporteat, ideó<-P> @@0@ @@1@ propositio, iniustè excōmunicatusnō priuauatur suffragijs ecclesię cōmuni bus. Hanc tenẽt omnes doctores, etiā illi qui asserunt sententiam iniustam ligare. Signanter Ricardus arti. 7. q. 2. & Palude. q. 1. ar. 1. & Alexand. vbi su pra mẽbro. 1. solus Durād. eam negat. Sed rationes Caietani, & Adria. suffi cienter eam probant: ecclesia enim nō approbat iniquam volũtatem, & sen- tentiam iudicis quantum ad hoc, cúm sit damnum innocentis, sine aliquavti litate publica. Secunda propositio, ta lis sententia quæ non est ipso iure irri ta quantum ad hoc valida est, ꝙ sic ex cōicatus non solũ propter scandalum sed absolutè tenetur vitare omnẽ cō- munionẽ & vitari. Has duas proposi- tiones tenet beatꝰ Grego. homilia. 26. tractans illud Ioan. 20. quorũ remiseri tis peccata &c. Patet hæc. 2. ex multis<-P> @@0@ @@1@ q. 3. cap. quibus nam. Quia si semel da retur facultas cuilibet discernendi an causa sit iusta, vel non, esset magna cō fussio & schisma: ideo ecclesia iustissi mè præcipit vt talis remedia quærat iuris, & interim sententiam timeat, & ei pareat. Tertia ꝓpositio, si talis parti ciparet in diuinis, vel alij eidem cōmu nicarẽt publice, easdem poenas incur reret coram ecclesia ac si sententia iusta esset. Si enim non est delata ap- pellatio ad superiorem, & conuincor de cōmunicatione contra præceptum ecclesiæ, iudex profecto iustè me con demnabit, tāquàm irregularem. Hæc Innocẽtiꝰ extra de sentẽtia excōmuni cationis cap. 40. & Grego. in homilia citata. Quarta ꝓpositio, licet ex vi prę cepti ecclesiastici (etiā in secreto) ille teneatur euitare & euitari: quia præ- ceptũ ecclesiæ æqualitèr obligat excō<-P> @@0@ @@1@ ex epicheia tamẽ, siue ex licentia præ sumpta, aut ratihabitione potest com mũicare sine scāda lo. Quia ĩ alijs præ ceptis sane interpretamur intentionẽ ecclesiæ, cũ non est verisimile ipsam velle obligare. Hicautem nullo pacto est verisimile ecclesiam ad abstinen- dum obligarevoluisse. Nec enim vult alicui innocenti inferre dānum, nisi propter bonum publicũ. Priuare au tem in publico necessarium est ad pu blicam vtilitatem, in secreto autẽ pri uare non est necessarium. Hanc puto esse mentem & Caieta. & S. Thomæ. ¶ QV Æritur, vtrum excōicatio igno rata liget? Ad hoc sit prima ꝓpositio, si ignorantia inuincibilis sit facti & iu ris. i. si sit talis quę excusset â tota cul- pa mortali, excussat etiā à canone, nō incurritur excōicatio. In hoc omnes conueniunt, nec potest negari. Quia<-P> @@0@ @@1@ tali, sed iste non peccauit mortalitèr vt suponimus, ergo. Patet hæc de con stitutio. c. 2. rẽ quę culpa caret in dānũ vocari nō cōuenit. Secũda si quis pec- cet mortalitèr, & excōicatio non sit formalitèr lata pro illo facto, non in- currit sẽtẽtiā canonis. i. si aliquis sciat se peccare mortalitér, & ignoret inuĩ cibilitèr id pro quo lata est excōicatio Yüklə 2,25 Mb. Dostları ilə paylaş:
|