Güney azərbaycan folkloru I kitab təbriz, Yekanat və Həmədan ərazi­lərindən

Karın köylündəki
Kar bir kişi zəmisində cüt sürürdü. Öküzlər yeri sökə-sökə o baş-bu başa gedib qayıdırdılar. Kişi də cütün dalısınca hərdən öküzlərə hey-hey deyərək dərin xəyala dalmışdı. Fikirləşirdi ki, əgər bu yerə yaxşı müştəri düşsə, satsa onun pulu ilə nə işlər görə bilər. Sonra deyirdi ki, yox mənim atamdan qalan elə bu zəmidi, bizim elə bu yerdən güzəranımız çıxır. Bu zaman yoldan keçən bir adam deyir ki: - A kişi, Allah qüvvət versin.

Kar cütçü səsi duyub cavab verir ki:

– Yox, qardaş, satmıram, dədəmdən qalan elə bu bir tikə yerdi, onu da satsam qalaram ac.

Yolçu kişi təəccüblə baxıb dubarə harayladı ki:

– A kişi, deyirəm Allah qüvvət versin, yorulmayasan.

Kar kişi yenə deyir: – Yox, qardaş, çox üz vurma, dedim satmaram, bu yer dədəmdən yadigardı.

Yolçu kişi dodaqlarını büzərək yolunu davam etdirdi.

Cütçü kişi gün bir az əyiləndən sonra öküzləri açıb evə qayıdır. Öküzləri həyətə buraxıb, üzünü arvadına tutaraq deyir:

– Arvad, bu gün yerə bir yaxşı müştəri düşmüşdü, amma hər nə üz vurdu, dedim satmaram, bu yer dədəmin yadigarıdı.

Sən demə, arvadın da qulaqları ağır eşidirmiş. Fikri-zikri təzə tuman yanında imiş. Çünki tumanı çox köhnəlib, cırılmışdı. Gülərək kişisinə cavab verir ki:

– Özün bilərsən kişi, hər nə alsan, geyərəm, bez də alsan, şal da alsan geyərəm. Ancaq tuman olsun ki, bədənimi örtsün.

Sonra arvad sevincək evə qayıdıb gülə-gülə qızına deyir:

– Qızım atan gəlmişdi ki, istəyirəm sənə tuman alam. Dedim ki, hər nə alırsan, al, özün bilərsən. Mənə fərqi yoxdu.

Demə qız da dədə-anası kimi kar imiş. Sevinc ilə yerindən durub gülümsünərək deyir:

– Ana, siz böyüksüz, mənim ixtiyarım sizin əlinizdədi, hər kimə versəz gedərəm, məndən niyə soruşursunuz?

Qız bunu deyib, həyətdə günün altında oturan böyük nənəsinin yanına qaçaraq deyir:

– Nənə, ata-anam istəyirlər məni ərə versinlər. Dedim hər kimi onlar məsləhət görsələr gedərəm.

Qoca qarı nənəsinin də qulağı tutulmuşdu, eşitmirdi. Dedi bəlkə nahar barəsində onun fikrini soruşur, deyir:

– Bala hər nə bişirirsiz, bişirin, amma elə bir zad olsun ki, mənim dişim yoxdu, yeyə bilim.