Mała encyklopedia kultury antycznej

Kartagina (łac. Carthago, gr. Karchedon, fen. Karthad) starożytne miasto w Afryce północnej założone przez kolonistów fenickich z Tyru, wg legendy przez królową Tyru, Dydonę, w r. 880 p.n.e. Stopniowo stała się K. jednym z największych portów na Morzu Śródziemnym, a po zjednoczeniu na przełomie VII i VI w. p.n.e. w państwo związkowe luźno ze sobą dotąd zwią­zanych kolonii fenickich stała się potężnym i zu­pełnie niezależnym od Tyru państwem morskim. W VI w. p.n.e. Kartagińczycy sprzymierzyli się z Etruskami dla wspólnej walki przeciw opano­wującym stopniowo południową Italię Grekom. Wobec wzrastającej potęgi Rzymu musiało dojść wreszcie do ostatecznej rozgrywki między obu mocarstwami. Konflikt znalazł ujście w trzech kolejnych wojnach punickich (zob. punickie wojny), zakończonych zburzeniem K. w 146 r. p.n.e. przez Scypiona Młodszego. Miasto roz­kwitło ponownie w pierwszych wiekach naszej ery; zostało zburzone przez Arabów w r. 698 n.e.

Karus zob. Carus.

KarwiUusze zob. Carvilii.

Karyaj miasto w Lakonii, znane ze świątyni Artemidy Karyatis, której coroczne święto ob­chodziły uroczyście dziewczęta lacedemońskie (por. kariatyda).

Karyanda miasto w Karii, na wysepce.

Karystos dziś Karysto; miasto na południo­wym wybrzeżu wyspy Eubei, u stóp góry Ocha, sławne z kamieniołomów pięknego zielonkawego marmuru, używanego zwłaszcza za cesarstwa do rzeźb i monumentalnych budowli. Ojczyzna ko­mediopisarza z III w. p.n.e., Apollodora.

Kasander (Kassandros) Macedończyk, syn do­wódcy Aleksandra W., Antypatra. Odznaczał się gwałtownym, okrutnym charakterem i wygóro­waną ambicją. Dążąc do zdobycia władzy usuwał rywali wszelkimi środkami, głównie zdradą i skry­tobójstwem. W r. 301 p.n.e. opanował Macedo­nię i Grecję i rządził aż do śmierci w r. 297.

Kasandra (Kassandrd) mit. 1. najpiękniejsza z córek Priama. Zakochany w niej Apollo ob­darzył ją darem proroczym, ponieważ jednak nie odwzajemniła jego miłości, bóg ukarał ją w ten sposób, że nikt nie dawał wiary jej pro­roctwom, lecz wszyscy uważali ją za szaloną. Nie wierzyli też gdy przepowiedziała nieszczęścia, jakie spadną na kraj z winy Aleksandra-Parysa, i upadek Troi. Po zburzeniu Troi dostała się do Myken jako branka Agamemnona i razem z nim została zamordowana przez Ajgistosa i Klitaj-mestrę. 2. córka króla Lidii Jobatesa, żona Bellerofonta.

kaseton (łac. laqueus) element dekoracji wnę­trza, wywodzący się z budownictwa drewnianego, gdzie krzyżujące się belki pułapu tworzyły czwo­rokątne lub równoległoboczne zagłębienia. Mo­tyw ten przeniesiono sztucznie na sufity budowli kamiennych. W Grecji od V w. p.n.e. (Propyleje), w Rzymie od II w. p.n.e. k. były polichromowane lub zdobione bogatą inkrustacją, sztukaterią itp. Za cesarstwa wykonywano nawet laquearia ru­chome, których dekoracja zmieniała się w oczach

Kasjodor

368

katalektyczny wiersz

widzów lub które otwierały się, aby spuścić na siedzących w pokoju deszcz kwiatów. Do naj­słynniejszych w Rzymie, należą k. wnętrza kopuły Panteonu oraz zdobione rozetami k. sklepienia tuku Tytusa.

Kasjodor (Flavius Magnus Aurelius Cassio-dorus) (490 - 575) sekretarz i minister Teodoryka, potem Amalasunty, literat i historyk, autor m. in. Historii Gotów, Kroniki świata (od po­czątku świata do r. 519 n.e.), zbioru listów (składającego się z 12 ksiąg) pt. Yariae, dzieła encyklopedycznego pt. Institutiones dhinarum et saecularwm litterarum, bardzo czytywanego w śre­dniowieczu, oraz zarysu historii Kościoła (Historia ecciesiastica tripartitd). Bardzo zasłużony jako inicjator akcji przepisywania w klasztorach dzieł starożytnych autorów.

Kasjopea mit. żona króla Etiopii Kefeusa, matka Andromedy, umieszczona po śmierci na niebie jako konstelacja Kasjopei.

Kaspijskie Morze zob. Caspium marę.

Kassandra zob. Kasandra.

Kassandreja (łac. Cassandrea, gr. Kassdndrejd) miasto na półwyspie Pallene, pierwotnie zwane Potideją, zburzone przez Filipa II, odbudowane przez Kasandra, zostało nazwane jego imieniem.

Kassandros zob. Kasander.

Kassiopea zob. Kasjopea.

Kassjusze zob. Cassii.

Kastalia święte źródło w pobliżu Parnasu, po­święcone Apollinowi i Muzom, mające dawać natchnienie poetom. Pielgrzymi przybywający do Delf czerpali wodę z tego źródła dla celów sakralnych.

Kastor 1. mi f. syn Zeusa i Ledy, brat Heleny i Klitajmestry, występuje wraz z bratem bliźnia­czym Polideukesem (łac. Pollwc) pod wspólnym imieniem Dioskurów, czyli synów Zeusa. Bracia bardzo się kochali i nigdy nie rozstawali się ze sobą. Brali udział w wielu wyprawach, m. in. w wy­prawie Argonautów. Obdarzony nieśmiertelnością Polideukes ubłagał Zeusa, aby i K. ją otrzymał. Zeus zgodził się, aby po śmierci kolejno jeden dzień żyli, a jeden spędzali na niebie jako gwiazdy w konstelacji Bliźniąt. Gwiazdy te były szczególnie czczone przez żeglarzy. Najbardziej znane wy­obrażenia plastyczne Dioskurów to posągi konne na Kapitelu w Rzymie oraz dwa posągi po obu stronach obelisku na Monte Cavallo przed Kwi-rynałem w Rzymie. Są też bohaterami opery Filipa Rameau pt. Castor et Pollux (1737). 2. K. z Rodos, historyk grecki z I w. p.n.e.,

autor nie zachowanego dzielą chronograficznego w 6 księgach, w formie listów postaci mitycznych i historycznych (poczynając od króla Ninosa asyryjskiego), doprowadzonego do 61 r. p.n.e.

Kaszewski Kazimierz tłumacz tragedyj Ajschy-losa (1895), Prac i dni Hezjoda oraz utworów Teokryta (1901).

Katadupa (łac. Catadupa, gr. Katadupa) dziś wodospad Uadi Halfa; sławne katarakty na Nilu w pobliżu granicy etiopskiej.

katagogion (gr. katagogion) gospoda, oberża;

w dawniejszych czasach Grecy w czasie podróży korzystali z prawa gościnności na zasadzie ksenodochii (zob. hospitium). Wzrastający ruch podróżnych pozostający m. in. w związku z wiel­ką liczbą ogólnogreckich obchodów świątecznych i uroczystości, wywołał konieczność wznoszenia przydrożnych zajazdów i gospod.

katakleżja (gr. kataklesld) nadzwyczajne zgro­madzenie ludowe zwoływane w sprawach wy­magających szybkiej decyzji.

katakumby (późnołac. catacumbae) cmentarze podziemne. Drążono je w miękkim kamieniu wulkanicznym, tzw. tufie, w który obfitowały okolice Rzymu. Składały się one z zespołów długich korytarzy i komnat, w których ścianach mieściły się nisze, tzw. loculi zawierające trumny ze zwłokami. Nisze zamurowywano, a pośrodku zamykającej je ścianki umieszczano tabliczkę z imionami zmarłego. Niektóre komnaty przezna­czano na kaplice, wówczas ich ściany pokry­wano freskami. W okolicach Rzymu odkopa­no k. chrześcijańskie i nieliczne żydowskie, były jednakże i pogańskie. Do niedawna najstarsze znane k. pochodziły z II w. n.e., wykopaliska ostatnich lat pozwoliły natrafić na ślad jeszcze starszych. Wywodzą się one prawdopodobnie z kolumbariów rzymskich umieszczonych do połowy pod ziemią.

Katalaunowie (Catalauni, Catelauni) lud galicki mieszkający nad rzeką Matroną; na tych terenach Aecjusz pokonał Attylę w r. 451 n.e. Głównym miastem K. było Durocatalauni lub Catalauni (Dziś Chalons-sur-Mame).

katalektyczny wiersz (gr. katalego ustaję) wiersz, któremu w stosunku do jego normalnego schematu brak w zakończeniu jednego lub dwu elementów, np.: Nunc decet aut yirldi nitidum caput ^^-l\J\^^J^l\-'^l^-l\-^\^l^-' — dakty-liczna tetrapodia pełna, czyli akatalektyczna (Horacy Carm. I, 4, 9); ibimus o socii comi-tesaue ^-\^ ^> \ — \^>\-^^\-s-^-/ — dakty-

katalog

369

Kaukaz

liczna tetrapodia katalektyczna (Horacy Carm. I, 7,26).

katalog (gr. katdlogos) wykaz, zwłaszcza wykaz mężczyzn obowiązanych do służby wojskowej. W Atenach ustalano obowiązek służby wojsko­wej zależnie od cenzusu majątkowego i na tej podstawie przygotowywano odpowiednie wy­kazy.

katałysis tu demu gr. termin oznaczający w Atenach przewrót polityczny, obalenie istnie­jącego ustroju. Próba dokonania przewrotu ka­rana była śmiercią, podobnie jak zdrada stanu.

Katamitus zob. Catamitus.

Katana zob. Cofana.

katapulta (gr. katapeltes, łac. catapulta) staro­żytna machina wojenna przeznaczona do wyrzu­cania pocisków (w formie strzały lub włóczni) na dalekie odległości w odróżnieniu od balisty (zob.) miotającej kamienie. Zasadniczą częścią machiny były dwie wiązki specjalnie spreparowa­nych strun, w, których umieszczano ramiona łuku w postaci drewnianych drążków. Do drąż­ków tych była przymocowana cięciwa napinana za pomocą sznura nawijanego na walce z korbą. Po napięciu cięciwy i naciśnięciu dźwigni spełnia­jącej rolę przyrządu spustowego pocisk wylaty­wał ku przodowi, przebiegając w początkowej fazie przez prowadnicę nadającą mu kierunek. Istniały dwa rodzaje k.: palintona i euthytona. Przy określonej wadze pocisku zasięg machiny zależał od jej wielkości i konstrukcji; na ogół nie był on większy ponad 5 stadiów, w której to odległości nieprzyjaciel rozkładał obóz pod­czas oblężenia.

katedra (gr. kathSdra, łac. cathedra) 1. staro­żytny mebel grecki i rzymski, ogólna nazwa krzesła z oparciem i stołeczkiem pod nogi. Wy­konywano je z kamienia (marmuru), drewna, łoziny, metalu. W Rzymie k. była używana przede wszystkim przez kobiety. Filozofowie i retorzy greccy i rzymscy wykładali siedząc na k.; stąd pochodzi nazwa k. profesorskiej. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa biskupi w czasie odprawiania nabożeństw również za­siadali na k; dlatego podległy im główny kościół diecezji otrzymał nazwę k. 2. wygodna, obszerna lektyka.

kategorie (gr. kategoria, dosł. oskarżenie, orzeczenie, własność przypisywana jakiemuś przedmiotowi) w filozofii starożytnej — pod­stawowe pojęcia logiczne, będące odbiciami najbardziej ogólnych i istotnych związków za­chodzących w rzeczywistości. Pojęcie to wpro­wadził do filozofii Arystoteles, który wyróżniał 10 *.: substancję, miejsce, czas, ilość, jakość, stosunek, położenie, stan, działalność, właści­wość.

kat'eksochen (gr. kata przy, ku; eksochź wy­pukłość, wyniosłość) wyrażenie oznaczające:

głównie, przede wszystkim, to, co się wyróżnia;

hoj k. wybitne, główne osobistości.

katharmos gr. oczyszczenie się od winy, ofiara błagalna i obrządki mające na celu pojednanie się z bóstwem, nader ważny akt religijny u staro­żytnych Greków i Rzymian.

Katon zob. Porcii.

Katreus mit. syn Minosa i Pazyfae, ojciec Altajmenesa, Aeropy i Klimeny. Altajmenes uszedł na Rodos, by uniknąć spełnienia otrzy­manej wyroczni, która przepowiadała, że za­bije swego ojca. K. jednak, będąc w podeszłym wieku postanowił oddać swą władzę synowi i udał się do niego na Rodos, Altajmenes nie rozpoznawszy ojca—zabił go; w ten sposób wyrocznia się spełniła.

Katullus (Caius Yalerius Catullus) rodem z Werony, ostatni wielki poeta okresu republi­kańskiego (ok. 87 - 54 r. p.n.e.). Należał do kręgu tzw. neoteryków czyli nowych poetów, naśladujących Kallimacha i innych poetów helle­nistycznych; byli wśród nich Yalerius Cato, Licinius Calvus, Helvius Cinna. W r. 57 odbył K. podróż do Bitynii w orszaku namiestnika, propretora Gajusza Menuniusza, prawdopo­dobnie tego samego, któremu Lukrecjusz za­dedykował swój poemat. Przyjaźnił się z history­kiem Korneliuszem Neposem, któremu ofiaro­wał zbiór swoich utworów, natomiast złośliwie i krytycznie odnosił się do Cycerona i Cezara, i czynił ich celem swych satyrycznych pocisków w epigramach. Bohaterką jego drobnych utwo­rów miłosnych jest Lesbia; za tym imieniem kryje się Clodia, siostra sławnego trybuna ludowego, Klodiusza. Najbardziej oryginalne są drobne utwory K., zw. przez niego nugae, epigramy, elegie pełne szczerego uczucia, temperamentu i wdzięku, natomiast większe utwory wykazują silne wpływy uczonej poezji aleksandryjskiej, są mniej bezpośrednie, .nieco przeładowane eru­dycją.

Katurygowie (Caturiges) plemię w Gallia Narbonensis, pochodzenia celtyckiego.

Katylina zob. Sergii 4.

Kaukaz 1. (łac. Caucasus, Caucasii montes,

24 — Mała encyklopedia kultury antycznej

Kaulfuss Jan Samuel

370

Kefisodoros

Scythicus nwns, gr. Kaukasos) łańcuch gór mię­dzy Morzem Kaspijskim i Morzem Czarnym, przez który wiodły dwie dogodne drogi prze­łęczami: Albaniae portae i Sarmaticae portae. Starożytni uważali K. za krańce świata, tu miał odbywać swą karę Prometeusz. Rzymianie zna­leźli się tutaj po raz pierwszy w czasie wojny Pompejusza z Mitrydatesem w r. 75 p.n.e. 2. K. Indikos, Caucasus Indicus nazwa nadana pasmu górskiemu Paropamisos (zob.) w czasie wyprawy Aleksandra W.

Kaulfuss Jan Samuel (urn. w r. 1832) profesor i rektor gimnazjum Marii Magdaleny w Po­znaniu, autor dziełka O filologii czyli nauce starożytności (Wrocław 1814), w którym podaje definicję, metodologię i encyklopedię nauk kla­sycznych oraz podkreśla znaczenie tych nauk. Wpłynął on na decyzję Edwarda Raczyńskiego, aby wydać Bibliotekę Klasyków Łacińskich (w latach 1837-1845).

Kaunos (gr.; łac. Caunus) starożytne miasto w Karii nad rzeką Kalbis, należące do Związku Morskiego Aten. Słynęło z hodowli drzew figo­wych.

kausia (gr. kausid) pochodzące z Macedonii nakrycie głowy w kształcie dużego kapelusza o lekko stożkowatej główce i szerokim rondzie, noszone dla ochrony przed słońcem. Kapelusz wykonywano z jednego kawałka filcu, wiązano go często pod brodą. W Macedonii purpurowa k. stanowiła nakrycie głowy królów, królowych i wyższych urzędników, nosił ją chętnie Aleksan­der Wielki. Następcy jego nosili k. ozdobioną białą przepaską przetykaną złotem, czyli dia­demem. Na monetach macedońskich widzimy k. jako nakrycie głowy władców hellenistycznych.

Kawczyński Maksymilian profesor Uniwersy­tetu Jagiellońskiego na przełomie XIX - XX w., romanista, autor szeregu prac o Apulejuszu.

Kaystros (gr.; łac. Cay struś) dziś Kara-Su (czarna woda) lub Kutsziik-Menderes (mały Meander); rzeka w Jonii wypływająca u stóp gór Tmolos; przepływała przez żyzną równinę Kystru pedion i wpadała do morza w pobliżu Efezu.

Kebes z Teb (V/IVw. p.n.e.) pitagorejczyk, uczeń Filolaosa, występujący w Fedonie i Kri-tiaszu Platona. Niesłusznie przypisuje mu się autorstwo populamo-filozoficznego dialogu pt. Pinaks (Obraz).

Kebriones mit. syn Priama, woźnica Hektora, zabity przez Patroklosa.

Kefatas Konstantinos (X w. n.e.) pisarz bizan­tyński, autor Antologii greckiej w 15 księgach, zawierającej szereg epigramatów nieznanych po­przednikom i ułożonej nie w porządku alfabe­tycznym, lecz wg tematów.

Kefalion (łac. Cephalion) retor z I w. n.e., autor dzieła w 9 księgach w dialekcie jońskim pt. Różne historie, cytowanego przez później­szych autorów jako Księgi muz lub Skrót historii. Ta pseudohistoria obejmowała dzieje od Ninosa i Semiramidy do Aleksandra W., przy czym autor podawał liczne źródła, z których korzystał. Dzieło nie zachowało się do naszych czasów.

Kefalicnia (łac. Cephallenia, gr. Kefallenid) dziś Cefalonia; największa wyspa na Morzu Jońskim, w pobliżu wybrzeży Akamanii; na najwyższym szczycie wyspy, zw. Ajnos, wznosiła się świątynia Zeusa. Główne miasta to Pale, Kranioj, Same, Pronoj. Była często nawiedzana przez trzęsienia ziemi. W II w. p.n.e., podbita przez Rzymian, została przyłączona do prowin­cji Epir.

Kefalos 1. mit. syn Hermesa i Herse, wg innej, wersji syn Dejona i Diomedy, małżonek Prokris, niezrównany myśliwy. Zakochała się w nim Eos, a pragnąc go oderwać od żony wysłała go do Prokris w zmienionej postaci, aby ją uwiódł i przekonał się o jej niewierności. K. osiągnął cel, a Prokris rozpoznawszy go uciekła z żalu i wstydu na Kretę, gdzie w orszaku Artemidy uczestniczyła w polowaniach. Otrzymawszy od bogini niechybiającą włócznię i psa, ofiarowała je K. przez niego nie poznana; po rozpoznaniu małżonkowie się pogodzili i powrócili do siebie. Gdy pewnego dnia K. udał się na łowy, Prokris wybiegła za nim obawiając się, by Eos go nie porwała. K. nie poznawszy jej z daleka, zabił ją włócznią Artemidy, po czym, poznawszy swój błąd, z rozpaczy odebrał sobie życie. 2. ojciec mówcy ateńskiego, Lizjasza, jeden z uczestni­ków dialogu w Politei Platona.

Kefeus 1. mit. król Etiopii, syn Belosa i An-chinoe, małżonek Kasjopei, ojciec Andromedy, umieszczony po śmierci na niebie jako konste­lacja północna. 2. syn Likurga, jeden z uczestni­ków polowania na dzika kalidońskiego. 3. syn Aleosa i Neajry, brat Amfidamasa i Likurga, ojciec dwudziestu synów. 4. heros arkadyjski, ojcrec Tespiosa, herosa-eponima miasta Tespie.

Kefisodoros 1. sławny malarz wspominany przez Pliniusza. 2. historyk z IV w. p.n.e., autor dzieła Peri tu hieru polemu (O wojnie świętej);

Kefisodotos

371

Kerketios

miał pochodzić z Teb, przez niektórych jest utożsamiany z poprzednim.

Kefisodotos 1. słynny rzeźbiarz grecki, ojciec Praksytelesa (IV w. p.n.e.), twórca m. in. posągu bogini Ejrene z małym Plutosem na ręku. 2. rzeźbiarz grecki, wnuk poprzedniego, syn Praksytelesa (IV/III w. p.n.e.), twórca wraz z bra­tem Timarchosem portretu poety Menandra.

Kefisos (gr. Kefisós, łac. Cephisus) 1. naj­większa rzeka w Attyce wypływająca z Pentelikonu, przepływała obok Aten; bóg tej rzeki był wyobrażony wraz z Ilissosem w narożnej rzeźbie na zachodnim przyczółku Partenonu. 2. rzeka w Attyce, wypływała z Kitajronu, wpa­dała do Zatoki Eleuzyńskiej. 3, główna rzeka w Beocji, wypływała z Parnasu, przepływała przez Dorydę, Fokidę i Beocję (przez jezioro Kopais) i wpadała do Zatoki Eubejskiej. 4. rze­ka w Argolidzie, lewy dopływ Inachosu, prze­pływała koło Myken.

Kekrops mit. syn Gai, założyciel Aten i bu­downiczy Akropolis, pierwszy król Aten, mał­żonek Aglauros, ojciec trzech córek: Pandrosos, Aglauros i Herse. Wyobrażano go w postaci półczłowieka, półwęża. Przypisywano mu podział mieszkańców Aten na dwanaście gmin i wpro­wadzenie kultu Zeusa i Ateny.

kekryfalos gr. chusteczka na włosy, której używano przy wykonywaniu fryzury ulubionej przez Atenki w V i IV w. p.n.e. Wspominany przez Homera k. miał .w epoce mykeńskiej charakter nie zawoju, lecz wysokiego sztywnego czepka. Wśród różnych k. przekazanych nam w zabytkach sztuki antycznej wyróżniamy dwa typy: a) niewielka chusteczka, owiązana wokół głowy i pozostawiająca odkryte włosy nad czo­łem oraz czubek koka. Związane końce chu­steczki ukrywano pod kokiem, pod opasującą brzeg chustki wstążką lub metalowym diade­mem; b) większa chusta, którą owijano całe włosy pozostawiając odkryty jedynie wąski pas nad czołem. Zawój bądź gładko przylegał do głowy, bądź był kunsztownie drapowany w po­dłużne lub poprzeczne plisy; węzeł włosów mógł być okrągły albo spiczasty, mógł luźno opadać na kark lub sztywno się trzymać w tyle głowy. Niekiedy k. przybierał kształt turbanu. Tak samo nazywano również uszyte z materia­łu czepeczki, szczelnie okrywające włosy, uży­wane przez kobiety w kąpieli. Mężczyźni uży­wali k. przy pewnych ceremoniach religijnych, najprawdopodobniej w kulcie Dionizosa.

Kelajnaj wielkie, zamożne miasto we Prygii w pobliżu źródeł rzeki Meander; przez miasto przepływała rzeka Marsyas. Była tu twierdza i rezydencja królów perskich.

Ketojno mit. 1. córka Atlasa i Plejone, jedna z siedmiu Plejad. 2. jedna z Harpii, stąd przy­słowiowo — kobieta chciwa i żarłoczna. .

Keleos mit. król Eleusis, wraz z małżonką Metanejrą przyjął gościnnie Demetrę. Z wdzięcz­ności za gościnę bogini zajęła się wychowaniem najmłodszego królewicza, Demofoonta (zob.). Po pewnym czasie Demeter dała się poznać jako bogini i kazała wystawić sobie świątynię, w któ­rej K. został kapłanem.

Kenajon dziś Lithada; przylądek w północno--zachodniej części Eubei, ze świątynią Zeusa Kenajskiego.

Kenchreaj 1. dziś Kekhries; główny port Ko-ryntu, położony nad Zatoką Sarońską. 2. mia­steczko w Argolidzie, na drodze do Tegei, w po­bliżu jeziora Leme.

kenotafion zob. cenotaf.

kentaury zob. centaury.

Keos (gr, Keos) dziś Zea, tur. Morted; jedna z głównych wysp w grupie Cyklad na Morzu Egejskim, między przylądkiem Sunion a wyspą Kytnos, znana z wybornego wina, miodu i owo­ców, ojczyzna Simonidesa i Bakchylidesa.

Ker gr. mit. personifikacja śmierci, zwłaszcza śmierci gwałtownej, w przeciwstawieniu do thd-natos oznaczającego śmierć w ogóle, i bó­stwa Thanatos personifikującego ogólne pojęcie śmierci. Wierzono, że każdy człowiek ma swoją K., która- personifikowała jego śmierć indywi­dualną i jednocześnie określała jego granicę ży­cia i jego los. Homer i Hezjod przedstawiają Kery jako straszne boginie śmierci, krążące na polu walki, porywające rannych i zabitych, wal­czące o trupy. Utożsamiano je również z Ery­niami, jako boginiami kary i śmierci.

Keramejkos (gr. Keramejkós) przedmieście Aten zamieszkałe przez garncarzy (gr. kera-meus zdun, garncarz, od keramos glina), stąd pochodzi wyraz ceramika, oznaczający -arty­styczne wyroby z gliny.

Keraunia (łac. Ceraunii montes, gr. Kerdunia óre) dziś Kimara; łańcuch wysokich gór ciągnących się wzdłuż wybrzeży Epiru, z wysuniętym ku Morzu Adriatyckiemu cyplem Akrokeraunia.

Kerberos zob. Cerber.

Kerketios góra w Tesalii stanowiąca przedłu­żenie łańcucha Pindos.

Kertddas z Megalopolis

372

Kineas z Tesalii

Kerlddas z Megalopolis w Arkadii (III w. p.n.e.), cynik, jambiczny poeta grecki, autor Melijambów (zachowane tylko fragmenty), wy­bitny polityk Związku Achajskiego, prowadzący ok. r. 226 p.n.e. układy z królem macedońskim, prawdopodobnie także prawodawca ojczystego miasta.