Formación de palabras
- Formación de palabras por derivación sin cambio de categoría con prefijos: α-, αμφί-, ανα-, αντί, από- , δια-, εισ-, εκ-, εν-, επι-, κατα-, μετα-, παρα-, περι-, προ-, προς-, συν-, υπερ-, υπο- (επισυνάπτω, υπερένταση, συνδιάλεξη). Sustantivación con sufijos: -ας, -έας ,-ιάς, -άρης, -ίτης, -ιώτης, -ίστας, -ιστής, -της, -τζής, -τίας, -ιά, -τήρι, -της, -μός, -μη, -το, -άδα, -οσύνη, -ισμός; adjetivación: -άς, -ικός, -ένιος, -ιάρης, -τός, -άτος, -ινος, -ήσιος, -αίος, -ανός, -ώδης, -τζής. Derivación verbal con un sufijo: -ίζω, -άζω, -ιάζω, -αίνω, -ώνω, -ύνω, -εύω, -άρω, -ίρω (δυσφημίζω, οξύνω, σαλπάρω).
- Diminutivos: -άκι, -άκης, -(αρ)άκος, -κα ,-κας ,-ούδι, -ούλης, -ούλα, -ούλι, -ούτσικος, -οπούλα, -όπουλο (καρδούλα, χωριουδάκι, φιλαράκος, κοσμάκης) y aumentativos: -ακλάς, -άρα, -αρόνα, -αρος, -ούκλα (φωνακλάς, σπιταρόνα).
- Formación de palabras por composición (φτωχόσπιτο, γλυκόξινος, ανοιγοκλείνω).
- Familias de palabras (προβάλλω-προβολή-πρόβλημα).
- Onomatopeyas (σφυρίζω, γαβγίζω).
- Siglas y acrónimos usuales (Φ.Π.Α, ΠΡΟ-ΠΟ).
Significado
- Campos asociativos de los temas trabajados (Κλίμα: καταιγίδα, χαλάζι, ομίχλη, κατακλυσμός, ξηρασία…).
- Palabras de significado abierto (λέω, κάνω, παίρνω) y sustitución por las correspondientes precisas en el contexto (Λέω: εκφράζω, εξηγώ, διηγούμαι, ανακοινώνω, παραδέχομαι…).
- Palabras sinónimas o de significado próximo relacionadas con las situaciones y temas trabajados (ημερομίσθιο-μεροκάματο, απορρίμματα-σκουπίδια) y antónimos (παραδίδω-παραλαμβάνω, προσλαμβάνω-απολύω). Usos diferenciados según el registro utilizado.
- Campos semánticos de las situaciones y temas trabajados (βάζο, κουτάκι, τενεκεδάκι, φιαλίδιο…).
- Polisemia (προστάτης, κόκκαλο) y desambiguación por el contexto (Η τριανταφυλλιά / αυτό το ψάρι έχει πολλά αγκάθια).
- Hiperónimos/hipónimos de vocabulario de uso (όχημα-αυτοκίνητο-αμάξι-ΙΧ).
- Palabras próximas formalmente que suelen producir dificultad (λήξη-λύση-λήψη, οφείλω-ωφελώ, ανεργία-απεργία). Falsos amigos e interferencias léxicas frecuentes con la lengua materna u otras segundas lenguas (σκεπτικός, ομιλία, αποκαλυπτικός).
- Palabras homófonas (ψηλός-ψιλός, κλίμα-κλήμα). Vocablos que cambian de significado según la colocación del acento y/o de la ortografía (φόρα-φορά, τζάμι-τζαμί, πολίτης-πωλητής).
- Reconocimiento y distinción de léxico de registro formal e informal/coloquial (απώλεια-χάσιμο, θέτω-βάζω).
- Reconocimiento de recursos del lenguaje: metáforas y construcciones de sentido figurado frecuentes en la lengua (ο σκελετός ποδηλάτου). Metonimias de uso frecuente (Πήγαμε να πιούμε ένα ποτηράκι).
Dostları ilə paylaş: |