MukaddiME

10- Hidayet Şehri Ali (a.s) Hakkında

(İmam Ali’nin (a.s) Hidayet Şehri Olduğu Hakkındaki Hutbesi)

Allah’a hamd-u senadan, Peygamber’e (s.a.a) salât ve selamdan sonra buyurdular:

“Ey millet! Ben Allah Resulü’nden (s.a.a) işittim buyurdular ki:

“Şüphesiz Ali hidayet şehridir. Kim o şehre girerse kurtulur ve kim de ondan geride kalırsa helak olur.”²⁴

11- Muaviye’nin Yezit İçin Biat Almak İstediğinde İmamın Yaptığı Konuşma

(İmam Hüseyin’in (a.s) Muaviye’nin Yezit İçin Biat Almak İstediğinde Yaptığı Konuşması)

İmam Hüseyin (a.s) Allah’a hamdü senadan ve O’nun peygamberine (s.a.a) salât ve selamdan sonra şöyle buyurdu:

“Şimdi, ey Muaviye! Öven birisi, sözü ne kadar uzatırsa uzatsın, yine de Resulullah’ı (s.a.a) bütün vasıflarıyla gereği gibi anlatmış olamaz.

Heyhat! Heyhat! Ey Muaviye! Sabah, gecenin karanlığını gidermiş ve güneş meşalelerin ışığını söndürmüştür. Sen överek aşırı gittin; yeğleyerek zulme yeltendin; engelleyerek cimrilik yaptın; zulümünle haddini aştın; hak sahibine hakkından bir pay vermedin; ama şeytan payını tam ve kâmil olarak senden almıştır.

Yezid’in kemali ve Muhammed ümmetini idare gücü hakkındaki sözlerini de anladım. Sanki tanınmayan ve gizli olan birini anlatıyorsun ya da özel bir bilgin olan bir şeyden haber veriyorsun. Yezid kendi görüşünün ne yönde olduğunu göstermiştir. Yezid’in, av köpeklerini dövüştürme zamanında onları takip etmesini, güvercin yarıştırmasında onları izlemesini, saz ve çeşitli çalgılar çalan şarkıcı cariyeleri oynatmasını incelersen onu tanımak için sana yardımcı olur.

Bu yapmak istediğin işten vazgeç. Boynuna çektiğin halkın vebalından bu kadarıyla Allah’ın karşısına çıkman yeterli değil mi? Allah’a yemin olsun ki hep zulüm ile batıl kadehlerini üst üste içip durdun ve haksızlık ile gazap ve öfkene uydun oysa seninle ölüm arasında ancak bir göz açıp yumman kadar bir mesafe kaldı. Seni ise müşahede edilen kıyamet gününde kaydedilmiş işlerine varacaksın. “Artık o zaman kurtuluşunun zamanı da geçmiştir.”²⁵

Görüyorum ki şimdi de bize bu işi sunuyor ve bizi babalarımızın mirasından yoksun bırakıyorsun. Allah’a yemin olsun ki Allah doğumdan bunu bize miras bıraktı. Sen ise Resulullah’ın (s.a.a) ölüm zamanı onun yanında bulunana karşı getirdiğiniz delili bize karşı tekrarladın. O buna boyun eğmek zorunda kalmıştı ve imanı insaflı davranmaya onu sevk etmişti.

Ama siz hataları birbiri ardınca işlediniz ve yapacaklarınızı yaptınız; şimdiye kadar böyle oldu bundan sonra da böyle olur dediniz. Ta ki yönetim başkasına varması gereken bir yoldan sana ulaştı. “İşte bu gibi konularda ibret sahipleri ibret alsınlar.”²⁶ Resulullah’ın (s.a.a) döneminde o adamın önderliğine ve Peygamber’in onu görevlendirmesine gelince; bu o gün Peygamber’in huzurunda olması ve onu görevlendirmesi yüzünden Amr b. As’a bir fazilet sayılabilirdi. Ancak halk onun emir olmasından hoşlanmadı; öne geçirilmesinden rahatsız oldu ve onun yaptığı kötü işleri saymaya koyuldu. Resulullah (s.a.a) da bunun üzerine “Bugünden itibaren benden başka birisi size karşı bir görev üstlenmez.” dedi.

Nasıl oluyor da sen Peygamber’in (s.a.a) neshedilmiş bir işiyle en sağlam hükümlerinden birine ve doğruluğu kesinlik kazanması gereken bir konuya delil getiriyorsun. Niçin tabiini sahabeye denk tutuyorsun. Oysa senin etrafında sahabeliğinde dinine bağlı ve yakınlığına güvenilen kişiler vardır. Bütün bu kişileri bırakıp aldanmış bir azgına varıyorsun. Bu yolla sen dünyada kazanacağın mutluluğuna yol arıyor, ve seni ahiretinde bedbaht yapacak bir şüpheyi insanların başına giydirmek istiyorsun. Gerçekten bu apaçık ziyankârlıktır. Allah’tan kendim ve sizin için bağışlanma diliyorum.²⁷

12- Muaviye’nin Çirkin İşlerini Kınaması

Muaviye, Hücr b. Ediy ve arkadaşlarını öldürdükten sonra, İmam Hüseyin’e (a.s) mektup yazarak şöyle dedi: “Hücr’e, arkadaşlarına ve babanın şialarına neler yaptığımız sana ulaştı mı? İmam Hüseyin (a.s); “Hayır duymadım” buyurdular.

Muaviye; “Biz onları öldürdük, kefenledik ve cenaze namazlarını kıldık” dedi.

Bunun üzerine İmam Hüseyin (a.s) tebessüm ederek şöyle buyurdu:

“Ey Muaviye! Kıyamet günü bunlar hasımın (davacıların)’dır. Allah’a ant olsun eğer bizler senin ashabını ele geçirip öldürseydik ne onları kefenlerdik ve ne de onlara cenaze namazı kılardık.”

Ey Muaviye! Babama ve Haşim oğulları’na dokunduğunu (sövüp küfür ettiğini ve onlara ayıplar bulmaya çalıştığını duydum. Allah’a andolsun ki başkasının yayına kiriş taktın ve hedefsiz ok attın. Bu düşmanlığı yakınlarından öğrenmişsin. Sen öyle birine (Amr b. As) itaat ediyorsun ki, ne önceden iman etmiş, ne nifakı (münafıklığı) yeni ortaya çıkmış ve ne de senin yararına bakmıştır. O halde kendine bak (kendini düşün) veya bu hükümeti bırak.”²⁸

13- Allah’ı ve İmamı Tanıma Hakkında

“Ey millet! Allah’ın, kullarını yaratmasındaki amacı; kendisini tanımaları ve tanıdıktan sonra O’na ibadet etmeleridir. O’na ibadet ettiklerinde O’nun ibadetiyle başkasına ibadet etmekten müstağni olurlar.”

Birisi şöyle dedi: “Ey Allah Resulünün oğlu! Annem, babam sana feda olsun. Allah’ı tanımak ne demektir?” İmam (a.s) şöyle buyurdu:

“Her zamanın insanları, itaatleri kendilerine farz olan İmam ve önderlerini tanımalıdırlar.”²⁹

14- Ayşe’ye Hitabı

(Hz. Peygamber’in (s.a.a) Camisinde Ayşe’ye Hitabı)

(İmam Hasan (a.s) şahadete eriştiğinde, İmam Hüseyin (a.s) kardeşinin mübarek cenazesini tabuta bıraktı ve onu Resulullah’ın (s.a.a) musallasına götürüp ona namaz kıldı. Daha sonra İmamı defnetmek için Resulullah’ın (s.a.a) mescidine götürdüler.

Hz. Peygamber’in (s.a.a) kabrinin yanı başında durduklarında, haber Ayşe’ye ulaştı. O’na; “Ben-i Haşim Hasan b. Ali’yi Peygamber’in (s.a.a) yanına defnetmek istiyorlar.” denildi. Ayşe bunu duyar duymaz hemen eğerli katıra binerek evinden çıktı. Böylece Ayşe İslam tarihinde eğere ilk binen kadın oldu. Daha sonra Haşim Oğulları’nın karşısında durarak şöyle feryat etti:

“Çocuklarınızı evimden uzaklaştırın,³⁰ kimse evimde defnedilemez. Peygamber’in hürmet perdesi yırtılmamalıdır.”

İmam Hüseyin (a s) Ayşe’ye şöyle buyurdu: “Resulullah’ın hürmet perdesini daha önce sen ve baban yırttınız. Resulullah’ın (s.a.a) evine, kendisine yakın olmasını istemediği kimseyi defnettin.

Ey Ayşe! Allah bu yaptığının hesabını senden soracaktır. Kardeşim Hasan (a.s) bana kendisini Peygamber’in (s.a.a) yanına yakınlaştırmamla ahdini yenilemek istediğini vasiyet etti. Bil ki kardeşim Hasan (a.s) Resulullah’ın (s.a.a) hürmetini çiğnemeyecek kadar Allah’ı, Peygamber’ini ve Allah’ın kitabını herkesten daha iyi tanıyıp biliyordu. Zira Allah buyuruyor ki:

“Ey iman edenler; Peygamberin evine sizlere izin verilinceye kadar izinsiz girmeyin.”³¹

Oysa sen Peygamber’in (s.a.a) izni olmadan onun evine bazı kimseleri soktun. Oysa Allah Teala şöyle buyuruyor:

“Ey inananlar, seslerinizi, Peygamber’in sesinden daha üstün bir tarzda yükseltmeyin. Birbirinize bağırdığınız gibi, Peygamber’e yüksek sesle bağırmayın.”³²

Ant olsun sen ise, baban ve Ömer’i defnetmek için Allah Resulü’nün (s.a.a) yanında kazma kürek salladın. Oysa Allah Kuran da şöyle buyuruyor:

“Allah elçisinin yanında seslerini kısanlar, şüphesiz Allah’ın kalplerini takva ile imtihan ettiği kimselerdir. ”³³

Ant olsun ki baban ve Ömer Peygamber’e (s.a.a) yakın olmalarıyla Allah Resulü’nü (s.a.a) incittiler. Çünkü onlar Allah’ın, Peygamber’inin (s.a.a) diliyle kendilerine emrettiği hak ve hukuka riayet etmediler. Şüphesiz Allah müminlere sağlıklarında haram kıldığı şeyi öldükten sonra da haram kılmıştır. Onlara tanıdığı hak ve hürmet ölümlerinden sonrada da geçerlidir.

Ey Ayşe! Allah’a ant olsun ki eğer kardeşim, size engel olduklarında savaşmayın diye vasiyet etmemiş olsaydı burnun yere sürülse dahi babamın yanına defnedilirdi.”

Bu esnada Muhammed b. Hanafiye söze karıştı ve şöyle dedi: “Ey Ayşe! Sen Haşim Oğulları’na olan düşmanlığından dolayı bir gün katıra, bir gün de deveye biniyorsun. Kendine hâkim olamadığın gibi bir yerde de sessiz sakin duramıyorsun.”

Ayşe, Muhammed b. Hanefiye’ye; Ey Hanafiye’nin oğlu bunlar Fatımiler oldukları için konuşuyorlar, peki sen ne diyorsun?” dedi.

İmam Hüseyin (a.s) hemen Ayşe’ye; “Ey Ayşe! Sen Muhammed’i Fatımilerden (a.s) ayırmak mı istiyorsun? Allah’a and olsun ki o üç Fatıma’dandır.”

İmran b. Âiz b. Mahzûm’un kızı Fatıma, Esed b. Haşim kızı Fatıma ve Zaide b. el-Esam b. Revahe b. Hucr b.Abdu’l-Mais b. Âmir kızı Fatıma.³⁴