Nasimxon rahmonov

1. G‘aznaviylar davlati va Beruniyning faoliyati.

2. Beruniyning adabiyotga munosabati.

3.”Qadimgi xalqlardan qolgan yodgorliklar” asarida Beruniyning afsona va rivoyat janrlariga munosabati.

4. Xorun ar-Rashid obrazi Beruniy ijodida.

5. Beruniy – adabiyotshunos.
Kalit so‘z va terminlar: ilmiy va madaniy muhit, badiiy asar, hikoyat, rivoyat, afsona, G‘aznaviylar davri adabiyoti, an’anaviy madaniyat, etnograf, tarixchi, adabiyotshunos olim, ishonchli manba, tarixiylik tamoyili.

G‘aznaviylar davlatining o‘z qo‘li ostida olib borgan siyosati ilmiy va madaniy muhitga keskin ta’sir o‘tkazdi. G‘aznaviylar davlatining ilmiy, madaniy va adabiy muhiti X1 asrning buyuk qomusiy olimi Abu Rayhon Beruniy merosida namoyon bo‘ladi. Aytish mumkinki, G‘aznaviylar davlatining butun yutuqlari, ilmdagi, adabiyotdagi muvaffaqiyatlarini belgilovchi omil – Beruniyning asarlaridir. G‘aznaviylar sulolasida yaratilgan adabiyot alohida adabiy davrni hosil qilgani biz uchun muhim.

Abu Rayhon Beruniy, garchi biron badiiy asar yozmagan bo‘lsa ham, u ko‘plab tabiiy fanlar qatori, ijtimoiy-gumnitar fanlar, hususan, tarix, etnografiya, falsafa va filologiya sohalarini chuqur egalladi. Uning “Mineralogiya” kitobidagi ko‘plab hikoyatlar, “Geodeziya” asarida keltirgan she’rlari bu davr adabiy jarayonining xususiyatlarini belgilash bilan birga, Beruniyning shoirlik iqtidorini, adabiyotni nozik did bilan tushunganini ham ko‘rsatadi.

Beruniyning “Osor ul-boqiya” (“Qadimgi xalqlardan qolgan yodgorliklar”) asari G‘aznaviylar davri adabiyotiga katta hissa bo‘lib qo‘shildi. Mazkur asar tarixiy-etnografik asar bo‘lgani holda, qadimgi rivoyatlar, afsonalardan ham Beruniy mahorat bilan foydalandi. Asarning yana bir qimmatli tomoni shuki, O‘rta Osiyoning arablar istilosidan keyingi madaniy muhiti, ilmiy tafakkuri, ijtimoiy, siyosiy tarixi haqida ham ma’lum darajada ma’lumot beradi. Jumladan, Beruniy arablar kelgunga qadar Xorazmning o‘ziga xos ilmiy maktabi, yuksak madaniyati borligini ta’kidlaydi, Arablar istilosi esa Xorazmning an’anaviy madaniyatini yo‘q qildi. Beruniy bu asarida bu voqeaga quyidagicha sharh beradi: “Qutayba Ibn Muslim al- Bohiliy xorzamliklarning kotiblarini halok etib, bilimdonlarini o‘ldirib, kitob va daftarlarini kuydirgani sababli ular savodsiz qolib, o‘z ehtiyojlarida yodlash quvvatiga suyanadigan bo‘ldilar”.⁵⁵

”.Umuman, tarixiy asarlar tarkibiga adabiy parchalarni kiritish bilan Beruniy o‘zining adabiyotga munosabatini ko‘rsatib qolmadi, balki X1 asrgacha Movarounnahrdagi adabiy muhitning uzluksizligini dalilladi, o‘z she’rlari bilan Movarounnahr adabiyotiga katta hissa qo‘shdi. Beruniyning “Osor ul-boqiya” asari Evropada “Xronologiya” degan nom bilan ham yuritiladi.

Beruniy “Mineralogiya” kitobida Xorun ar-Rashid haqidagi hikoyalarni keltirsa, “Osor ul-boqiya”da rivoyat va afsonalarni ma’lum bir dalil sifatida keltiradi. “Mineralogiya” kitobidagi hikoyalar qimmatbaho mineral toshlar munosabati bilan keltiriladi, ayni paytda Abbosiylar sulolasi hukmdorlaridan Xorun ar-Rashidning xarakteriga xos ayrim jihatlar, uning saxiy, mazlumlar dodiga etadigan adolatli hukmdor ekani ochib beriladi (Xorun ar Rashidga oid ikkita hikoyat keltirish kerak). (Bu o‘rinda “Poeticheskoe zaimstvovanie” haqida gapirish kerakmi?)

Tarixiylik tamoyili “Mineralogiya”dagi hikoyatlarning asosida yotadi. Hikoyalarning qahramonlari – ma’lum bir tarixiy shaxslar. Jumladan, yuqorida keltirilgan hikoyalarning qahramonlari Xorun ar-Rashid. Beruniy o‘zi yaxshi o‘rgangan, bilgan dalillarni keltiradi. YOki “Mineralogiya” kitobidan keltirilgan quyidagi hikoyatlarning qahramonlari ham tarixiy shaxslardir (boshqa tarixiy shaxslarga oid hikoyatlarni keltirish kerak).

Abu Rayhon Beruniyning “Osor ul-boqiya” asari tarkibida afsonalar va rivoyatlar ma’lum bir tarixiy voqeani dalillash yoki rad qilish uchun keltiriladi. Zotan, u bu asarining yozilish sabablarini ko‘rsatadi, ammo ammo amalga oshirish nihoyatda murakkab bo‘lganini yozadi. Ayniqsa, qadimgi xalqlar va ularning yil hisoblari haqidagi rivoyatlar chalkashib ketgani, yolg‘on afsonalar va asossiz ma’lumotlarga to‘lib-toshib ketganini ta’kidlaydi. Ayni paytda, Beruniy rivoyat va afsonalarning haqiqiylarini ajratib, saralab olish uchun imkoni boricha harakat qiladi. Beruniyning bu tamoyili ham tarixiylik va haqqoniylikka asoslanganini sezish qiyin emas. YOlg‘on va soxta rivoyatlar qadimgi SHarq xalqlarining hisoblari haqidagi aniq ilmiy xulosalarga xalaqit berishi, ayniqsa, yolg‘on xulosalarga olib kelishi haqida yozadi. Beruniyning asosiy maqsadi turli xalqlardagi yil hisobiga aniqlik kiritish, ularda ilgari tadqiqotchilar yo‘l qo‘ygan kamchiliklarni tuzatish edi. Beruniy yil hisobi uchun rivoyat va afsonalar, hikoyatlarning nihoyatda muhim dalil ekaniga ishonadi, ularga suyanadi, ishonchsiz, shubhali rivoyatlar va afsonalarni rad qiladi. U rivoyat va afsonalarni tanlashda o‘zi tayangan asoslangan usul haqida shunday yozadi: “Men tutgan yo‘l va belgilagan usul oson emas, balki uzoq va qiyin yo‘ldir. Xabar va rivoyatlarga ko‘plab kirib qolgan yolg‘on so‘zlarning hammasi ham ravshan emas. Boshqa dalillar bo‘lmaganda ba’zilarining yolg‘onligini bilib bo‘lmasdi. Odamlar hozir ham, o‘tgan zamonlarda ham shunday tabiiy hodisalarga duch kelgan, agar o‘shanday hodisalar uzoq zamonlarda [yuz bergan deb hikoya] qilinsa, albatta biz unga ishonmas edik. Xalqlardan biriga [tegishli] xabarlar[ning hammasi]ni aniqlab bilishga inson umri kifoya qilmaydi-yu, hamma millaatlar [haqidagi] xabarlarni bilishga qanday kofoya etsin?! Bu mumkin emas!”⁵⁶

Beruniyning rivoyat va afsonalarga bunday yondashuvidan o‘zining pozitsiyasini aniqlashtiradi: u mazkur asarida nafaqat etnograf tarixchi, balki adabiyotshunos olim sifatida namoyon bo‘ladi. U dunyo xalqlari adabiy jarayonidan yaxshi xabardor, o‘z davridagi va o‘zidan oldingi adabiy jarayonning qonuniyatlarini biladi. Rivoyat va afsonalar xalqqa yaqin adabiy janr bo‘lgani uchun ham Beruniyning diqqatini ko‘proq tortgan. O‘z davriga yaqin bo‘lgan rivoyatlarga murojaat etish tarafdori. Nima uchun u shunday fikrda? CHunki rivoyatlar zamondan uzoqlashgan sari asliyatdan, haqiqiyligidan uzoqlashadi. Beruniy bu hodisaning qonuniyat ekanini adabiyotshunos sifatida yaxshi biladi. Beruniyning afsonalarni saralab olish tamoyilini quyidagicha bayon qiladi: “Ish shu yo‘ldan boradigan bo‘lgach, u rivoyatlarning davrimizga eng yaqin va eng mashhurini, so‘ngra yaqinroq va mashhurrog‘ini [birin-ketin] olishimiz lozim. Ularning [ba’zilarini] o‘z arboblaridan qabul qilib, tuzatish mumkin bo‘lganini tuzatamiz, boshqalarini o‘z holicha qoldiramiz. SHunda biz keltirgan rivoyatlar haqiqatni qidiruvchi va hikmatni sevuvchining boshqa rivoyatlar ustida ish yurgizishiga yordamchi va bizga muyassar bo‘lmagan narsalarga erishish uchun yo‘lovchi bo‘ladi. Biz Xudoning xohishi va yordami bilan shunday qildik”.⁵⁷ Ko‘ryapmizki, Beruniy rivoyat va afsonalarni tanlash metodlarini ishlab chiqib bizga taqdim qilmoqda. Bu metod esa yana bir bor tarixiylik prinsipi badiiy asarni tanlash, o‘rganish, undan foydalanishga alohida e’tiborni tortadi.

Abu Rayhon Beruniy rivoyatni haqiqatni qidiruvchi deb ataydi. Beruniy bu gap bilan rivoyatlarning asardagi o‘rniga bahor beradi. Beruniy uchun tarixiylik tamoyili va haqiqatni qidiruvchi bitta vosita – ma’lum bir voqelikni yoki detalni isbotlash uchun keltirilgan yagona dalil. Beruniy rivoyatlarni boshqalar uchun yo‘l ko‘rsatuvchi ekanini ta’kidlar ekan, bundan rivoyatlarning tarbiyaviy ahamiyatiga ham ishora qilganini anglash mumkin. Ayni paytda rivoyatlar ilmiy tafakkur, fikr va xulosalar uchun muhim zamindir. Ammo bunda ham Beruniy tarixiylik tamoyilidan chekinmaydi. Beruniy asarining boshidayoq adabiy jarayonning, xususan, rivoyatlarning ijtimoiy, ma’naviy hayot uchun nihoyatda ishonchli omil ekanini ham dalillaydi.

Beruniy bir voqeadan ikkinchisiga, bir dalildan birdaniga boshqasiga o‘tib turadi, bayonda bir xillikdan qochadi. Hatto “Geodeziya”, “Qonuni Ma’sudiy”, “Mineralogiya” singari ilmiy asarlarida ham shu yo‘lni tanlaydi: o‘rni-o‘rni bilan qiziqarli voqealardan, hikoyatlardan, o‘zining she’rlaridan keltiradi. SHuningdek, “Osor ul-boqiya”da rivoyat va afsonalar ishlatishda ham shunday yo‘l tutadi. Beruniy ilmiy asarlar tamoyilidan chekinayotganini biladi. Ammo bu usul kitobxonni asarga olib kirishda, asar mazmuniga va mohiyatiga jalb qilishda muhim vosita ekanini biladi. Bu haqda Beruniyning o‘zi shunday deydi: “Garchi biz [bu kitobning] ba’zi joylarida turli fanlarga o‘tib, bayonimizga aloqasi uzoq [masalalarga] kirishib ketsak ham. bu gapni cho‘zish va ko‘paytirish maqsadida emas, balki o‘quvchini zeriktirmaslik uchundir. CHunki doimo bir xil narsaga qaray berish malollik va sabrsizlikka olib keladi. [O‘quvchi] fandan fanga o‘tib tursa, turli bog‘larda yurganga o‘xshaydi, birini ko‘rib ulgurmay, boshqasi boshlanadi va u kishi «har bir yangi narsada lazzat bor» deyilganidek, ularni [ko‘rishga] qiziqadi va ko‘zdan kechirishni istaydi”.⁵⁸

Beruniy shundan so‘ng Odam, uning o‘g‘illari va shajarasi haqidagi rivoyatlarni keltiradi va jadval shaklida keltiradi. Beruniy uchun ishonchli manba – yahudiylar Tavroti. U Tavrotning uch nusxasini qiyoslab, ular o‘rtasidagi ixtiloflarni aniqlaydi. Bular: 1) mualliflar bayonidagi ixtiloflar; 2) diniy kitoblardagi ixtiloflar.

Birinchi inson haqidagi afsonalar dunyo xalqlarining ko‘pida yaratilgan. Odam va Havo, Mard va Mardona, Malhiy va Malhiyona, Misho va Mishona haqidagi afsonalarni Beruniy hikoya qiladi. Birinchi insonni inkor qiluvchilar ham bo‘lgan. Beruniy, shomonlarning qarashi shunday bo‘lgan edi, deb yozadi.

Beruniy rivoyatlarni asariga kiritganda, albatta, saralash tamoyiliga ham rioya qiladi. SHu bois rivoyatlarga tanqidiy nuqtai nazardan yondashadi. O‘zi tanlagan tamoyillar asosida o‘zidan oldin o‘tgan olimlarning tarixiy asarlarini qo‘rqmasdan tanqid qiladi. Uning saralash tamoyili shundan iborat ediki, manbalarni tahlil qilganda, rostday ko‘ringan, lekin isbotsiz rivoyatlarni o‘zi tekshirib ko‘rmaguncha ularga ishonmaydi.

Darvoqe, “isbotsiz rivoyatlar” Beruniyning qarashicha qanday xususiyatlarga ega? Beruniyning zukko va sinchkov adabiyotshunos sifatidagi xizmatlari ana shu o‘rinlarda ayon bo‘ladi. Buning ustiga, Beruniy har bir manbaga, dalilga xolis qaraydi. Uning uchun diniy aqidalar to‘siq emas, uning uchun aqlning va bilimdonlikning o‘zi kifoya emas. U uchun manbaning ishonchliligi muhim. Beruniy esa ishonchli manba sifatida Tavrotni, Injilni e’tirof etadi. Aqlga suyanish ham muhim emasligini, aql faqat mulohazakorlikka olib borishini va buning oqibati manbadan uzoqlashishga olib borishini ta’kidlaydi. Beruniyning o‘z oldiga qo‘ygan vazifasi va amal qilgan tamoyili shuki, u dalillarni saralab olish va qiyoslash yo‘lidan ketadi va buni quyidagicha izohlaydi: “...mendan so‘ralgan narsaga etkazuvchi vositalarning eng muhimi - qadimgi millatlar haqidagi rivoyatlar, o‘tmish avlodlar to‘g‘risidagi xabarlarni bilishdir (ta’kid bizniki – N.R.), chunki bularning ko‘pchiligi u millatlar avlodidan va ularning rasmu rusum va qoidalaridan iboratdir. Aqliy [narsalardan] dalil keltirish, kuzatilgan [narsalarga] qiyos qilish yo‘li bilan u xabarlarni bilib bo‘lmaydi. Buni faqat “kitob ahllari” (iudaizmga va xristianlikka e’tiqod qiluvchilar – N.R.) va turli din arboblariga, shu [e’tiqodlarga] amal qiluvchi har bir maslak va ishonch egalariga ergashish, ularning tushunchalarini hamisha asos tutish bilan bilinadi. So‘ngra buni ko‘pchilik kishilarning tabiatini pastkashlashtiradigan yomon axloqdan, haqiqatni ko‘rishga imkon bermaydigan omillardan o‘zni tozalagandan keyin, ularning isbot uchun keltirgan so‘z va e’tiqodlarini bir–biriga solishtirish bilan bilinadi. Ana shu aytib o‘tganim haqiqiy maqsadga etkazuvchi eng yaxshi yo‘l va bunga dog‘ tushiruvchi shak–shubhani yuvib tashlash uchun eng kuchli yordamchidir. Garchi qattiq urinib zo‘r mashaqqat cheksak ham, o‘shandan boshqa yo‘l bilan maqsadga erisholmaymiz”⁵⁹.

Darvoqe, Beruniy aytgan “yomon axloq”, “haqiqatni ko‘rishga imkon bermaydigan” vositalar nimalardan iborat? Bular, shubhasiz, insonning xulq, kaltabinligi, faqat o‘z bilganlariga suyanib qolish, boshqalarning fikr-qarashlari, ayniqsa ishonchli manbalardan tamomila begonalikdir.

Beruniy suyangan tamoyillardan biri manbadir. Beruniy bu o‘rinda islom manbalari bilan birga, “kitob ahllari”ning, turli din arboblarining so‘zlari, ular keltirgan rivoyatlarning ishonchliligini ta’kidlamoqda. CHunki yozma manbalarda saqlangan rivoyatlar, qaysi diniy oqimga mansub bo‘lishidan qat’iy nazar, ishonchli. Jumladan, Beruniy yana bir “kitob ahllari” – zardushtiylar davridan davom etib kelgan mehrjon va Navro‘z bayramlari to‘g‘risida so‘z yuritganda, bu bayramlar bilan bog‘liq rivoyatlarning O‘rta Osiyodan tashqarida – arablarda joriy etilishiga oid qiziq rivoyatlarni bayon qiladi. Har ikkala bayramni tarixda podshohlar tomonidan o‘zgartirishga bo‘lgan urinishlarni Beruniy hikoya qilar ekan, bu prinsipni hukmdorlar o‘zgartirishga jur’at qilmaganlari sababiga dalillar keltiradi. Azaldan davom etib kelgan odatlarni o‘zgartirish - xalqlarning o‘tmishdagi udumlariga qarshi borish ekanini Beruniy hukmdorlar tilidan bayon etadi. Bu haqdagi rivoyatlar orqali Beruniy hamma xalqlar yaratgan udumlar, inonchlar muqaddas va ularni hurmat qilish zarur ekanini uqtiradi. Beruniy bu rivoyatlarni ishonchli manbalardan keltiradi.

Abu Bakr as-Suliy⁶⁰ “Varaqlar kitobi”da bayon etishicha va Hamza ibn al-Hasan al-Isfahoniyning⁶¹ Navro‘z va Mehrgonga tegishli she’rlar haqidagi risolasida tavsif etilishicha, bu tarixning barpo etilish sababi mana bunday bo‘lgan. Al-Mutavakkil⁶² o‘zining saydgohlaridan birini aylanib yurganda, hali etilmagan va o‘rib olinmagan ekinzorga ko‘zi tushdi va “Ubaydulloh ibn YAhyo⁶³ xalqdan xiroj yig‘ishni boshlash uchun mendan ruxsat so‘rayapti; ko‘rib turibmanki, [hali] ekinlar ko‘karib yotibdi. Odamlar xirojni qayoqdan olib beradi?” dedi. Unga: “Bu odamlarga zarar keltirdi, ular [xirojni vaqtidan oldin to‘lash uchun] qarz olmoqdalar, vatanlarini tashlab ketyaptilar, shikoyat va dodu faryodlari ko‘payib ketdi”, deb javob berishdi. Al-Mutvakkil: “Bu narsa mening davrimda paydo bo‘ldimi yoki ilgaridan shunday bo‘lganmi?” deb so‘ragandi: “Yo‘q, balki Eron podshohlari Navro‘z vaqtida xiroj talab qilishni barpo etib, arab podshohlariga yo‘l ko‘rsatdilar. Ana shunga asoslanib bizda ham talab qilinadi”, deb javob berishdi. Al-Mutavakkil mubadni⁶⁴ chaqirib, unga: “Bu to‘g‘rida gap ko‘paydi, men eronliklar rasmu rusumidan nariga o‘tolmayman. Ular ehsonli, xalqparvar bo‘la turib, qanday qilib fuqarodan [bevaqt] xiroj olishga boshladilar? Nima uchun g‘alla va ekinlar etishmagan shunday vaqtda xiroj talab etishga ruxsat berganlar?” dedi. SHunda mubad: “Ular talabni Navro‘z vaqtida boshlasalar ham, xiroj g‘allalar etilgan vaqtda kelar edi”, deb javob berdi. Al-Mutavakkil: “Bu qanday bo‘lar edi?” deb so‘radi. SHu vaqt mubad unga eron yillarining holini, miqdorini va qo‘shimchaga ehtyojini bayon etdi. Keyin voqeani tushuntirib, eronliklar yillariga qo‘shimcha qo‘shar edilar, islom [dini kirib] kelgach, bu bekor qilindi va bu xalqqa zarar keltirdi. Dehqonlar Hishom ibn Abdulmalik zamonida Xolid al-Qasriy⁶⁵ huzuriga yig‘ilib, bu voqeani bayon etdilar va undan Navro‘zni bir oy keyinga surishni so‘radilar. Xolid qabul etmadi va bu haqda Hishomga xat yozib, xatida: “Bu ish Xudoyi Taoloning “Nasiy - [keyinga surish] kofirlikni orttirishdir”, degan so‘zidan sanalmasa deb qo‘rqaman”, dedi. Ar-Rashid davri kelgach, odamlar YAhyo ibn Xolid ibn Barmak⁶⁶ huzuriga yig‘ilishib, undan Navro‘zni ikki oy keyinga surishni so‘radilar. YAhyo shunday qilmoqchi bo‘ldi, lekin dushmanlari bu haqda gap ko‘tarib: “U majusiylikka yopishyapti”, dedilar. YAhyo o‘z qaroridan qaytdi va ish [eski] holicha qoldi.⁶⁷

Keltirilgan rivoyat islom dinining O‘rta Osiyoda ilk yoyila boshlagan davriga va hukmdorlar bu bayramlarning mohiyatini anglab olishga intilgan davrlarni aks ettiradi. Bu rivoyatni Beruniy birlamchi manbadan – milodiy 1X asrga oid tarixiy asardan olgan (asar muallifi Abu Bekr as-Suliy 946 yili vafot etgan). Xo‘sh, bu rivoyatni qaysi davrga oid deb qaraymiz? Bizningcha, X1 asrga oid rivoyat deb qarash kerak. CHunki Beruniy birlamchi manbadan olgan bo‘lsa ham, X asrdagi - G‘aznaviylar davridagi tarixiy voqealarga aniqlik kiritish uchun foydalangan.

Beruniy bu kabi tarixiy rivoyatlarni keltirar ekan, hujjatlilik, tarixiy voqealarga urg‘u berish asosiy o‘rin egallaydi. Agar diqqat bilan e’tibor berilsa, yil hisobi munosabati bilan keltirilgan bu rivoyatlarda ma’lum bir izchillik ko‘zga tashlanadi. Beruniy rivoyatlarni asariga olib kirishda, ulardan hujjat sifatida foydalanishda shunday yo‘l tutadiki, rivoyatlarning hududi, davri o‘z-o‘zidan guruhlarga bo‘linib qoladi.

Beruniy arab, eron, xorazm va boshqa sharq xalqlarining yil hisobini tadqiq etadi. U eronliklarning yil hisobi qanchalik aniqligini dalillash uchun ilk insonning paydo bo‘lishiga oid rivoyatlarni keltiradi. Jumladan, Qayumars haqidagi afsona bunga misoldir.

Beruniyning yozishicha, eronliklarning yil hisoblari Qayumarsdan boshlab uch qismga bo‘linadi. Qayumarsdan to Iskandar Doroni o‘ldirib, Eron podshohligini egallashi va ularning ilm-fan xazinalarini o‘z mamlakatiga olib ketgungacha bo‘lgan davr birinchi qismga kiradi (qolgan ikki qismning Qayumars afsonasiga aloqasi yo‘qligi uchun to‘xtalmaymiz). Garchi Beruniy Qayumars haqidagi rivoyatni eronliklarga nisbat bersa ham, O‘rta Osiyo xalqlarining hammasiga, jumladan, turkiy qavmlarga ham tegishlidir. Zotan, Qayurmas haqidagi rivoyat “Avesto”ga borib taqaladi.

Beruniy Qayumars afsonasining mazmunini bayon qilganda, uning vazifasi Qayumarsdan boshlab islom dini paydo bo‘lgunga qadar bo‘lgan yil hisobini aniqlashdan iborat edi. Beruniy shunday hikoya qiladi: Tangri Axraman ishi xususida hayron bo‘lib peshonasi terladi, u terni sidirib tashlagan edi, undan Qayumars paydo bo‘ldi. Tangri uni Axramanga qarshi yubordi, u Axramanni engib minib oldi va uning [ustida] olamni aylantirishga tushdi. Nihoyat, Axraman Qayumarsdan eng yomon ko‘radigan va eng qo‘rqinchli narsasini so‘radi. Qayumars unga jahannam darvozasiga etganda qattiq qo‘rqishini aytdi. Axraman [jahannam darvozasiga] etgach, hiyla qilib o‘ynoqlay boshladi, oxir Qayumars uning ustidan yiqili tushdi. Axraman uning [ustiga] chiqib oldi va Qayumarsdan: “Qaysi tomoningdan eyishga boshlay?” deb so‘radi. Qayumars o‘zining aytganiga Axramanning muxolif bo‘lishini bilib: “Oyoq tomonimdan eyishga boshlagin! Olam husnini tir muddat ko‘rib turay”, dedi. Axraman uni bosh tomonidan eyishga boshlab, moyagiga va erlik urug‘i idishi [turadigan] joyga etganda, undan ikki tomchi erlik suvi erga tomdi-da, erdan ikki tup rovoch ko‘karib chiqdi, rovochlar o‘rtasidan Misha va Mishona tug‘ildi. Bu ikkisi [eronliklar nazdida] Odam va Momo o‘rnida bo‘lib, ularni Malhiy va Malhiyona ham deydilar. Xorazm otashmparastlari ularni Mard vaMardona deb ham ataydilar.

Beruniy bu afsonani bayon qilib bo‘lgach, geometriya olimi Abul Hasan Ozarxurdan eshitganini aytadi va qiyosiy usuldan foydalanadi. Qayumars afsonasining boshqa variantlarini ham keltiradi. Beruniyning shoir Muhammad al-Balxiyning “SHohnoma” asariga to‘xtalib, bu asarda Qayumars afsonasining bir qancha variantlari solishtirilgani to‘g‘risida xabar beradi. Muhammad al-Balxiy keltirgan Qayumars afsonasi yuqoridagi variantdan kengroq bayon qilingan. Uning hikoya qilishicha, Qyuamars jannatda uch ming yil turgan. Keyin erga tushib, Axraman tufayli yomonliklar yuz berguncha, uch ming yil omon va tinch turgan. ..Qayumarsining Girshoh deb atalishiga sabab shuki, “gir” pahlaviycha “tog‘” demakdir. Qayumars tog‘larda istiqomat qilgan va ko‘iz tushgan hayvonlar hayron qolib, o‘zidan ketar darajada husnli bo‘lgan. Axramanning Hazura ismli o‘g‘li bor edi. U Qayumarsga yomon qasd qilganda, Qayumars uni o‘ldirgan. Bu vaqtda Axraman Xudoga Qayumarsdan shikoyat qilgan va Xudo o‘zi bilan Axraman o‘rtasidagi ahdlarni saqlash maqsadida Qayumarsdan qasos olib bermoqchi bo‘lgan. Xudo Qayumarsga avvalo bu dunyo hamda qiyomat oqibatlarini ko‘rsatgan, nihoyat u o‘limni orzu qilgan, so‘ng Xudo uni o‘ldirgan. Bu vaqtda uning pushtidan Istaxrdagi Domdod tog‘iga ikki tomchi tomgan va ulardan ikkita rovoch daraxti ko‘karib chiqqan. To‘qqizinchi oyning avvalida ikkovida a’zolar ko‘ringanda, oyning oxirida tugal bo‘lib, ikkovi insonga aylangan, ular Misha va Mishonadirlar. Ular eb-ichishmagan va hech narsadan aziyat tortmay, farovonchilikda ellik yil yashaganlar. Nihoyat ularga Axraman keksa kishi suratida ko‘rinib, daraxtlardan mevalar eyishni taklif etgan va [o‘zi] eyishni boshlab bergan, yoshligi Axramanga qaytib kelgan. SHunda ular ham eyishgan va o‘sha zohoti ikkovi yomon holatga tushib qolgan. Ularda shahvat uyg‘ongan va bir-biri bilan qo‘shilgan, ulardan bola tug‘ilgan, qo‘rqib bolani eb qo‘yishgan. So‘ngra Xudo ularning dillariga mehribonlik solgan. SHundan keyin ulardan olti [marta] bola tug‘ilgan, ularning ismlari “Avisto” kitobida ko‘rsatilgan. Ettinchisida Siyomaka va Farovak tug‘ilib, bir-biri bilan qo‘shilishgan va ulardan Ushanj tug‘ilgan.⁶⁸

Mazkur afsona yuqoridagisidan ayrim jihatlari bilan farq qiladi: birinchidan, diniy aqidalar singdirilgan, jumladan, Musoning “Ibtido” kitobidagi Odam Ato va Momo Havoning gunoh qilishi haqidagi rivoyat bu afsonaga ham o‘tgan; ikkinchidan, ishqiy-romantik dostonlar xususiyatlari singdirilgan (Musoning “Ibtido” kitobidagi YUsuf va SHarq adabiyotidagi boshqa YUsuf yoki “YUsuf va Zulayho” qissalaridagi go‘zal YUsuf obrazi singari), uchinchidan, tarixiylik tamoyili mavjud (qadimiy Istaxr shahri), to‘rtinchidan totemistik mif hususiyatlari saqlangan (ikkita rovoch daraxti ko‘karib chiqqan va ulardan Mesha i Meshona), beshinchidan, adabiy manbalardan foydalanilgan («Avesto»dan foydalanilgan, Axrimanning tug‘ilishi shundan dalolat beradi) va h.

Umuman, Abu Rayhon Beruniyning”Osor ul-boqiya”, “Mineralogiya” asarlarida keltirilgan afsonalar, rivoyatlar, hikoyatlar X1 asrdagi adabiyot va adabiyotshunoslik haqida to‘laqonli tasavvur beradi.