Norma tecnica de salud



Yüklə 178,93 Kb.
səhifə3/3
tarix20.02.2018
ölçüsü178,93 Kb.
#42953
1   2   3

Estibogluconato de sodio

Es una solución antimonial pentavalente. La presentación de 30 mililitros contiene 3 gramos (3,000 miligramos) de “antimonio pentavalente”. Cada mililitro de ésta solución contiene 100 miligramos de la sal antimonio pentavalente base.


Este producto debe ser almacenado en espacios ventilados, limpios, a temperaturas por debajo de 30 grados centígrados y evitar la exposición a la luz. Una vez perforado el tapón y extraído la primera dosis, el producto en buenas condiciones de conservación, puede ser utilizado hasta los 20 días siguientes; pasado este periodo deberá descartarse los saldos del fármaco expuesto.
Identificado la dosis que corresponde al paciente, cargar el producto en una jeringa de por lo menos 20 ml, y diluirlo con Dextrosa 5 % o agua destilada hasta completar el límite de la jeringa. Idealmente debe llegarse a 50 ml.
Luego proceder a aplicar lentamente durante 15 a 20 minutos, bajo las medidas estándares de bioseguridad.
Antimoniato de meglumina
Se presenta en ampolla de 10 ml que contiene 850 mg de antimonio pentavalente base, o en ampollas de 5 ml conteniendo 425 mg de antimonio. En ambos casos la concentración es 85 mg/ml.
Identificado la dosis que corresponde al paciente, cargar el producto en una jeringa de por lo menos 20 ml, y diluirlo con Dextrosa 5 % o agua destilada hasta completar el límite de la jeringa. Idealmente debe llegarse a 50 ml.
Luego proceder a aplicar lentamente durante 15 a 20 minutos, bajo las medidas estándares de bioseguridad.

ANFOTERECIN B

INDICACION
Fármaco reservado para los casos de falla de los antimoniales, y como primera elección en los casos graves de la leishmaniosis mucocutánea.

DOSIS Y VIAS DE ADMINISTRACION
La dosis debe ser individualizado según la severidad de la infección, de la presencia de enfermedades subyacentes cardiacas o renales, entre otros factores. Se administra una dosis de 0.5 a 1.0 mg/ Kg/ día, llegando a un máximo de 50 mg/ día. La meta es acumular 1.5 a 2.0 grs en total durante el ciclo del tratamiento.
Debe administrarse por infusión intravenosa, durante un periodo de 4 a 6 horas. Se recomienda una concentración de 0.1 mg/ ml o 1 mg/10 ml.
PRECAUCIONES
Los pacientes que reciban anfoterecin B, deben ser bajo observación clínica cercana por el personal médicamente entrenado y monitorizados por su nefrotoxicidad dosis dependiente, disturbios electrolíticos, y reacción adversa relacionadas a la transfusión.
Las reacciones agudas incluyendo la fiebre, escalofríos, hipotensión, anorexia, náusea, vómitos, cefalea y taquipnea son comunes 1 a 3 horas después de comenzar una infusión intravenosa. Estas reacciones son generalmente más severas con las primeras dosis del anphotericin B y disminuyen generalmente con las dosis subsecuentes. La infusión intravenosa rápida se ha asociado a la hipotensión, hipokalemia, arritmias y choque, por lo que debe tenerse especial cuidad en la velocidad de infusión.
Bajo ninguna circunstancia exceder la dosis diaria de 1.5 mg/ Kg peso corporal. La intoxicación por sobre dosis puede resultar en arresto cardiorrespiratorio.
Siempre que la medicación se interrumpa por un período mayor de 7 días, la terapia se debe retomar comenzando con el nivel más bajo de la dosificación.
La función renal, los electrolitos, función hepática, hemograma y hemoglobina, entre otros, deben ser supervisados con frecuencia, mediante exámenes apropiados. Los resultados de estas pruebas de laboratorio se deben utilizar como guía a los ajustes subsecuentes de la dosificación.
Los efectos secundarios que suelen presentarse con mayor frecuencia son los relacionados a la infusión (fiebre, escalofríos, nauseas, vómitos, cefalea, hipotensión). No es infrecuente la anemia normocítica normocrómica, hipokalémia, insuficiencia renal de grado variable y usualmente reversible, acidosis tubular, tromboflebitis, dispesia, hiporexia, diarreas, dolor abdominal, mialgias, dolor articular; y dolor en el sitio de inyección, flebitis o tromboflebitis. En forma poco frecuente se presenta arritmias, leucopenia, trombocitopenia, diplopia, polineuropatia, convulsiones, nefrocalcinosis.
Con medicinas causantes de discrasia sanguínea incrementan el riesgo de anemia y otros trastornos hematológicos: Con azetozolamida o corticoides producen hipokalemia severa. Con diuréticos no ahorradores de potasio, con AINES o sustancias de contraste incrementan el riesgo de nefrotoxicidad.
CONTRAINDICACIONES
Hipersensibilidad a la anfoterecin B. atraviesa la barrera placentaria, por lo que en embarazadas utilizar sólo si el beneficio supera el riesgo.
PROCEDIMIENTOS


  • Hospitalizar al paciente por lo menos los tres primeros días de tratamiento.

  • Determinar historia de reacciones adversas medicamentosas (RAM), estado de hidratación, y evaluar los exámenes auxiliares basales: urea, creatinina, examen completo de orina, transaminsas, bilirrubina y electrocardiograma. De acuerdo a sus resultados, si no existe contraindicaciones continuar con los procedimientos

  • Elegir la zona de venopunción y colocar una vía intravenosa, bajo las medidas de bioseguridad.


Preparación del medicamento


  • El frasco ampolla contiene 50 mg de anfoterecin B en polvo. Reconstituirse con 10 ml de agua destilada o dextrosa al 5 %; y agitar por lo menos 10 minutos hasta tener una solución homogénea.

  • Extraer del frasco ampolla preparado la dosis que corresponde al paciente y diluirlo en 500 ml de Dextrosa al 5 %.

  • No usar cloruro de sodio o suero fisiológico por el riesgo de precipitación del fármaco.

  • Si existe sobrante en el frasco ampolla, rotular la fecha de reconstitución y vencimiento, conservarlo en refrigeración de 2º a 8º, protegido de la luz, hasta por un máximo de 7 días.

  • Determinar la dosis correspondiente de anfoterecin B


Hidratación previa


  • En adultos y niños mayores de 50 Kg de peso corporal, administrar por una vía intravenosa diferente, un litro de suero fisiológico o cloruro de sodio 9/oo, en el lapso de 1 hora. Asimismo proporcionar SRO durante el tiempo que dure la administración del anfoteriecin B, para ser ingerido libremente. Si existiera deshidratación previa, la reposición de líquidos será mayor, de acuerdo al grado de ésta.


Administración del Anfoterecin B


  • Si es la primera vez que recibe anfoterecin B, se procede a realizar un test de tolerancia: extraer 1mg del frasco ampolla y diluirlo en 20 ml de dextrosa. Este preparado administrarlo en el lapso de 60 minutos. Observar reacciones, monitoriza funciones vitales cada 30 minutos por 2 a 4 horas . Si no hay indicios de RAM, se continúa con los procedimientos.

  • En pacientes con buena función cardiaca y renal y una adecuada respuesta al test de tolerancia, la terapia se inicia con una dosis de 0.25 mg/Kg de peso corporal.

  • En pacientes con la función cardio-renal deteriorada o una reacción severa al test de tolerancia, la terapia se debe iniciar con dosis diarias más pequeñas como 5 a 10 mg.

  • Dependiendo del estatus cardio-renal del paciente la dosis se incrementa gradualmente de 5 a 10 mg diariamente, hasta alcanzar la dosis que le corresponde.

  • El frasco y la vía conteniendo el anfoterecin B, no necesitan ser protegidos de la luz mientras se administra el tratamiento.


Manejo de Reacción Adversa Medicamentosa (RAM)


  • Si el paciente tiene historia de alergias medicamentosas, y a pesar de que su test de tolerancia sea negativa, se administra 150 mg de hidrocortisona previo al inicio de la infusión del anfoterecin, el cual será al goteo mínimo.

  • Si presenta anafilaxia, utilizar los protocolos de manejo de este tipo de RAM.

  • En los casos que presentara efectos relacionados a la infusión, tales como fiebre, nauseas, vómitos, hipotensión, urticaria, entre otros, administrar sintomáticos (paracetamol, dimenhidrinato, clorferamina, hidrocortisona, etc) y disminuir el goteo de infusión.

  • Hipokalemia: Se trata de casos leves cuando el potasio sérico se encuentra entre 3 y 3,5 mEq/L, moderada entre 2.5 y 3 mEq/L y severa si es menor de 2.5 mEq/L.

En hipokalemia leve asintomática, el reemplazo de potasio por vía oral es suficiente; en la forma severa, la reposición debe hacerse por vía endovenosa. Debe reponerse el 5% del potasio corporal total (50 mEq/kg) cuando la hipokalemia es leve, 10% en la moderada y 15% o más en la severa, teniendo en cuenta no administrar bolos, ni sobrepasar una tasa de infusión de 40 mEq/hora, con una concentración no superior a 40 mEq/L. La solución debe preparase con dextrosa y cloruro de sodio: 500 ml de dextrosa 5 %, más 10 ml de cloruro de sodio 20 %, y cloruro de potasio al 20 % 4 ml o más, según requerimiento. Administrar a través de una vía diferente en el lapso de 30 minutos.


Una vez iniciada la reposición, el paciente se debe monitorizar y realizar mediciones de K sérico cada 1 a 4 horas. En caso de hipokalemia refractaria, considerar la posibilidad de hipomagnesemia sobre agregada.


  • Ante la persistencia o reaparición de la RAM o presencia de otros efectos secundarios tóxicos de órganos y sistemas, valorar la suspensión del tratamiento y manejo terapéutico individualizando la situación de cada caso.



  1. BIBLIOGRAFIA


  1. Alan J. Magill. Cutaneous Leishmaniasis in the Returning Traveler. Infect Dis Clin N Am. (2005); 19: 241–266.

  2. Alejandro Llanos-Cuentas, Juan Echevarría, María Cruz, Alberto La Rosa, Pablo Campos, Miguel Campos, Eileen Franke, Jonathan Berman, Farrokh Modabber, and Joseph Marr. Efficacy of Sodium Stibogluconate Alone and in Combination with Allopurinol for Treatment of Mucocutaneous Leishmaniasis. Clinical Infectious Diseases (1997);25: 677– 84.

  3. Altamirano Enciso, Alfredo José. Comprometiendo la estructura Osteo-Facial de las Poblaciones Humanas del Antiguo Perú por la Leishmaniasis Tegumentaria de forma mucosa y su Significado Cultural. Tesis de Doctor em Saúde Pública, Escola Nacional de Saúde Pública da Fundação Oswaldo Cruz. 213 p. Rió de Janeiro, Brasil. 2000

  4. Basano, Sergio De Almeida And Camargo, Luís Marcelo Aranha. American cutaneous leishmaniasis: history, epidemiology and prospects for control. Rev. bras. epidemiol. (2004), Vol. 7(3): 328-337. (Citado 15/10/2005). Disponible en : http://www.scielo.br /scielo.php?script=sci_arttext&pid=S1415-790X2004000300010&lng=en & nrm=iso. ISSN 1415-790X.

  5. Bobbio M. Leishmaniasis cutáneo-andina en el distrito de Quinocay, provincia de Yauyos, Lima. An Fac Med. (2000); 61: 1 – 4.

  6. Brasil. Ministério da Saúde. Fundaçào Nacional de Saúde. Guia de controle da leishmaniose tegumentar americacana. Brasilia. 1994.

  7. Cáceres A. Especies de Lutzomyia (Diptera: Psychodidae, Phlebotominae) vectores de la Uta en el Perú. Rev Per Inf. (1995); 38: 23 – 26.

  8. Cáceres A, Galato E, Pinto J, y col. Psychodidae (Diptera) del Perú: Phlebotominae en Huanuco, Pasco y Cusco, su relación con la enfermedad de Carrión y la leishmaniasis tegumentaria. Rev Per Biol. (2000);7: 27 – 43.

  9. Centers for Disease Control and Prevention. Treating opportunistic infections among HIV-infected adults and adolescents: recommendations from CDC, the National Institutes of Health, and the HIV Medicine Association/ Infectious Diseases Society of America. MMWR (2004); 53 (No. RR-15): 58 – 61.

  10. Chávez MA, Sáenz EM. Estudio clínico epidemiológico de la leishmaniasis en el Hospital Militar Central,1997-2000. Tesis para obtener Título de Segunda Especialización en Dermatología. Universidad Nacional Mayor de San Marcos. Facultad de Medicina. Lima. 2002: 1 – 60.

  11. Davies CR, Llanos-Cuentas A, Sharp SJ, Canales J, León E, Alvarez E, et al. Cutáneos leishmaniasis in the Peruvian Andes: Factors associated with variability in clinical symptoms, response to treatment and parasite isolatiun rate. Clin Infect Dis. (1997); 25: 302 – 310.

  12. Davies CR, Kaye P, Croft SL, Sundar S. Leishmaniasis: new approaches to disease control. BMJ (2003); 326: 377 – 82.

  13. Eduardo Ortega-Barria. Leishmania Species (Leishmaniasis). En: Principles and Practice of Pediatric Infectious Diseases, 2nd ed., 2003 Churchill Livingstone, pg.1281 – 1289.

  14. Esfandiarpour, Iraj; Alavi, Afsáneh. Evaluating the efficacy of allopurinol and meglumine antimoniate (Glucantime) in the treatment of cutaneous leishmaniasis. International Journal of Dermatology (2002). Vol 41(8): 521 – 524.

  15. Faber WR; Oskam L; Van Gool T; Kroon NC; Knegt-Junk KJ; Hofwegen H; et al. Value of diagnostic techniques for cutaneous leishmaniasis. J Am Acad Dermatol. (2003); Vol. 49(1): 70 – 74.

  16. Francisco Bravo, Miguel R. Sanchez: New and re-emerging cutaneous infectious diseases in Latin America and other geographic areas. Dermatologic Clinic. (2003). Vol. 2(4) (citado: 28/10/2005) p. 655 – 68. Disponible en: http://home.mdconsult.com/ das/ journal/view/53182823-2/N/14205987?ja=391287&PAGE=1.html&ANCHOR=top&source=MI

  17. Gontijo, Bernardo; Carvalho, Maria de; Lourdes, Ribeiro de. American cutaneous leishmaniasis. Rev. Soc. Bras. Med. Trop. (2003) Vol. 36(1): 71 – 80. ISSN 0037-8682.

  18. Gundel Harms, Hermann Feldmeier: The Impact of HIV Infection on Tropical Diseases. Infect Dis Clin N Am. (2005) ; 19 : 121–135.

  19. Jean-Pierre Gangneux. Leishmaniasis. En: Conn's Current Therapy 2005, 57th ed., 2005. p. 403 – 405.

  20. Herwaldt BL. Leishmaniasis. Lancet (1999);354: 1191 – 1199.

  21. Llanos-Cuentas EA. Estudio clínico evolutivo da Leishmanose em area endémica de Leishmania brasiliensis brasiliensis. Tres Bracos, Bahía, Brasil. Tese Mestrado. Universidade de Brasilia. Brasil. 1984.

  22. Magill AJ. Leishmaniasis. En: Hunter GW, Strickland GT, eds. Hunter’s Tropical medicine and emerging infectious diseases. 8th ed. Philadelphia: Saunders, 2000. p. 665–87.

  23. Ministerio de Salud. Dirección General de Salud de las Personas. Programa de Control de Enfermedades Transmisibles. Control de Malaria y OEM. Doctrina Normas y Procedimientos para el control de las leishmaniasis en el Perú. Perú. Lima. 1995. p 4 – 70.

  24. Ministério Da Saúde; Fundação Nacional de Saúde. Manual de controle da leishmaniose tegumentar americana. 5ª ed. Brasilia. Brasil. 2000. 62 p.

  25. Ministério da Saúde. Secretaria de Vigilância em Saúde. Departamento de Vigilância Epidemiológica. Doenças infecciosas e parasitárias: guia de bolso. 3ª ed. – Brasilia. 2004

  26. Maria B. Lee, Holly M. Gilbert, St. Vincent's Hospital and Medical Center of New York. Current Approaches to Leishmaniasis. Infect Med. (1999). Vol. 16(1) (citado: 01/10/2005) p. 34,37 – 45 . Disponible en http://www.medscape.com/viewarticle /417437

  27. Ministerio de Salud. Oficina General de Epidemiología. Módulos Técnicos. Serie de Monografías. Leishmaniasis. Lima, Perú. 2000: 08 – 83.

  28. Mosby's Drug Consult: Anphotericin B. 15th Edition. Mosby, Inc. (2005). (cited: 30/10/2005). Disponible en: http://home.mdconsult.com/das/drug/body/409601113/1/ 235.html

  29. Navin TR, Arana BA, Arana FE, de Merida AM, Castillo AL, Pozuelos JL. Placebo-controlled clinical trial of meglumine antimonate (glucantime) vs. localized controlled heat in the treatment of cutaneous leishmaniasis in Guatemala. Am J Trop Med Hyg. (1990);42: 43 – 50.

  30. Naomi E. Aronson, Glenn W. Wortmann, Steven C. et al. Safety and Efficacy of Intravenous Sodium Stibogluconate in the Treatment of Leishmaniasis: Recent U.S. Military Experience. Clinical Infectious Diseases (1998); 27: 1457 – 64.

  31. Neyra D. Las Leishmaniasis en el Perú. Folia Dermatol Peru. (1997);8: 51 – 55.

  32. Oliveira Neto, Manoel Paes de. Antimonial treatments of leishmaniasis. Rev. Soc. Bras. Med. Trop. (2005) Vol.38(5): 446 – 446. ISSN 0037-8682.

  33. Organización Mundial de la Salud. Leishmaniasis The disease and its epidemiology. (Citado 15/11/2005). Disponible en http://www.who.int/leishmaniasis/disease_epidemiology /en/print.html

  34. Organización Mundial de la Salud. Leishmaniasis. (citado 15/11/2005). Disponible en http://www.who.int/tdr/publications/publications/pdf/ pr17/leishmaniasis.pdf

  35. Philippe Hantson, Samuel Luyasu, Vincent Haufroid, and Michel Lambert. Antimony Excretion in a Patient with Renal Impairment During Meglumine Antimoniate Therapy. Pharmacotherapy (2000). Vol. 20(9) (citado 31/10/2005) p.1141-1143. Disponible en http://www.medscape.com/viewarticle/409623

  36. Querido Name, Roberto; Tavares Borges, Karinne; Lucas Souza Carmo Nogueira; Duarte Sampaio, João Herman; et al. Clinical, epidemiological and therapeuthic study of 402 patients with american cutaneous leishmaniasis attended at University Hospital of Brasilia, DF, Brazil. An Bras Dermatol. (2005); 80(3): 249 – 54.

  37. Robert N Davidson. Leishmaniasis. En: Cohen & Powderly: Infectious Diseases, 2nd ed., 2004. Chapter 172, p. 1621 – 1625.

  38. Salazar M, Castro E. Leishmaniasis cutánea, mucocutánea y cutánea difusa. Revisión clínica de los casos en el Hospital Regional de Pucallpa de 1997-1999. Dermatol Per. (2001);11: 21 – 25.

  39. Sanchez-Saldana, Leonardo, Saenz-Anduaga, Eliana, Pancorbo-Mendoza, Julia et al. Leishmaniasis. Dermatol Per. (2004) Vol. 14(2): 82 – 98 . ISSN 1028-7175.

  40. Saenz-Anduaga, Eliana Y Chavez-Mancilla, Miguel. Leishmaniasis en el Hospital Militar Central: Estudio clínico epidemiológico. Dermatol. Peru. (2004) Vol.14(2): 110-120. ISSN 1028-7175.

  41. Schubach, Armando De Oliveira, Marzochi, Keyla B. Feldman, Moreira, João Soares et al. Retrospective study of 151 patients with cutaneous leishmaniasis treated with meglumine antimoniate. Rev. Soc. Bras. Med. Trop. (2005) Vol.38(3): 213-217. ISSN 0037-8682

  42. Selma M. B. Jeronimo, Anastácio De Queiroz Sousa, Richard D. Pearson. Leishmania Species: Visceral (Kala-Azar), Cutaneous, and Mucocutaneous Leishmaniasis. En: Mandell, Bennett, & Dolin: Principles and Practice of Infectious Diseases, 6th ed. 2005. Churchill Livingstone, Chapter 172, p 3145 – 3156.

  43. Sergio de Almeida Basano; Luís Marcelo Aranha Camargo. Leishmaniose tegumentar americana: histórico, epidemiologia e perspectivas de controle. Rev Bras Epidemiol. (2004) Vol 7(3): 328 - 337.

  44. Shelley A. Gilroy, Deanna L. Kiska, Betty Ann Forbes, William Schu. Cutaneous Leishmaniasis. Infect Med. (2004) Vol. 21(9) (citado 01/11/2005) p. 452-454. Disponible en: http://www.medscape. com/viewarticle/490469

  45. Sukhbir Ahluwalia, Stephen D Lawn, Jeevendra Kanagalingam, Henry Grant. Mucocutaneous leishmaniasis: an imported infection among travellers to central and South America. BMJ (2004) Vol. 329 (citado 15/11/2005) p. 842-844. Disponible en http://bmj.bmjjournals.com/cgi/content/full/329/7470/842?maxtoshow=&HITS=20&hits=20&RESULTFORMT=1&andorexacttitle=and&titleabstract=leishmaniasis&andorexacttitleabs=and&andorexactfulltext=and&searchid=1134686623664_15903&stored_search=&FIRSTINDEX=0&sortspec=relevance&tdate=10/31/2005

  46. Tejada A, Cáceres A, Miranda J, y col. Vectores de la leishmaniasis tegumentaria en el valle del Rímac. An Fac Med. (2003); 64: 218-22.

  47. Tejada A. Leishmaniasis tegumentaria en el Perú. Investigación epidemiológica-clínica de la leishmaniasis tegumentaria en Cusco y Madre de Dios. Tesis de Doctorado. Universidad Nacional Mayor de San Marcos. 1973.

  48. Thakur CP, Sinha GP, Pandey AK, et al: Daily versus alternate-day regimen of amphotericin B in the treatment of kala-azar: A randomized comparison. Bull World Health Organ. (1994); 72: 931 – 936.

  49. Valdir Sabbaga Amato. Tratamento da Leishmaniose Tegumentar Americana. Boletim Electrônico de la Sociedade Brasileira de Medicina Tropical. (2005). Nº 6 dez 2005. (citado 05/10/2005). Disponible en: http://www.sbmt.org.br/boletim/6/tratamento.pdf

  50. Vera, Luis Angel, Macedo, Vanize De Oliveira, Magalhaes, Albino Verçosa de et al. Cutaneous leishmaniotic ulcers with Corynebacterium diphtheriae. Rev. Soc. Bras. Med. Trop. (2002) Vol.35(4): 311 – 313. ISSN 0037- 8682.

  51. Vera, Luis Angel, Santos, João Barberino, Macedo, Vanize de Oliveira et al. Evaluation of the secondary bacterial infection's influence on the evolution of cutaneous leishmaniasis in Corte de Pedra, Bahia. Rev. Soc. Bras. Med. Trop. (2001) Vol.34(3): 233 - 237. ISSN 0037- 8682.

  52. William H. Markle; Khaldoun. Cutaneous Leishmaniasis: Recognition and Treatment. American Family Physician. (2004) Vol. 69(6): 1456 – 1460.

  53. William R. Faber MD, Linda Oskam, Tom van Gool, Nel C. M. Kroon, et al. Value of diagnostic techniques for cutaneous leishmaniasis. Journal of the American Academy of Dermatology. (2003). Vol. 49(1): 70 – 74.

  54. Zegarra-Del-Carpio, Robert Y Sanchez-Saldana, Leonardo. Leishmaniasis cutánea: Presentación en placa verrucosa. Dermatol. Peru. (2005) Vol.15(1): 60 – 63. ISSN 1028-7175.




Yüklə 178,93 Kb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©muhaz.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin