TohiD ŞƏHİd seyyiD ƏBDÜLHÜseyn dəSTĞeyb

İYİRMİ SƏKKİZİNCİ DƏRS
ALLAHA DAİM BƏNDƏLİK ETMƏK ƏN UCA MƏQAMLARDANDIR
Bundan əvvəl qeyd etdik ki, insan tövhidin kamalında ixlasa çatan kimi, qəlbi Allahdan başqa varlıqlardan uzaqlaşıb, yalnız Pərvərdigara bağlanır. Bu anda o, elə bir məqama çatır ki, həqiqətən də Allahı öz üzərində daimi olaraq hazır və nəzarətçi hiss edir, özünü də Onun qarşısında daim bəndəçilik və itaət halında saxlayır. Yəni dərk edir ki, əgər Allah nəzərini bir an onun üzərindən götürsə, yoxluğa düçar ola bilər. Həmçinin, özü də Ondan qeyrisinə bir an belə meylli olsa, bu uca məqamdan süqut edə bilər. Bu məqamda o, xeyirin yalnız Pərvərdigar tərəfindən olduğuna şahid olur. Deməli, Allahdan qeyrilərinə heç bir ümid bəsləməyir, qorxusu da yalnız Ondan olur.

«Biharul-ənvar»da Peyğəmbərdən (s) nəql olunan dua öz məsələyə aid olan aşkar bir misaldır: «Pərvərdigara! Bir göz qırpımı qədər belə, məni öz başıma buraxma. Məndən uzaqlaşdırdığın pislikləri, bir daha mənim tərəfimə qaytarma. Mənə etdiyin yaxşılıqları, bir daha geri alma. Məni düşmənlərimin həsadətinə düçar etmə!»

Bəndənin həqiqətən də heç bir şeyə qadir olmaması, bu dörd cümlədən məlum olur. Doğrudan da əgər Allah insanı bir an öz başına buraxsa, o həlak ola bilər. Elə buna görə də mərifətdə bu məqama çatanlar bir an da olsa öz diqqətlərini Allahdan yayındırmırlar. Çünki Pərvərdigardan qeyrisinə diqqət etmək, onlar üçün günah hesab olunur. Əlbəttə şühud məqamına nisbətdə, bir an bəndəlikdən süqut etmək, onlar üçün çox böyük günahdır. Bu məsələyə əsasən Məsumların (ə) oxuduqları bəzi dualarda onların Allah qarşısında özlərini necə müqəssir bilmələrinin səbəbi məlum olur.¹ Onlar təkcə bizim etdiyimiz səgirə və kəbirə günahlardan deyil, hətta ən kiçik günahlardan belə, məsumdurlar.

Onlar gündüzlər müxtəlif işlərdə məşğul olduqlarına görə, gecələr etdikləri ibadətdə qərq olduqları kimi ola bilmirlər. Elə buna görə də bu işi özləri üçün günah hesab edib, Allaha qarşı xəta etdiklərinə iqrar edirlər.