Türk Ebrû San’atı

Malî ve Ekonomik Durum

Malî sıkıntı, hükümetlerin bu yıllarda da en fazla meşgul olduğu konulardan biri idi. Tanzimatçıların malî meseleleri çözmek için bütçe disiplinine bir çeki düzen vermeleri gerekmekteydi. Bu zamana değin vergi tarh, tevzi gibi işlemlerde, varidat ve masrafların kaydında titizlik göstermekle beraber Osmanlı Devleti’nde modern anlamda bir bütçe mevcut değildi. Tanzimat yıllarında Batılı devletlerde uygulanan sistem benimsenerek adım adım modern maliye usulleri uygulanmaya başlandı. Mayıs 1840’ta hazinenin çok başlılıktan kurtarılarak tek bir idare altında toplanmasına ve bütün gelir ve giderlerin tek hazineden yapılmasına karar verildi. İlk defa bağlayıcı bir metin olmamakla birlikte 1257 (1841 - 1842) mali yılı için önceden tahmine dayanan bir bütçe taslağı hazırlandı. 1262 (1846-1847) mali yılından itibaren önceden tahmine dayanan, çeşitli devlet giderlerinin tahsis edilen ödenek sınırları içerisinde gerçekleşmesini öngören bütçe düzenlendi.71 Gerçi hazırlanan bu bütçeye uyulduğunu söylemek güç ise de müteakip yıllarda adım adım çağdaş anlamda bütçe kavramı tatbik edilmeye başlandı.

Vergi adaletinin tesisi Tanzimat Fermanı’nın en önemli vaatlerindendi. Devlet bu konuda bir zihniyet değişimine ortam hazırlamayı ve daha modern usullere kavuşturulmuş bir vergilendirme yöntemine geçmeyi amaçlamaktaydı. Ayrıca kamu gelirlerini artırmak, üretim alanlarının genişlemesi dolayısıyla ortaya

çıkan yeni mal ve hizmetleri vergilendirmek ihtiyacı hissedilmekteydi. Bu arada Batı’nın etkisiyle malî düşüncede de bir değişim yaşanmaktaydı. Bütün bu sebeplerle malî alanda yeni düzenlemeler yapıldı.

İlk olarak öteden beri varlığını sürdüren örfî vergiler, 1840 yılında kaldırılarak yerine “an-cemaatin vergi” adıyla tek bir vergi getirildi. Uygulamaya göre; halkın örfî vergi olarak çeşitli isimlerle bir senede verdikleri toplam miktar belirlendi; bundan bir miktar indirilerek tek bir vergi şeklinde tahsil edilmeye başlandı. Vergi karşılığı olan angarya gibi uygulamalar kaldırıldı. Böylece ödeme gücü aranmaksızın erkek nüfustan alınan pek çok vergiden, herkesin gelir düzeyi dikkate alınarak tevzi edilen oldukça genel bir vergiye geçilmiş oldu. Köy ve kasabaya verginin toplam miktarı bildirilir, halk, kendi arasında miktarı paylaşırdı. Fakat vergi tevziinden sonra birisi köyden ayrıldığı takdirde, onun da vergisini diğerlerinin ödemesi gibi bir olumsuz yön yine bulunmaktaydı. Buna rağmen yeni vergi düzeninin köylüyü eskiye nazaran daha fazla kolladığını söylemek mümkündür.72 Bu vergi hiçbir zaman iltizama verilmedi. Halkın temsilcileri tarafından toplandı. Mükellefler bu parayı yılda bir defada ödemek zorundaydılar. Toplanan parayı muhtar, kaza sandığına senet mukabilinde teslim ederdi. Kişi veya hane üzerine eşit olarak paylaştırılan örfî vergilere göre önemli bir gelişme olan bu verginin toplanması sırasında yolsuzluklar olunca 1275 (1859-1860) yılında kaldırıldı.

1856 Islahat Fermanı’yla vergilerin yeni bir düzenlemeye tâbi tutulmasına karar verildiğinden, cemaatin verginin yerine emlâk, arazi ve temettü vergilerinin ayrı ayrı alınması uygulamasına geçildi. İlk olarak Bursa ve Yanya’da başlanan yeni sistem adım adım gerekli sayımların yapıldığı bölgelere de yayıldı. Böylelikle muhtelif oranlarda olmak üzere yeni vergiler konuldu. Sonraki yıllarda bütçe açıklarının kapatılması için oranlar yükseltildiği gibi yeni bazı düzenlemeler de getirildi.

Aslında vergi düzeninin sağlıklı işleyebilmesi için mükelleflerin malî durumlarının ve mülkiyetlerinin tespiti gerekiyordu. Bu ise uzun zamana ve paraya bağlı bir iş olup kolayca gerçekleştirilemedi. Gerçi Tanzimat yöneticileri tahrir çalışmalarına hemen yöneldiler, fakat alt yapı yetersizliğinden dolayı istenilen sonuç elde edilemedi.73 Böyle uygulamalardan biri iltizam usulü idi. İltizam usulü devleti ve halkı güç duruma düşürdüğünden Tanzimat Fermanı’nda ilan edilen vaat doğrultusunda gerçekten bu usul lağvedildi. Fakat çok geçmeden hazine gelirlerinde yaşanan düşüş yüzünden yer yer iltizam sistemine dönüşler yaşandı. Bu başarısızlıkta bizzat üst düzey görevlilerin de payı olduğu görülmektedir. Zira bazı kesimler iltizam usulünden büyük çıkar elde etmekteydiler ki, içlerinde zenginler, bürokratlar, ilmiye mensupları, tüccarlar ve askerler bulunmaktaydı.

Batılı devletlerin sürekli müdahalelerinde en fazla dile getirdikleri husus cizyenin kaldırılması idi. Sadece gayrimüslim erkeklerden alınan bu vergiyi eşitliğe aykırı olarak değerlendirmekteydiler. Tanzimat’ın ilanından sonra bu vergi kaldırılmış gibi görünmekte ise de gerçekte şekil değişikliği ile devam ettirildi.74

Nitekim daha önce bu vergiyi Osmanlı memurları toplarken Tanzimat’ın uygulandığı alanlarda tahsilât şu şekilde gerçekleştirildi: Muhassıllar bir yere vardıklarında reaya kocabaşılarını ve vekillerini çağırıp oraya ne miktar cizye isabet edeceğini bildirdiler, mükellefler de cizyelerini teker teker kocabaşılarına ödediler. Tanzimat’ın uygulanmadığı yerlerde ise bu vergi vali vasıtasıyla tahsil edilmekteydi. Yeni sistemde cizye ferdî vergi olmaktan çıkıp bir cemaat vergisi haline geldi ve verginin sorumluluğu cemaat liderlerine yüklendi. Fakat bu arada istenmeden ortaya çıkan bir sonuç cemaat liderlerinin otoritelerinin artmasıydı. Bu otorite, ilerideki ayaklanmaların lider kadrosunun yetişmesine zemin hazırladı. Öte yandan cizye tahsilinden de beklenen yarar sağlanamadı. Miktar gittikçe azalmaya başladı. Bazı cemaat liderleri sorumluluk almaya yanaşmayınca yeniden memurlar görevlendirildi.75

Osmanlı maliyesinde girişilen yeniden yapılanma çalışmaları hazineye ağır yük bindirirken, uygulamalardaki aksaklıklar sebebiyle ekonomi üzerinde genel bir belirsizlik hakim idi. Bir taraftan enflasyon artarken, diğer taraftan vergi gelirlerinde düşüşler olmaktaydı. Hazinenin içine düştüğü sıkıntıyı hafifletmek için başvurulan malî operasyonlar neticesinde resmi para iyice değer kaybetti.76 Böylelikle akçenin yerini önce içinde %70 gümüş, %30 bakır bulunan para aldı. Daha sonra da bunun yerini kuruş ve nihayet lira almaya başladı. Bu dönemde daha önceki yıllardan farklı olarak, sikke kesim işi tek merkezde toplandı ve bu iş ile görevli Darphane işletmesi bir müdüriyet haline getirildi.

Osmanlı tarihinde kağıt paranın mal değişiminde kullanılmasına yönelik ilk uygulamalar Tanzimat ile birlikte gündeme geldi. İlk defa kağıt para basılmasına teşebbüs edildiğinde, bildiğimiz anlamda para olarak nitelendirilebilecek kaimeler 1850 yılında 20 ve 10 kuruşluk küçük küpürler halinde basıldı.77 Sultan Abdülaziz devrinde kaime basımına hız verildi. Ancak tedavüldeki kaimelerin artması ve el ile yazıldığından sahtelerinin yapılması kıymetinin düşmesi neticesini doğurdu. Bu yıllarda kalpazanlık olayları o derece arttı ki, böylelerini bildirenlere “ihbariye akçesi” adıyla mükafat verilmekteydi. Özellikle ecnebiler ve yerli gayrimüslimler bu işle uğraşmaktaydılar.78 1861’de yüzlük Mecidiye altını 350 kuruşa yükselince kaimelerin piyasadan çekilmesine ihtiyaç duyuldu. Malî problemleri çözmek ve devlet gelirlerini artırmak maksadıyla o zamana kadar uygulanmayan bir yöntem daha tatbik edildi. Önce resmî işlerde kullanılmak üzere damgalı kağıtlar, sonra da bunların yerine damga pulu çıkarıldı.79

Devletin malî sıkıntıları sona erdirilemeyince dışarıdan borçlanmaya teşebbüs edildi. Ancak Kırım Savaşı’na kadar bu konuda bir başarı sağlanamadı.80 Savaşın ağır faturasından kurtulabilmek için Fransa ve İngiltere’ye başvuruldu. Bu devletlerin Osmanlılarla müttefik olmaları güven problemini giderdi. Üstelik dış borç vermek XIX. yüzyılda Avrupalı yatırımcılar için oldukça kârlı bir iş haline gelmişti. Büyük ticarî bankalar ve uzman yatırım büroları sayesinde kredi vermenin riski azaltılmış, böylece orta sınıfın tasarrufları talep eden devletlere yüksek faizlerle borç olarak verilmeye başlanmıştı. Bu konuda özellikle Osmanlı Devleti cazip görünmekteydi. İngiltere’de yıllık faiz yüzde 3-4 iken Orta Doğu şehirlerinde 12’ye kadar yükselmekteydi.81 Devlet, çıkardığı tahvilleri yabancı bankalar aracılığıyla o ülke vatandaşlarına satarak borç para temin etti.

1854’te Mısır gelirlerini karşılık göstererek %6 faizle 5 milyon sterlin borç alındı. Bu miktar ihtiyacı karşılayamayınca 1855’te 5 milyon liralık ikinci bir dış borç anlaşması imzalandı. Savaştan sonra dış borç alımları sürüp gitti. Alınan borçların büyük kısmı üretime ve devlete gelir getirecek kurumların tesisine değil de, önceki borçların ödenmesine ve askeri masraflara ayrıldığından bu kısır döngü devam edip durdu.82 Diğer taraftan faiz hadlerinin yüksek, hisse senetlerinin satış fiyatlarının düşük olması da gerçekte ele geçen parayı çok aza indiriyordu. Hisse senetleri piyasaya çıkarılacağı sıralarda, devletin malî yapısına dair Batılı ülkelerde yapılan spekülasyonlar, tahvillerin oldukça düşük fiyatlarla satılmasına sebep olmaktaydı.83 Buna bir de maliyeti hesaplanamayacak olan siyasî ve ekonomik tavizler eklendiğinde devletin dış borç macerasının boyutları daha iyi anlaşılacaktır.

Bütün bu sıkıntılarda bir dikkat çekici nokta ise, Osmanlı Devleti’nin her nedense “Merkez Bankası” teşkil etmeyerek, para basma, dışarıdan kredi bulma işlerini, İngiliz ve Fransız sermayesine sahip olan Bank-ı Osmanî-i Şahane aracılığıyla yapmış olmasıdır. Halbuki bu banka daima yabancı sermayenin çıkarlarını savunmayı görev bilmişti.

Batı’nın hızlı gelişmesi Osmanlı Devleti’ni ekonomik bakımdan iyice zorlamaya başladı. Özellikle tekel veya gümrük usulleriyle kendi ekonomisini korumaya çalışan devlet, askerî ve siyasî alanlardaki çıkmazlarını, ekonomik tavizlerle dengelemeye çalışınca, Tanzimat yılları yarı sömürgeleşmeye doğru gidişi hızlandırdı. Osmanlı iktisadî kuruluşlarının teknolojiye dayalı sektörlerde Batı’yla rekabeti mümkün olamadığından, bu çeşit ürünleri daima Avrupa’dan satın almak zorunda kaldı.

Mamul madde yerine ürünü, bazı parçaları ithal edilmiş olsa da, ülke içerisinde imal etme düşüncesiyle devlet bazı fabrikalar kurdu, özel sektöre imkânlar tanıdı. Sergiler yoluyla özel teşebbüsün özendirilmesi, küçük esnafın şirketler şeklinde organize edilmesi, teknik eleman ihtiyacının karşılanabilmesi için sanayi okulları açılması gibi teşebbüsler de başvuruldu. Fakat tek başına fabrika açmak yetmiyordu. Sermaye, kalifiye eleman, pazar, tanıtım, fiyat istikrarı, vergi indirimi, kredi kolaylığı, tüketim alışkanlığı gibi işletmecinin dışındaki şartların da iyileştirilmesi gerekmekteydi. Osmanlı Devleti’nde ise bunların hepsini bulmak imkânsız idi. Bundan dolayı iyi niyetlerle kurulan, devletin desteklediği fabrikalar dahi bir süre sonra kapanmakla yüz yüze geldi. Meselâ İzmir’de de su kuvvetiyle çalışan bir kağıt fabrikası kurulduktan sonra yabancıların rekabetine karşı ayakta kalması için resmî dairelerde “eser-i cedid” adlı bu yerli kağıtların kullanılmasına önem verildi. Buna rağmen ucuz Avrupa kağıdı karşısında rekabet edememesi sebebiyle fabrika faaliyetini uzun süre devam ettiremedi.84

Osmanlı hükümetlerinin sanayileşmeyi sağlayıcı gayretlerine karşılık, yabancı müteşebbisler kendilerine rakip meydana getirmekten bilhassa kaçınmaktaydılar. “Yabancı sermaye açık kapı siyaseti dolayısıyla imparatorluğu sınai mamulleri için bir mahreç olarak gördüğünden, burada sınai tesisler kurmayı hem menfaati aleyhine hem de aynı zamanda verimsiz bir plasman telakki etmekteydi”.85 Osmanlı memleketlerinde yapılan yatırımlar da ancak onlara yaradığı durumlarda tercih olunuyordu.

Osmanlı Devleti’nin nüfusunun ezici çoğunluğu köylerde yaşadığından bilhasssa 1858 arazi kanununun kabul edilmesi önemli bir reform idi. Fransız mülkiyet anlayışının tesirinde kalan Tanzimat aydınları “mirî arazinin özel mülk haline getirilmesinin Osmanlı Devleti’nin kurtuluşuna olumlu etkide bulunacağına” inandılar. Onlara göre; mirî arazi rejimi mutlak mülkiyet kavramına aykırı ve serbest alışverişi sınırlayıcı yönü dolayısıyla terk edilmeliydi. Bu düşüncelerle Tanzimat yıllarında zaten iyice azalmış olan mirî arazi, çıkarılan yeni kanunlarla tamamen tasfiye edildi. Bilhassa 1858 Arazi Kanunu ile tam anlamıyla bir toprak reformu yapıldı ve mirî araziden mülk araziye geçiş hızlandırıldı. Konuyla ilgili olarak kanunun içerdiği yenilikler şunlardı: a) Önceleri mirî arazi, sadece erkek evlada intikal ediyordu. Diğer aile fertleri ancak tapu bedelini ödemek suretiyle araziyi işletebiliyorlardı. Fakat artık babanın ve annenin arazisini kız çocuklarına, çocukların arazisinin de anne-babaya bedelsiz intikali sağlandı. Mirasın yaygınlaşması araziyi parçaladı. b) Eskiden mirî arazi kişinin özel mülkü olmadığından ipotek edilemiyordu. Halbuki şimdi mirî arazinin de, tıpkı diğer şahsî mallar gibi borç karşılığında rehin bırakılabileceği hükmü kabul edildi. Böylelikle mirî arazinin mülk şekilde alacaklının eline geçmesine zemin hazırlandı. Hatta uygulamada istismarlara başvurularak kişi borçlu olmadığı halde anlaşmalı olarak mirî araziyi bir başkasına devretti. c) Yine bir mirî araziye bina yapmak veya ağaç dikmek izne bağlı iken bu yıllarda izin alma keyfiyeti kaldırıldı, dolayısıyla şer’i ahkam gereğince binaya veya ağaca bağlı olarak mülk olacağından, halk kolaylıkla bu yoldan arazi sahibi olabildi. d) Hükümet ve belediye daireleri, cemiyetler, ticaret, sanayi ve inşaat şirketleri de uhdelerinde bulunan mirî araziyi mülk gibi kullanma imkânına kavuşturuldular.

XIX. yüzyılda Osmanlı tarım üretiminin gittikçe geliştiğini ve ihracatın daha da arttığını görmekteyiz. Bunda bir taraftan Amerika ve Avrupa ülkelerinden satın alınan tarım alet ve makinelerinin kullanılışı, diğer taraftan demiryolunun ve düzenli kara ulaşımının iç bölgelere kadar ulaşıp buralardan limanlara daha hızlı mal sevkıyatının mümkün olması etkili olmuştur.86 Hükümet bu gelişmeyi tesadüflere bırakmayıp tarım ve hayvancılığın geliştirilmesine yönelik bazı bilimsel teşebbüslere de girişmişti.

Karayollarının modernleştirilmesi, demiryolu inşası, telgraf hatlarının döşenmesi, Müslüman tüccarı koruyucu yöntemlere başvurulması XIX. yüzyılda ekonomik hayatı hareketlendirmişti. Bu hareketlilik tarım, hayvancılık, madencilik alanlarında ihracatı artırmıştı. Fakat Tanzimat Dönemi sona erdiğinde devlet, malî ve ekonomik bakımdan adeta “sömürgeleştirilmiş bir memleket” manzarası arz etmekteydi.

Eğitim Kurumları

Tanzimat aydınları Batılı devletler ile arada uçurumların oluştuğunu görerek artık geri kalışın temel sebebini eğitim ve kültür kurumlarının yetersizliğinde aramaya başlamışlardı. Bu yüzden medreseler ihtiyacı karşılayamayan yerler olarak görüldü. Halbuki Osmanlı Devleti’ni yeniden güçlü kılacak elemanların yetişebilmesi için çağdaş eğitim kurumlarının ülkede yaygınlaşması gerekirdi. Medreselerin ıslahından ümit kesilmiş olduğu için bunlar kendi haline bırakıla

rak mekteplere ehemmiyet verildi. Devlet, yeni açılan kurumlarda, eski zihniyetin değil de, Batı tipi okullardan mezun olan öğrencilerin görev almasını istediğinden gittikçe medreseliler ikinci plana düştü. Böylece her geçen yıl etki alanını kaybeden medreseler, kendi içlerine kapandılar.

Tanzimat yıllarında eğitim alanındaki ilk ciddi girişim geçici de olsa Meclis-i Maarif’in kurulmasıydı. 1845 yılında kurulan ve üyeleri arasında tarihçi Esad Efendi, Vezir Arif Hikmet ve Keçecizade Fuad Efendi (Paşa) gibi kimselerin bulunduğu muvakkat Meclis-i Maarif’te sıbyan mekteplerinin ıslahı, ilkokulların mecburi ve parasız olması, rüşdiyelerin sayısının artırılması, darülfünûn açılması kararlaştırıldı. Bütün bu çalışmalar çoğunlukla plânsız, aceleci bir tavırla ve deneme-yanılma metoduyla yürütülmekteydi. Nitekim Rüşdiyelerin açılışı dolayısıyla Cevdet Paşa şunları yazmaktadır: “Mekteb-i rüşdiyye küşad ile tarıyk-i terakkıyde bir adım ileri atıldı. Lâkin işin ortasından başlanılmış oldu. Zira meclis-i muvakkatin tertibine nazaran ibtida mekâtib-i sıbyan ıslâh olunup da anlardan yetiştirilecek çocuklar için mekâtib-i rüşdiyye küşad olunmak lâzım gelirken mekâtib-i sıbyan hâli üzere kaldı.”87

Eğitim alanında oldukça kalıcı reformlar, ancak 1869 tarihli Maarif Nizamnamesi ile mümkün olabildi. Nizamnamenin kabulüyle birlikte özetle şu gelişmeler meydana gelmiştir:88

1) Nizamnameye göre ülkedeki eğitim-öğretim faaliyetlerini tanzim ve idare etmek üzere Maarif Nezareti kurularak, harbiye, bahriye ve tıbbiye dışındaki ilk, orta ve yüksek öğretim birimleri ile meslek ve teknik okullar bu nezarete bağlanacaktır. Nezaretin vilâyet ve kazalarda alt birimleri kurulacaktır.

2) 1824’ten beri kız ve erkek çocuklara ilköğretimin zorunlu olması bu nizamnamede de tekrarlandı. Bu kademede eğitimin süresi dört yıl olup, devam mecburiyeti erkekler için 6-10; kızlar için 7-11 yaşları arasındadır. Mümkünse her mahalle ve köyde, değilse bir-iki köy veya mahallede en az bir sıbyan mektebi açılacaktır. Bu okullarda ana hatlarıyla okuma yazmanın dışında Ahlâk, Tarih, Coğrafya, Hesap, Kur’an-ı Kerim, İlmihal ve Faydalı İlimler gibi dersler okutulacak olup, derslerde ancak nezaretin müsaadesiyle değişiklikler yapılabilecektir. Hocalar, Osmanlı vatandaşı ve Darülmuallimîn mezunu olacaklardır. Her köy veya mahalle halkı, hocaların maaşları dahil olmak üzere kendi okulunun masrafını karşılayacaktır. Özellikle maddî yükün halka yüklenmesi ilköğretimin pek fazla ilgi görmemesine sebep oldu. Ayrıca yeterli Dârülmuallimîn mezunu olmadığından çoğunlukla medrese kökenliler veya azçok okur-yazar olanlar buralarda görev aldılar. Bu yüzden ilk hamlede arzu edilen fayda sağlanamadı. Buna rağmen sayıları önemli ölçüde artmıştı.

3) İlki 1847 yılında açılan ve ortaöğretim düzeyinde öğretim yapan rüşdiyeler, nüfusu beş yüz haneden fazla olan kasabalarda açılacak ve bütün masrafları devlet tarafından karşılanacaktır. Öğretim süresi dört yıl olup her okula bir veya iki öğretmen, bir gözetmen bir de hademe tayin olunacaktır. 1867’ye kadar sadece Müslümanların girebildikleri bu okullara gayrimüslim çocukları da kabul

edileceklerdir. Bunlar Türkçeden yeterlilik imtihanına tabi tutulacaklardır. Rüşdiyelerde Din İlimlerine Giriş, Türkçe, Arapça, Farsça, Hesap, Tarih, Coğrafya, Geometri, Cimnastik, Fransızca, okulun bulunduğu bölgedeki ikinci dil okutulmaktaydı. Görüldüğü gibi ezbere dayalı, pratik ve gerçekçi olmaktan uzak, çok sayıda dili öğretmeye çalışan, ama hiçbirini başaramayan bir müfredat mevcuttu. Buraları bitirenler imtihanla idadilere gidebilecekti.

4) Bugünkü liselere denk gelen eğitim kurumu olarak idadîlerin açılması düşünüldü. Bunlar rüşdiyelerden mezun olan Müslim ve gayrimüslim öğrencilerin birlikte eğitim görecekleri okullardı. Nüfusu bin haneden fazla olan yerlerde idadi açılacak olup masrafları hazineden karşılanacaktı. Her idadide altı öğretmen bulunacaktı. Burada öğretim süresi üç yıl olup Türkçe, Mantık, Tarih, Coğrafya, Edebiyat, Cebir, Hesap, Kimya, Resim, Fransızca, Tabiat İlimleri, Trigonometri, Cimnastik, Dünya Tarihi, Osmanlı Kanunları gibi dersler okutulacaktı. Bu okullarda da müfredat yine öğrenilmesi güç bir yığın dersi kapsamaktaydı. Önemine rağmen 1873 yılına kadar idadi açılması mümkün olamamış, bu tarihten sonra başta İstanbul olmak üzere muhtelif yerlerde idadiler kurulmuştur.

5) 1869 Nizamnamesi’nde XIX. yüzyılın ortalarından itibaren açılmasına teşebbüs edilen üniversitenin mutlaka kurulması gerektiği tekrarlanmaktaydı. Gerçekten de bir Dârülfünûn kurulması için daha 1846’da modern bir binanın temeli atılmış ama imkânsızlıklar yüzünden aradan geçen zamana rağmen bir türlü bitirilememişti. Buna rağmen bir binada 12 Ocak 1863 tarihinde halka açık konferanslar tarzında olmak üzere ilk dersler başlatıldı. Devlet yöneticilerinin de iştirak ettiği bu konferanslarda devrin şöhretli ilim adamlarından Derviş Paşa Fizik, Salih Efendi Biyoloji, Ahmed Vefik Paşa Tarih, Cevdet Paşa Coğrafya, Osman Efendi Astronomi dersleri verdi. Bu durum günlerce devam etti. Fakat dersler genel kültür vermekten öteye gidemedi. 1865’te çıkan bir yangın dolayısıyla bu ilk teşebbüs yarım kaldı. 1870’te yeniden açılan Dârülfünûn, bu sefer de, derslerinde reformcu fikirleri işleyen Afganlı Şeyh Cemaleddin’e duyulan kamuoyu tepkisi yüzünden kapatıldı (1871 ortaları). Bir başka deneme Galatasaray

Sultanîsi içerisinde 1875’te başlatıldı. Fakat bu deneme de gündüzlü öğrencilerin devam problemi ve ortaöğretim ile üniversitenin aynı binada bulunuşunun mahsurları sebebiyle verimli olamadı.89

Eğitimi çağdaşlaştırmaya yönelik çalışmaların en önemlilerinden biri öğretmen yetiştirme çabalarıdır. Bu amaçla 1848’de İstanbul’da ilk defa öğretmen okulu (Dârülmuallimîn) açılmış, daha sonra vilâyetlerde de açılması cihetine gidilmiştir. 1870 yılında da kız öğretmen okulu (Dârülmuallimât) açılmak suretiyle de kızların ilkokul sonrası eğitimleri için çalışmalar başlatılmıştır.90

Henüz idadiler açılmadan önce yüksek öğretim ile rüşdiyeler arasında bir öğretim basamağına ihtiyaç duyulduğu açıkça hissedilmekteydi. Bu sırada Osmanlılık siyasetine uygun olarak gayrimüslimlere Türkçenin daha etkin biçimde öğretilmesine yönelik çalışmalar sürdürülürken,91 diğer taraftan Müslüman ve gayrimüslim unsurun aynı sınıflarda eğitilmesi ile birlik ve beraberliğin daha esaslı şekilde sağlanabileceği görüşü hakim oldu. Bu tip eğitimin, sıbyan ve ipti

dai okullar seviyesinde verilmesi mahzurlu görüldüğünden daha üst düzeydeki okullarda yapılması düşünülmekteydi. Sultan Abdülaziz’in Paris gezisi sırasında, Fransa Eğitim Bakanı Victor Duruy tarafından Osmanlı eğitiminin ıslahı için hazırlanan proje ilgi gördü. Padişah ülkeye döndükten sonra Fransa’da ve diğer Avrupa ülkelerinde gördüklerinin tesirinde kalarak bunların Osmanlı memleketlerinde de uygulanmasını emretti. Böylece o zamana kadar Osmanlı memleketlerinde olmayan bir eğitim modelini yürüten Galatasaray Sultanîsi açıldı.

Bu okul rüşdiye ile yüksek öğretim arasında ve Osmanlılık siyaseti doğrultusunda, dinler arası bir eğitim kurumu olarak 1 Eylül 1868 yılında açıldı. Okulun öğretim süresi beş yıldı. Fakat bilgi seviyesi düşük olan öğrencileri yetiştirmek için üç yıllık hazırlık sınıfı konulmuştu. Okulun modeli Fransız liselerinden alınmıştı. Zaten ilk müdürü olan M. de Salve ile öğretmenlerinin çoğu Fransız idi. Ayrıca Türk, Ermeni, İngiliz, Rum öğretmenler de bulunmaktaydı. Buraya her dinden ve milletten öğrenci kabulü esas olmak üzere 150 Müslüman, 150 gayrimüslim öğrencinin alınması uygun bulunmuştu. Masrafları Osmanlı Devleti ile Fransa paylaşmaktaydı. Öğretim dili Fransızca olup okutulan dersler şunlardı: Türkçe, Fransızca ve Fransız Edebiyatı, Grekçe, Ahlâk, Latince (Hukuk, Tıp ve Eczacılık tahsili için yetecek kadar), Genel Tarih ve Osmanlı Tarihi, Coğrafya, Matematik, Mekanik, Fizik, Kimya, Ekonomi, Tabiat Tarihi, Hukuk… Görüldüğü gibi kültür dersleri özellikle Fransız kültürünü ön plana geçirecek şekilde okutulmakta, hatta Türk tarihini dahi yabancılar vermekteydi.

Galatasaray Sultanîsi çeşitli din, ırk ve mezhepteki toplulukları Osmanlılık etrafında birleştirmek maksadıyla açılmış olmasına rağmen genellikle gayrimüslimlerin lehine bir eğitim-öğretim programı tatbik etti. Öğretmen ve yöneticilerinin çoğunluğunun gayrimüslim olması Müslüman aileleri okuldan uzak tuttu. Öte yandan buradaki görevlilerin de faaliyetleri dikkatle incelendiğinde Türk toplumuna hizmet etmeye niyetleri olmadığı görülmektedir. Okula devam eden Türk çocukları arasında Fransız hayranı bir nesil yetiştirilirken, özellikle gayrimüslim çocuklara, milliyetçilik duyguları aşılanmakta ve komitacı yetiştirilmekteydi. Nitekim bunun dehşetli sonuçlarını gören Sultan Abdülhamid, ateşli milliyetçilerden olan Ali Suavi’yi buraya müdür olarak tayin etti (1877). Önceki yönetimin icraatına dair Ali Suavi tarafından hazırlanan raporda yer alan şu ifadeler oldukça dikkat çekmektedir: “Okulda 162 Müslüman, 377 Müslüman olmayan talebe mevcuttu. Ekalliyet üzere kabul edilmiş İslâm’dan 16 nüfus tam ücret verdikleri halde, 52 Bulgardan yalnız üçü, 122 Rumdan dahi yalnız bir kişi tam ücret vermekte ve 94 Ermeniden hiç kimse tam ücret vermemektedir. Mekteb-i Sultanî Nizamnamesi’ne göre fakir ve iktidarı olmayanlara devletçe verilecek para yalnız, tebaa-ı Osmaniye’ye mahsus iken bu haktan 4 Moskof tebaası, 16 Fransız, 8 İtalyan, 2 İngiliz, 2 Yunanlı olmak üzere cem’an 32 ecnebi yararlanmaktadır”.92

Tanzimatçılar, Dârülfünûn’un açılmasına karar verdikten sonra, burada okutulacak ders kitaplarının hazırlanmasını sağlamak, ilmî araştırmalarda bulunmak, yabancı dillerde yayımlanan ilmî eserleri tercüme etmek gibi çok yönlü

hizmetleri yürütmek üzere Fransız Akademisi’ni örnek alarak Encümen-i Dâniş adlı bir akademi teşkil ettiler. 18 Temmuz 1851 tarihindeki gösterişli açılış törenine başta padişah olmak üzere bütün devlet erkânı katıldı.

Meşhur tarihçi Hayrullah Efendi yaptığı açış konuşmasında; insanın maddî ve manevî varlığının devamı için ilim öğrenmeye ve marifete muhtaç olduğunun izahına gerek bile bulunmadığını hatırlatarak çağın güzelliklerini elde etmek üzere bu kurumun açılmasına karar verildiğini ifade etmiştir. Çoğunluğu devlet adamlarından oluşan kırk dahilî üyenin yanı sıra otuzu aşkın yabancı üyenin bulunduğu Encümen-i Dâniş, kendisine bağlanan ümitleri karşılayamadan 1862’den sonra ortadan kalktı. Bu süre içinde tek verimli çalışması Ahmed Cevdet Paşa tarafından yazılan Tarih-i Cevdet oldu. Başarısızlığın sebebi ilim ile ilgisi olmayan, sırf hatır gönül meselesinden dolayı buraya seçilen kişilerin çokluğundan kaynaklanmaktaydı. Bu kuruluşta büyük emekleri olan Ahmed Cevdet Paşa şöyle demektedir: “Meclis-i Umûmî-i Maarifin kararı üzere kırk âzadan mürekkep bir Encümen-i Dâniş teşkil olundu ve encümenin yevm-i küşâdında salifüzzikr Kavaid-i Osmaniye huzur-ı hümâyuna arz ve takdim kılındı. Encümen-i Dâniş âzasının birçoğu hatır için intihâb olunmuş zatlar olduğu cihetle Encümen’in teşkilinden me’mul olan fâide husûle gelmedi ve bi’l-fiil işe yarayacak âzaya tevzi olunan telifât içinde hisse-i fakire isabet eden Tarih-i Cevdet’ten başka bir eser görülmedi. Halbuki Encümen’in küşadı günü vükelâ ve memurîn iki sınıfa taksim olunup biri sanki eshâb-ı dâniş ki, Reşid Paşa takımı idi. Diğer kısmı bunların haricinde kalmakla dilgîr olmuşlardı ki, Fethi Paşa dahi hariçte bırakılanlardan biri idi”.93 Bu yıllarda sıkça görüldüğü üzere sahip olduğu unvana bir yenisini daha eklemekten başka gayesi olmayan insanların kendilerini üye tayin ettirmeleriyle, bu verimli teşebbüs sonuçsuz kaldı ve Osmanlı Devleti’nde ondan sonra İlimler Akademisi tarzında bir kuruluş teşekkül ettirilemedi.

Tanzimat yıllarında Batı ülkelerine muhtelif dallarda öğretim yapmak üzere öğrenciler de yollandı. 1856 yılında bu sayı elli civarında idi. Ancak çeşitli enstitülere dağıtılmış olan yurt dışındaki öğrenciler, çalışma disiplininden ve güvenceden mahrum, rekabetin bulunmadığı bir ortamda yetişmekteydiler. Üstelik devlete de pahalıya mal olmaktaydılar. Bunun üzerine Paris’te bir okul açarak doğrudan öğrencileri devlete ait bu okulda eğitmek yoluna gidildi ve iki hükümet arasında yapılan anlaşma sonucunda Ekim 1857’de “Mekteb-i Osmanî” resmen açıldı. Fakat beklenen yarar elde edilemediğinden 1864’te okul kapatıldı.94 Yurtdışında öğrenim görenlerin içerisinde geri döndükten sonra devlet kademelerinde son derece başarılı hizmet yapanlar oldu. Yalnız yurtdışına gidenlerin sayısı ve yapılan harcama dikkate alındığında bu işten kârlı çıkılmadığı görülmektedir.

Sonuç

Tanzimat Dönemi’nde yapılan reformlar, eski devrin devlet ve toplum anlayışında çok önemli değişimleri göstermektedir. Klasik dönemlerde Osmanlı Devleti genel olarak sadece güvenlik ve adaleti esas alan, bunun için vergi toplayan bir düzeni benimsemişti. Halbuki XIX. yüzyılda hükümetler toplumsal meselelere daha fazla yakınlık duymak, belirli konularda müdahaleci olup birçok yenilik

leri ilk defa kendisi getirmek ve gerektiğinde denetlemek ihtiyacını hissetmişti. Avrupa’da olan, ama Osmanlı’da “olmayan” bir şeyler vardı ve bunlar devletin gerileyişine, zayıflığına ve fakirliğine sebep olmaktaydı. Bürokratlar ve aydınlar işte bu olmayanları aradılar. Pek çok alanda yapılan teşebbüslerle olmayanı ülkeye kazandırmaya, ona sahip çıkmaya çalıştılar. Bir alanda yapılan girişimler yetersiz kalınca bir başka alana da el attılar. İçişlerini, adliyeyi, maarifi düzeltmeye çalıştılar, diğer devletlerle olan ilişkilerine yeni bir çerçeve getirmeye çalıştılar, böylelikle diplomasinin temellerini attılar. Çok sayıda meclis kurdular. Bu belki bürokrasiyi artırdı, fakat toplumun parlamenterizm tecrübesi kazanmasına zemin hazırlandı. Siyaset ve yönetim anlayışı liberalleşti. Uzun yıllardır ihmal edilen halka dayanma, halkla beraber olma düşüncesi yönetim kademelerinde ifade edilmeye başlandı. Devrin önde gelen şahsiyetlerinden olan Sadık Rıfat Paşa şöyle diyordu: “Devletlerin gerçek gücü halkının kesin bir bağlılık ve iyi karşılaması ve sürekli sevgisi ile meydana gelir ve devam eder. Her hükümetin kuruluş sebebi halkının işlerini görmek ve haklarını sağlamak içindir. Hükümetler halk için kurulmuş olup halk hükümetler için yaratılmış değildir.”95

Yapılan teşebbüslerin önemi küçümsenemezdi ama Osmanlı Devleti’nin yıkılışa doğru giden alın yazısını değiştirmeye yetmedi. Yenilikler, asırların birikmiş problemlerini çözmek için yeterli değildi. Zira Osmanlı Devleti’nin tekrar eski gücüne kavuşabilmesi için birikmiş problemleri çözecek ve yeni yeni ortaya çıkacak meselelerin de üstesinden gelebilecek bir dinamizme sahip olması gerekmekteydi. Halbuki Tanzimat Devri’nde de yönetimi işgal eden kadrolar, problemlerin daima arkasından yetişmeye çalıştılar. Bütün bunlara rağmen Tanzimat ile başlayan düşüncede, devlet ve toplum anlayışında değişme ve Batı tesiri, Türk tarihinin önemli dönüm noktasını meydana getirdi.

1 Bu antlaşmanın imzalanmasının sebepleri, kapsamı ve sonuçları hakkında ayrıntılı bilgi için bkz. Mübahat S. Kütükoğlu, Osmanlı-İngiliz İktisadî İlişkileri, II, İstanbul, 1976.

2 Ahmet Cevat Eren, “Tanzimat”, İA, XI, İstanbul, 1970, s. 718.

3 Abdurrahman Şeref, Tarih Musahabeleri, Sad.: E. Koray, Ankara, 1985, s. 40.

4 Yabancı büyükelçiliklere de tebliğ edilen ferman Takvim-i Vekâyi, Sayı 187’de yayınlanmıştır. Başlangıçta bu büyük günün hatırasına, Bayezid meydanında bir abide dikilmesi ve her yıldönümünde tören yapılması düşünülmüş ise de bilahare vazgeçilmiştir. A. Şeref, Musahabeler, s. 40.

5 Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA), İrade-Meclis-i Vâlâ, 3525, 3954, 7802. Aslında hizmet karşılığı tahsisat usulünün yerine maaş verilmesi bütün memurlar için geçerliydi. Ancak uygulamanın alt yapısı tam olarak hazırlanamadığından maaş verilme yöntemi iptal edilmemekle birlikte tam da uygulandı denemez. Sonuçta memurlar alabildikleri takdirde maaşlarını aldılar, bu arada halktan da çeşitli adlar altında ücret temin etmeye çalıştılar. Carter V. Findley, Kalemiyeden Mülkiyeye, Osmanlı Memurlarının Toplumsal Tarihi, Çev.: G. Ç. Güven, İstanbul, 1996, s. 29.

6 Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, Türkçesi: Ali Reşad, Yayına haz.: Akın Bedirhan, İstanbul, 1999, s. 45’te Mustafa Reşid Paşa’nın, gayrimüslimlerin eşitliği ilkesini, Avrupa’nın Mehmed Ali Paşa’ya gösterdiği teveccühe nail olabilmek için benimsediğini ifade etmektedir. İnalcık, Reşid Paşa’nın eşitlik ilkesini ıslahatlardan beklediği pratik faydayı elde etmek için benimsediğini yazmaktadır. Halil İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu, Toplum ve Ekonomi, İstanbul, 1996, s. 358.

7 Müslüman gayrimüslim eşitsizliğine sadece yabancılar itiraz etmiyordu. Meselâ Genç Osmanlıların güçlü temsilcilerinden olan Namık Kemâl şöyle demekteydi: “Musavatın en garip şekli bizde görülüyor. Biz ki Müslümanlarız, vatanımıza hem paramızla hem canımızla hi

zmet ederiz. Diğer vatandaşlarımız ki, bunlar azınlıklardır, bu hususta yalnız para sarf ederler. Acaba bize bekçilik, onlara köşe sarraflığı divan-ı kudretten tevcih edilmiş bir hikmet midir? “Esasında sadece Müslümanlarla gayrimüslimler arasında eşitsizlik yoktu. İstanbul’dakilerle taşradakiler arasında rahatsız edici bir ayrım vardı. İstanbul’un fethi sonrasında burada oturanlara verilen imtiyazlar, aradan asırlar geçmesine rağmen, hatta şehre daha fazla nüfus gelmesi istenmediği halde devam

ettirilmekteydi. Bu durumu Namık Kemâl şöyle eleştirmekteydi: “Biz ki İstanbullularız. Asker vermeyiz, vergi vermeyiz. Taşralı vatandaşlarımız ise vergi verirler, asker verirler. Böyle payitaht taşralara nispetle bir tür istisna halinde ve taşralar payitahta ve birbirine nispetle bir türlü mugayerette durdukça idaremizde bir hüsn-ü intizam hasıl olmak kabil değildir. ” Danuta Chmielowska, “Osmanlı İmparatorluğu’nda Tanzimat Yazarlarının Sosyal Değişimlerdeki Rolü”, V. Milletlerarası Türkiye Sosyal ve İktisat Tarihi Kongresi, Tebliğler, Ankara, 1990, s. 235. İstanbul’un bu imtiyazı 1876’da ilan edilen Kanun-u Esasî’nin 2. maddesi ile kaldırılmıştır. Suna Kili, Osmanlı ve Türk Anayasaları, İstanbul, 1980, s. 1.

8 Osman Ergin, Türk Maarif Tarihi, I-II, İstanbul, 1977, s. 414.

9 Halil İnalcık, From Empire to Republic, Essays on Ottoman and Turkish Social History, İstanbul, 1995, s. 136.

10 Yavuz Abadan, “Tanzimat Fermanının Hukukî Tahlili”, Tanzimat, I, Ankara, 1940, s. 39-42.

11 İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu, s. 354-358.

12 Fransız basınının duyduğu büyük heyecan için bkz. Sabri Esat Siyavuşgil, “Tanzimat’ın Fransız Efkâr-ı Umumiyesinde Uyandırdığı Akisler”, Tanzimat, I, Ankara, 1940, s. 747-756. Törene katılan Fransız Kralı Louis Philippe’in oğlu Joinville, Reşit Paşa’yı kastederek “Ey Türkler, siz bu zat için bir heykel dikmelisiniz. Bunu yapmazsanız âlem-i medeniyet sizi küfrân-ı ni’metle ittiham eder” dediği rivayet edilmektedir. Reşat Kaynar, Mustafa Reşit Paşa ve Tanzimat, Ankara, 1985, s. 176.

13 Engelhardt, Türkiye ve Tanzimat, s. 45.

14 1834’te kurulan Harbiye Mektebi öğrencileri elifbadan başlayarak 14 yıl sonra yani 1847’de yüksek riyazî ilimleri ve askerliği öğrenerek halde yüzbaşı rütbesiyle mezun olmuşlardı. Osman Ergin, Türk Maarif Tarihi, I-II, İstanbul, 1977, s. 310.

15 Meşhur valilerden Esad Muhlis Paşa’nın bazen istediği gibi hareket edememenin doğurduğu hırs ile odasında kılıcını çekip “ah Tanzimat ah Tanzimat” diye mindere vurmakla kızgınlığını giderdiği rivayet edilmektedir. A. Şeref, Musahabeler, s. 57.

16 1845’te Erzurum ve Diyarbekir’de Tanzimat’ın uygulanmasına karar verildiğinde bazı tepkiler meydana gelmiş, Van, Cizre ve Hakkari dolaylarında isyanlar olmuştu. Tarih-i Lûtfi, VIII, s. 13, 474-489. Ru-meli tarafındaki itirazlar ve bu arada Niş ve Vidin isyanları için bkz. İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu, s. 369-382. Musa Çadırcı, “Tanzimatın Uygulanması ve Karşılaşılan Güçlükler (1840-1856)”, Mustafa Reşid Paşa ve Dönemi Semineri, Ankara, 13-14 Mart 1985, Ankara, 1994, s. 97-104.

17 Ahmed Cevdet Paşa, Tezâkir, Yay.: Cavid Baysun, I, Ankara, 1986, s. 8 vd.; A. Şeref, Musahabeler, s. 118 vd.

18 İngilizler fermanı bir devrim programı ve bir zafer olarak nitelemekteydiler. Stanley Lane Poole, Lord Stratford Caning’in Türkiye Anıları, Çev.: Can Yücel, Ankara, 1988, s. 169. Ferman üzerindeki yabancı etkisi hk. ayrıca bkz. Roderic H. Davison, Osmanlı İmparatorluğu’nda Reform (1856-1876), Çev. O. Akınhay, I, İstanbul, 1997, s. 68-75.

19 Düstur, I. Tertip, I, s. 7-14.

20 Tezâkir, II, s. 66.

21 Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, s. 139. Esasında gayrimüslimlerin asıl sıkıntısı Osmanlı yönetiminden değil, daha çok kendi dindaşlarından kaynaklanıyordu. Nitekim İngiltere’nin Selanik konsolosunun 23 Temmuz 1860 tarihli raporunda “Hıristiyan otoriteler -bununla dinî şefleri ve kocabaşıları kastediyorum- yetki alanlarıyla kıyaslanırsa, Müslüman otoritelerden daha haris ve zalim davranmaktadır. Piskoposlar ve metropolitler pek çok zulüm olayından suçludurlar. O halde ki, eğer bunları Türkler yapsaydı, Hıristiyanlar arasında büyük bir infial dalgası meydana gelirdi” denilmektedir. Gülnihal Bozkurt, Gayrimüslim Osmanlı Vatandaşlarının Hukukî Durumu, Ankara, 1989, s. 63.

22 Muzaffer Tufan, “Sosyolojinin Fransa’daki Doğuşu Döneminde Osmanlı Toplumundaki Çağdaşlaşma Hareketi”, Tanzimat’ın 150. Yıldönümü Uluslararası Sempozyumu, Ankara, 1994, s. 160-161’de Tanzimat Dönemi’nde Batılıların etkisiyle Rumeli’de bölücülüğün teşvik edildiğini söylerken sempozyuma katılan Prof. Dr. Momçilo Saviç; “Tanzimat en çok Hıristiyanlar için faydalı oldu. Oysa oradaki Türkler için olumsuz neticeler doğurdu, çünkü bunlar yaşadıkları toprakları terk ederek Anadolu’ya göç etmek zorunda kaldılar. Bu da o zamanda İstanbul’daki devlet adamlarının geleceği önceden görmede pek yetenekli olmadıklarını göstermektedir.” diye görüş bildirmiştir. Aynı eser, s. 161.

23 Reşid Paşa’nın bu konuda padişaha sunduğu lâyihanın tam metni Tezâkir, I, s. 76-82’de yer almaktadır.

24 Tezâkir, I, s. 85.

25 Fermana yönelik diğer tepkiler için bkz. Tezâkir, I, s. 68-89. Maraş’ta Müslüman halk; “Böyle fermanı paşa ketm ve ihfâ ederek ahkâmını reayaya bildirmemeliydi” demişlerdi. Ayrıca devlete olan bazı yükümlülüklerini yerine getirmeyeceklerini dahi ilan etmişler, mesele ancak kuvvet yoluyla halledilebilmişti. Geniş bilgi için bkz. Ufuk Gülsoy, “1856 Islahat Fermanı’na Tepkiler ve Maraş Olayları”, Prof. Dr. Bekir Kütükoğlu’na Armağan, İstanbul, 1991, s. 443-458.

26 Tezâkir, II, 9-15.

27 Muahedât Mecmuası, IV/2, İstanbul, 1298, s. 248-249.

28 “Avrupa’nın büyükleri Islahat Fermanı’nı her zaman, kendilerine Osmanlı iç işlerine müdahele hakkı veren bir belge olarak yorumladılar. 1875 de Avusturya-Macaristan Başbakanı Kont Andrassy ‘Bu Ferman büyük devletlerin gösterdiği atıfetin eseridir’ derken, Lord Palmerston, ‘Fermanın içeriği büyük devletlerin garantisi altındadır’ diyordu. ” İlber Ortaylı, İmparatorluğun En Uzun Yüzyılı, İstanbul, 1983, s. 82.

29 Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, s. 179; Salahi R. Sonyel, “Osmanlı İmparatorluğu’nda Koruma (Protégé) Sistemi ve Kötüye Kullanılışı”, Belleten, 213 (1991), s. 368. Caning’in Türkiye’deki faaliyetleri hk. bkz. Poole, Caning’in Türkiye Anıları.

30 Eren, “Tanzimat”, s. 735. Genç Osmanlılar yabancılara toprak satılmasına şiddetli tepki göstermekteydiler. Meselâ Ziya Paşa, Hürriyet’teki bir yazısında şöyle demekteydi: “Bu tabirin Türkçesi biz idare-i hazıra sayesinde ticaretimizi, sanayimizi ecnebilere verip, birer çürük ahşap kulübeye başımızı sokmuş, seyirci kalmış idik. Şimdi bu kulübelerimizi dahi onlara verip, haneberduş olarak Anadolu yakasına hicret edeceğiz demektir. ” Chmielowska, “Tanzimat Yazarlarının Sosyal Değişimlerdeki Rolü”, s. 234.

31 Enver Ziya Karal, Osmanlı Tarihi, VI, Ankara, 1976, s. 102.

32 Karal, Osmanlı Tarihi, VI, s. 104.

33 Poole, Caning’in Türkiye Anıları, s. 170.

34 Karal, Osmanlı Tarihi, VI, s. 107. Ahmed Cevdet Paşa, Said Paşa’nın, Reşid Paşa’yı görevden aldırmak için yaptıklarını “ısrar-ı mecnunane” diye tanımlamaktadır. Tezâkir, I, s. 11.

35 Meselâ 1847 yılındaki muhtelif meclisler için bkz. 1263 Devlet Salnamesi. Meclisler hk. ayrıntılara dair bkz. Akyıldız, Osmanlı Merkez Teşkilâtında Reform, İstanbul, 1993, s. 179-291.

36 Geniş bilgi için bkz. Mehmet Seyitdanlıoğlu, Tanzimat Devri’nde Meclis-i Vâlâ (1838-1868), Ankara, 1994.

37 Merkez teşkilâtındaki reformlar hk. ayrıntılar için bkz. Lûtfi Tarihi, VI-VII, Dersaadet, 1302; Tarih-i Lûtfî, nâşiri: Abdurrahman Şeref, VIII, Vak’anüvis Dersaadet, 1328; Vak’anüvis Ahmed Lütfi Efendi Tarihi, Yay.: Münir Aktepe, IX-XII, Ankara, 1984-1991; Carter V. Findley, Osmanlı Devleti’nde Bürokratik Reform, Çev. L. Boyacı, İ. Akyol, İstanbul, 1994; Akyıldız, Reform; Stanford J. Shaw, Ezel Kural Shaw, Osmanlı İmparatorluğu ve Modern Türkiye, II, Çev.: Mehmet Harmancı, İstanbul, 1983; Karal, Osmanlı Tarihi, V-VII.

38 Tarih-i Lûtfî, VIII, s. 120-122.

39 Bkz. Akyıldız, Reform, s. 36-64.

40 Geniş bilgi için bkz. Ortaylı, Yerel Yönetim Geleneği, s. 67 vd.; Musa Çadırcı, Tanzimat Döneminde Anadolu Kentlerinin Sosyal ve Ekonomik Yapıları, Ankara, 1990; s. 254-272; Vilâyetlerdeki reformların her biri farklı şekilde cereyan etti. Meselâ Tanzimat’ın ilanından hemen sonra Trabzon’da da uygulanması kararlaştırılmıştı, fakat mahallî şartlar ile vilâyetin güçlü valileri olan Osman ve Abdullah paşaların muhalefeti yüzünden birkaç defa ertelemeye uğradı. E. Esin Eşmen, “Tanzimat’ın İdarî Reformlarının Trabzon’da Uygulanması (1839-1856)”, Trabzon Tarihi Sempozyumu, Trabzon, 1999, s. 401-406. Nihayet 1847’den itibaren Vali İsmail Paşa’nın gayretleriyle burada Tanzimat ilkeleri uygulanabilmiştir. Trabzon Şer’iye Sicilleri, 1974, s. 14/a-b. Şam örneği için de bkz. Elizabeth Thompson “Ottoman Political Reform in the Provinces: The Damascus Advisory Council in 1844-45”, IJMES, 25 (1993), s. 457-475.

41 İnalcık, Osmanlı İmparatorluğu, s. 370.

42 Eren, “Tanzimat”, s. 729-730.

43 Muhassıllık kurumu ve Muhassıllık Meclisleri hk. bkz. Çadırcı, Tanzimat Döneminde Anadolu, s. 208-218; Abdüllatif Şener, Tanzimat Devri Osmanlı Vergi Sistemi, İstanbul, 1990, s. 39 vd.

44 Teftişlerdeki başarısızlığın bir sebebi müfettiş olarak tayin edilenlerin bunu bir ihtiyaç olarak değil de, kendilerinin İstanbul’dan uzaklaştırılması diye yorumlayarak, kırgınlık göstermiş olmalarıdır. Tarih-i Lûtfi, VII, s. 42-43.

45 Müfettiş olarak Bursa havalisine Ahmed Vefik Efendi, Canik taraflarına Bursalı Rıza Efendi, Rumeli’ye Suphi Bey, Bosna-Hersek tarafına da Ziya Bey gönderildi. Cevdet Paşa teftişlerden bir sonuç elde edilemediğini şu şekilde açıklamaktadır: “Vefik Efendi Bursa’da saplanıp kaldı. Hakim Karakuş ile vaki olan hareketlerinden dolayı halkın şikâyetleri göklere yükseldi. Rıza Efendi Canik’e varıp bir iki harap mescit bularak anları tamir ile meşgul oldu. Bu cihetle içerilere doğru gidip teftiş vazifesini yapamadı. Suphi Bey ise, fevkalâde süratle tatar gibi Manastır’a kadar gitti ve İşkodra tarafına asla teveccüh etmeyip heman kısa bir tur ile İstanbul’a avdet etti. Amma Ziya Bey Bosna Saray’a varır varmaz, yolsuz ve uygunsuz hareketlere giriştiği görülmekle azledildi.” Fuad Paşa o zaman demişti ki: “Dört müfettiş gönderdik dördünün de talimatı bir idi. Her biri bir türlü içtihat eyliyerek meslekleri mezahib-i erbaa gibi birbirine muhalif oldu.” Karal, Osmanlı Tarihi, VII, s. 162. Ayrıca bkz. Çadırcı, Tanzimat Döneminde Anadolu, s. 197-199.

46 BOA, Cevdet, Dahiliye, 1019. Geniş bilgi için bkz. Musa Çadırcı, “Türkiye’de Kaza Yönetimi (1840-1876), Belleten, 206 (1989), s. 237-257.

47 BOA, Kepeci Tasnifi, Sadaret Müteferrika Defteri, 9/714.

48 Ortaylı, Yerel Yönetim Geleneği, s. 77-78.

49 BOA, Hatt-ı Hümayun, 58289. Muhtarlık teşkilâtının kurulması hakkında daha ayrıntılı bilgi için bkz. Musa Çadırcı, “Türkiye’de Muhtarlık Teşkilâtının Kurulması Üzerine Bir İnceleme”, Belleten, 135, (1970), 409-420; Kemal Çiçek, “Kıbrıs’ta Muhtarlık Teşkilâtının Kurulması”, XII. Türk Tarih Kongresi, Ankara, 2000, s. 266-273.

50 Ortaylı, Yerel Yönetim Geleneği, s. 116-117.

51 Altıncı Daire-yi Belediye kavramı Paris’in en bakımlı semtine özenilerek kurulmuştu ve hükümet Batı’ya şirin görünmek için daha ziyade batılıların tercih ettikleri yeri özel bir kurum haline getirip modern hizmetleri ilk olarak oradan başlatmıştı. Bu teşkilâtlanma hakkında bkz. Ortaylı, Yerel Yönetim Geleneği, s. 119-142.

52 Geniş bilgi için bkz. Ortaylı, Yerel Yönetim Geleneği, s. 156 vd.

53 Hıfzı Veldet, “Kanunlaştırma Hareketleri ve Tanzimat”, Tanzimat, I, Ankara, 1940, s. 139-209; Halil Cin, “Tanzimat Döneminde Osmanlı Hukuku”, 150. Yılında Tanzimat, Ankara, 1992, s. 11-32.

54 M. Akif Aydın, “Osmanlıda Hukuk”, Osmanlı Devleti ve Medeniyeti Tarihi, I, İstanbul, 1994, s. 430 vd.

55 Ahmed Cevdet Paşa, Ma’rûzât, Haz.: Y. Halaçoğlu, İstanbul, 1980, s. 198.

56 Ma’rûzât, s. 199-200.

57 Tahir Taner, “Tanzimat Devrinde Ceza Kanunu”, Tanzimat, I, s. 221-232.

58 Ulemadan bir kısmı “Bunca mehâkim-i şer’iyye var iken mahâkim ve mecâlis-i nizâmiyye tertibine ne hacet var idi” diye sorunca Ahmed Cevdet Paşa; Celâlüddin Devvânî’nin konu ile ilgili görüşlerini aktardıktan sonra, “Celâlüddin-i Devvânî gibi bir zât böyle dedikten sonra anın üzerine kim ne diyebilir?” demek suretiyle muhalifleri susturmuştu. Tezâkir, IV, s. 85-91.

59 Engelhardt, Tanzimat ve Türkiye, s. 86; Mustafa Reşit Belgesay, Tanzimat ve Adliye Teşkilâtı, Tanzimat, I, s. 213-214.

60 Ömer Lûtfi Barkan, “Türk Toprak Hukukunda Tanzimat ve 1274/1858 Tarihli Arazi Kanunnâmesi”, Tanzimat, I, Ankara, 1940, s. 321-421; M. Akif Aydın, “Arazi Kanunnâmesi”, DİA, III, s. 346-347.

61 Ma’rûzât, s. 200. M. Akif Aydın, “Mecelle’nin Hazırlanışı”, OA, IX, (1989), s. 31-50; Gülnihal Bozkurt, Batı Hukukunun Türkiye’de Benimsenmesi, Ankara, 1996, s. 159-174.

62 Eren, “Tanzimat”, s. 733.

63 Abdükadir Özcan, “Osmanlı Askerî Teşkilâtı”, Osmanlı Devleti ve Medeniyeti Tarihi, I, İstanbul, 1994, s. 360. Tanzimat yıllarından itibaren askerlikle ilgili olarak çıkarılan kanunlar hk. bkz. F. Ayın, Tanzimat’tan Sonra Asker Alma Kanunları (1839-1914), Ankara, 1994.

64 BOA, İrade, Meclis-i Vâlâ, 2067, 3616, 3812.

65 BOA, İrade, Meclisi Vâlâ, 1040, 1410, 3525, 3863, 3954, 7802. Bunlar hakkında Ahmed Mithat Efendi şöyle demektedir: “Başıbozuk askeri tabir olunan dırıntı askerin taht-ı inzibatta olmamalarından nâşi kendilerinden şiâr-ı insaniyete mugayir bazı harekât vukuu şâyi olup eğerçi şayiai vakıada mübalâğa olduğu tahkikatı ahîre ile sabit olmuş ise de nizam ve talim altında olmıyan askerlerin harekâtında bittabi intizam olamıyacağı ve esna-i seferde kendilerine verilecek havayiç ve tayinat hususunda mazbutiyet olamıyarak bulundukları mevâki

de zaruret ve sefalet çekecekleri ve bu cihetlerle kendilerinden muntazar olan hidemât-ı haseneye bedel hem kendileri, hem de devlet ve ahali mutazarrır olacakları hasebiyle başıbozuk nam ve heyeti külliyen lağvolunmuştur. ” M. Zeki Pakalın, Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri Sözlüğü, I, İstanbul, 1983, s. 164.

66 BOA, İrade, Meclis-i Vâlâ, 5435.

67 Eren, “Tanzimat”, s. 724.

68 Karal, Osmanlı Tarihi, VII, s. 182-183.

69 Esasında sınırlı düzeyde de olsa donanmada Hıristiyan görevli bulunduğunu ve bunların yortu günlerinde ayinlerini yapabilmeleri için uygun bir yerde gemilerin demir atarak birkaç gün oyalandığını, ayrıca gemilere papaz tayininin de yer yer gerçekleştirilmiş olduğunu görmekteyiz. Geniş bilgi için bkz. Ali İhsan Gencer, “Harp Gemilerine Papaz Tayini Meselesi”, Doğumunun 100. Yılında Atatürk’e Armağan, İstanbul, 1981, s. 351-366.

70 Bahriyedeki gelişmeler hk. bkz. Ali İhsan Gencer, Bahriyede Yapılan Islahat Harketleri ve Bahriye Nezaretinin Kuruluşu, (1789-1867), İstanbul, 1985.

71 Tevfik Güran, Tanzimat Dönemi’nde Osmanlı Maliyesi: Bütçeler ve Hazine Hesapları (1841-1861), Ankara, 1989 (Belgeler, Sayı 17’den ayrı basım).

72 Shaw-E. K. Shaw, Osmanlı İmparatorluğu, II, s. 131. Meselâ Akçaabâd halkının çeşitli adlar altında önceki yıllarda yaptıkları ödemeler dikkate alınarak 1264 senesine ait vergisi 395. 136 kuruş olarak tespit olundu. Bu meblağdan 38. 836 kuruş indirilerek vergi tutarı 356. 300 kuruş olarak belirlendi. Bu verginin içine görevlilerin maaşlarıyla diğer kamu harcamaları da dahil idi. Trabzon Şer’iye Sicilleri, 1974, s. 23/a, 40/b-43/a. Bununla birlikte vergi meselesinden dolayı Ankara, Edirne, Kırkilise gibi yerlerde bazı karışıklıklar meydana gelmişti. Başbakanlık Osmanlı Arşivi (BOA), İrade, Dahiliye, 1631.

73 Tanzimat Dönemi’nde yapılan yeniliklerden rücû ile ilgili olarak bir misâli aktarmakla yetineceğiz. 1839’da angaryanın kaldırıldığı ilan edilince Vidin ahalisi, artık ağalara angarya suretiyle çalışmak istemediklerini bidirdiler. Fakat mecliste ağalar hakim olduğundan, “kimse kimsenin bilâ-bedel ve irza arazisini zapt ve kendisi ziraat edemiyeceği”ne dair bir karar çıkarılarak reayanın angarya yerine arazi kirasını başka şekilde ödemek mecburiyetinde olduğuna karar verildi. Bunun üzerine merkezden iki tarafa da ağır gelmeyecek tarzda arazi kirasının yeniden tayin olunması emredildi. Neticede Vidin’deki ağa köylerinde yapılan değişiklikler esasa ait hiçbir şeyi düzeltmiyordu. Toprağın angarya olarak ekilmesi kaldırıldıysa da, odun taşıma zorunluluğu devam ettirildi. Halil İnalcık, Tanzimat ve Bulgar Meselesi, İstanbul, 1992, s. 95-97.

74 Cizyenin kaldırıldığı tarihe kadarki değişik uygulamalar hk. bkz. Halil İnalcık, “Cizye”, DİA, VIII, s. 45-48; Boris Christoff Nedkoff, “Osmanlı İmparatorluğunda Cizye (Baş Vergisi)”, Çev.: Ş. Altundağ, Belleten, 3 (1944) s. 627-630.

75 Abdurrahman Vefik, Tekâlif Kavâidi, İstanbul, 1328, s. 45-47; Şener, Vergi Sistemi, 112-115; Nedkoff, “Cizye”, s. 630.

76 Şevket Pamuk, Osmanlı Ekonomisinde Bağımlılık ve Büyüme (1820-1913), İstanbul, 1994, s. 63. Meselâ bir İngiliz sterlini 1800 yılında 12 kuruş iken 1840’da 109 kuruş civarındaydı. Bkz. Charles Issawi, The Economic History of Turkey, 1800-1914, Chicago and London, 1980, s. 329-331’deki liste.

77 Kaimeler hk. geniş bilgi için bkz. Ali Akyıldız, Osmanlı Finans Sisteminde Dönüm Noktası: Kağıt Para ve Sosyo-Ekonomik Etkileri, İstanbul, 1997, s. 28 vd. 1839’da basılan ve %12.5 faizli olan ilk hazine tahvili bazı araştırmacılar tarafından ilk kağıt para olarak nitelendirilmiş ise de, altın olarak hazinede karşılığı olmaması, vadeli ve faizli olması itibariyle bunu kağıt para saymak mümkün değildir. Bkz. Roderic H. Davison, “The Ottoman Experiment With Paper Money”, Türkiye’nin Sosyal ve İktisat Tarihi (1071-1920), Ankara, 1980, s. 243-251. Carter V. Findley, Kalemiyeden Mülkiyeye, s. 29’da da bu tahvil ilk kağıt para olarak değerlendirilmektedir. Ziya Karamursal, Osmanlı Malî Tarihi Hakkında Tetkikler, Ankara, 1989, s. 79’da bunun ilk para olarak nitelendirmektedir.

78 Meselâ bir Fransız vatandaşı BOA, İrade, Hariciye, 2050; yine bir başka Fransız, Aynı yer, 7700; biri Macar ve biri Amerikalı olan iki kişi bu suçtan yakalanmışlardı. Aynı yer, 9410. Bir gayrimüslim kalpazan için de bkz. İrade, Meclis-i Vâlâ, 902. Kalpazanlar yabancı olunca devlet bunları tespit etmek için büyük ölçüde gayrimüslim vatandaşlardan faydalanmaktaydı. İrade, Dahiliye, 5873. Sahte para basanları ihbar edenlere “ihbariye akçesi” ve Mecidiye nişânı verildiğine dair bkz. Aynı yer, 25893, 27881.

79 Eren, “Tanzimat”, s. 723.

80 1850’de Sadrazam Mustafa Reşid Paşa, Paris ve Londra’daki iki firmadan 55 milyon franklık borç istemiş, hatta hisse senetleri padişahın tasdikini beklemeden Paris’te piyasaya sürülmüşse de, daha sonra sadaretteki değişiklik yüzünden anlaşmadan vazgeçildiğinden devlet, böyle sıkışık bir zamanda 2.200.000 lira tazminat ödemek zorunda kalınmıştı. Kütükoğlu, “Osmanlı İktisadî Yapısı”, s. 548.

81 Emine Kıray, Osmanlı’da Ekonomik Yapı ve Dış Borçlar, İstanbul, 1993, s. 23, 25.

82 Namık Kemâl, Fuad Paşa’nın “Bu devlet istikrazsız yaşamaz” cümlesine tepki göstererek; “Hele bu gidişle hazinenein hali nereye varacağını bütün bütün tasavvurdan âciziz. Şurası iyi düşünülmelidir ki, ‘Devlet istikrazsız yaşamaz’ değil, ‘Yalnız istikraz ile yaşayamaz”. İhsan Sungu, “Tanzimat ve Yeni Osmanlılar”, Tanzimat, I, s. 834-835 (Hürriyet, Sayı 47, 5 Safer 1286/17 Mayıs 1869’dan naklen).

83 1854-1914 yılları arasında 296.850.000 sterlin borçlanıldığı halde, ele geçen para yalnızca 180.619.000 sterlindi. Bu dönemdeki faiz ödemeleri ise 152.390.000 sterlin idi ki, net olarak hesaplandığında 15.818.000 sterlinlik açık ortaya çıkmaktaydı. Pamuk, Bağımlılık ve Büyüme, s. 65 (Tablo 4. 1). Daha ayrıntılı tablolar için de bkz. s. 191-194. Yine her borç ile ilgili özet bilgi için bkz. Kıray, Dış Borçlar, s. 205-221.

84 Lûtfi Tarihi, VIII, s. 153. Meselâ 1850’lerde İzmir’deki 18 fabrikadan 16’sı yabancılarla rekabeti zorlaştıran ağır vergiler yüzünden kapanmıştı. Donald Quataert, Sanayi Devrimi Çağında Osmanlı İmalat Sektörü, Çev.: T. Güney, İstanbul, 1999, s. 18. 1843-1863 yılları arasında faaliyette bulunan Düzoğlu Agop, Hoca Mihran ve şerikleri tarafından kurulan İzmir Kağıt Fabrikası’nın ilginç tarihi için bkz. Zeki Arıkan, “İzmir Kâğıt Fabrikası (1843-1863)”, Osmanlı’dan Cumhuriyet’e, Problemler, Araştırmalar, Tartışmalar, İstanbul, 1998, s. 300-314.

85 Vedat Eldem, Osmanlı İmparatorluğu’nun İktisadî Şartları Hakkında Bir Tetkik, Ankara, 1970, s. 115-116.

86 Toprak kaybına rağmen 1830-1913 yılları arasında Osmanlı Devleti’nin ihracatı cari fiyatlarla beş, sabit fiyatlarla on kat artmıştı ki, bu ihracatın %90’ı tarımsal ürünlerdi. Pamuk, Bağımlılık ve Büyüme, s. 94. Osmanlı Devleti’nin Avrupa ile olan toplam 1845’te 12.2, 1876’da 54 milyona ulaşmıştı. Kemal H. Karpat, “The Transformation of Ottoman State, 1789-1908”, IJMES, 3 (1972), s. 246.

87 Tezâkir, I, s. 11.

88 Geniş bilgi için bkz. Mahmud Cevad, Maarif-i Umumiye Nezareti, Tarihçe-i Teşkilât ve İcraatı, İstanbul, 1338; Osman Ergin, Türk Maarif Tarihi, 5 Cilt, İstanbul, 1977. Daha özet olarak da bkz. Bayram Kodaman, Abdullah Saydam, “Tanzimat Devri Eğitim Sistemi”, 150. Yılında Tanzimat, Ankara, 1992, s. 475-496.

89 Ekmeleddin İhsanoğlu, “Tanzimat Döneminde İstanbul’da Dârülfünûn Kurma Teşebbüsleri”, 150. Yılında Tanzimat, s. 397-439.

90 Abdükadir Özcan, “Tanzimat Döneminde Öğretmen Yetiştirme Meselesi”, 150. Yılında Tanzimat, s. 441-474.

91 Meselâ Rum çocuklarının Osmanlı toplumuna uyum sağlayabilmesi için Osmanlı lisanı ile derslerin okutulması benimsenmiş, Sisam Beyi Fotyadis’in gayretleriyle buradaki mekteplerde Osmanlıca tahsiline başlanmıştır (1874). Vak’anüvis Ahmed Lûtfi Efendi Tarihi, Haz. Münir Aktepe, XV, Ankara, 1992, s. 28.

92 Bayram Kodaman, Abdülhamid Devri Eğitim Sistemi, Ankara, 1991, s. 136-137. Ayrıca bkz. İsmail Doğan, “Eğitimci Ali Suavi (1839-1878) ve Galatasaray Lisesindeki Uygulamaları”, Tanzimat’ın 150. Yıldönümü Uluslararası Sempozyumu, Ankara, 1994, s. 515-538.

93 Tezâkir, I, s. 13.

94 Adnan Şişman, “Mekteb-i Osmanî (1857-1864)”, OA, V (1986), s. 83-160.

95 A. Şeref, Muhasebeler, s. 103.