Kiyamet mi kopar

Kürt devleti kurulursa kiyamet mi kopar?

Baskin Oran

Bu “...kiyamet mi kopar” nakarati Namik Kemal’in Vatan -yahut- Silistre’sindendir; oyundaki Abdullah Çavus’un lafidir. Bugün yine birilerinin çikip, “Kürt devleti” için tekrarlamasi gerekiyor.

Tezkerenin reddi, saymakla bitmeyecek olumlu sonuçlara yol açti. Türkiye’ye özgüven geldi, Türkiye insani ilk defa Meclisini sevdi, Meclis kamuoyunun gücünü anladi, Bush Türkiye’nin Muz Cumhuriyeti olmadigini ögrendi, Türkiye’deki “yerli Amerikalilarimiz” agzinin payini aldi.

Daha da önemlisi, kemerler adam gibi sikilirsa (bu açidan, nemâlarin dagitilmasi yanlis!), Türkiye dis kaynak köleliginden kurtulup kendi ayaklari üzerinde durabilecegi bir zihinsel ortama girebilir. 1974’teki Amerikan ambargosu uçak sanayiinin kurulmasina yol açmisti.

Ama, galiba Türkiye’nin en önemli kazanimi su oldu: Tezkerenin iki maddesinin birlikte oylanmasi sayesinde ayni anda iki zararli sey çok zorlasti: 1) Irak’a Bush saldirisi; 2) Türk kuvvetlerinin bir Kürt devletini önlemek için Irak’in kuzeyine girmesi.

Ikincisinin zararli olmadigini, tam tersine mutlaka yapilmasi gerektigini düsünenlere sormak lazim: ABD’nin iki dudagi arasindaki Kürt federe devletini Türk askeri ne yaparak önleyecek? Saldirip, daha kurulurken yikarak mi? Dahasi, o batakliktan nasil ve ne zaman çikilacak?

Vatan –yahut- Silistre’nin ilk temsilindeki heyecan, Namik Kemal’i sürgüne yollatmisti. Bugün sürgün kalmadi, korkmayin, düsünce jimnastigi yapabilirsiniz: Kürt devleti kurulursa ne olur? Iki sey olabilir: 1) Türkiye’ye saldirip güneydoguyu ilhak edebilir; 2) Türkiye’deki Kürt kökenliler ona meyledip oraya iltihak ederler.

3 milyonluk feodal Kürdistan 70 milyonluk kapitalist Türkiye’ye karsi biraz zayif kalabileceginden, isterseniz birinci olasiligi geçelim. Ikinci olasiliga gelince, iste o kimi insanlarimizi ciddi biçimde korkutuyor. Ciddiyetine örnek olarak, internette de dolasan ve KDP’nin genel merkezinde asili oldugu söylenen “Birlesik Kürdistan” haritasi gösteriliyor. Aslinda, Mete Tunçay, Kahire paraleline kadar inen Misak-i Milli haritasi yayinlamisti; o ne kadar realist idiyse bu da ancak o kadar realist ama, biz yine de ciddiye alarak tahlil yapalim.

Bizim Kürtlerimizin, Irakli Kürtlerin federe devletine meyletmesi mümkündür tabii. Ama, 1) Kibris Türkleri su anda Türkiye’ye ne kadar meylediyorlarsa, o kadar mümkündür; 2) Bizim Kürtlerimiz, en kötü zamanlarinda bile Irak’in kuzeyine degil Istanbul’a göç etmislerdir. Simdi, AB adayi bagimsiz Türkiye’yi birakirlar ve yarisinin dilini (Sorani) anlamadiklari, karalara hapsedilmis, ABD kuklasi olacagi kesin, asiret kavgalarinin âninda baslayacagi bir Kürt federe devletine meylederlerse, akillarini peynir ekmekle yemislerdir. Insanlari aptal saymak dogru degildir; yanlis tahlil yaptirir.

Diger yandan, bizim Kürtlerimiz oraya meyletmezler ama, nasil biz Kibrisli veya Bati Trakyali Türklere dokunulsun istemezsek, onlar da Irak’in kuzeyindeki soydaslarina dokunulsun istemezler. Asker sokmak, Türkiye Kürtlerini yabancilastirmaktir, onlari PKK’nin kucagina tekrar atmaktir. Can çekisen PKK’ya bir Yasam Öpücügü vermektir. Vermek istiyorsaniz, asker sokmayi savununuz.

Irak’in kuzeyindeki Kürtlere gelince. Bu insanlar ABD’den en az üç kez kazik yemislerdir. Ilk defa, 1918’de Wilson Ilkeleri olusturulurken umut verilmisler ve yüzüstü birakilmislardir. Ikincisi, Iran ile Irak 1975’te Cezayir Protokolünü imzalayinca, daha önce Iran Sahi araciligiyla silah veren Kissinger onlari sikilmis limon gibi firlatip Saddam’in önüne atmistir. Üçüncüsü, Körfez Savasinin ardindan Mart 1991’de ayaklandiklarinda, Baba Bush “Bu, Irak’in kendi iç sorunudur” diye onlari Saddam’in tanklariyla basbasa birakmistir. Simdi, hiç kuskunuz olmasin ki Ogul Bush, kuracak oldugu kukla Bagdat hükümetine sorun çikarirlarsa, bu insanlari bir dördüncü defa ortada birakip perisan edecektir. Ama yapabilecekleri bisey yoktur; en yakinlari Türkiye kendilerine düsmandir, federe devletlerini önlemek için asker sokacaktir. Oysa, “Agabey” gibi davransaydi, onlar da “ehlilesme”ye gönüllü olurlardi.

Bu nedenle, bu Kürtleri de Bush’un kucagina iyice atmak ve kendinize simdiden iyice düsman etmek istiyorsaniz, bölgeye asker sokmayi savununuz.

Peki, bu durumda ne yapalim, ya bizim Kürtler sey ederlerse, diyenler için söylüyorum: Irak Kürtleri meselesi bir dis politika sorunu degildir, bir iç politika sorunudur. Siz Irak’in kuzeyinde bir Kürt devleti kurulmasindan korkuyorsunuz, çünkü kendi Kürtlerinizden emin degilsiniz. Olsaydiniz, bir degil on tane Kürt devleti umurunuzda olmazdi. Emin degilsiniz, çünkü onlari gerek ekonomik gerekse demokratik bakimdan mutlu edemediginizin farkindasiniz. Oturun, onlara bir yandan is-as, bir yandan da demokrasi verin. Verin ki, Irak ile Türkiye arasindaki mevcut esik derinlessin; Türkiye Kürtlerinin asla atlamak istemeyecegi kadar uçurumlassin. Türkiye’nin tek garantisi budur.

Türkiye’nin reform yapmasi için, Irak’ta bir Kürt federe devletinin kurulup da korkutmasi mi gerekiyor? Anliyorum; PKK ortaligi kana bularken demokrasi veremezdiniz. Kürt alt-kimligini rahatça ifade ederek yasam sürdürmelerine olanak taniyacak bir kültürel haklar reformu araciligiyla Kürtleri bu ülkenin “gönüllü vatandas”i yapamazdiniz. Ama PKK kaç yildir silindi gitti, yine yapmadiniz. Hakkari’deki çocuklari Tatilya’ya, Vanspor’u da birinci lige tasimak disinda. “Kültürel haklar verirsek arkasindan bagimsiz isterler” paranoyasini papagan gibi tekrarlamak disinda. Yasar Kemal “Kültürel haklar vermezsen bagimsizlik istemezler mi?” diyerek bunun cevabini enfes biçimde verdi, anlamak isteyeniniz çikmadi.

Simdi de, kendi Kürtlerimiz disinda, bir de baskalarinin Kürtlerine karisarak ülkemizi korumaya çalisiyorsunuz. Hadi bakalim, Allah selamet versin. Ne güçlü ülkeymis bizimki; sizin gibi 1930 milliyetçilerine ragmen parçalanmiyor.