R. A. Salvatore 1959 yılında Massachusetts'de doğdu. Karısı Diane ve üç çocuğuyla birlikte halen orada yaşıyor.İyi bir sporcu olan Salvatore, Beyzbol ve Halter ile uğraştı. Faal olarak Hokey koçluğu da yaptı. Lise ça

ANAYURT

KARA ELF ÜÇLEMESİ

1. KİTAP

R A SALVATORE
Sürüm: 0.2

Mart 2001

Arkabahçe Yayıncılık

KATALOG BİLGİSİ:

ISBN: 975-85180-2-X

BAŞLIK: Anayurt

ALTBAŞLIK: Kara Elf Üçlemesi

ALTBAŞLIK: 1. Kitap

ALTBAŞLIK: Unutulmuş Diyarlar

YAZAR: Salvatore, R. A.

BARKOD: 9789758518029

SAYFA: 316

FİYAT: 12.000.000 TL

YAYINEVİ: Arkabahçe Yayıncılık

YER: İstanbul

YIL: 2001

AY: Mart

FİZİKİ: 13,5 x 19,5 cm., Karton Kapak

ÇEVİREN: Erkan, Boğaç

KAPAK: Easley, Jeff

KONU: Edebiyat, Dünya Edebiyatı, Fantazi, Bilimkurgu

YAZAR HAKKINDA

R.A. Salvatore 1959 yılında Massachusetts'de doğdu. Karısı Diane ve üç çocuğuyla birlikte halen orada yaşıyor.İyi bir sporcu olan Salvatore, Beyzbol ve Halter ile uğraştı. Faal olarak Hokey koçluğu da yaptı. Lise çağlarında yılbaşı hediyesi olarak aldığı J.R.R. Tolkien'in başyapıtı Yüzüklerin Efendisi, bilgisayara yönelmiş Salvotore'nin yönünü edebiyat ve gazeteciliğe çevirdi.New York Times best-seller listesinden aylarca inmeyen Kara Elf üçlemesinin dışında sayısız romana da imza attı.

BAŞLANGIÇ

Ne bir yıldız süsler bu ülkeyi bir şairin gizemli parıltısıyla, ne de güneş yaşam dolu ılık ışıklarını gönderir buralara. Burası Ka-ranlıkaltı'dır; Unutulmuş Diyarlar7in telaşlı yüzeyi altındaki gizli dünya. Burada gökyüzü acımasız bir kayadır. Duvarlar, ölümün, buraya gelme yanılgısına düşecek kadar budala yüzey canlılarının meşale ışığı ile grileşmiş rengini yansıtır. Burası onların dünyası değildir. Burası ışığın dünyası değildir. Buraya davetsiz gelenlerin çoğu geri dönmezler.
Yüzeydeki evlerinin güvenliğine kaçabilenler ise değişmişlerdir. Gözleri gölgeleri ve karanlığı görmüştür. Bu, Karanlıkaltı'ndaki kaçınılmaz akıbettir.
Kapkaranlık koridorlar döne dolaşa ilerler bu kasvetli diyarda ve irili ufaklı mağaraları birbirine bağlar. Uyuyan bir ejderin dişleri kadar keskin taş yığınları kimi zaman sessiz bir tehditle bekler, bazen de davetsiz misafirlerin yolunu kesmek ister gibi yükselir.
Burada derin, felaketi çağrıştıran bir sessizlik hüküm sürer, pusuya yatmış yırtıcı bir hayvanın sükuneti. Yolu Karanlıkaltı'na düşenlere işitme duyularını tamamıyla yitirmediklerini anlatan tek ses uzaklardan yankılanan bir su damlamasıdır. Bu, tıpkı bir yaratığın yürek atışları gibidir. Sessiz kayalardan süzülerek Karanlıkal-tı'nın dondurucu havuzlarına akar. Bu havuzların karanlık ve durgun yüzeylerinin altında neyin olduğu ise bir tahminden öteye gitmez. Hangi sırlar cesurlan, hangi dehşetler budalaları bekler, bunu sadece hayal gücü söyleyebilir... Ta ki sükunet bozulana dek.
Burası Karanlıkaltı'dır.
Burada yaşam bölgeleri bulunur, yüzeydekilerin pek çoğu kadar büyük şehirler. Bir yolcu, gri kayaların sayısız kıvrım ve dönüşlerinden herhangi birinde, ansızın kendini boş dehlizlerle keskin bir tezat oluşturan böylesi bir şehirde bulabilir. Ancak, buraları bir sığınak değildir, yalnızca budala gezginler böyle sanır. Bu şehirler tüm diyarlardaki en şeytani ırkların vatanlarıdır ki bunların en bilinenleri duergarlar, kua-toalar, ve drowlardır.
İki mil genişliğinde ve bin ayak yüksekliğinde böyle bir mağarada beliriverir Menzoberranzan; drow elflerinin ırkına özgü, başka bir dünyaya ait ve ölümcül bir zarafet taşıyan abide. Menzoberranzan, drow ölçülerine göre büyük bir şehir değildir; yalnızca yirmi bin kara elf barınır burada. Eski çağlarda kaba şekilli sarkıt ve dikitlerle dolu boş bir mağara olan bu mekan, şimdi sessiz ve büyülü bir ışıltı saçan sıra sıra oyulmuş kaleleriyle bir sanat eserini andırır. Şehir biçimsel bir mükemmelliktir; tek bir taş bile doğal halinde bırakılmamıştır. Ancak, bu düzen ve kontrol duygusu yalnızca zalim bir görünüm, kara ciflerin yüreğini yöneten kaos ve kötülüğü gizleyen bir aldatmacadır. Tıpkı şehirleri gibi, onlar da güzel, zarif ve hoş yaratıklardır. Keskin ve büyüleyici çehreleri vardır.
Yine de, bu kuralsız dünyanın yöneticileri drowlardır; ölümcüllerin en ölümcülü. Tüm diğer ırklar onlara karşı temkinli davranır. Güzellik bir kara elfin kılıcının ucunda solar. Drowlar hayatta kalmayı bilir. Burası Karanlıkaltı'dır; ölüm vadisi... İsimsiz kabusların ülkesi.
***

KISIM 1

MEVKİ
Mevki; tüm drow dünyasında daha önemli başka bir sözcük yoktur. Bu onlarm-bizim-dinimizin bir gereği, açlık çeken yüreğin ardı arkası kesilmeyen uğraşıdır. İhtiras iyi niyeti bastırır, merhameti söküp atar.. Hepsi O'nün adına yapılır: Lloth, Örümcek Kraliçe.
Droıv toplumunda güce ulaşmak basit bir suikast işleminden geçer. Örümcek Kraliçe bir kaos tanrıçasıdır. Droıv dünyasının gerçek hükümdarları olan Lloth ve onun ulu rahibeleri ihtiras içinde zehirli hançerlerine sarılanlara kötü gözle bakmazlar.
Elbette ki davranış kuralları vardır ve her toplum bu kurallarla övün-melidir. Alenen cinayet işlemek ya da savaş ilan etmek göstermelik bir adaleti davet eder ve drow adaleti adına verilen cezalar acımasızdır. Bir savaşın karmaşası içinde ya da bir kuytunun karanlıklarında rakibin sırtına bir hançer saplamak ise oldukça kabul gören, hatta alkışlanan bir şeydir. Soruşturma drow adaletinin güçlü bir yönü değildir. Hiç kimse uğraşacak kadar umursamaz.
Mevki, Lloth'un yöntemidir; kaosu sürdürmek ve droıv ırkından 'çocuklarını kendilerinin yarattığı kişisel tutsaklıkları içerisinde tutabilmek için onlara bahşettiği ihtirastır. Çocuklar mı? Daha doğrusu piyonlar; Örümcek Kraliçe için raks eden bez bebekler; hissedilmez ancak güçlü ağlarına yapışmış kuklalar. Hepsi Örümcek Kraliçenin merdivenlerine tırmanır; hepsi onu memnun etmek için avlanır ve hepsi onu memnun etmek için av olur.
Mevki benim toplumumun çelişkisidir; gücün, güce duyulan açlığın içinde kısıtlanması. Güç ihanetle kazanılır ve güce sahip olana karşı ihaneti davet eder. Menzoberranzan'ın en kudretlileri, günlerini sırtlarını bulacak hançere karşı arkalarım kolaçan ederek geçirirler.
Ölümleri ise çoğunlukla önlerinden gelir.
- Drizzt Do'Urden
***

BÖLÜM 1
MENZOBERRANZAN

Yaşayan birinin bir ayak ötesinden, fark edilmeden geçebilirdi. Sürüngen bineğinin ayak sesleri duyulamayacak kadar hafifti ve hem sürücü hem de bineğin giydiği kusursuzca yapılmış esnek örme zırh, her hareketlerinde eğilip katlanıyor ve sanki derilerinin bir parçasıymış gibi duruyordu.
Dinin'in sürüngeni engebeli zeminde, duvarlarda ve hatta uzun tünelin tavanında rahat ancak çevik hareketlerle ilerledi. Yer altı sürüngenleri yapışkan, yumuşak ve üç parmaklı ayaklan yardımıyla kayalara bir örümcek kadar kolay tutunabildiklerinden, tercih edilen bineklerdi. Aydınlık yüzey dünyasında, sert zeminlerde yol almak geride lanet izler bırakmazdı, ancak Karanlıkaltı'nın neredeyse tüm yaratıkları infra görüş yetisine sahiptiler. Ayak izleri, bir dehlizin zemininde sıradan bir yol izlediklerinde kolayca fark edilebilecek ısı kalıntıları bırakırdı.
Sürüngen bir tavan uzantısı boyunca ağır ağır ilerlerken, Dinin oturduğu eğere sıkıca yapışmıştı. Sonra hayvan kıvrak bir hareketle bulundukları yerden duvarın uzak bir noktasına sıçradı. Dinin izlerinin sürülmesini istemiyordu.
Ona yolunu gösterecek bir ışığı yoktu, ayrıca buna ihtiyaç da hissetmiyordu O bir kara elftı, bir drow, dünya yüzeyinde yıldızlar altında dans eden şu orman halkının kara denli kuzenlerinden bin Dının'ın karmaşık ısı çeşitlemelerini canlı ve renkli imgelere çevirebilen gelişmiş gözlen için Karanlıkaltı ışıksız bir dünya olmaktan çok uzaktı Uzaktaki bir çatlak veya sıcak bir akıntı tarafından ısıtılmış duvarlarda ve zeminde spektrumun tüm renklen donup durmaktaydı En belirgin olanı da yaşayan varlıkların bıraktığı ısı ıdı ve bu da kara elfe düşmanının tüm ayrıntılarını yüzeyde yaşayan birinin parlak gün ışığında görebileceği kadar net algılama olanağı sağlıyordu
Normalde Dinin şehri yalnız terk etmezdi Karanlıkaltı dünyası yalnız geziler için fazlasıyla tehlikeliydi, bir kara elf için bile Ancak bugün durum farklıydı Dinin geçişinin dostça olmayan drow gözleri tarafından fark edilmediğinden emin olmak zorundaydı
Oymalı bir kemerin ötesinden gelen büyülü mavi bir parıltı, drowa bir şehir girişine yaklaştığını söylüyordu Dinin kertenkelesini yavaşlattı Menzoberranzan'ın Akademı'ye bahşedilmiş kuzey bolumu olan Tıer Breche'ye açılan bu dar geçidi pek az kışı kullanırdı ve sadece Akademı'nın öğretmenleri olan üstatlar şüphe uyandırmadan buradan geçebilirlerdi
Dinin bu noktaya her gelişinde asabıleşırdı Menzoberranzan'ın ana mağarasının dışına açılan yüz tünelden en iyi korunanı buydu Kemerli yolun ilerisinde, birbirinin eşi iki örümcek heykeli sessiz bir savunma içinde oturmaktaydı Eğer bir düşman geçecek olursa, örümcekler canlanıp saldırırlar ve Akademinin her yanında alarmlar çalardı
Dinin kertenkelesinden inerek sürüngeni göğüs hizasında bir duvara tutunmuş halde bıraktı Pıwafwısının, büyülü, koruyucu pelerininin yakasına uzandı ve boyun kesesini aldı Bunun içinden,sekiz bacağının her birinde değişik bir silah bulunan ve üzerinde Do'Urden ailesinin eski ve resmi adı olan Daermon N'a'shezbaernon'u simgeleyen 'DN' harflerinin kazınmış olduğu örümcek şeklindeki aile nişanını çıkardı.
Dönüşümü bekleyeceksin,' diye fısıldadı Dinin kertenkelenin kulağına, bir taraftan da elindeki nişanı hayvanın gözleri önünde sallandırarak Tüm drow ailelerinde olduğu gibi, Do'Urden ailesinin nişanı da birçok büyülü özellik taşımaktaydı ve bunlardan bırısı de aile üyelerine sahip oldukları evcil hayvanlar üzerinde mutlak bir kontrol sağlıyordu Kertenkele sanki bulunduğu kayaya kok salmışçasına emre itaat edecekti, hatta en sevdiği yiyecek olan sıçanlardan bir tanesi çenesinin birkaç ayak ötesinde uyukluyor olsa bile
Dinin derin bir soluk aldı ve ihtiyatla kemere doğru ilerledi Örümceklerin on beş ayak yükseklikten kendisine pis pis baktıklarını görebiliyordu O şehre ait bir drowdu, bir düşman değil, bu sebeple herhangi başka bir tünelden endışelenmeksızın geçebilirdi, ancak Akademi önceden kestirilemeyen bir yerdi Dinin örümceklerin davetsiz drowların geçişini engellediklerim duymuştu Dinin kendi kendisine korku ve olasılıklarla yitirecek vakti olmadığını anımsattı Yapacağı iş ailesinin savaş planları için büyük önem taşıyordu Gözlerini kule gibi dikilen örümceklerden kaçırıp, doğruca ilen bakarak aralarından yürüdü ve Tıer Breche'nın zeminine ayak bastı
Yana çekilerek durakladı, öncelikle kimsenin pusuya yatmadığından emin olmak, sonra da Menzoberranzan'ın geniş manzarasını hayranlıkla izlemek için Drow ya da başkası, hiç kimse bu noktadan drow şehrine hayranlık duyguları beslemeden bakmamıştı Tıer Breche iki millik mağara zemininin en yüksek noktasıydı ve Menzoberranzan'ın geri kalan kısmının panoramik bir manzarasını izlemeyi olası kılıyordu Akademinin bulunduğu yer oldukça dardı ve sadece drow okulunu oluşturan uç yapıyı barındırıyordu Arach-Tınılıth, Lloth'un örümcek şekilli okulu, Sorcere, zarif çizgilere sahip, pek çok sivri külah şeklinde çatısı olan buyuculuk kulesi, ve Melee - Magthere, erkek savaşçıların sanatlarını öğrendikleri, nedense sade, piramit şekilli bina
Tıer Breche'nın ilerisinde, Akademı'nın girişini oluşturan şatafatlı dikit kolonların ardında, mağara aniden alçalarak yanlara doğru genişliyor ve Dının'ın her iki yana ve geriye doğru görebileceği mesafenin üzerine çıkıyordu Menzoberranzan'ın renklen drowla-rın hassas gözleri için uç kat etkiliydi Çeşitli yarık ve sıcak su kaynaklarından yayılan ısı çeşitlemeleri tüm mağarada girdap gibi dönmekteydi Mor ve kırmızı, parlak san ve koyu mavi, birbiri içine geçmiş halde duvarlara ve dikit kumelenne tırmanıyor, ya da loş gri kaya üzerinde ayrı ayrı çizgiler halinde uzanıyorlardı Kızılötesi spektrumdaki bu dağınık ve doğal renk değişimlerinden daha derli toplu olanları yoğun büyü bölgeleriydi; Dinin'in aralarından geçtiği örümcekler gibi. Bunlar neredeyse enerji ile parıldıyor-lardı. Geri kalanlar şehrin asıl ışıkları; büyülü ateş ve evlerin üzerindeki vurgulanmış heykellerdi. Drowlar tasarımlarının güzellikleriyle övünürlerdi, özellikle de süslü püslü kolonları veya kusursuz sanat eserleri olan duvar ve çatılardaki hayvan başı şekilli oluk ağızları hemen her zaman daimi büyülü ışıklarla betimlenirdi.
Dinin bu mesafeden bile Menzoberranzan'ın ilk ailesine ait olan Baenre Evi'ni seçebiliyordu. Yirmi dikit ve bu sayının yarısı kadar dev sarkıtlarla çevrelenmişti. Baenre Ailesi beş bin yıldır varoluşunu sürdürmekteydi, yani Menzoberranzan'ın kuruluşundan beri, ve bu zaman zarfında malikanenin sanatsal yönünü mükem-melleştirme çabası asla durmamıştı. Görkemli yapının her santimi büyülü ateşle parıldamaktaydı; uzak kubbelerde mavi ve muazzam merkezi kubbede parlak mor.
Karanlıkaltı'nda yabancı, keskin mum ışıklan uzaktaki evlerin bazı pencerelerinden ışıldıyorlardı. Dinin, sadece rahibelerin ya da büyücülerin papirüslerle ve parşömenlerle dolu dünyalarında gerekli bir zahmet olduğu için ateş yaktıklarını biliyordu.Burası Men-zoberranzan'dı, drow şehri. Yirmi bin kara elf yaşıyordu burada, kötülüğün ordusunun yirmi bin askeri.
Bu askerlerden bazılarının bu gece öleceğini düşününce, Dinin'in ince dudaklarına şeytani bir gülümseme yayıldı. Dinin, Narbondel'i inceledi; Menzoberranzan'ın saat kulesi işlevini gören, büyük, merkezi anıt sütun. Başka bir yolla günler ve mevsimlerden haberdar olamayacak bir dünyada, drowlara zamanın akışını bildiren tek şeydi Narbondel. Her günün bitiminde, şehrin atanmış Başbüyücüsü sütunun kaidelerine alevlerini salardı. Büyü tüm çevrim süresince-yüzeydeki bir tam gün-orada kalır ve sıcaklığını ağır ağır Narbondel'e yayardı, ta ki tüm yapı kızılötesi spektrumda kıpkızıl parlayana dek. Büyücünün ateşi söndüğünden bu yana serinlemiş olan yapı şimdi tamamen karanlıktı. Büyücü şu anda çevirimi yeniden başlatmak için kaidenin yanı başında olmalı, diye mantık yürüttü Dinin.
Vakit gece yarısıydı, belirlenen saat.
Dinin örümceklerden ve tünel girişinden uzaklaştı ve duvarda kendi beden ısısının ayırdedici ana hatlarını örtecek ısı motiflerinin 'gölgelerini' arayarak Tier Breche'nin kuytularında sessizce ilerledi. Sonunda Sorcere'ye, büyücülük okuluna vardı ve kulenin eğimli kaidesi ile Tier Breche'nin dış duvarı arasındaki dar vadiye süzüldü.
"Öğrenci mi, öğretmen mi?" dedi beklenen fısıltı.
"Yalnızca bir öğretmen Narbondel'in kara ölümünde evden dışarı adım atabilir," diye yanıtladı Dinin.
Kalın cübbeli bir figür yapının kavisinden çıkarak Dinin'in önünde durdu. Yabancı, Drow Akademisi'nin öğretmenlerine özgü geleneksel duruş biçimini koruyordu; dirsekten bükülü kolları önde, elleri göğsünün üzerinde sıkıca kavuşturulmuş.
Bu duruş, bu şahısta Dinin'e normal gelen tek şeydi. "Selam sana, Yüzü Olmayan," diye işaret etti Dinin, drowlara özgü sessiz el mesajı ile. Bu konuşulan sözcükler kadar ayrıntılı bir dildi. Ancak, Dinin'in titreyen eli soğukkanlı suratını yalanlıyordu. Bu büyücü onu şimdiye dek hiç olmadığı kadar tedirgin etmişti.
"Do'Urden'in ikinci oğlu," diye yanıtladı büyücü aynı işaret diliyle. "Ücretimi getirdin mi?"
"Ücretin karşılanacak," diye haşince işaret etti Dinin sükunetini geri kazanarak. "Menzoberranzan'ın Onuncu Evi Daermon N'a'shezbaernon'un Saygıdeğer Anası Malice Do'Urden'in sözünden şüphe mi ediyorsun?"
Yüzü Olmayan hatasını fark ederek geriledi. "Özürlerimi sunarım, Do'Urden Evi'nin İkinci Oğlu," diye yanıtladı boyun eğen bir ifade ile tek dizi üzerine çökerek. Büyücü, bu komploya dahil olduğundan beri, sabırsızlığının yaşamına mal olmasından korkuyordu. Kendi büyü deneylerinden biriyle uğraşırken başına gelen bir trajedi yüz hatlarının eriyip gitmesine ve geride boş, yeşil-beyaz bir madde kalmasına neden olmuştu. Rivayete göre, iksir ve merhem hazırlamakta koskoca şehirdeki hiç kimsenin boy ölçüşemeyeceği kadar becerikli olmakla ünlenmiş olan Saygıdeğer Malice Do'Urden ona yabana atamayacağı bir umut kırıntısı önermişti. Dinin'in nasır tutmuş yüreğinde en ufak acıma hissi yoktu, ancak Do'Urden Evi'nin büyücüye gereksinimi vardı. "Merhemini alacaksın," diye söz verdi soğukkanlılıkla, "Alton DeVir öldüğü vakit."
"Elbette," diye onayladı büyücü. "Bu gece mi?"
Dinin kollarını kavuşturarak soruyu değerlendirdi. Saygıdeğer Malice ona Alton DeVir'in tam ailelerin savaşı başladığı sırada ölmesi gerektiğini tembihlemişti. Bu senaryo şimdi Dinin'e fazla temiz ve fazla kolay görünüyordu. Yüzü Olmayan, genç Do'Urden'in ısı algılayan gözlerindeki kızıl ışığı birdenbire aydınlatan parıltıyı kaçırmamıştı.
"Narbondel'in ışığının doruğa ulaşmasını bekle," diye yanıtladı Dinin heyecanlı el hareketleriyle. Yüzündeki çarpık ifade kötü bir sırıtışa benziyordu.
"Kaderi çizilen çocuk ölmeden önce ailesinin akıbetini bilmeli mi?" diye sordu büyücü, Dinin'in talimatlarının ardındaki kötü niyeti sezerek.
"Öldürücü darbe inerken," diye yanıtladı Dinin, "Alton DeVir'in umudunu yitirerek ölmesini sağla."
Dinin bineğine atlayıp, kendisini farklı bir girişten şehir merkezine ulaştıracak kesişen bir yol bularak, boş dehlizler boyunca hızla ilerledi ve büyük mağaranın doğu kanadından içeri girdi. Burası Menzoberranzan'ın üretim bölümüydü ve Dinin'in az önce şehir sınırları dışında olduğunun hiçbir drow ailesi tarafından fark edilmeyeceği ve etrafta yerdeki düz kayadan yükselen birkaç önemsiz dikit sütun dışında bir şey bulunmayan bir bölgeydi. Dinin bineğini Donigarten'in kıyısı boyunca mahmuzladı. Bu, şehrin küçük gölüydü ve rothe olarak anılan sığır benzeri yaratıklardan küçük bir sürü barındıran, yosun kaplı bir adası vardı. Yüz kadar goblin ve orc çobanlık ve balıkçılık görevlerinden başlarını kaldırdıklarında, bir drow askerinin hızla geçmekte olduğunu fark ettiler. Köleler olarak sınırlarını bildiklerinden, Dinin'in gözlerine bakmamaya özen göstermişlerdi.
Zaten Dinin de onlara aldırış etmezdi. İçinde bulunduğu anın aciliyeti onu fazlasıyla meşgul ediyordu. Parıldayan drow kaleleri arasındaki kıvrımlı caddelere vardığında, daha da hızlanması için sürüngenini tekmeledi. Şehir merkezinin güneyine, Menzoberran-zan'ın en iyi evlerinin bulunduğu bölgeyi işaret eden dev mantarlardan oluşan koruya doğru ilerledi.
Bir köşeyi döner dönmez, amaçsızca dönüp dolaşan dört bug-bearın oluşturduğu bir grupla burun buruna geldi. Tüylü, dev gob-linler bir an duraksayarak drowu incelediler, sonra yavaşça ancak kararlı bir biçimde yolundan çekildiler.
Dinin biliyordu ki, bugbearlar kendisinin Do'Urden Evi'nin bir üyesi olduğunu anlamışlardı. O bir asilzadeydi, bir yüce rahibenin oğullarından biri. Soyadı, Do'Urden, evinin adıydı. Menzoberran-zan'da yaşayan yirmi bin kara elften sadece bin kadarı asildi; şehrin altmış yedi tanınmış ailesinin çocukları. Geri kalanlar basit askerlerdi.
Bugbearlar budala yaratıklar değillerdi. Bir asilzadeyi sıradan birinden ayırabilirlerdi. Drow elfleri aile nişanlarını görülebilecek şekilde taşımamalarına rağmen, Dinin'in bembeyaz saçlarının sivriltilmiş ve kuyruklu kesimi ile siyah piwafwisinin mor - kırmızı çizgilerinden oluşan ayırdedici deseni kim olduğunu oldukça açık bir biçimde ortaya koyuyordu.
Misyonunun aciliyeti Dinin'i kaygılandırıyordu, ancak bugbe-arların saygısızlığını gözardı edemezdi. Eğer Baenre Evi'nin, ya da diğer yedi yönetici evlerinden birinin üyesi olsaydı ne kadar hızlı kaçışırlardı diye merak etti.
"Do'Urden Evi'ne saygı duymayı pek yakında öğreneceksiniz!" dedi kara elf fısıldayarak ve dönüp sürüngenini grubun üzerine sürdü. Bugbearlar taşlar ve molozlarla kaplı bir vadiye dönerek kaçmaya başladılar.
Dinin ırkının doğuştan gelen güçlerini kullanarak tatmin buldu. Hem kızılötesi, hem de normal görüş yetilerine geçit vermeyen bir karanlık küresi çağırdı ve bunu kaçışan yaratıkların yoluna koydu. Dikkati böylesine üzerine çekmenin akıllıca olmadığını düşünmüştü, ama bir an sonra, bugbearların kayaların üzerinden küfrederek ve körlemesine yuvarlanışlarını duyduğunda, bunun risk almaya değdiğini hissetti.
Öfkesini doyurunca, ısı gölgeleri arasından daha dikkatli bir rota seçerek yeniden yola koyuldu. Şehrin onuncu evinin bir üyesi olarak, Dinin dev mağarada dilediği şekilde gidebilirdi, ancak Saygıdeğer Malice Do'Urden, evi ile bağlantısı olan hiç kimsenin mantar korusu civarında yakalanmamasını açıkça belirtmişti. Saygıdeğer Malice, Dinin'in annesi, ters düşülecek biri değildi ama sonuçta bu sadece bir kuraldı. Menzoberranzan'da bir kural diğer tüm kuralların üzerindeydi: Asla yakalanma.
Mantar korusunun güney ucunda, fevri hareket eden drow aradığı şeyi buldu: yerden tavana uzanan, içleri bir odacıklar ağı şeklinde oyulmuş, metal ve taş duvar ve köprülerle bağlanan beş tane dev sütunun oluşturduğu bir küme. Kızıl ışıltılar saçan, yaratık başı şeklindeki heykeller yüz kadar tünekten sessiz muhafızlar gibi aşağıyı gözetlemekteydiler. Burası DeVir Evi'ydi; Menzober-ranzan'ın dördüncü evi.
Mekan, yüksek mantarlardan oluşan bir savunma çiti ile çevreleniyordu ve her beşinci mantar bir çığırtkan, yanından canlı bir varlık geçince keskin uyarı çığlıkları atan ( ve bu yüzden muhafız olarak pek rağbet gören ), algı yeteneğine sahip bir bitkiydi. Dinin çığırtkanlardan birini harekete geçirmemek için ve üstelik kaleyi koruyan daha ölümcül başka gardiyanların varlığını bildiğinden, ihtiyatlı bir mesafeyi korudu. Saygıdeğer Malice bunların icabına bakardı.
Şehrin bu bölgesinde beklenti dolu bir sükunet hakimdi. Tüm Menzoberranzan biliyordu ki, DeVir Evi'nin Saygıdeğer Anası Gi-nafae, tüm drowların Örümcek Kraliçe tanrıçası ve her evin gücünün kaynağı olan Lloth'un gözünden düşmüştü. Böylesi durumlar drowlar arasında açıkça konuşulmazdı, ama şehir hiyerarşisinde daha aşağıda olan bir ailenin gözden düşmüş DeVir Evi'ne karşı saldırıya geçmesinin pek yakın olduğunu herkes biliyordu.
Saygıdeğer Ginafae ve ailesi Örümcek Kraliçe'nin hoşnutsuzluğundan en son haberdar olanlardı-Lloth'un tahmin edilemez yöntemiydi bu-ve Dinin sadece DeVir Evi'nin dışına bakarak, kaderi çizilmiş ailenin doğru dürüst bir savunma oluşturacak zaman bulamadığını söyleyebilirdi. DeVir Evi'nin çoğu dişi, dört yüze yakın askeri vardı, ancak Dinin'in gördüğü kadarıyla şu anda savunma duvarları boyunca görevleri başında olanlar asabi ve güvensizdiler.
Saygıdeğer Malice'nin kurnaz yönetimi altında her geçen gün daha da güçlenen kendi evini düşününce, Dinin'in gülümsemesi daha da genişledi. Her biri hızla yüce rahibe statüsüne yaklaşan üç kız kardeşi, başarılı bir büyücü olan erkek kardeşi, tüm Menzoberranzan'daki en iyi silah ustası olan ve üç yüz askeri sıkı bir şekilde eğiten amcası Zaknafein ile Do'Urden Evi gerçek bir güçtü. Üstelik, Saygıdeğer Malice'nin, Ginafae'nin aksine, Örümcek Kraliçe'nin gözünde yüksek bir yeri vardı.
"Daermon N'a'shezbaernon," diye mırıldandı Dinin alçak sesle, Do'Urden Evi'nin resmi ve eski adını kullanarak. "Menzoberran-zan'ın Dokuzuncu Evi!" Bu hoşuna gitmişti.
Şehrin tam ortasında, mağaranın batı duvarının yirmi ayak yu-karısındaki gümüş parıltılar saçan balkonun ve kemerli girişin ötesinde, Do'Urden Evi'nin önemli şahsiyetleri, bu geceki işin son planlarını yapmak için bir araya gelmişlerdi. Küçük dinleyici odasının arkasındaki yükseltilmiş kürsüde gebeliğinin son saatlerini yaşayan Saygıdeğer Malice şişkin karnıyla oturuyordu. İki tarafında, şeref yerlerini almış olan üç kızı; Maya, Vierna ve Lloth'un yüce rahibesi rütbesine yeni atanmış, en büyükleri Briza bulunuyordu. Maya ve Vierna annelerinin daha genç kopyaları gibiydiler; büyük bir güce sahip olmalarına karşın, yanıltıcı şekilde ufak tefek ve narin. Ama Briza'nın ailenin fiziksel özelliklerini taşıdığı söylenemezdi. Oldukça iriydi-drow ölçülerine göre kocaman-ve yuvarlak omuzlarla kalçalara sahipti. Briza'yı yakından tanıyanlar beden ölçüsüyle mizacının birbirine uyumlu olduğunu düşünürlerdi. Daha küçük bir beden Do'Urden Evi'nin en yeni yüce rahibesinin öfkesini ve kişiliğini taşıyamazdı.
"Dinin geri dönmek üzere olmalı," dedi Rizzen, ailenin şimdiki efendisi, "zamanın saldırı için uygun olup olmadığını bildirmek için."
"Narbondel sabah parıltısına kavuşmadan önce gidiyoruz," diye tersledi Briza, kalın ancak bıçak kadar keskin sesiyle. Suratında çarpık bir gülümsemeyle annesine döndü ve erkeğe haddini bildirişini onaylamasını bekledi.
"Çocuk bu gece geliyor," diye açıkladı Saygıdeğer Malice endişeli kocasına. "Dinin ne haber getirirse getirsin, gidiyoruz."