Art in The Auditorium

İstanbul Modern Sinema’da farklı ülkelerden çağdaş video seçkisi

Art in the Auditorium II

İstanbul Modern Sinema, 25-28 Kasım tarihlerinde Whitechapel Sanat Galerisi tarafından düzenlenen çağdaş video etkinliği “Art In The Auditorium”un ikinci seçkisini sunuyor. Kutluğ Ataman’ın yapım şirketi Saatleri Ayarlama Enstitüsü’yle ortak gerçekleştirilen etkinlikte farklı ülkelerden küratör ve sanatçıların seçtiği altı video ilk kez Türk izleyiciyle buluşacak. Gezici video programının bu yılki ayağında yer alan sanatçılar Patrizio Di Massimo, Lars Laumann, Ursula Mayer, Charly Nijensohn, Nova Paul ve Aïda Ruilova. Art in The Auditorium seçkisi, 25 ve 28 Kasım günleri saat 13.00, 15.00 ve 17.00’de, 27 Kasım Cumartesi ise saat 13.00’te gösterilecek.
Seçkideki işler bir yandan işitsel-görsel araç olarak videonun anlatı olanaklarını araştırırken bir yandan da güçlü sembolik anlamlar taşıyan imgeler sunuyor. Bazı işler tek perspektifli belgeselleri andırırken, bazıları da animasyon ve yeni dijital tekniklerle görsel keşifler yapıyor, imgenin estetik değerini vurguluyor.
Lars Laumann: Berlinmuren

2008, 23’56”

Soyadı ‘Berlin Duvarı’ anlamına gelen İsveçli Eija-Riitta Berliner-Mauer (54), kendisine 'objectum-sexuality' (obje cinselliği) teşhisi konulmasının ardından 1979 yılında Berlin Duvarı’yla evlendiğini açıklamıştı. Laumann, bu belgesel videoda Berliner-Mauer’in konuşmalarını sunarak öyküsünü anlatmasına izin veriyor.
Patrizio Di Massimo: Oae

2009,13’17”

Libya’daki İtalyan sömürgesi dönemine uzanan hem gerçek, hem metaforik bir yolculuk sunan Oae, arşiv görüntülerini Libya’daki faşist rejimden esinlenerek kurgulanmış sinematografik kurmacayla buluşturuyor. Film, 1981 yapımı “Lion of the Desert” isimli filmden parçalarla gündelik hayat görüntülerinin tuhaf bir bileşimi.
Ursula Mayer: Interiors

2006, 3’10”

Avusturyalı sanatçı, kahramanı olan kadınları ikonik mimari görüntülerin ve kültürel tarihin izleri önünde görüntülüyor. Tek renkliden renkli tablolara geçen, erotik hareketlerden heykel pozlarına giden video, mekân ve zaman kavramlarını yeniden kurguluyor.

Aïda Ruilova: Two-timers

2008, 2’40”

Sanatçının bu ilk siyah-beyaz filminde olaylar yavaş ilerliyor. Karakterlere odaklanmak için zaman tanıyan filmde siyah bir suyla çevrelenmiş bir kadın ve bir sıçan var. Bu görüntülere esrarengiz ve soyut bir duygu katan dış ses, takımyıldızlarıyla ilgili tekinsiz sözler aktarıyor.
Charly Nijensohn: Dead Forest

2009, 4’48”

Arjantin’den insan ve doğa ilişkisine dair performansa dayalı bir video. İnsan figürü ve çevresindeki mekânla olan ilişki, modern yaşamımızın yansıması olarak algılanabilecek akışkan bir evren temsilinden, eko-sisteminin dönüşümüne kadar bir dizi farklı katmanda okunabilir.
Nova Paul: Pink and White Terraces

2006, 8’33”

Orijinalinde 16 mm olarak çekilmiş film, kamusal alanların, mahalli çevrelerin ne kadar hassas bir dengede inşa edildiğini yansıtıyor. Özel bir renk ayrıştırma tekniği kullanarak hiç bir mekânın sabit, değişmez olmadığını hatırlatıyor. Film, adını Yeni Zelanda’da jeotermal bir adadan alıyor.