1 “Tuhəful-Uqul”, peyğəmbərin (s) mövizələri və hikmət babı, səh-52.
1 “Vəsailüş-şiə", c. 3, səh-507.
2 “Vəsailüş-şiə", c. 3, səh-496.
3 Həmin mənbə, səh-515.
4 “Muminun”, 1, 2, 3.
1 “Vəsailüş-şiə", c. 12, səh-345.
1 “Bihar”, c. 2, səh-5.
1 “Bihar”, c. 83, səh- 35.
1 “Vəsailüş-şiə", c. 3, səh-479.
1 “Ali-İmran”, 28.
2 “Bəqərə”, 123.
3 “Bəqərə”, 194.
1 “Nəhcül-bəlağə”, xütbə-113, səh-353.
2 Xübtə-16, səh-66.
1 “Nəşr”, 18
2 “Həşr”, 18.
1 “Nəhcül-bəlağə”, xütbə-182, səh-602.
2 “Bəqərə”, 77.
3 “Talaq”, 2, 3.
1 “Həcc”, 37.
1 “Bihar”, c. 77, səh-64.
2 “Ənfal”, 29.
1 “Bəqərə”, 282.
2 “Bihar”, c. 70, səh-24.
1 Həmin, c. 59, səh-163.
2 “Ali-İmran”, 76.
3 “Əraf”, 35.
4 “Ali-İmran”, 12.
5 “Vəsailüş-şiə”, c. 11, səh- 235.
1 “Hucurat”, 13.
2 “Əraf”, 96.
3 “Maidə”, 27.
1Bir xüsusiyyətin və ya halın davamlı özünü göstərməsi, adət halını alması nəticəsində insanın xarakterik xüsusiyyətinə çevrilməsi. (Mütərcim)
2 “Nəhcül-bəlağə”, hikmət-363, səh-126. (Feyz.)
3 “Bihar”, c. 70, səh-297.
4 Həmin mənbə, səh-298.
5 Həmin mənbə, səh-298.
1 “Bihar”, c. 73, səh-148.
2 “Qəsəs”, 77.
3 “Nəhcül-fəsahə”, səh-358, hədis-1712.
4 “Nəhcül-bəlağə”, xütbə-80, səh-180. (Feyz)
1 “Hədid”, 27.
2 “Bihar”, c. 22, səh-264.
3 Hüseyni. Seyyid Nemətullah. “Mərdani elm dər meydani əməl”, səh-127,129.
1 Nəfs kəlməsi işlənmə yerinə görə müxtəlif mənalarda işlənir: 1. Hər kəsin və ya hər bir şeyin zatı. 2. Ruh, zehin. 3. Öz. Hər bir şəxsin özü. 4. Qədim fəlsəfədə təbii cisimdə (maddə) həyatı və hərəkəti yaradan müstəqil cövhər. Burada daha çox ikinci mənası, yəni ruhi (psixoloji) və zehni cəhəti nəzərdə tutulur. (Mütərcim)
1 İbni Abbasın dediyi rəvayətə əsasən İsra surəsinin bu ayəsi ilə 73-cü ayəsi o vaxt nazil olur ki, Əmyət bin Xələf və Əbu Cəhl Qüreyşin digər tanınmış şəxsiyyətləri ilə birlikdə Peyğəmbərin (s) yanına gəlib deyirlər: “Əvvəl sən bizim kimi, bizim Allahlara əl çək, üzünü sürt, ondan sonra biz sənin dinini qəbul edərik. Həmin vaxtlar qövmündən ayrı düşməyi Peyğəmbəri (s) sıxırdı. Peyğəmbər (s) qövmünün islama gəlməsini çox istəyirdi. “Əl-mizan”, c. 15, səh-177.
2 “İsra”, 74.
3 “Bihar”, c. 21, s. 153.
1 “Hucurat”, 13.
1 “Bihar”, c. 17, s. 138.
2 “Ali-İmran”, 122.
1 “Nəhcül-bəlağə”, xütbə-218, s. 719.
2 “Müstədrəkül-vəsail”, c. 11, səh. 217.
3 “Müstədrəkül-vəsail”, c. 11, s. 217.
1 Molla Mehdi Nəraqi. Camius-səadət, c. 3, s. 228-229.
2 “Bihar”, c. 1, s. 225.
1 “Nəhcül-bəlağə”, xütbə 11, s. 62.
2 “Talaq”, 2, 3.
1 “İsra”, 23, 24.
2 “Bihar”, c. 2, s. 42.
3 “Zumər”, 36.
1 “Nisa”, 65.
2 “Bihar”, c. 82, səh-36.
3 Camiis-səadət, c. 3, səh-211-212.
4 “Bəqərə”, 208.
1 “Əl-mizan”, c. 2, səh-123.
2 “Bihar”, c. 2, səh-204.
1 Qəzavü-qədər– Cəbr və qədər, cəbr və ixtiyar, el dilində alın yazısı da deyilir. Əzəl gündən son günə qədər mövcudatın halına şamil olan ilahi hökm nəzərdə tutulur. Qədim fəlsəfədə qəzanı yaradılış üçün Allahın ilk iradəsi, qədəri isə Allahın ilkin iradəsinə uyğun yaradılış bilirdilər. Qəzaya görə bütün baş verənlər Allahın iradəsi ilə olur və Allaha nisbət verilir; insan gördüyü işlərdə müstəqil iradə və ixtiyar sahibi deyil. Qədərə görə insanın bütün əməlləri onun öz ixtiyarı və qüdrəti ilə olur. Qədimdən bu məsələ filosoflar və kəlamçılar arasında uzun mübahisələrə səbəb olmuşdur. Bəziləri ifrata vararaq birinci nəzəriyyəyə üstünlük vermiş, bəziləri təfritə gedərək ikinci nəzəriyyəni əsas tutmuşlar. Şiə məzhəbi bu məsələdə hər iki ifrat tərəfdən fərqli olan orta həddi qəbul edir. (mütərcimdən)
2 “Bihar”, c. 5, səh-87.
1 “Tohidi Səduq, səh-369.
2 “Səfinətül-bihar”, c. 1, səh-446. (dua kəlməsi)
3 “Ənfal”, 44.
1 “Üsuli-kafi”, c. 3, səh-87.
1 “Vaqiə”, 95.
2 “Təkasur”, 5-7.
3 “Üsuli-kafi”, c. 3, səh-89.
4 “Camius-səadət”, c. 1, səh-124.
1 “Fussilət”, 53.
2 “Tohidi Səduq”, 109.
3 “Camius-səadət”, c. 1, səh-124.
4 “Üsuli-kafi”, c. 3, səh- 54.
1 “Üsuli-kafi”, c. 3, səh-97.
1 “Üsuli-kafi”, c. 3, səh-102.
1 “Bihar”, c. 103, səh-25.
2 “Fəcr”, 27-28.
1 “Maidə”, 19.
2 Allahın yeganəliyinə imanı olan, Allahı, tək ibadət ediləcək məbud sayan şəxs. (Mütərcim)
1 “Mulk”, 1-2.
1 “Biharül-ənvar”, c. 77, səh-20.
1 “Bihar”, c. 12, səh-35.
1 “Əraf”, 179.
2 Hüsuli elm–İnsanın sonradan kəsb etdiyi elmlər nəzətdə tutulur. İnsan elmini ilkin bölgüdə iki dəstəyə ayırırlar: hüsuli və hüzuri elmlər. Hüsuli elm xarici əşyanın insan zehnində hasil olmuş surətidir. Məntiq elmində də elmdən söz açarkən həmin elm nəzərdə tutulur. Bunun müqabilində hüzuri elm durur. Sadə dillə desək, hüsuli elmlərdə alimlə məlum arasında bir vasitə olur və bu həmin xarici obyektin zehnimizdə həkk olmuş zehni surətidir. Hüzuri elmlərdə məlum (surəti yox) özlüyündə birbaşa alimin yanında hazırdır. Buna fitri olaraq vücudumuzda yer almış elmlər də demək olar. (mütərcim.)