Ayətullah müRTӘzа müTӘHHӘRİ materiALİZMƏ YÖNƏLMƏNİN Əsas səBƏBLƏRİ Mürtəcim: Mirzə Rəsul İsamilzadə

«Şübhəsiz ki, Allah Öz yolunda möhkəm divar kimi səf çəkib döyüşənləri sevər!»²

Quran oların istəklərini belə bəyan edir:

رَبَّنَا أَفْرِغْ عَلَيْنَا صَبْرًا وَثَبِّتْ أَقْدَامَنَا وَانصُرْنَا عَلَى الْقَوْمِ الْكَافِرِينَ

«Ey Rəbbimiz, bizə bollu səbr və dizimizə (ayaqlarımıza) qüvvət ver! Bizə kafir qövm üzərində qələbə qazandır!»³

Bu sahədə olan ayələr olduqca çoxdur.

Əcəba bundan artıq qəhrəmanlıq, himasə tapmaq olarmı? Qurani-Kərim başdan-başa qəhrəmanlıq, mücadilə, cihad, yaxşılığa yönətmə, pis işlərdən çəkindirmə və bu kimi ayələrlə doludur.

Bununla belə, bəs nə üçün inqilabçılıq, üsyan və etiraz etmə bayrağı Allahçıların əlindən çıxıb materialistlərin əlinə düşünmüşdür? Ən təəccüblüsü burasındadır ki, hətta Quranın izləyiciləri belə bu bayrağı əllərindən vermilər. Kilsənin əldən verməsi təəccüblü deyildir. Çünki, kilsə yüz illərlə Quranı, İslamı və İslam peyğəmbərini istehza edib dili uzunluq edirdi ki, «nə üçün ayağını rahiblik və xanqah yorğanından eşiyə uzatmışdır?

Nə üçün zamanını zalımları ilə mübarizə etmişdir. Nə üçün dünya qüdrətlərinə qarşı ayağa qalxmışdır? Nə üçün padşahın işini padşaha və Allahın işini Allaha buraxmamışdır?»

Amma həqiqətən Quran yolunu izləyənlərdən çox təəccüblüdür.

Bizim əqidəmizdə, Allahpərəstlərin bu bayrağı və qalxanı yerə qoymalarının və həmçinin bu bayrağın materialistlərin əlinə düşməsinin hər birinin ayrı-ayrı səbəbləri vardır.

Bu bayraq və qalxan o zaman müsəlmanların əlindən yerə düşdü ki, din rəhbərliyini iddia edənlərin ruhiyyələrində rahat tələbəlik və tənbəlik xasiyyəti tapıldı. Başqa sözlə bu vəziyyət o zaman yarandı ki, rifah tələb və gündəlik yaşayışlarına başı qarışan (və ya dinin öz deyimlə: bəzi dünya əhli olan) kimsələr peyğəmbər və din rəhbərlərinin yerində oturdular. Xalq isə peyğəmbərlər və imamlara heç bir oxşarlığı olmayan bu adamları, peyğəmbər və imamların həqiqi nümayəndə və təmsilçiləri kimi tanıdı.

Aydındır ki, bunlar din məfhumlarını, öz dünya rahatlıqlarına və əllərinə keçirtdikləri mövqelərinə ziyan yetirməyəcək bir şəkildə yozmuş və bəzəndə bu məfhumları dinin əleyhinə olaraq dəyişdirmişlər.

Şiə məzhəbində həm Quranın və həm də ağlın təsdiq etdiyi «Təqiyyə» adında bir məfhum vardır. «Təqiyyə», mübarizə qüvvələri yaxşı qorumaq üçün ağıllı bir taktika deməkdir.

Açıq-aydındırdır ki, hər hansı kimsə canı, malı, iqtisadi imkanları və ictimai vəziyyəti baxımından mübarizə etdiyi cəbhədə bir potensial qüvvə və sərvət sayılır. Bu qüvvələri və sərvətləri qorumaq üçün son dərəcə səy göstərmək lazımdır. Qüvvələr zəiflənməməlidir. Cəbhə olduqca qüvvəli qalmalıdır.

«Təqiyyə» mübarizədə bir növ qalxan və taktikadır. Bu kəlmə ərəb dilində ki «vəqa» kökündən olub «qorumaq» mənasındır. Hər hansı bir mübariz adamın vəzifəsi mübarizədə yalnız düşməni əzmək deyil, özünüqorumaq da ən mühüm vəzifələrdəndir.

«Təqiyyə» yəni bacardığı qədər vurmaq və bacardığı qədər vurulmamaq, özünü qorumaqdır. Nəhayət təqiyyə mübarizədə ağıllı bir taktikanın həyata keçirilməsi deməkdir. Amma bu gün görürük ki, bu söz öz həqiqi mənasını əldən vermişdir, və mübarizənin əks mənasında işlənilir. Rahatlığı tələb edənlərin nəzərincə «Təqiyyə» meydandan qaçmaq və meydanı düşmənə buraxmaq və onun müqabilində mübahisəyə girişmək deməkdir.

İndi bəs necə oldu ki, bu qalxan və bayrağa materialistlər yiyələndilər? Mümkündür deyilsin ki, dindarlar onu əldən verdikdə materialistlər ona yiyələndilər. Amma bu söz doğru söz deyildir. Onun başqa səbəbi vardır.

Bu məsələdə kilsə daha çox məsuliyyətlidir. Qərbdə bir tərəfdən Allah, axirət və İsa həzrətləri barəsində ağıla sığışmayan anlamlar ortaya atıldı, ki açıq fikirli, azad və ağıllı adamlar bunu qəbul edə bilməzdilər (kilsəyə bağlı olan və ilahi fəlsəfə adında ortaya atılan məsələlər də eləcə idi).

Digər tərəfdən Allaha inanmaq ilə zülm və diktatorluğu məşru və qanuni saymaq arasında və habelə allahsızlıq və dinsizlik ilə milli hakimiyyət haqqı və tapdalanmış hüquqi təmin etmək üçün mübarizə aparmaq arasında saxta bir əlaqə yarandı. Bunlar birlikdə səbəb oldu ki, bəzi ictimai islah tələblər özlərini ictimai mübarizələrdə bu qeyd və şərtlərdən qurtarmaq üçün Allah və Allaha bağlı olan hər hansı bir məna anlam və düşüncəni kökündən rədd edib materializmə üz gətirdilər.

İctimai baxımdan onlara tabe olanlar tədricən belə düşündülər ki, ehtimalən materializm düşüncəsi, belə bir ecazkarlıqların səbəbidir, və belə mübariz və üsyançı insanları tərbiyə edir! Halbuki onlar materializmdən qüvvə alıb güclənmişdir, bəlkə materializm olardan qüvvə alıb güclənmişdir və özünə etibar qazanmışdır. Onlar mateializmin gözəlliyindən materializmə yönəlməmişlər bəlkə bu yönəlmələrin səbəbini din adına çalışan bəzi müəssisələrdə mövcud olan əxlaqi və ictimai pozğunluqlarda və dindarların fəsadlarında aramaq lazımdır.

İndi bir sıra dar görüşlüləri görürük ki, güman edirlər, güya ictimaiyyətin sosial, ekonomik və siyasi durumu ilə əlaqədar olan sosializm ilə materializm arasında bir növ saxta əlaqə vardır. Halbuki, bunların arasıda (sosializim ilə materializm) heç bir bağlılıq və əlaqə yoxdur. Həqiqətən çağdaş əsrimizdə materializm çox vaxt sosializm ilə yalançı bağlılıq tapdıqda özünə heysiyyət və etibar qazanmışdır.

Əlbəttə, bunu böyütmək istəmirik. İddia etmirik ki, hal-hazırda materialistlər yeni tələblik, yenidən qurma və üsyanlıq bayrağını tamamilə allahçıların əlindən alımışlar. Xüsusilə bu söz islam dünyasında əsla doğru deyildir. Bu son əlli il ərzində islam ölkələrində müstəmləkəçilərin əleyhinə aparılan mübarizələr sözünün ən yaxşı dəlili ola bilər.

Bununla, müsəlmanların tədricən əsil mübarizə qalxanı və bayrağına malik olacaqları görünür. Hətta asiyanın cənub şərqində baş verən hadisələr dünyanı heyrətə daldırmışdır. Burada olan mübarizələr bir növ mənəviyyət və əks materialist ilə birlikdədir. Elə görünür ki, müsəlmanlar getdikcə özlərinə aid olan mübarizə qalxanına malik olacaqdır.

Amma bunu da inkar etməməliyik ki, bu son vaxtlarda belə bu qalxanın əsl sahibi allahsızlar təsəvvür olunurdu.