17. İKİ QOZUN NAĞILI
Bir kasıb varmış. O qədər kasıbmış, nətəri. O birsi deyir ki, bəxtin yatıfdı sənin. Gedək bəxtimizi axtarmağa, görək kimi tapırıx. Nəysə, gediflər, görüflər bir kişi üzü dağa tərəf yatıf. Deyif ki, hara gedirsiz belə? Deyif:
– Bəxtimi axtarmağa.
Çıxarıf cibinnən iki qoz verif kişiyə. Deyif:
– E, mənim baxtım elə əvvəldən yox imiş. Bu maa iki qoz verdi, bunu mən neyniyəjəm?
Düşüllər yola. Gəldiyi yerdə görür üş-dörd dənə uşax yolda beşdaş oynuyur. Daşın biri çox parlaxdı. Uşağa baxır, baxır, deyir:
– A uşağ, ala bu qozu verim saa, o daşı ver maa.
Daşı götürür gəlir evinə, qoyur daxmasına. Arvad deyir:
– A kişi, getdin baxdını tapdınmı?
Deyir:
– Ay arvad, elə yatmışdı dağda, nətəri. Üzü dağa, arxası bizə tərəf.
Şah çıxıf küləfirəngidən baxanda görüfdü ki, kəndin o kasıb daxması elə bil səni alışıf yanır. Deyir:
– Nətər olur, bu daxma belə işıx saçır, bərq vurur. Soruşax görəh o nə hak-hesabdı.
Kasıb kişini çağırıllar ki, gəl görək sənin daxman niyə heylə bərq vurur? Deyir:
– Nə bilim, qibleyi-aləm sağ olsun. Evdə arvad məni çox dəngəsər elədi, getdim bəxtimi axtarmağa. O da yatmış idi, heş üzünü maa çöndərmədi, iki qoz verdi. Qozu da verdim uşaxlara, maa bir daş verdilər. Götürüf gəlmişəm, qoymuşam evə ki, bu daşa baxajam.
Padşah deyir:
– Gət daşa baxım görüm.
Baxır görür ki, bu birliyantdı, bərq vurur. Alır ki, bunu sarayın xəzinəsinə verəh. Deyir ki, isdiyirsən saa ev tikdirim, eşih tikdirim, səni yanımda işə qoyum. Kişi deyir:
– Mən qapıda dura bilərəm, əlavə nə iş görə bilərəm ki? Külfətimi evnən-eşihnən təmin elə, sənin bağında, həyətində işdiyim.
Padşah onu qapıçı vəzifəsinə qoyur. Onnan sora deyir ki, hə, o qoz məni çətinnihdən qutardı.
İnsannar, kasıblar ümidnən yaşıyıllar, ümid olmasa, insan məhv oluf gedər.
Dostları ilə paylaş: |
