ÇÎrok çÎrokên kurdî kurmancî

Wî dizanîbû ku evv dûrî tbcûben nebedîbûne ketibû. Wî xwe

gihandibû Evvropa Rojava, vvare jîne, paytexte evîne. Wî nizanîbû

gelo ü Italyaye bû, li Fransaye, an jî li vvelatekî ji Evv¬

ropa Jorîn bû; le ev tişt be qîmet bû û vvî meşa xwe

berdomand. Roka ku diçû ava xwe bi ser deryayek pir mezin

de berdida. Dem, di bin vvî asmane nizim de beguman payîz

bû û rokek be tîn di davviya we roje de xwe bi ser mile asoye

pehn de xwar dikir, dixwest piştî wextek ne pir direj xwe di

nav ava deryaye de vvinda bikira.

Ferzend ber bi qesra dilbir diçû û hema ji xwe re xweş di-

35

kir, digot ku hevale vvî Paul li vve dere bû, beguman li ber

dergehek ji dergehen qesre li heviya vvî bû. Bi riya xwe ya zer

û direj, bi berçavoken xwe en girover û bi bejna xwe ya direj î

zirav, Paul mîna leylane, çend kelîkan li ber çaven vvî geh

xuya bû, geh vvinda bû.

Di bin asmane giran de çend firendeyen deryayî hatin li

ser sere Ferzend kirin qîjeqîj û paşe dûr ketin. Li ser xîza hûr

Ferzend ji bilî sopa solen xwe tu şopen din nedîtin. Guhiken

şeytân di bin lingen vvî de vvek berfe dikirin kirtekirt û diçûn

xware. Bi xemgîniyeke diyar Ferzend li sopa xwe meze kir û

vvek ku hezar kesî di guhen vvî de ji vvî re bigotana, vvî dizanî¬

bû ku pelen ji dûr ve dihatin di demek kurt de e evv ji ber çavan

bbdstana, evv dera han rast û şayik bikirana.

Wî û Paul ji mej ve hevdu nas dikirin, evv li Kurdistane

pergî hev hatibûn. Paul hatibû Cizîra Botan û dixwest ji bo

xwendina xwe li xwendegehe pirtûkek binivîsanda, lekolînek

li ser destana Meme Alan çebikira. Wek ku vvî biçûkaniya

xwe li perçeyekî ji perçeyen Kurdistane derbas kiribûya, vvî

vvilo biserhatiya Meme belengaz û Zîna diltenik xweş nas di¬

kir. Bi saya Ferzend, vvî gelek stran û çîrok ji deve dengbej û

çîrokbejan dane hev. Paul xwe vvek parezgere mileten bindest

dida nişan û di bavveriya vvî de hemû dîroka Kurdan di evîna

Mem û Zîne de bi gevvde û eşkere bû. Zikreşiya Bekoye

Ewan û kemhişiya mîre mezin mîna jehre bûn û di cane gele

kurd de digeriyan. Ji ber finasen neyaren mîna Beko û nezanebûna

berpirsiyaren mîna biraye mezin, qiriktalî, perişanı,

malvveranî dibûn para mer û jina kurd, dibûn nane rojane, jana

gel.

Ferzend vvestiyabû ji ber ku evv ji dûr ve, ji gundekî ji gun-

36

den Cizîra Botan hatibû, 16 bele kefa vvî li cî bû. Wî dile xwe

bi biserhatiyek nû xweş dikir. Di demeke pir kin de evv e derbasî

nava qesre, hundire avahiya xewnen şîrîn û dilrevîn bi¬

bûya. Piştî çend kelîkan vvî e xwe berdaya hinava xweşiyen

beser û bebinî. Hemû daxwaziyen vvî e bi cî bibûna û hemû

sereşen vvî e bibûna bûyereke kevn...

Li vvelet û nemaze di seven havînan de, di wan seven ku

tev nedibûn, xewe ji devila ku bihata bar dikir, xwe di nava

navçeye de vvinda dikir, vve reya xwe şaş dikir. Ferzend xwe li

ser bane xenî di bin asmane mişt steriken stûr û biçûk de radimidand,

sere xwe datanî ser herdu desten xwe, riya kanvane

peyda dikir û xwe di nava hejmara steriken behejmar de

vvinda dikir. Ji ber germe û kelmeşen baxçeyen pembû, miro¬

van li derve, di bin asmane sayî de di bin hîzare xewnen şîrîn

de xwe direj dikirin. Ferzend li ser bane xenî dixwest nezîkî

vvare xeyalan buya. Sivvare tenhayîye U ser mehîna boz ya mi¬

radan sivvar dibû, dûrî navçeya xwîn û şevvatan diket. Mehîne

bi hesanî hefsar ji deste vvî distand û mîna sterika ku birije,

vve xwe bi ser mile asmane fıreh de xwar dikir û dûr diçû.

Ferzend û mehîne goristanen behejmar li dû xwe dihlştin,

serdemen mahveraniyan ji bîr dikirin, bi hev re diçûn ware jîne,

roj û seven evîne. Ferzend kavil û demen xwînxwaran û

behna mirine li paş xwe dihişt. Di wan seven direj de, vvî qesr

di sere xwe de xweştir dikir, rengareng dikir, vvek bûkeke dixemiland,

bi deste vve digirt, dibir bal xwe û evv li keleka xwe, li

ser ciyan direj dikir. Evv dibû Ferhade evîndar, ji Şîrîna xwe

re qesrek berz ji daxwaziyan saz dikir, evv dibû Mem û bi agire

nava xwe seven hovîtiye dikirin rojen heviye û govenden

rindiye. Paşe, vvî xwe berdida hundire we û xwe di dalan û ey-

37

vvanen pir de bi kefxweşiya mest û aşiqan vvinda dikir.

Di dane vve evare de, Ferzend ne li ser bane xanî bû, evv

dûrî Cizîre ketibû. Evv bi lez ber bi qesre ve diçû û roka qels

jîxwe bi ser mile aso de xwar dikir. Ferzend bala xwe daye ku

qesr nezîk nedibû, li paş perdeya mije, te digot, diliviya û mî¬

na gemiyeke mezin ü ser deryaya xwe ji ber vvî dida alî. Tişt

di davviya roje de ü ber çaven vvî, vvek di xewnen şevan de,

geh diketin hundire hev, geh ji nav hev derdiketin.

Wî helbet dixwest betir bilezanda, le qûma hûr, mbcabin,

di bin lingen vvî de diçû xware, re nedida vvî. Deve vvî li kele¬

ka ava boş, li keleka deryaye zuha bû. Wî zimane xwe di ser

leven xwe re birin û evv ziman vvek ku ne zimane vvî buya je re

xuya bû. Evv ziman di korta deve vvî de vvek textekî zivir û pûç

bû. Tama qûme di zengeloka vvî de ase bû û tevî vvî xwe du se

caran kuxand tam hema vvilo ma. Dünya li keleka vve deryaye

ne germ bû, le ji ber ku vvî dilezand xwedanek mezeloqî dest

pe kir ji eniya vvî hat xware û tev töze bû.

Wî li roka ku diçû ava û li saeta bazine deste xwe nerî vvek

ku soza vvî bi Paul re hebûya û evv dereng gihaştibûya vve de¬

re. Mîlen saete, her se, li ser hev sivvar bûbûn û nedigeriyan.

Ferzend di ber xwe de got ku beguman sûc sûce baye terxwe

bû. Wî saeta xwe bi behntengiyek diyar bi hers hejand û paşe

evv nezîkî guhe xwe kir. Wî xwest tiketika mü û cemken hûrik

bibihîsta. Dema vvî vvilo guhdarî kir, çend deng gihaştin guhen

vvî. Ji vvî vvere peşî evv dera hane bedeng û aram bû, le

dema vvî guhdarî kir, denge pelen ku ji dûr ve dihatin gihaşt

vvî. Firendeyen spî en li keleka ave dijîn sînga xwe ber bi be û

roka ku diçû ava ve dikirin, hema dikirin qajeqaj. Du se ça¬

ren din vvî saeta xwe hejand. Mîlen saete neliviyan û Ferzend

38

li paş xwe zîvirî, pişta xwe da qesre û ta ji vvî hat vvî dûr avet.

Saete di asmane nizim de kevanek çekir û dûrî sî çel gavî di

xîze de çû xware. Ferzend le poşman nebû û meşa xwe berdomand.

Dema Ferzend gihaşt ber avahiye, vvî dît ku evv ne vveke ku

Paul pesne vve dabû û ne vvek ku vvî di sere xwe de, di seven

Cizîra Botan de bavver dikir, bû. Qesra bi nav û deng, qesra

berz, birca belek, di davviya vve roja payize de, di renge qûme

de bû. Tu kes jî li dora vve nebû. Dergevanan ji tiye xwe bar

kiribûn û qesra bedew ji baye terxwe û terxîz re hiştibûn, wan

evv sipartibûn reşken bexwedîbûne, demen nebedîbûne. Mîna

qesren ku zaroken bajariyan di havînan de ü ser keleken de¬

ryan ji xwe re ji xîza nerm çedikin û bi paniyen xwe ji hev dixin

dema dile wan ji lîstikan sar dibe, qesra Ferzend, qesra

dilbir anuha vvilo bû.

Dergeh hemû girtî bûn, beguman ji demek direj ve û pîre

kone xwe ü ser vvan çekiribû. Ferzend li ber dergeha di sînga

avahiye de ravvestiya û meze kir. Di tevne pîre de çend meşen

beçare dixwestin xwe azad bikirana, xwe ji dafen mirine derxistana.

Ferzend baş li vvan meşan nerî û bbcvvesta nexwesta

vvî xwe vvek vvan dît, xwe girtiye revvşek tevlihev dît. Di we

navbere de, fikira vegere hat sere vvî. Le evv e vegeriya kudere,

di nav kîjan mirine de vvî e reyek jîne li ber xwe bidîta? Wî

bi zore xwe gihandibû vve dere, bi zore xwe ji nav qılen mirine

xelas kiribû û evv e çavva bizîviriya? Li ber dergehe, vvî rojen

çûyî anîn bîra xwe. Ji bilî mirin û kuştin û şevvate tiştekî din

nehat ber çaven vvî. Di nameyeke de vvî ji Paul re nivîsandibû:

"Doste delal. Min gelek name ji te re şandın le tu dengji te

demeket. Ez hevîdar im tepiıiûka xweya li ser destana Meni û

39

Zîni tveşandiye. Dema em bi hev re li gıtnd û bajaran digeriyan,

rojeke te got ku li welate te Mem û Zîn bi hâşam bi hev şad

dibin û kesen wek Beko dibin dergevanin qehpexanan, miro¬

van ji boperon berdidin serjin û namusa xwe. Li Cizîre, hevale

heja, ne tene Mem û Zîn perişan dibin, li her kes li ber lehiya

mirini diçe. Agirji her alî bi ser rûye dünya me de dibare. Di

destpeka roji de şevvat, di nav roje de şewat, di dane evari de

şetvat, di nîvâ şevan de şewat, şevvat, şewat.

Doste heja Paul, di hemû nameyen min de, tu dibînî ez her¬

dem ji te dipirsim, dinvazim nas bikini cima çerxa gerdûni,

bayi feleki, ji destpeka dünyaya hema li dora sere me diğere,

cima mirin dide peşiya me, paşiya me, tengala me, dev ji me

bernade."

Paul bersiva nameyan nedida û bi ser de jî, vve roje, li vvelate

xwe, evv ne li gorî soza xwe derket, ne li gorî soza mere

çe. Wî Ferzend tene di nava gerrîneken tişten ne diketin seriyan

li ber dergeha qesre hişt, evv bi gaziya hevvare nehat.

Di nameyeke de Ferzend nivîsandibû:

"IVelatji me re nemaye. Eşkere ye em çidibin teni ji bo goristnan

mişt iaşe miriyan bikin. Metni Alan û Zîna xwînşerîn

dibin bermaliyin Beko, dibin izingji bo mrtkirina agiri çavnebariyi.

Dosti delal, li Cizîra Botan, li wari işq û evîni, tene şe¬

tvat e, şetvat."

Ferzend nikarîbû li bendî hevale xwe bimaya, nikarîbû bizivirîya

û deste xwe direj kir, tevne pîre xera kir. Derî bi hesaniyek

mezin vebû. Ferzend hinekî li ber ravvestiya û li dora

xwe nerî. Paul ne li vvan deran bû û vvî ji xwe re got: "Hebe

nebe, evv e li heviya min di hundire qesre de be".

Hundire qesre pir sar bû. Ferzend bi çeken havînen vvelet

40

hatibû û serma xurt mîna hîzarek ji qeşe xwe li cane vvî peçand,

xwîn di damaren vvî de hişk kir. Wîji binî ve kare xwe û

vve sermaye nekiribû û di vvan seven li ser bane xanî, di bin

steriken behejmar de, vvî bavver dikir ku nava qesre herdem

henik bû, mîna buhişte ne germ ne sar bû. Evv poşman bû ci¬

ma ji bo we reya dûr vvî baş kare xwe nekiribû, le vvî e çavva

baş kare xwe bikira dema mirin ji her dere dipijiqî? Ga dema

dikeve ker U ser stûye vvî pir dibin û mirov dema dikeve nav

lehiya mirine evv deste xwe daveje her tiştî, ta qirşiken ser

rûye ave. Xwişka vvî Şîrîne hînî çekirina vezelen hirî bûbû û

we ji bo vvî vezelekî pir heja, germ ji bo zivistane çekiribû, le

di tevliheviya bûyeran de, di fırtoneye de vvî bi zore cane xwe

ji mirine xelas kiribû. Wî e çavva bîra vvî vezeleyî bibira?

Her du se gavan vveneyek an berrek pir dilbir hebû û di

nav hev re vvan jiyana gele vvî vvelatî mîna fîlmekî sînemaye li

ber çaven vvî raxistin. Hemû dîroka vvî gelî di bin ronahiyeke

qels de U ber çaven vvî vvek rûpelen pirtûkek rengîn pehn bû.

Ronahî ji zike ban dihat û ji ber ku ji binî ve di qesre de rojîn

û pencere nebûn, Ferzend bavver kir ku evv ronahiya hane ya

lempeyen elektrîkî bû. Wî sere xwe bilind kir û li zike xenî

nerî. Siryaqe avahiye tije derz û qelş bûn û di vvan re tîşen ro¬

je dibuhirîn hundir û di nava dalan û eyvvanan de belav di¬

bûn. Qelşen mîna maran di zike avahiye de xwe U hev

dipeçandin û li hemû dîvvaran belav dibûn.

Ma Paul li kudere bû ta bihata gaziya vvî, evv ji vve revvşa

dijvvar derxista, deriye heviya rohnî di rûye vvî de vekira? Di

gelek nameyen xwe de, Ferzend dikir gazî. Careke vvî nivîsandibû:

"Dosti dostan, ezîzi ezîzan, wari Mem û Zîni herdem bipit

41

û bizot e. Her roj bi hezaran kesen mîna Mem, mîna Zîni dişewitin,

berbat dibin. Tu dibînî dema ez dinivîsînim gotinen mî¬

na "agir", mîna "şewat" herdem ciyekî mezin di nameyin min

de digirin. Tu bixwe dizanî ku Cizîra Botan wari hişînkahiyi

ye. Di zivistanan de berf dikeve, reyen di navbera gund û bajaran

de tene girtin. Li dosti hija, eğer mirin di seri her kesî de bi

sennayi giridayîye, di sereme de, ewjîşewate, agir e."

Ferzend tirs û sermaya hundire qesre ji bîr kir û bi hinek

kefxweşî ü tabloyan, li berran, li pûten ji kevire mermer û ji

bronze nerî. Weneyen li ser dîvvaran ere jiyanek rengareng li

ber çaven vvî radbristin le evv ji vve jiyane dûr dima. Wene pir

bilind bûn û di ronahiya roka ku diçû ava de, Ferzend xweş

evv ji hev dernedbdstin. Wî tene ji rojen vvelet dizanîbû ku evv

pir xweşik bûn. Evv ji eyvvaneke buhurî eyvvaneke û di nava

vve jiyane de vvî xwe hinekî kefxweş dît.

Berren bi ser rûyen dîvvaran dakirî berren vvelet anîn bîra

vvî. Wan rojen zaroktiye, xweşiya demen kurt anîn ber çaven

vvî. Ferzend zaro bû û carina jî xweha vvî Şîrîne bi deste vvî digirt

û evv bixwe re dibir Navenda Tevn û Berran. We li vve de¬

re bi keçen di temene xwe de kar dikir. Di nav dîvvaren

Navende de tiliyen keçen şahreze li ser rûye berran cîhaneke

rengareng li ber çaven Ferzend vedikirin. Tiliyen nerm û zirav

firende bi asmanan dbdstin, xwîn û hers di cane şer û pilingan

de digerandin. Wan tiliyan destanen kevn jî bi gevvde

dikirin û li ser rûye vvan berran, Mem û Zîn, Siyamend û Xece,

Ferhad û Şîrîn digihaştin miraden xwe. Qehremanen mî¬

na Rusteme Zal û Kawaye hesinger dile Ferzende zar mişt

hezkirin dikirin. Di davviya roje de, Şîrîne bi deste biraye xwe

digirt û xweh û bira, peya vedigeriyan male. Dema şev diket,

42

Ferzend di nav ciyen xwe de ji kirase pehlevvanekî diket yekî

din, evv geh dibû Rusteme Zal, geh dibû Kavvaye hesinger, di¬

bû sivvare hespe bayî, hespe deryayî, evv dibû sivvare hespe

daxwaziyen bedavvî. Di salen paşîn de, dema vvî hezkirin nas

kir, evv carinan jî dibû Mem, Siyamend an jî Ferhad.

Di hundire qesre de gera vvî direj kir. Di navenda eyvvane¬

ke de evv çav li tabûtek ji kevire reş ket û di ciye xwe de 1erziya.

We tabûte car din mirin da ber rûye vvî, evv mirina ku evv

ji ber direviya, mirina ku ji ser sînga Cizîre ranedibû. We evv

vegerand demen şevvatan û navçeya goristanen beser û bebinî.

Bi dîtina vve tabûte Ferzend fikir kir ku dîvvar û dîvvar

biçûya, bibuhuriya eyvvaneke din. Wek ku vvî tenhayı, serma û

tarîtiya ku xwe U qesre peçandibûn di ser guhen xwe re avet,

vvî dikarîbû evv tabut jî ji bîr bikira. Le di we navbere de vvî

xwest nave xwediye tabûte nas bikira û vvilo jî nezîkî vve bû.

Ferşe kevir ne li ciye xwe bû û di şûne de tu tiştî deve ta¬

bûte nedigirt. Di nava kefene rizyayî de, kiloxe miriyekî û

herdu korten çaven vvî xuya dikirin. Li ser qehfe serî tacek ji

zere zer û ji mîrvvare û gevvheren giranbuha hebû. Li ser parsûyen

sînge, şûrekî direj û pehn hebû. Ye mirî destike sûre

xwe di bedengiya qesre de di nav hestiyen tiliyen xwe de diguvaşt.

Bi dîtina vvan hestiyan savva mirine mîna marekî reş xwe

berda hinava Ferzend, hişt ku evv nave ye mirî ji bîr bike, bi

payine şist dûrî tabûte bikeve. Nezîkî deh panzdeh gavan,

lingen vvî di tiştekî de ase bûn û evv lukumî û bi ser dev de çû

xware. Wî deste xwe di ser ser û İaşe xwe re bir. Sermaye vvek

derziyek bence di İaşe vvî de çikiya bû û her deren vvî pûç ki¬

ribû. Ferzend dît ku tu dere vvî nedeşiya. Ji leven vvî avek tîr û

43

germ dihat. Wî nas kir ku evv xwîn bû, le dema deste xwe ne¬

zîkî rûye xwe kir, da ber ronahiya tîştîşî, vvî tiştek nedît. Evv

rabû ser xwe û desten xwe vvek koran pelikand. Wî nas kir ku

tişte ketibû nav lingen vvî mexmel bû, stûr û germ bû. Wî ji

xwe re got ku di vve revvşa dijvvar de, di serma be hedan de,

evv tişte xwîn ji deve vvî anîbû dana asmanan bû. vvî nizanîbû

vvî cavvî li vve dere çi dikir, le vvî bavver kir ku hinan evv vvinda

kiribûn. Wî dikarîbû ji Paul bipirsiya dema pergî hev bihatana.

Cavv hinekî giran bû le vvî serma hundire qesre şikenand.

Tabloyen bi ser dîvvaran dakirî û berren xweşik dîsa bang

Ferzend kirin, dîsa siya jiyaneke xweş li ber ruye vvî raxistin.

Ferzend tenha xwe geriya û di eyvvaneke de çav li berrek

pir dilbir ket. Di berre de keçek şazdeh hivdeh salî U ber çavkaniyeke

ravvestiya bû, kûze ave avetibû ser mile xwe. Keça

dilrevîn deve kûze xwe piştî ku dagirtibû ber bi jer ve kiribû û

avek mîna rûn je dirijiya. Ave bi ser cane vve di nava herdu

memiken biçûk re mîna marekî xwe li hev badida û ber bi jer

ve diçû xware. Ava henik ji bejna zirav hez dikir, di nav herdu

heten girover de dadiket. Li ber nigen civvana lavvend, mare

avî dibû mîna sehekî, xwe dida hev, sere xwe dixist nav düve

xwe û di xewek serîn de diçû.

Gelo Ferzend çiqasî ü ber vve keçe ma? Evv beguman demeke

direj ma û dikarîbû jiyana xwe giş hema li ber nigen vve

periye derbas bikira. Wî ji xwe re got ku vvî bi hezaren caran

evv rûye hane dîtibû, le temaşa kiribû, je hez jî kiribû. Evv

rûye hane, camkirî, pervvazkirî, U ser dîvvaren piraniya malen

Cizîre bû. Evv dem û leven lihevhatî, nazik, girover, bixwe

dem û leven Zîne, dilbera Meme Alan bûn.

44

Rû be şik rûye Zîne bû. Le bele evv İaşe nîvtazî, di destana

evîne de tiştekî din bû, bûyerek nû bû. Zîne li vvî vvelate dûr,

li keleka vve deryaye çilen kurdî, kirase perîşaniye ji xwe kiri¬

bû, bi avvayekî nû li heviya Meme xwe dima, bi rengekî din ji

vvî hez dikir û di ber dile vvî de dida. Zîne di çarçefa vve weneye

de nema guh li dek û dolaben Bekoye Evvan dikir û bi¬

raya vve jî dev ji mîrîtiya xwe berdida, dev ji payetîya xwe,

keretiya xwe diqeriya, karekî din ji xwe re peyda dikir.

Ji nişke ve qurpequrpa lingine bi lez li ser keviren qesre

gihaştin guhe Ferzend û evv ji nava pelen xweşiye kişandin.

Ferzend avviren xwe ji berra dilrevîn birrîn. Di nava ronahiyek

pir qels de, Paul li ber çaven vvî mîna reşke şeve xuya bû,

nezîk bû, le vvî çend gaven mezin di vve navbere de hiştin. Wî

silav nekir, negot "tu bi xer hatî yî ". Wî deste xwe jî direjî de¬

ste direjkirî nekir û bi dengekî bilind bi ser Ferzend de qîriya:

- Ma tu dîn bûyî Ferzend? Ev çi kefen e te li xwe peçaye?

Ferzend tenegihişt û di ciye xwe de sar bû. Wî heviya çi di¬

kir û anuha Paul çavva dihate peşiya vvî, çavva bi vvî re dipeyivî.

Wî got:

- Kefene çi malava?

Paşe, vvî nas kir ku pirs pirsa cavv bû û vvî berdomand:

- Eğer tu li ser vî cavvî dipeyivî, bi Xwede min sar bû û min

evv li ser rûye erde dît. Min ji xwe re got heye tuneye evv ji mirovekî

ketiye û...

Paul ji behntengiya hinava xwe re neda û car din qîriya:

- Mirove çi hale çi! Evv cavve te bi ser mile xwe dakiriye

bixwe perçekî ji kefene xwediye qesre ye. Beje, ma ne te evv

di eyvvana tabûte de dîtiye?

45

Ferzend xwe ji mej ye ji bo hevdîtineke geş amade dikir.

Evv ji dûr ve dihat û dixwest qiriktalî û perişanı ji bîr bikirana.

Ere, vvî li der û dora we avahiye dixwest ji bîr bikira cima he¬

ma mirin bi ser rûye Cizîre dibariya. Wî divat bersiva gelek

tiştan bizanîbûya û gelek tişt jî ji bîr bikirana. Wî helbet diza¬

nîbû ku Paul ne Xwede bû ta bi gotineke hemû jiyana vvî biguherta,

le evv hevîdar bû ku bi saya vvî vvî hinekî aşitî piştî

vvan salen şevvatan li vve dere peyda bikira.

Wî cavve ser mile xwe bi heyecan avet, li hevale xwe meze

kir û tevî ku dile vvî mişt bû, tu gotin ji deve vvî derneket.

Denge Paul gihaşt guhe vvî:

- Bibuhire, ez nikarim betir bi kar û bare te dakevim, bi te

re li ve dere bimînim. Tembîya min li te tu zû xwe bigihînî

dergeheke beri ku tu av û av herî.

Paul negot çavva Ferzend e di nava vve qesre de li keleka

we deryaya av û av biçûya. Wî rahişt cavve ser rûye erde û evv

li hev peçand. Wî xwest beguman evv dîsa bi ser tabûte dakira,

an jî, hema evv ü eyvvane vvek ku Ferzend evv dîtibû baveta.

Wî xweş hundire qesre nas dikir û mîna reşke şeve evv ji ber

çavan ket.

Ferzend di nava qesre de ma û vvî tembîyen Paul di davviya

vve roje de di ser guhen xwe re avet. Evv ber bi tu dergehan

neçû. Wî dizanîbû ku dûrketina vvî ji Cizîra Botan çevvtiyek

bû û hatina vvî ya vve dere rengek ji rengen reve bû, şikestinek

bû, le jiyana vvî bi giştiya xwe çi bû? Ma evv ne şikestin li dû

şikestine, çevvtî ü dû çevvtiye, mirin li dû mirine bû? Wî diza¬

nîbû ku di serma vve qesre de vvî e herdem Cizîr bi germa

xwe, bi dijvvariya evîna xwe, bi zehmetiya jîna xwe bi bîra xwe

bianiya, le vvî bere xwe neda tu dergehan. Dema sermaye dîsa

46

xwe li cane vvî gerand, vvî bere xwe da eyvvana fireh ya tabûte

û betirs li vvî cavvî geriya.

Li derve, roka ku çûbû ava çend perçeyen sor li ser mile

aso hiştibû. Guhiken şeyten û kevjalen mirî xîza li keleka qesre

rast kiribûn. Di davviya vve roje de, tu şopen solan li qiraxa

ave li ser vve qûma di bin nigan de diçû xware nedbmyan.

47

ROJEK VVEK ROJEN DİN

Eğer berî deh duvvanzdeh salan ji Daraya Dihokî bihataya

pirsîn: "Gelo çi tişt hevv di bin stûna asmen de je ne xweştir

heye?", vvî e di cî de bigota: "Evv jiyana di kampen penaberan

de ye, evv ji niştiman û vvelet dûrketin e". Le ji vvan deh du¬

vvanzdeh salan û vir de, eğer hem evv pirsa han ji vvî bihataya

kirin, vvî e beguman bersiva xwe bi avvayekî din bidaya.

We roje, bayekî xurt li Parîse dikir vîzevîz û mîna melkesek

pehn ku ne dihat dîtin, vvî keleken caden herdem tije va¬

la kiribû. Dara di odeya qate heftan de nekir debar û derket.

Evv li îstegeha Porte d'Auteuile ü metroye sivvar bû û bere

xwe da Tara latîhî di navenda bajer de. Piştî ku vvî careke li

Trocad6roye metro guherand, evv ü îstegeha Mabillone, li ta¬

ra Saint Germain des Pres peya bû. Di gel ku evv tar herdem

48

bi tevgereke mezin bû Dara we roje pergî pir kem kesan hat.

Wî di nav vvan reyen teng de direj nekir û bere xwe da çayxana

xwe. Roj ji binî ve ne roja derketine bû; evv rojek bû ku

mirov ü malan xwe, bi jin û zaroken xwe re rûdiniştin. Le Da¬

ra ne xwedî jin û zarok bû û ne dostika vvî hebû. Wî e li male

bi tenha sere xwe çi bikira?

Hundire çayxane vveke cadeyen bajer vala bû. Garsonan

anişken xwe danîbûn ser keleka bara ji mise û ji xwe re henek

dikirin. Dara di vve çayxane de ji çend ciyan hez dikir û vvilo jî

vvî bere xwe da qate jorîn. Berî ku bi pelikan ve hilkişiya, vvî

vvek her çare li Lîza nerî. Lîza keça fransî, keça dilrevîn her¬

dem dev bi ken bû û diranen vve en spî di nav leven vve en sor

û dagirtî de mîna mîrvvaran diçirisandin. Ji ber ku vve roje

çayxane bej hema vikîvala bû, Dara dikarîbû betir ji xwe re li

vve bineriya. Wî nizanîbû bi rastî nave vve çi bû le vvî ji nave

Lîza hez dikir û vvî evv nav le kiribû. Evv ji xweşikbûna rû û İa¬

şe we tu carî ter nedibû, dikarîbû bi salan li ber vvan bima. Lî¬

za jî dizanîbû çavva xwe nazenîn bikira û xwe li ber dile xortan

şîrîn bikira. We hema ji ciye xwe dev ji kene xwe bernedida,