*dipnotlar yazıda nerede kullanılmışsa oraya parantez içinde yapıştırılmıştır

6. Sovyetler Birliği'nin çöküşü
Gorbaçov'un perestroykası dolaysız olarak Sovyetler Birliği'nin düşüşünü hızlandırdı. Gorbaçov, marksist fikirleri ve sözcükleri hala ağzına alan bir revizyonistse, Yeltsin açık bir anti-sosyalist ve pro-kapitalist unsurdur. Haziran 1990'da emperyalizm ve yerel burjuva unsurların manevralarıyla ve kamuoyu görüşünün ustaca manüplasyonuyla Rusya Devlet Başkanı olarak seçildi. Geniş başkanlık yetkileriyle Yeltsin, Rusya Komünist Partisi'ni yasakladığını ilan etti. Bazı malların dışında fiyatları serbest bıraktı, üretim araçlarını ve toprağın kendisini, toprak mülkiyetinin kullanım hakkının devrine izin verdikten sonra, özelleştirdi. Kolhozları dağıttı ve menkul değerler borsasını kurdu. Böylece sosyalist ekonomik sistemin tasfiyesini ve tüm cepheleriyle kapitalizmi canlandırma politikasını ileri sürdü. Büyük Rusya görüşünden hareketle, Sovyet Cumhuriyetleri Federasyonu'nun çözülüşüne arka çıktı.

Sovyet Başkan Yardımcısı Yanayev ve partisi, 19-20 Ağustos 1991'de Birlik'in dağılmasının karşısında bir darbe girişimi başlattı, fakat kolay bir şekilde yenilgiye uğradı. Hemen bunun ardından, Gorbaçov SBKP Merkez Komitesi'nin dağılışını ilan etti ve Genel Sekreterlik’ten istifa etti. Aralık 1991'de Rusya, Ukrayna ve Beyaz Rusya'nın zirve toplantısı, Sovyetler Birliği'nin dağılması ve Bağımsız Devletler Topluluğu'nun kurulması doğrultusunda görüş birliğine vardı. Bu antlaşma içsavaş ile kasıp kavrulan Tacikistan Cumhuriyeti dışında, 11 cumhuriyet tarafından imzalandı. Sovyetler Birliği'nin 74 yıllık tarihi sona erdi.

Sovyetler Birliği'nin yıkımı, revizyonistlerce beslenmiş ve partinin ve devletin önderliğini ele geçirmiş burjuva, küçük-burjuva unsurların manevralarının, ayrıca bu manevralarla uyum içerisindeki emperyalizmin uzun vadeli anti-sosyalist oyunlarının sonucudur.

Emperyalist kuvvetler Sosyalist Sovyetler Birliği'nin zayıflaması ve çöküşünü stratejilerinin en önemli hedefi kabul ettiler ve taktiklerini konumdaki değişmelere göre değiştirdiler. Ekim Devrimi ile kurulan Sovyet iktidarını askeri yoldan(228)devirmek amacıyla ve onu izleyen karşı-devrimci kuvvetler tarafından kışkırtılmış içsavaşa karşılık vererek, emperyalist güçler I. Dünya Savaşı koşullarından işgalci bir savaş başlatmak için yararlandılar. Bu başarısızlıktan sonra, ekonomik ambargoyu gerçekleştirdiler ve ülkedeki gerici unsurların yıkıcı faaliyetlerine yardım eli uzattılar. Sovyetler Birliği Milletler Cemiyeti'ne üye olduğu zaman, Nazi Almanyası ve militarist Japonya'nın olası saldırı tehlikesi karşısında, emperyalist kuvvetler ülke içerisine kültürel ve ideolojik bir sızma oluşturmak amacıyla diplomatik ilişkilerin avantajlarını kullandılar. II. Dünya Savaşı'nın öngününde, İngiliz ve Fransız emperyalizmi, Alman ve Japon emperyalizminin Sovyetler Birliği'ne karşı savaşa girmesini provoke ettiler. Savaş sırasında, İngiltere ve Fransa hem Sovyetler Birliği'nin hem de Almanya'nın tükenişini ve düşüşünü hedefledi. Savaş sonrasında, ABD emperyalizmi ekonomik ve askeri güç bağlamında ezici bir üstünlükle ortaya çıktı. Nükleer antlaşmalar yoluyla, Sovyetler Birliği'ne emperyalist bir barışı zorunlu kıldı ve böylelikle barış içinde birarada yaşama politikasının geliştirilmesinin koşullarını yaratmş oldu. Bu bağlamda, ABD sosyalizmin yetersizliği hakkındaki fikirleri yaymak amacıyla tüm bilgilendirme medyasını kullanarak kültürel ve ideolojik saldırıyı yoğunlaştırdı.

Çin'de dış dünyaya açılma politikası küçük-burjuvaziyi cesaretlendirirken, revizyonistler Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa'da komünist partilerin ve devletlerin önderliğini ele geçirdiler. Böylesi bir gelişim karşısında, ABD önderliğindeki emperyalist güçler, sosyalizmi devirmek için en önemli taktikleri olarak “özgürlük, demokrasi ve insan haklar” sloganıyla ideolojik saldırıya girişti. Bu slogan, burjuva demokrasisinin restorasyonu sloganından başka bir şey değildi. Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa “devrim”lerinde, Çin'deki Tiananmen olayında taraflar buldu. “Devrim” sonrasında eski Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa'da varolan durum, sloganın sosyalizmin inkarının ve kapitalist restorasyon arzusunun bir vesilesi olduğunu açığa vurmaktadır.

Burjuva ideologlar ve revizyonistlerin savundukları anti-komünist teorilerdeki değişik renklere rağmen, düşledikleri geleceğin dünyasının bir ortak noktası vardır. Bugün genel ekonomik bunalımın hakim olduğu kapitalist dünya için parlak bir gelecek tasarlayamazlar. Olası geleceğin kapitalist ve sosyalist sistemin bir karması olması ve eski Sovyetler Birliği ve Doğu Avrupa ülkelerinin de bu doğrultuyu izlemeleri gerektiğini vurgulamaktadırlar. Oysa kapitalizm ile sosyalizm arasındaki çelişki yaşam-ölüm çelişkisidir. Kapitalist özel mülkiyet altında karma ekonomi ne sömürü, talan ve çalışan halkın sefaleti gibi sorunları ne de savaş sorununu çözecektir. Öneri yalnızca emperyalizmle sosyalizm arasındaki çelişkilerin keskinleşmesini hafifletme arzusundan kaynaklanmaktadır.

Tek ülkede sosyalizm ve bunun yolaçtığı bürokratik denetime dayanan üretici güçler teorisinin etkisi altındaki eski Sovyetler Birliği'nde geniş halk yığınlarının ideolojik mücadele deneyimleri çok azdı ve özellikle yaklaşık 20 yıldır halkın geçiminin durgun ekonomi altında kötüleşmesi durumunda, burjuva kitle iletişim araçları tarafından geniş bir biçimde propaganda edilen “zengin(229)ve özgür kapitalist toplum” illüzyonuyla kolayca gözleri kamaştı. Böylece bugüne dek herhangi önemli bir karşı saldırı örgütlemeye muktedir olamadılar. Yukarıda belirtildiği gibi, Sovyetler Birliği'nin çöküşü, dünya devriminden vazgeçen tek ülkede sosyalizm revizyonist çizgisinin iflasını göstermektedir. Bu nedenle sosyalist teori, fikir ve hareketin başarısızlığını temsil etmez.

Sovyetler Birliği'nin çöküşünü yalnızca hegemonyacılık, bürokratizm ve buyrukçulukla açıklayan farklı bir tez bulunmaktadır. Bu, sosyalizme yönelik bir başka modern revizyonist saldırıdır.