Дырнаг вә тире ишарәләри фәрглидир, һамысы ејни формаја салынсын

Püşkatma

Seyid Kazim Hüseyni

Kürd problemi və Pavə şəhərinə hücum məsələsi qarşıya çıxmışdı. Həmin günlər Məşhəddən birinci dəstəni Kürdüstana göndərmək istəyirdilər.

Sepahın əməliyyat uşaqlarında xüsusi coşqu və həyəcan vardı, hamısının baxışından sevinc yağırdı. Heç kim qalmaqdan danışmırdı, istisnasız olaraq, hamı getməyə can atırdı. Kimə baxırdınsa, üzündən təbəssüm yağırdı.

Cənab Rüstəmi uşaqlara «təəssüf ki, bizdən ancaq 25 nəfər istəyiblər» deyəndən sonra isə dilxorluq başlandı.

Uşaqların əhval-ruhiyyəsi tamam dəyişdi. Artıq hər bir baxışdan qəm-kədər yağırdı. Könüllülükdən danışmağa dəyməzdi, çünki hamı getmək istəyirdi. Qərara gəldik ki, uşaqlar öz aralarında razılaşıb 25 nəfəri göndərsinlər. Lakin bu da nəticə vermədi. Nəhayət, cənab Rüstəmi dedi: «Heç kimin haqqı tapdanmasın deyə, püşk atacağıq».

Uşaqların adlarını yazmağa başladılar. Mən bir tərəfdə Əbdülhüseynin yanında oturmuşdum. Getməyə ümidim yox idi. O qədər adamın içindən mənim adımın çıxması çox zəif ehtimal idi. Birdən bir ağlamaq səsi eşitdim. Tez Əbdülhüseynə sarı döndüm. Üzü islanmışdı. Soruşdum ki, nə üçün ağlayırsan? Yavaşca ağlaya-ağlaya dedi: «Qorxuram ki, adım çıxmasın və inqilab düşmənləri ilə vuruşmaq səadətindən məhrum olum».

Özümü itirdim. O həddə eşq və ixlas adamı mat edirdi. Güclə dillənib dedim: «Hər halda, əsas məsələ niyyətdir. Gərək insanın niyyəti düz olsun, Allah özü hər şeyə şahiddir».

Dedi: «Düzdür, Allah hər şeyə şahiddir və əməllər niyyətlə ölçülür, amma Allahın belə bir işdən ötrü insana yol açması başqa bir şeydir».

Yavaşca ağlayır və danışırdı. Bədr döyüşündən danışıb dedi: «Bu dünya durduqca Bədr döyüşündə iştirak edənlərlə etməyənlər bir olmayacaqlar. Bəlkə də çoxları o döyüşdə iştirak etmək istəyirdilər, ancaq qismət olmadı; ya o zaman Mədinədə deyildilər, ya xəstə idilər, ya güclü qızdırmaları vardı, ya da başqa bir şey».

Susub üzümə baxdı, ürək yanğısı ilə dedi: «Qiyamət günü Bədr iştirakçılarını çağıracaqlar və bu, həmin döyüşdə iştirak etməyənlərə aid olmayacaq. Yalnız Bədrdə iştirak edib düşmənlərə qarşı vuruşanlar qarşıya çıxacaqlar».

O baxışa və o düşüncə səviyyəsinə görə ağlamağa haqqı vardı. Öz halıma təəssüf edirdim.

Hamının adını yazandan sonra püşk atmağa başladılar. Onun və başqa 24 nəfərin adı çıxdı. Mən o səadətdən məhrum olanların arasında qaldım.

Bir aydan artıq qaldılar. Qayıdanda digər uşaqlarla onları qarşılamağa getdik. Əvvəlcə ümumi qarşılama nəzərdə tutulmamışdı, amma yavaş-yavaş əhali xəbər tutdu. Tehran xiyabanı hər an sıxlaşır və bizim getməyimiz çətinləşirdi. Birtəhər İmam həyətinə çatdıq. İynə atsaydın, yerə düşməzdi. Birdən Əbdülhüseyn tribunaya qalxdı. Dəmir dəbilqə hələ başında idi. Sepahın yaşıl formasını geyinmiş, çiynindən kəmər asmışdı. Televiziyadan çəkilişə gəlmişdilər. Əbdülhüseyn çıxışa başladı.

Sözlərinin çoxu Quran və hədislərdən idi, onları məharətlə Kürdüstan məsələsinə bağlayırdı. Xalq onu həvəslə dinləyirdi. Danışdıqca adamı özünə cəlb edirdi. Kürdüstanın vəziyyətini yaxşı izah etdi, bəzilərinin xəyanətindən danışdı, sonda insanları Kürdüstana gedib inqilab düşmənlərinə qarşı vuruşmağa və fitnənin kökünü kəsməyə çağırdı.

Çıxışı təxminən 20 dəqiqə çəkdi. Maraqlı idi ki, şöhrətli alim cənab Haşiminejad və başqa bir neçə məşhur şəxsiyyət də dinləyicilərin arasında idilər.

Hiylə

Höccətülislam Məhəmmədrza Rzayi

Bir dəfə Kürdüstandan mənə bir xatirə danışdı:

«Sənəndəc şəhərində postda keşik çəkirdim. Hər tərəfi diqqətlə izləyirdim. Birdən qarşıdan bir qız peyda oldu. Düz mənə sarı gəlirdi. Başörtüyü yox idi, vəziyyəti biabırçı idi. Ona fikir vermədim, dedim ki, yoluna davam edər. Amma getmədi, əksinə, mənə yaxınlaşdı. Ona baxmırdım, amma bütün diqqətim onda idi. Bütün vücudumla çox tez rədd olmasını istəyirdim. Bir qədər keçdi. Hələ dayanmışdı. Bir anlığa ona baxdım. Üzü makiyaj içində idi, sanki bu anı gözləyirmiş kimi mənə göz vurub təbəssüm etdi. Üzümü yana çevirib qışqırdım: «Get işinin dalınca!»

Getmədi. İşini yaxşı bilirdi. Sözümü bir də təkrar etdim, yenə getmədi. Bu dəfə cəld çaxmağı çəkib qışqırdım: «Rədd ol, yoxsa səni dəlik-deşik edəcəyəm!»

Qız qorxdu və tez dönüb qaçmağa başladı».

Əsl mələk

Məsumə Səbukxiz

Hər dəfə o şəklə baxanda şirin bir xatirə gözlərim önündə canlanır. Mehriban ata kimi qollarını iki kürd uşağın boynuna salıb biri ilə danışır. Ətrafda qoyun sürüsü var. Sanki Kürdüstanın soyuq havası da şəkildən duyulur. O xatirəni Əbdülhüseynin özü mənə danışıb:

«Uşaqları gördüyüm ilk axşam çox da diqqətimi çəkmədilər. Mənə qəribə gəldi, amma çox şübhələnmədim. Digər dostlar da iki balaca çobanın axşam vaxtı haraya getdiklərinə təəccüblənmişdilər.

Çox maraqlanmadıq. Bir az sonra qaraltıları göründü, daha sonra isə o da itdi.

Növbəti axşam yenə gəldilər. İki oğlan uşağı bir sürü qoyunu yenə həmin yolla aparırdılar. Bu dəfə şübhələndik, bildik ki, bu işin içində bir iş var.

Örgütlərin işlərindən məlumatımız vardı, onlar üçün qoca-gəncin, arvad-uşağın fərqi yox idi, əksər hallarda zorla hamını özlərinə nökər edirdilər.

Önlərini kəsib diqqətlə onlara baxdım. Gözümə şübhəli bir şey dəymədi. Qoyunlara baxdım. Hərəkətləri bir az qeyri-təbii idi.

Birdən ildırım sürəti ilə beynimdən bir fikir keçdi; qoyunların qarnının altına baxdım və qumbaraları gördüm.

Qoyunların hər birinin qarnının altına məharətlə bir əl qumbarası bağlamışdılar. Uşaqlar sanki yerə mıxlanmışdılar, gözləri hədəqədən çıxmaq üzrə idi. Dedim ki, qorxmayın, sizinlə işimiz yoxdur. Hirslənməli adamlar inqilab düşmənləri idilər.

Qumbaraları topladıq, onları da səhərə qədər yanımızda saxladıq. Səhər öz uşaqlarımı nəsihət edirmişəm kimi qollarımı boyunlarına salıb onlarla danışmağa başladım. Onlar əsla belə bir münasibət gözləmirdilər.

Axırda onlardan söz alandan sonra dedim ki, azadsınız, gedə bilərsiniz.

Mat-məəttəl mənə baxır, inanmırdılar. Doğru dediyimi anlayandan sonra sağollaşıb yavaş-yavaş uzaqlaşdılar. Tez-tez dönüb arxalarına baxırdılar, hələ də təəccüb içində idilər. Örgütlər Sepaha dair onlarda çox vəhşi təsəvvür yaratmışdılar. Gördükləri isə təsəvvürlərində olandan yerlə-göy qədər fərqlənirdi».