Ebeveynler iÇİN

Medyaya ayrılan bir hafta organize etmek. Bu tip hata boyu faaliyetler bazı ülkelerde halihazırda bir gelenektir. Girişim medyayla ilgili sorunlara ve odaklanır ve kendi tecrübeleri hakkında konuşacak olan okul profesyonellerini davet etme imkanı sağlar. Bazen, böyle küçük ölçekli bir etkinlik yerel toplum medyasıyla, özellikle bazı öğrencilerin ebeveynleri bunlarla bağlantılı ise, daha yakın ilişkiler kurmak için mükemmel bir şans sunar.
Okul gazetesi (ya da radyosu) kurmak. Pek çok okul büyük bir kararlılık ve yatırımla, onlara yetenekleri ortaya çıkarma ve okulla bu yetenekler ve topluluk arasındaki iletişimi teşvik etme rolü yükleyerek kendi meyalarını yayınlamaktadırlar. Bazı projeler, isim vermek gerekirse bir kaç yıldır Fransa’daki CLEMI tarafından koordine edilen Fax gazetesi, uluşlararası seviyede dağıtılacak kadar ileri gitmişlerdir. İleride okul medyasına ebeveynlerin katılımını da, hatta uluslararası seviyede, denemek mümkün olabilir.
Medyanın tarihini hatırlamak. Aile ve sosyal yaşamda olduğu kadar özellikle teknoloji alanında, değişimin hızlı temposu ortak hafızanın varlığını riske atmaktadır. Daha önceden nasıl iletişim sağlandığının, çeşitli medyaların nasıl sunulduğunun, eski zamanlarda alışkanlıkların ve zevklerin nasıl olduğunun bu günün gerçeklikleriyle karşılaştırılarak anlatılmasında ebeveynler ile dede ve ninelerin katkısı, bütün bunlar eski kuşakların nelere şahit olduklarını dinlamak için ilginç nedenler olabilir. Televizyonu bir örnek olarak alırsak, bu tip girişimler (çocuklar her zaman evin içinde TV cihazını gördükleri için) “zamanın doğuşundan” beri var olduğu düşünülen şeyin aslında çok yeni bir şey olduğunu gösterir.
“Tvsiz bir hafta” gibi girişimlere katılmak. Bazı ülkelerde, televizyon konusunda “oruç tutma ve uzak durma” son yıllarda ortak bir uygulama haline gelmiştir. Bu tip bir girişimle ilgili olarak çok farklı yöntemler kabul edilmiştir. Bazıları “TV karşıtlığı dar kafalılığı” olarak adlandırılabilecek, belirgin olarak ahlaki bir yaklaşım sergilemektedirler. Diğerleri sessizlik dönemleri için olan ihtiyacı destekleyen ve televizyon “çevre kirliliği” kaynaklarından uzak duran ekolojik bir yaklaşımı benimsemişlerdir. Sonuç olarak, diğerler bu tip yaklaşımı benimsemişlerdir, bu çok da televizyona karşı olmaları sebebiyle değil, ama televizyon günlük hayatını zaptetmediği zaman yapabileceği faaliyetlerin çeşitliliğini keşfetmenin gerekli olduğuna inandıkları içindir.
Medya profesyonelleriyle irtibat kurmak ve görüşmek. Farklı medya tesislerine ya da sinema ve video yapım yerlerine bir ya da daha fazla ziyaret düzenlemekten daha iyi bir şey olamaz. Bu tür ziyaretlerin hazırlanmasında ve organize edilmesinde ebeveynler aktif bir rol oynayabilirler. TV ve diğer medya profesyonellerinin dünyası, en çok göz önünde olan faonksionlarında ve faaliyetlerinden başlayarak (haber sunucusu, gazeteci, muhabir, asistan, kameraman, editör, metin yazarı, yapımcı, yönetmen, idareci, yönetici, v.b) çok ilginç bir araştırma ve keşif alanıdır. Hem ziyaret anında hem de onun hazırlığı esnasında, her bir medya göz önüne serildikçe, toplama, işleme, kurgulama, yapım ve yayınla ilgili süreçleri daha iyi tanınabilir. Yeni dijital teknolojiler, medyayla ilgili bazı mesleklere ve görevlere sundukları değişimlere bağlı olarak, daha sonraki ilginin kaynağı olabilir.
Bir kulüp kurmak ve canlandırmak. Bu sinemaya olduğu kadar televizyon, video, DVD, v.b de odaklanabilir, eski nesiller sinema dağarcığı kulüplerine katılmanın neşesini kesinlikle hatırlayacaklardır. Bazı ülkelerde kültürel olduğu kadar politik açıdan da önemli bir rol oynamış olan, eski sinema dağarcığı hareketinde olduğu gibi, bu, az veya çok yapılanmış, belli bir medya ya da belli tip programlar için bir grup insanın ortak ilgisi üzerine kurulmuş bir üyelik propagandası şeklidir. Bu, onların ilgilerini, şiddet ya da haberlerin ele alınış biçimi gibi bu tür medya ya da programların daha ortak kesitlerine yönlendirebilir. Faaliyet listesi oldukça uzundur: birlikte seyretmek, yerinde eleştiri yapmak, ilave dokümantasyon bulmak, yalnızca kulüp içine yönelik değil aynı zamanda dışa da yönelik faaliyetler organize etmek, işitsel görel ve çoklu ortam yapımlar üretmek... . Liste sadece, öğretmen ve öğrenci rolü üstlenmeyecek olan, kulüp üyelerinin yaratıcı kapasiteleriyle sınırlıdır. Bu bağlamda, video, filim ve medya kütüphanesi gibi topluluk tesislerini kullanmak oldukça faydalı ve arzu edilir bir şeydir.
Radyo ve televizyon kamu işletmecileriyle etkileşim. Tarihleri boyunca kamu TV kanalları, eğitim odaklı içeriğin gençlerin (hatta yaşlıların) ilgileriyle bağdaşabileceğini kanıtlayan tecrübeye sahip olmuşlardır.

Kamu yayıncılığı hizmetlerinin bir kriz durumunda olduğu zamanlarda, vatandaşların, eğitim ve kültür kurmlarının radyo ve televizyon işletmecilerinin planlama politikalarındaki sorumluluklarını artırmak kesinlikle araştırılması gereken bir alandır. Kamu hizmeti işletmecileri, en azından resmi olarak, piyasa mekanizmalarına konu olamayan prensiplerle hareket ederler, maaşları vergi verenler tarafından ödenir. Dolayısıyla, vatandaşların onların faaliyetlerinin dikkatli bir kamu incelemesine dahil olması tamamen meşru görünmektedir.

Öğretmenlerin, eğiticilerin, ebeveynlerin ve uygulamacıların eğitimi. Bu, medya eğitiminin etkililiğinin ve derinliğinin üzerine dayandığı bir stratejik hareket çizgisidir. Tamamen keşfedilmemiş olmasa da, bu halen büyük eksikliklerin mevcut olduğu bir alandır. Eğitim kurumları endişelerini çoğulukla teknolojik yönlere yönetme eğiliminde olmuşlardır. Medyanın sosyal ve kültürel etkilerine, bunlara bağlı olarak sosyal tutum ve davranışlara ve eğitim bakış açısından medyanın en iyi şekilde kullanımı için gerekli olan becerilere daha yakın ilgi göstermek şarttır. Öğretmenlerin eğitim merkezlerinde sürekli eğitim girişimleri kadar derinlemesine öğrenme, uzmanlık ve lisansüstü eğitimler bu bağlamda hayati önem taşımaktadır. Yüksek eğitim kurumları, sürekli eğitim kurumları ve ebevenlerin temsilci toplulukları kararlı bir rol oynayabilirler. Aynı zamanda, bu tür girişimlerin kolaylaştırılması, teşvik edilmesi ve desteklenmesi için eğitim otoritelerinin de kararlı bir rol oynaması onlar için bir görevdir.
Medya eğitimi için bir portal yaratılması. Medya eğitimi ihtiyacı farklı eğitim ortakları tarafından, ama çoğunlukla belirsiz bir şekilde, hissedilmektedir. Öğretmenlerin, ebeveynlerin ve çocukların, çalışmalarının temeli olarak, çeşitli tecrübeler hakkındaki dokümantosyona, multimedya belgelerine, faaliyet planlarına, eğitim kursu modellerine, farklı medyalar hakkındaki verilere, araştırma çalışmalarının sonuçlarına ve diğer destek materyallerine ulaşabilir olmaları çok önemli olabilirdi. Bu tür hizmet için en uygun destek çevresi, ki kolaylıkla güncellenebilir, kesinlikle İnternettir. Bu nedenle, ulusal ya da uluslararası seviyede, Kanada’dakine benzer (Media Awareness Network) portallar kurlması tavsiye edilir.
SONUÇ
Televizyon ve medyayla ilişkiyi zenginleştirici bir tecrübeye dönüştürmek için yapılabilecekler ve yapılması gerekenler oldukça çoktur ve hepimizin aktif katılımına bağlıdır. Sadece medyanın kendisine ya da diğer kişilere bağlı değildir. Bu kitapta yer alan bazı düşünce ve önerilerin tam olarak göstermek istediği budur.
Her hangi bir TV karşıtı ya da medya karşıtı hareketin başarısız olmaya mahkum olduğu bilinmelidir. Diğer kitle iletişim araçları gibi televizyon da yaşadığımız sosyal çevrenin bir parçasıdır, bu sosyal çevrenin bir ifadesi olduğu kadar, aynı zamanda onu şekillendiren ve onu inşa eden ögelerdir. Televizyon süpermerket gibidir. Onsuz yapamayız, ancak TV cihazını çok farklı şekillerde ve farklı amaçlarla açabiliriz. Belli boyutların televizyon tarafından sağlanamayacağı, başka yerlerde aranması gerektiği bilinmelidir. Ancak, ne sunduğu ile ilgili olarak, daha az ya da daha çok talepkar, daha az ya da daha çok seçici, daha az ya da daha çok bağımlı olunabilir. Miskince ve sırtüstü yapılan tüketim tembelliği ve programlara karşı aç gözlülüğü besler. Onlar aynı zamanda bize gönderdiklerin karşı tepki olarak onalara gönderdiğimiz sinyallerle yönlendirilirler (sessizlik de tek başına bir mesajdır).
Bu gerektiği zaman öfkemizi dile getiremeyeceğimiz anlamına gelmemektedir. Öfkelenmeye hakkımız vardır. Medya ile toplum arasındaki ilişki tek yönlü değildir: her iki tarafın da bakış açıları, ilgileri, rolleri ve sorumlulukları vardır. Televizyonu daha dikkatli ve eleştirel incelemeyle, eğer sadece diğer tarafta ve ekranın arkasında neler olduğunu düşünürsek, sorunun yalnızca yarısına bakıyor oluruz. Sorunun diğer yarısı bu tarafta, yani, bizim tutmlarımız, davranışlarımız, rutinlerimiz, kısıtlamalarımız, yaşam şekillerimiz. Aynı şey, eski ya da yeni, diğer yayın ve iletişim araçları için de geçerlidir.


Televizyon ya da değil.
“Televizyonu kapat”, dedi baba.

“Çık dışarı ve hayatını yaşa”.

Çıktım dışarı ve

Kulağımda bir arı

Ayakkabımda bir fare

Gömleğimde zamk

Burnumda tebeşir

Yırtılmış cebimde çekirgeler

Dizimde bir böcek

Göbeğimde bir karınca

Elimde bir arslan

Ve peşimde saçımı çeken bir deveyle

Döndüm akşam eve
“Bir daha dışarı çıkma”, dedi babam.

“Televizyonu aç”.

Luisa Ducla Soares tarafından yazılan bir Portekiz şiirinden uyarlanmıştır.