Ehl-i beyt sevgiSİ

--
EHL-İ BEYT SEVGİSİ

EHL-İ BEYT SEVGİSİ

“Andolsun ki Allah, müminlere kendilerinden, onlara kendi ayetlerini okuyan, onları arındıran ve onlara kitap ve hikmeti öğreten bir Peygamber göndermekle büyük bir lütufta bulunmuştur.” ²⁰³

Allah Teala’ın lütuf, ihsan ve kerametine bakın ki, insanlara kendi içlerinden, özlerinden, onlarla aynı duygu ve düşünceyi paylaşan: Hakk’a giden yolda onların rehber ve pişdarı olan: İmama ihtiyaçları olduğunda önlerine geçebilen, kumandaya ihtiyaç duyduklarında, onları en mükemmel idare eden bir nebi, bir elçi gönderdi…

”(Ey Muhammed!) Biz seni ancak âlemlere rahmet olarak gönderdik.” ²⁰⁴ beyanı ile de Peygamber Efendimiz (s.a.v)’i rahmete bir vesile olduğunu, ona uyanların ve sevmenin kurtuluşa vesile olacağını belirtmektedir. Zira Allah-u Teala yaratmış olduğu şu âlemde her şeyi bir başka şeylere vesile kılmıştır. Öyleyse Peygamber Efendimiz (s.a.v)’i sevmek Allah-u Teala’yı sevmeye vesiledir.

Cenab-ı Hakk’ın bu sevgisine mahzar olmuş, Peygamber Efendimiz (s.a.v)’in ehli de bu sevginin bir parçasıdır. Çünkü şanı yüce olan Allah Teala, Peygamber Efendimiz (s.a.v)’e itaati kendisine itaat gibi belirtmiş ve: “Peygamber size ne verdiyse onu alın. Size neyi yasakladıysa ondan sakının ve Allah'tan korkun.” ²⁰⁵ buyurarak peygambere itaatı şart saymıştır. Peygamberine bu kadar büyük vasıflar yükleyen Allah-u Teala, onun ehlinin de peygamberi ahlakla vasıflanması ve ümmet-i Muhammed’e örnek teşkil etmesini ve bütün pisliklerden arınmasını dileyerek:

“Ey ehli beyt! Allah sizden kiri gidermek ve sizi tertemiz, pampak yapmak istiyor.” ²⁰⁶ buyurmuştur.

Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin (r.anhüm) çocuklardan olduğu gibi, Hz. Ali dahi Hz. Peygamberin evinde yetişmiş ve Hz. Fatıma ile birlikte yaşaması dolayısıyla özel bir mensubiyeti elde etmiş bulunduğundan o da ehli beyttendir. Fakat bunların ehli beytten olması Hz. Peygamber'in diğer kızlarının ve onlardan olan çocuklarının da ehli beytten olmasına engel değildir, aksine olmalarını gerektirir.

Fakat ne tuhaftır ki Şia, âyetin konusunu oluşturan Peygamberin tertemiz hanımlarını dahi hesaba almayarak ehli beytin, Hz. Peygamberi kendisiyle Ali, Hasan, Hüseyin, Fatıma (r.anhüm)den ibaret olduklarında ısrar etmek istemişler ve bu yüzden İslam tarihinde çok büyük gürültüler çıkarmışlardır. "Selman bizden ve ehli beyt'tendir" hadisiyle, özel mensubiyet ile Selman bile ehli beytten sayıldığı halde, Peygamberle birlikte geceleyip yatan, temiz hanımların ehli beytten hariç sayılmaları ne garip bir taassuptur” ²⁰⁷

Allah-u Teala’nın, Peygamber Efendimiz (s.a.v)’e ve ehl-i beytine gösterdiği bu ihtimam bizlerinde düşünmemize sebep olmaktadır. Rabb’imizin Kur’an-ı mübinde bahsettiği ehl-i beyt-i acaba kimlerdir? Acaba ehl-i beyti sevmek gerekli midir? Sorularına cevap bulmak gerekir.

Ehl’in lügat manası: Yabancı olmayan, alışık olduğumuz, dost, sahip, mensup, evlat, iyal, kavm, müteallikat, mahir, usta, üstad, muktedir, becerikli demektir.

Beyt; ev, oda, hane manasına gelir.

Ehl-i beytin, İslam âlimleri tarafından bir çok mana verilmişse de genellikle üstünde durulan manası, Peygamber efendimiz (s.a.v)’in ailesi olarak algılanmaktadır.

Sa'd İbnu Ebi Vakkâs (r.a) anlatıyor: "Şu ayet indiği zaman, (mealen): "Sana bu ilim geldikten sonra, kim seninle bu hususta mücadele edecek olursa de ki: "Gelin, çocuklarımızı ve çocuklarınızı, kadınlarımızı ve kadınlarınızı, kendinizi ve kendimizi çağırıp toplanalım, sonra niyaz edelim ki, Allah'ın laneti yalancılar üzerine olsun!" ²⁰⁸, "Resûlullah (s.a.v); Ali'yi, Fatıma'yı, Hasan ve Hüseyin (r.anhüm ecmain)'i çağırdı ve: "Allah'ım, bunlar da benim ehlim (ailem)" buyurdu." ²⁰⁹

Ümmü Seleme (r.anha) anlatıyor: "Ben "Resûlullah(s.a.v)'ın evinin kapısında iken şu ayet nazil oldu: "...Ey peygamber ailesi! Allah günahlarınızı giderip sizi tertemiz yapmak istiyor" ²¹⁰ Evde "Resûlullah (s.a.v), Ali, Fatıma, Hasan ve Hüseyin vardı. Onlara bir örtü bürüdü ve:

"Allah’ım, işte bunlar benim ehl-i beytimdir, bunlardan günahı gider ve bunları kirlerden tertemiz kıl!" buyurdu. Ben atılıp:

"Ey Allah'ın Resûlü! Ben ehl-i beytten değil miyim?" dedim. Bana:

"Sen (yerinde dur, sen zaten) hayırdasın, sen Resûlullah'ın zevcesisin!" diye cevap verdi." Hadis-i şerifin son bölümünün tevilinde şöyle denmiştir “Sen (zaten) hayırlısın. Benim ehl-i beytim olman sebebiyle, bir de örtümün altına girmeye ihtiyacın yok” diyerek örtünün altında bulunan Hz. Ali (r.a)’ın varlığı sebebiyle örtünün altına girmesini men etmiştir. ²¹¹

Benzer bir Hadis-i şerifi de Hz. Aişe (r.anha) anlatıyor: "Resûlullah (s.a.v), üzerinde siyah (yünden) nakışlı bir kumaş olduğu hâlde sabahleyin (evden) çıktı. O sırada Hasan geldi, onu örtünün altına soktu. Sonra Hüseyin geldi onu da soktu. Sonra Fatıma geldi, onu da soktu. Sonra Ali geldi onu da örtünün altına soktu. Sonra da: "Ey Ehl-i Beyt Allah günahlarınızı giderip sizi tertemiz yapmak istiyor" ²¹² buyurdu." ²¹³

Hz. Enes (r.a) anlatıyor: "Şu ayet indiği zaman (mealen): "... Ey peygamber ailesi! Allah günahlarınızı giderip sizi tertemiz yapmak istiyor" ²¹⁴ "Resûlullah (s.a.v) sabah namazına giderken, altı aya yakın bir müddette, Hz. Fatıma (r.a)'nın kapısına uğrayıp: "Namaz(a kalkın) ey Ehl-i Beyt "Allah günahlarınızı giderip sizi tertemiz yapmak istiyor!" buyurdu." ²¹⁵

EHL-İ BEYT’İ SEVMEK VE HÜRMET GÖSTERMEK

Allah-u Teala Kur’an-ı mübinde: ”Ey Muhammed! De ki: "Ben bu tebliğime karşı sizden akrabalıkta sevgiden başka hiçbir ücret istemiyorum." ²¹⁶ ayet-i celilesini müfessirler birçok yönlü tefsir etmişlerdir.

İmam Buhari ve başkalarının Said İbn Cübyr (r.a)’dan rivayet etmiş oldukları mana şöyledir: ”Ben sizden buna karşılık”; beni akrabalarım içinde sevmenizden, onlara iyilik etmenizden başka bir ücret istemem, demişlerdir.
İbnu Abbas (r.a) anlatıyor: "Resulullah (s.a.v) buyurdular ki:

"Nimetleriyle sizi beslediği için Allah'ı sevin. Beni de Allah sevgisi için sevin. Ehl-i Beytimi de benim sevgim için sevin." ²¹⁷

Zeyd b. Erkam (r.a) rivâyet ettiği hadis-i şerifte: "Mekke ile Medine arasında Hûm denilen bir su başında bulunurken Resulullah hutbe irâd etmek üzere ayağa kalktı; Allah'a hamd ve sena etti, vaaz ve hatırlatmalarda bulundu; sonra: ”Haberiniz olsun ki ey insanlar, ben ancak bir insanım; Rabbimin elçisinin gelmesi ve benim ona icâbet etmem yaklaşıyor. Ben size iki ağır emanet bırakıyorum: Bunların birincisi, Allah'ın kitâbidir; onda mutlak hidâyet ve nur vardır. Bundan dolayı sizler Allah'ın kitâbına tutununuz ve ona sımsıkı sarılınız” buyurdu. Böylece Allah'ın kitâbına teşvik edip gönülleri ona rağbet ettirdi; sonra da şöyle dedi: “Diğeri de ehl-i beyt'imdir. Ben, ehl-i beyt'im hakkında sizlere Allah'ı hatırlatıyorum” (Resulullah bu son cümleyi üç kere tekrarlâmıştır). ²¹⁸ Bu hadis-i şerif hakkında birçok yorumlar yapılmış ve Şiilerin çok tahrif ettiği anlaşılmıştır.

İbnu Ömer (r.a) anlatıyor: "Ebu Bekir (r.a) buyurdular ki: "Muhammed (a.s)'ı Ehl-i Beytinde gözetin."

Ebu Bekir (r.a), bu sözüyle halka hitap ederek, Resulullah (s.a.v)’in hatırını akrabalarında gözetmelerini, Aleyhissalatu vesselam’ın gönlünde yüce olan hatırı ve sevgisi sebebiyle, O’na neseben yakın olanlara hürmet etmeyi, onları incitip üzecek, gücendirecek söz ve davranışlardan kaçınmayı tavsiye etmektedir. “Gözetin” diye ifade edilen “Korumak ve kollamak manalarına gelmektedir. Buhari, Hz Ebu Bekir’ın bu tavsiyesinin peşinden, bunu açıklar ve tamamlar mahiyette şu hadis-i nakleder: “Fatıma benden bir parçadır,onu öfkelendiren beni öfkelendirmiş olur” ²¹⁹

Abdurrahman b. İsbahani anlatıyor: “Ebu Bekir(r.a) bir gün Resulullah’ın minberinde hutbe okurken Hz. Ali’nin (Henüz küçük olan) oğlu Hasan (r.a) geldi ve: “Babamın (Dedemin) yerinden aşağı in!” dedi.

Ebu Bekir: “Doğru söylüyorsun, burası dedenin makamı!” diyerek Hasan’ı kucağına oturtup ağladı.

Ali (r.a): “Ey Mü’minlerin Halifesi! Vallahi çocuğun bu davranışıyla benim bir ilgim yoktur” diye özür beyan etti.

Ebu Bekir: “Doğru söylüyorsun, ben de seni itham etmiş değilim” dedi.²²⁰

Makburi anlatıyor: “Bir gün Ebu Hureyre (r.a) ile birlikte oturuyorduk. Ali (r.a)nin oğlu Hasan (r.a) yanımızdan geçti. Bize selam verdi. Cemaat selamını aldı. Ebu Hureyre, Hasan’ın geçtiğini fark edememişti. “Şu giden Ali oğlu Hasan, bize selam verdi” dediler.

Ebu Hureyre, arkasından giderek yetişti ve: “Sana da selam, ey seyidim (Efendim)! dedi. “Sen ona seyidim mi diyorsun” dedik. “Şahadet ederim ki Resulullah efendimiz: “Hasan Seyyid’dir” buyurmuştu” dedi” ²²¹

Hatta büyükler bu sevgiyi öyle benimsemişler ki: Rasûlullah (s.a.v) ile ehl-i beyt'e de salât ve selâm getirmek Müslümanların bir görevidir.²²² demişlerdir.

Hz. Peygamberin ehl-i beytinden gelenler günümüzde İslâm âleminin değişik yerlerinde yaşamaktadırlar. Hz. Hüseyin soyundan gelenlere Seyyid, Hz. Hasan soyundan gelenlere Şerif denilmektedir.

Hz. Peygamber'in ehl-i beyt'inin işleriyle meşgul olan görevlilere tarihte Nakîbü'l-Eşrâf denilmiştir. Nakîbü'l-Eşrâf, Peygamber hanedanı efradının umumi bir vasisi hükmünde olup, gördüğü vazifenin şerefinden ötürü en yüksek mensuplardan sayılmış, İslam devletlerinde her zaman bunlara hürmet ve tazimde bulunulmuştur.

Yukarıda geçen hadis-i şeriflerden de anlaşılacağı üzere Alemlere Rahmet olarak gönderilen Peygamber efendimiz (s.a.v)’in Ehl-i Beytini sevmek ve onlara hürmet göstermek, efendimizi sevmemizin bir nişanesidir.

EHL-İ BEYTE DİL UZATMAK

Urve anlatıyor: “Adamın biri, Ömer (r.a)’nın da bulunduğu bir mecliste Ali (r.a)’na dil uzattı. Hz. Ömer o şahsa (Resulullah’ın kabrini göstererek): “Şu kabir sahibini tanıyor musun? Muhammed b. Abdullah b. Abdulmuttalib’dir. Ali de Allah Resulü’nün amcası oğlu!.. Ali’yi anacaksan hayırla yad eyle! Onu incitirsen şu kabirdekini de incitmiş olursun! dedi” ²²³

Ebu Bekir b. Halid b. Urfuta anlatıyor: Bir ara Sa’d b. Malik (r.a)’nın yanına gittim ve Duyduğuma göre Kufe’de Ali’ye sövmenizi istiyorlarmış! Ona sövdün mü?

“Bundan Allah’a sığınırım” dedi ve: “Sad’ın ruhunu elinde tutan Allah’a yemin ederim ki ben, Allah Resulü’nün Ali hakkında öyle bir şey söylediğini duydum ki tepeme testereyi dayasalar ömrü billah yine de ona dil uzatmam ve sövmem” dedi.” ²²⁴

Ebu Abdullah el-Cedeli anlatıyor:”Bir gün Ümmü Seleme (r.a)’yi ziyarete gittim. Bana: “Gözlerinizin önünde Resulullah’a sövülüyor mu? diye sordu. “Haşa! Haşa! Dedim”

Ümmü Seleme: “Resulullah’tan duymuştum, şöyle buyuruyordu dedi: “Ali’ye söven kuşkusuz bana sövmüştür!”²²⁵

Bu izahatlardan çıkan sonuç şudur: Peygamber efendimiz (s.a.v) ehl-i beyti hakkında konuşmak ve onları aşağılayıcı tavırlarda bulunmak O’na karşı sadakatsizliğin ve imanın zayıflığının göstergesidir. Zira yukarıda geçen : "Nimetleriyle sizi beslediği için Allah'ı sevin. Beni de Allah sevgisi için sevin. Ehl-i Beytimi de benim sevgim için sevin." Hadis-i şerifin ışığı altında anlaşılan odur ki; bu sevgi hiyerarşik bir sistemle Allah-u Teala’nın sevgisine uzanmaktadır. Öyleyse Allah ve Resulü’nü sevdiğini iddia eden her mü’min ehl-i beyti sevip hürmet etmekle mesuldür.

EHL-İ BEYT VE İSLAMA HİZMET

Yukarıdan beri anlatıla gelen ehl-i beyt sevgisi ve onlara takınılacak tavrı belirtmiştik. Şimdi bu elit tabakanın içinden çıkan muttaki imamların, ümmeti Muhammed’e hizmet boyutundaki çalışmalarından bahsedelim:

Cenab-ı Hakk Kur’an-ı mübinde: “Çünkü onun (Dostları) hizmetine ehil olanlar ancak müttakilerdir. Lakin çoğu bunu bilmezler.”²²⁶ Hafız Ebu Bekir İbn Merduyeh bu ayetin tefsirinde der ki: Bize Süleyman İbn Ahmed et-Taberani’nin… Enes İbn Malik’ten rivayetinde o şöyle demiştir: Allah Resulü (s.a.v)’ne: Senin dostun kimdir? diye sorulmuştu. “Her muttaki olan” buyurdu ve “Onun dostları ancak muttakilerdir” ayetini okudu.²²⁷

Ayet-i celileden de anlaşılacağı üzere ehl-i beytten olanlar hizmette ve ümmeti Muhammed’i kulluk konusunda terbiyete muktedir olmaları ve Allah ve Resulü’nün dostu olmak hasebiyle de ehil kişilerdir. Zira onlar birer yıldız mesabesindedir.

İmam Rabbani (k.s), “Ehl-i beyt için: “Ehl-i beytim, Nûh(a.s)ın gemisi gibidir. Binen kurtulur, binmeyen boğulur” hadîs-i şerîfi yetişir. Büyüklerimizden bazısı buyurdu ki, Peygamberimiz (s.a.v), Ashâb-ı kirâmı yıldızlara benzetti. Yıldıza uyan, yolu bulur. Ehl-i beyti de, gemiye benzetti. Çünkü gemide olanın, yıldıza göre yol alması lâzımdır. Yıldızlara göre yürümezse, gemi sâhile kavuşamaz. Görülüyor ki, boğulmamak için, hem gemi, hem yıldız lâzım olduğu gibi, Ashâb-ı kirâmın hepsini ve Ehl-i beytin hepsini sevmek, saymak lâzımdır. Birini sevmemek, hepsini sevmemek olur. Çünkü, insanların en iyisinin sohbeti ile şereflenmek fazîleti, hepsinde vardır. Sohbetin fazileti ise, bütün faziletlerin üstündedir.“²²⁸ buyurarak bu hizmetteki boyutlarını göstermektedir.

İnsanların kurtuluşunun ümitlerini de anlatırken: “Bugün de, kimsesiz kalan Müslümanların, bu dalalet girdabından kurtuluş ümidi ancak, insanların en iyisinin evladının gemisindedir. Bir hadîs-i şerifte: “Ehl-i beytim, yani evlatlarım, Nûh (a.s)un gemisi gibidir. Buna binen kurtulur, binmeyen helâk olur” buyuruldu. Bu büyük saadeti ele geçirmek için, çok çalışınız! Çok şükür Allah-u Teâlâ, mevki, kuvvet, tesirli söz nimetlerini vermiştir. Zatınızın şerefi de, bunlara katıldığında saadet meydanında bütün akranlarınızdan ileri gitmeniz pek kolaydır.²²⁹

İşte onun gibi efendimizin irtihalinden sonra ümmeti Muhammed’e yardımcı olmuş ve hâlâ da olmaya devam eden birçok ehl-i beytin seçkin büyükleri bu görevi sürdürmüşler ve sürdüreceklerdir.

SELMAN-I FARİS (R.A)NIN İBRETLİ HAYATI VE EHL-İ BEYT OLUŞU

Selman (r.a)'ın Müslüman olmadan önceki ismi, Mabah b. Buzahşan'dır. Müslüman olduktan sonra Selman ismini almıştır. Künyesi Ebu Abdullah'tır. Ona nesebi sorulduğu zaman; "Ben; Selman b. İslam'ım" demiştir. ²³⁰

Selman (r.a)'ın babası Mecusiliğe aşırı bağlı olan bir köy ağası (Dikhan) olup büyük bir çiftliğe sahipti. Onun evinde bir ateşgede vardı ve onda ateşin sönmeden sürekli yanmasını sağlama işiyle Selman (r.a) ilgileniyordu. Babasının ona karşı olan sevgisi çok aşırıydı. Bu yüzden onu, kendisine bir zarar gelmesin diye eve kapatmıştı.

Bu arada Selman (r.a), Mecusiliğin gerçek bir din olup olamayacağı hakkında düşünmeye başladı. Ancak o kendi deyimiyle, bir köle gibi eve hapsedildiğinden, dışarıdaki olaylardan pek haberdar değildi ve bu yüzden Mecusiliği diğer dinlerle karşılaştırma imkânından yoksun bulunmaktaydı. Bir ara babası, işleri yoğunlaşınca onu tarlalardan birisine bakması için göndermek zorunda kaldı.

Selman (r.a), bir kilisenin yanından geçerken, içerde ibadet edenlerin durumu dikkatini çekti ve içeri girerek onları izlemeye başladı. O, evde hapsedilmiş olduğu için bu insanların dini hakkında hiç bir bilgiye sahip değildi. Selman (r.a) tarlaya gitmekten vazgeçerek, büyük bir merak içerisinde, akşama kadar orada kalmış ve bu dinin Mecusilikten daha hayırlı olduğu kanaatine vararak, onlara bu dinin kaynağının nerede olduğunu sormuştu. Onunla ilgilenen Hıristiyanlar, dinleri hakkında onu bilgilendirmişler ve bu dinlerinin kaynağının Suriye’de olduğunu söylemişlerdi. Selman (r.a), eve dönmekte gecikince babası endişelenmiş ve onu bulmak için adamlar göndermişti. Eve dönen Selman (r.a), başından geçen olayı babasına anlattı. Babası ise ona, gördüğü dinde hiç bir hayrın bulunmadığını ve atalarının dininin, karşılaştığı dinden daha iyi ve üstün olduğunu söyledi. Selman (r.a) babasına karşı çıkarak, Hıristiyanlığın kendi dinlerinden üstün olduğu konusunda onunla tartışmaya başladı. Babası, onun bu durumundan telaşlandı ve ayaklarından bağlayarak onu hapsetti. Selman (r.a), kilisedeki Hıristiyanlarla irtibat kurarak, Suriye tarafına gidecek bir kervan hazır olduğu zaman, kendisine haber vermelerini istedi. Böyle bir kervan hazır olduğu zaman, kendisine verilen haber üzerine evden kaçtı ve bu kervana katılarak Suriye’ye gitti. Burada bir rahibin hizmetine girdi.

Yanında kaldığı rahibin ölümü yaklaştığı zaman ondan da kime tabi olacağı konusunda vasiyette bulunmasını istedi. Bu kimse ona, yeryüzünde tabi olunabilecek bir kimsenin var olduğunu bilmediğini söyledi ve şöyle ekledi: "Ancak bir peygamberin gelmesi yakındır. O, İbrâhim'in dini üzere gönderilecek ve kavminin arasından hicret edip, içinde hurma bahçeleri olan iki harra arasındaki bir yere gidecektir. Onun peygamber olduğunu belirten alâmetleri vardır: O, hediye edilen şeyleri yer, sadaka olarak hiçbir şeyi kabul etmez. İki omuzu arasında da nübüvvet mührü bulunmaktadır. Görünce onu tanırsın. O ülkeye gidip ona katılmayı başarabileceğine inanıyorsan bunu yap." ²³¹

Kelb kabilesinden bir tüccarla karşılaştı. Ondan, ülkesi hakkında bilgi aldı ve bahsedilen nebinin bu bölgedeki bir yerden çıkması gerektiğine kanaat getirerek, kendisini bir ücret karşılığında birlikte götürmesini istedi. Selman (r.a)'ın teklifini kabul eden Kelbli Arap onu yanına alarak Hicaz'a doğru yola çıktı. Ancak, Vadil-Kura'ya geldiklerinde bu kimse Selman (r.a)'a ihanet etti ve onu köle olarak bir Yahudi’ye sattı. Vadil-Kura'da hurmalıkları gören Selman (r.a), kalbi mutmain olmamakla birlikte, Ammuriye'deki rahibin kendisine tarif ettiği yerin burası olmasını arzuluyordu.

Selman (r.a), biriktirmiş olduğu bir miktar yiyeceği alarak, Kuba'da bulunmakta olan Resûlullah (s.a.v)'in yanına gitti ve ona; "Senin salih bir kimse olduğunu duydum. Yanınızda ihtiyaç sahibi olan arkadaşlarınız var. Sizin halinizi duyduğum zaman, bunları size vermemin daha iyi olacağını düşündüm" dedi ve getirdiklerini Resûlullah (s.a.v)'in yanına koydu. Resûlullah (s.a.v), ashabına;

"Yiyin" dedi. Ancak kendisi bunlardan yemedi. Selman (r.a), sadaka kabul etmediğini gördüğü zaman kendi kendine; "Bu alametlerin biridir" dedi. Daha sonra Resûlullah (s.a.v) Medine'ye geçti. Selmân (r.a) tekrar bir şeyler hazırlayarak Resûlullah (s.a.v)'in yanına gitti ve getirdiklerinin sadaka olmadığını, sadece kendisine hediye olarak vermek istediğini söyledi. Onun sahabeleriyle birlikte bunlardan yediğini görünce ikinci alametin de onda var olduğuna kani oldu. Bir zaman sonra Selman (r.a) tekrar Resûlullah (s.a.v)'in yanına gitti. Resûlullah (s.a.v) ashabıyla birlikte oturmaktaydı. O, onlara selam verdikten sonra, Resûlullah (s.a.v)'in etrafında dolaşmaya başladı. Onun, bildiği bir şeyi araştırdığını anlayan Resûlullah (s.a.v) ridasını kaldırdı. Selman (r.a), Resûlullah (s.a.v)'in sırtındaki mührü gördüğü zaman Ammuriye'deki rahibin kendisine bahsettiği mührün aynısı olduğunu anladı ve onu öperek ağlamaya başladı. Resûlullah (s.a.v) onu yanına oturtarak hâlini sordu. Selman (r.a), oraya ulaşıncaya kadar başından geçen olayları anlattığı zaman, Resûlullah (s.a.v) ve orada bulunan sahabeler bunu hayretler içerisinde dinlemişlerdi. ²³²

Selman (r.a), Resûlullah (s.a.v)'e geldiği zaman Arapçayı meramını anlatacak ölçüde bilmiyordu. Onunla Farsçayı bilen bir tercüman aracılığıyla konuşmuş olduğu rivayet edilmektedir.²³³

Selman (r.a), Hicret'in beşinci yılına kadar köle olarak yaşamıştır. Bundan dolayı o, Hendek savaşından önceki gazalara iştirak edemedi. Uhud savaşı öncesinde Resûlullah (s.a.v) ona, efendisiyle mükâtebede bulunmasını söyledi. Selman (r.a), bunun üzerine efendisine giderek onunla, üç yüz hurma fidanı temin edip dikmek ve kırk ukıye (1600 yüz dirhem) altın vermek şartıyla anlaştı. Bunun üzerine Resûlullah (s.a.v), Sahabelere: "Kardeşinize yardım edin" dedi. Sahabeler güçleri miktarınca fidan temin ederek üç yüz tane fidanı ona verdiler. Resûlullah (s.a.v), ona: "Selman, git çukurlarını kaz. Dikmeye sıra geldiği zaman onları sen dikme, bana haber ver. Onları kendi ellerimle yerlerine koyayım" dedi. Selman (r.a), çukurların kazılma işini Sahabelerin yardımıyla bitirdi. Resûlullah (s.a.v), bahçeye giderek bütün fidanları yerine koydu. Bu fidanlardan hiç bir tanesi kurumamıştı. Daha sonra, Resûlullah (s.a.v) Selman (r.a)'ı yanına çağırarak, efendisine ödemesi gereken kırk ukıye altını ödemesi için ona yumurta büyüklüğünde bir altın külçesi verdi. Selman (r.a): "Bu benim ödemem gereken miktarı nasıl karşılar ya Rasulallah?" demekten kendini alamadı. Resûlullah (s.a.v) ona ”Ey Selman! Allah onunla senin borcunu karşılayacaktır" dedi. Selman (r.a) şöyle demektedir: "Nefsim elinde olan Allah'a yemin ederim ki, onunla kırk ukiyelik ödemem gereken miktarı ödedim". Artık böylece Selman (r.a) hürriyetine kavuşmuş oluyordu. ²³⁴

Selman (r.a)'ın katıldığı ilk savaş Hendek savaşıdır. Müşrikler, müttefiklerle birlikte oluşturdukları on bin kişilik bir orduyla birlikte Medine'ye doğru harekete geçtikleri zaman, Resûlullah (s.a.V), şehir içinde kalarak bir savunma savaşı vermeyi kararlaştırmıştı. Ancak, Medine'nin çevresinde düşmanın şehre girişini engelleyecek her hangi bir sur yoktu. Bu durum şehrin savunulmasını oldukça güçleştiriyordu. Yapılan istişareler esnasında Selman (r.a), Resûlullah (s.a.v)'e, "Ey Allah'ın Resûlü! Biz İran’da muhasara edildiğimiz zaman şehrin etrafında bir hendek kazarak kendimizi savunurduk" deyip hücuma açık bölgede bir hendek kazılması görüşünü ileri sürmüştü. ²³⁵ Bu görüş Resûlullah (s.a.v) tarafından uygun bulunmuş ve derhal hendeğin kazılması için faaliyete geçilmişti. Selman (r.a), kuvvetli bir kimseydi ve kazı işinde oldukça verimli çalışmaktaydı. Ensar grubu, Selman (r.a)'ı sahiplenerek, "Selman bizdendir" dediler. Bunun üzerine muhacirler; "Hayır Selman bizdendir" demeye başladılar. Bunu duyan Resûlullah (s.a.v); "Selman bizdendir. O ehl-i beytimdendir" diyerek onu ehl-i beytine dâhil etmiştir. ²³⁶

İşte Selman-ı Farisi (r.a) sadakati ve Allah Resulüne olan muhabbeti sayesinde ehl-i beyti olmuştur. Bu anlayış hâlâ devam etmektedir. Zira Allah Resulünün izinden yürüyen evliyaullah da aynı çizgide yürümeyi şiar edinmişler, kendilerine bağlı, sadakat sahibi olanları ehillerine katmışlardır.

İmam-ı Rabbani (k.s)’nin ehl-i beyti hakkında: “Bereketleri çok olan kıymetli Seyyidler, din ve dünyâ efendisi (s.a.v)in zerrelerini taşıdıkları için, kırık kalem ve kısa dil ile hâllerini bildirmekten ve kendilerini övebilmekten çok yüksektirler. Ancak, saadete kavuşmağa sebep olacağını düşünerek bu işe kalkışılabilir. Belki de onları ağzına almakla şereflenmeyi ve onlara karşı sevgi beslemek emrini yerine getirmek için bu büyük işe kalkışılır. Yâ Rabbî! Peygamberlerin efendisi (s.a.v) hürmeti için o sevgilileri, bizim de sevmemizi nasip eyle!” ²³⁷

203-Al-i İmran suresi ayet-164

204-Enbiya suresi ayet-107

205-Haşr suresi ayet-7

206-Ahzab suresi ayet-59

207-Elmalı Hamdi Yazır,Hak Dini Kur’an Dili,V,308

208-Al-i İmran suresi ayet-61

209-Prof Dr. İbrahim Canan,Kütüb-i Site,XII,415(Hadis no:4493);Tirmizi,Tefsir,Âl-i İmran,(3002)

210-Ahzab suresi ayet- 33

211-Prof Dr. İbrahim Canan,Kütüb-i Site,XII,416(Hadis no:4494);Tirmizi, Menakıb, (3870)

212-Ahzab suresi ayet-33

213-Prof Dr. İbrahim Canan,Kütüb-i Site,XII,418(Hadis no:4496);Müslim, Fezailu's-Sahabe 61, (2424)

214-Ahzab suresi ayet-33

215-Prof Dr. İbrahim Canan,Kütüb-i Site,XII,418(Hadis no:4495);Tirmizi,Tefsir, Ahzab, (3204)

216-Şura suresi ayet-23

217-Prof Dr. İbrahim Canan, Kütüb-i Site,XII,414 (Hadis no:4492);Tirmizi, Menakıb, (3792)

218-Müslim, Fedâilü's-Sâhâbe, 36; Ayrıca bk. Sahîh-i Müslim ve Tercümesi M. Sofuoğlu,VII,311-314

219-Prof Dr. İbrahim Canan, Kütüb-i Site,XII,414(Hadis no:4498);Buhari, Fezailu'l-Ashab 12,-22

220-M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe,II,479

221-M. Yusuf Kandehlevi, Hayatü’s-Sahabe,II,481

222-Ahmed b. Hanbel, Müsned, VI, 323

223-M. Yusuf Kandehlevi,Hayatü’s-Sahabe,II,476-477

224-M. Yusuf Kandehlevi,Hayatü’s-Sahabe,II,477

225-M. Yusuf Kandehlevi,Hayatü’s-Sahabe,II,478

226-Enfal suresi ayet-34

227-İbn Kesir,Hadislerle Kur’an-ı Kerim Tefsiri,VII,3297

228-İmam Rabbani,Mektubat,59. Mektup

229-İmam Rabbani,Mektubat,51. Mektup

230-İbn Sa'd,Tabakâtül Kübra,IV,75;İbnul-Esir,Üsdül-Ğabe,II,417;İbn Hacer el-Askalani,rel-İsâbe,ll,62

231-Ahmed b. Hanbel, V, 442-443; İbn Sa'd, IV, 77-78; İbnul-Esîr, Üsdül-Ğâbe, II, 417-418

232-İbn İshak,es-Sîre,66;Ahmed b. Hanbel,V,442-443;İbn Sa'd,IV,77-79;İbnul-Esîr,Üsdül-Ğabe,II,418-419;

Muhammed b. Hasan ed-Diyarbekrî,Tarihul-Hamis,I,351-352;Ahmed b. Hafız el-Hakemî,el-Kısasul-

İslâmiye,I,187-189

233-Diyarbekrî,Tarihul-Hamis,I,352

234-Ahmed b. Hanbel, V, 443-444; İbn Sa'd,IV, 79-80; Diyarbekri, I, 468; İbnül-Esîr, Üsdü'l-Ğabe, II, 419;

Onun azad edilmesi hakkında değişik rivayetler için bk. Diyarbekrî, Tarihul-Hamis.I,469

235-Taberi, Tarih,II,566

236-Taberi, Tarih,II,566;İbn Sa'd.IV,83

237-İmam Rabbani, Mektubat-ı Rabbani,56.Mektup