Əli Aslanoğlu Yovşanlıq şərqiləri Bakı 2009 Redaktoru: Firuz Mustafa Əli Aslanoğlu. Yovşanlıq şərqiləri

6. Yenə Səbinə
İki gün idi ki, Səbinə qaradinməz olmuşdu. Bu şən, aynaq, səs-küyü ətrafı bürüyən qız birdən-birə nəzərəgələcək dərəcədə ciddiləşmişdi. Bunu hamıdan əvvəl (daha doğrusu qızı Gülşəndən tez) başa düşən Validə günorta çay içilən zaman soruşdu:

• 
  Səbiş, qızım, gözümə birtəhər dəyirsən, xəstələnib eləmə­mi­sən ki?
  
• 
  Yox, ay bibi, niyə xəstələnirəm? – deyə, Səbinə gülümsədi.
  
• 
  Evinizin xiffətini eliyirsən? – Validə qəsdən sual verdi.
  
• 
  Ha... ha! Xiffət ha..! – Səbinənin gülüşü əvvəlki kimi ətra­fa yayıldı, – Evimizdən gəldiyim heç həftə deyil, – gülə-gülə də durub bostana tərəf getdi.
  

Səbinənin güldüyünə baxmayaraq, onun üzündə nigarançılıq aydın sezilirdi. Validə başını sağa-sola döndərib kişi xeylağının ol­madığını yəqinləşdirsə də, əyilib Gülşənin qulağına pıçıldadı:

• 
  Birdən qız birinci dəfə xəstələnib eliyər, qorxar.
  

Gülşən acıqlandı:

• 
  Bəsdi, ay ana, sən deyən çoxdan olub,- sonra səsini eşidi­lə­cək dərəcədə qaldırdı:
  
• 
  Sən də bir şeyi qaraladın, qurtardı də..ə! Heç nə yoxdu.
  

Gülşən bir qədər aralansa da, Validə arvad yenə astadan, qızının eşidəcəyi tonda:

• 
  Olmasın də..ə, bala, amanat uşaqdı, özü də qız uşağı,- dedi və durub keçdi çadıra.
  

Axşamüstü Nazər peyda oldu. Validədən başqa hamı bostan­da idi. Nazər salam verib dedi:

• 
  Xala, yabanı aparmağa gəldim. Yenə lazım olub. Kəndə la­pet gedir. Bostanın alağ-ulağını yığıb mallara göndərmək istəyirik.
  
• 
  Noolar, oğlum, yaxşı eliyirsiz. Deyəsən, uşaqlar bostana aparıb, indi gətirərəm.
  
• 
  Zəhmət çəkməyin, xala, özüm götürərəm,- deyib, Nazər bostana tərəf getdi.
  

Validə özünü çardağın altında yır-yığış eliyən kimi göstərsə də, bir gözü bostan tərəfdə idi. Arvad son günlər fikirli olan Səbinə­nin gül kimi açıldığını, sifətində işıq əmələ gəldiyini uzaqdan-uzağa aydınca gördü.

Nazər çox dayanmadı. İki-üç dəqiqədən sonra yabanı çiyninə qoyub, cəld addımlarla çıxıb getdi.

Validə Səbinənin nədən intizar çəkdiyinin səbəbini özü üçün xeyli dərəcədə aydınlaşdırdı. “Yaşının pis vaxtıdı” deyə, düşündü və qərar verdi: “Evlərinə göndərmək lazımdı. Qız uşağına çox da etibar eləmək olmaz. Başımıza iş açar, camaat arasında bədnam olarıq”.

Axşam yatağa girəndə Abbasdan soruşdu:

• 
  Səhərdə, o biri gündə kəndə tərəf ayağın düşəcək?
  
• 
  Hə, sabah getməliyəm. Kolxoz dağılır. Deyirlər malı-mülkü böləcəklər. Gedim görüm nə məsələdi. Necə bəyəm? Neynirdin ki?
  
• 
  Deyirəm getsən, qızı da aparardın, Səbinəni. Deyəsən kənd üçün darıxır.
  
• 
  Hə, onsuz da aparmalıyam. Anası beş günlüyə icazə ver­miş­di. Sabah bir həftə tamamdı.
  

Ertəsi gün saat 11 radələrində Nazər yabanı qaytarıb gətirən­də gördü ki, Abbasgilin çardağının yanında sarı rəngdə 06 marka­lı bir “Jiquli” dayanıb. Əlli-əlli iki yaşlarında tanımadığı maşın yi­yəsi onları tələsdirirdi:

• 
  Abbas , bir az cəld olun, hüzrə də getməliyəm, gecikirik.
  

Abbas hayladı:

• 
  Səbinə, tələs, çıxırıq.
  

Səbinə əlində pal-paltar sumkası alaçıqdan çıxdı. O, maşının ya­nında Nazəri görüb təəccübləndi. Sumkanı maşının arxa otura­cağına atıb geri qayıtdı və ardınca çıxmış Validə və Gülşənlə öpü­şüb görüşəndən sonra Nazərə tərəf dönüb:

• 
  Sən də salamat qal, Gürzə, -dedi, sonra mənalı bir təbəs­süm­lə əlavə etdi:
  
• 
  Çalış bu yovşanlıqda itib-batmayasan.
  

Cəld arxa oturacağa əyləşib qapını çəkdi. Maşın yerindən tər­pə­nib torpaq yolla Kəhrizli kəndinə tərəf istiqamət götürdü.

“Yovşanlıqda itib-batmamağın” məxsusi bir eyham olduğunu Validədən başqa heç kim, hətta söz yiyəsi Nazər özü də başa düş­mədi.

Nazərin heç başa düşəcək halı da yox idi. O, qızın qəflətən çıxıb getdiyindən, çatdırıb onunla bir kəlmə də kəsə bimə­di­yin­dən o qədər dilxor olmuşdu ki, günün istisindən yanıb qaralmış sifəti indi qırmızıya çalırdı və gözlərinin dərinliyində sanki çox­dan bəri çöküb qalmış kədər indi üzə çıxmışdı.

Deyəsən bu, ilk məhəbbətin əlamətləri idi...