Genişletilmiş Baskı) (Not 2: Dipnotlar yazıda kullanılan yere parantez içinde küçük puntolarla eklenmiştir.)

Bizde, Türkiye’de, özgürlük ve bağımsızlık somut ve pratik olarak proleter devrimine bağlanmış, onun bir parçası olmuş, sosyalizm sorunundan ayrılmaz hale gelmiştir.

Yerleşmiş demokratik-halkçı önyargılara, saplantılara aldırmayarak, bu gerçeği açıklıkla devrimci öğrenci kitlelerine anlatmak, devrimci öğrenci hareketini proletaryanın sosyalist bayrağı altında savaşa çekmek gerçek komünistlerin şaşmaz görevidir. Son yirmi yıldır devrimci gençlik hareketinin hep ön saflarını tutmuş olan ve hala da tutan sosyalist eğilimli gençlik, demokrat-halkçı ideolojik bozulmuşluğun yarattığı gerilik olmasa, sözü edilen görevin gerçekleştirilmesinde müthiş bir dayanak olabilecektir.

Sosyalist eğilimli bu önemli gençlik kesimine sosyalizm adına son yirmi yıldır hep küçük-burjuva sosyalizmi egemen oldu. Fakat bu yirmi yılın kendisi, bu akımın, devrimci gençliğe tutarlı bir dünya görüşü sunmak, onun devrimci siyasal eylemini doğru bir çizgide yönetmek ve doğru hedeflere yöneltmek konusundaki yetersizliğini, tutarsızlığını ve yeteneksizliğini göstermiştir.

Bugün Türkiye’de işçi hareketi belirgin bir şekilde öne çıkıyor. İşçi hareketinin tarihsel ve güncel sorunları ve ihtiyaçları kendini teorik ve pratik açıdan dayatıyor. Bu gelişmenin, bu olgunun kendisi, küçük-burjuva sosyalizminin teorik zayıflığını ve tutarsızlığını, işçi hareketinin ön saflarını tutmadaki teorik ve pratik yetersizlik ve yeteneksizliğini daha açık hale getirecektir. Onun bilimsel sosyalizmi temsil etme iddiasının dayanaksızlığını görmek ve göstermek zemini genişleyecektir. Ve elbette, bir(57)kere daha, o her zamanki duyarlılığı ile devrimci öğrenci hareketi, bunun sonuçlarını kendi bünyesinde yaşayacaktır.

İşçi sınıfı toplumumuzun en diri, en devrimci, en tutarlı sınıfıdır. Burjuvaziye karşı muzaffer bir devrimin başını çekebilecek, önünü tutabilecek nitelikte ve yetenekte biricik sınıf odur. İşçi sınıfı kendi ideolojik ve Örgütsel sınıf kimliğine kavuşabildiği ölçüde, devrimci gençlik hareketi de bugüne kadarki bir çok temel zaafından kurtulma olanağına kavuşacaktır.

Gençliğin temel devrimci özlemlerine ve istemlerine ancak sosyalist proletarya cevap verebilir. Gençliğin devrimci eylemini doğru bir çizgide başarıyla ancak sosyalist proletarya yönetip yönlendirebilir.

Devrimci gençliğin sonu gelmez bir ısrarla sürdürdüğü tutarlı bir dünya görüşü arayışını ancak proletaryanın dünya görüşü. Marksizm-Leninizm, karşılayabilir. Devrimci gençliği tutarlı bir dünya görüşüyle ancak proletaryanın komünist sınıf partisi eğitip donatabilir.

Komünistler, küçük-burjuva sosyalizminin gençlik hareketi üzerindeki bugünkü egemenliğinden umutsuzluğa kapılmıyorlar. Küçük-burjuva sosyalizmi o etkinliği kendi bayrağıyla değil, proletaryanın bayrağını kullanarak, onun ardına saklanarak sağlamış bulunuyor. Komünistler ve sınıf bilinçli işçiler proleter sosyalizminin gerçek sınıf bayrağını yükseltebildikleri ölçüde, gençliğin ön saflarından bu bayrağın altına akacak önemli güçler bulacaklardır.

Nisan-Mayıs '88(58)

****************************************************

Gençlik hareketinin sorunları(59)...(60)

****************************************************

Gençlik hareketinin bazı sorunları

12 Eylül’ün baskısına, terörüne, gençliğe yönelik tüm politika ve uygulamalarına rağmen gençlik hareketinde yaşanan canlanma, özellikle de 14 Nisan eylemleri ile 28 Nisan üniversite işgali ve sonrası eylemler, gençliğin devrimci potansiyelini ortaya koymuştur. Ancak '60'lı yıllardan bu yana siyasal mücadelede etkin bir yer tutan geçmiş devrimci gençlik hareketiyle kıyaslandığında, kitleselliği ve politik düzeyi ile geçmiş mücadelenin çok gerisinde olduğu, son derece yavaş bir gelişme gösterdiği görülüyor.

Gençlik hareketindeki bu geriliğin aşılabilmesi; gençlik mücadelesinin sorunlarına, taşıdığı zaaflara doğru yaklaşılabilmesi ve 20 yılı aşkın geçmiş birikimin irdelenerek bugünkü mücadelenin önünü açabilecek sonuçlar çıkartabilmesiyle mümkündür.

Ancak bugünkü gençlik hareketinin mevcut durumuna ilişkin değerlendirmeler, mücadele ve örgütlenme sorunlarına ilişkin tartışmalar, gençlik hareketindeki gelişmeleri kavrayıp(61)ilerletebilecek düzeyde görünmüyor. Mevcut duruma ilişkin değerlendirmelerde, darlıktan, kitleselleşememekten, eylemsizlikten vb.den yakınılıyor. Bunun nedenlerine ilişkin pek çok etken sıralanıyor. Bu durumun nasıl aşılacağı tartışılırken de, mevcut gerilik veri alınıyor; gençliğe bu çerçevede mücadele programları sunuluyor, hedefler gösteriliyor. Gençlik dergilerinde tartışılan ise, gençlik hareketinin temel sorunları ve gençlik mücadelesinin nasıl geliştirileceği değil, derneklerin örgütlenmesi, üye sayısının nasıl artırılacağı, derneklerin nasıl yaşatılacağı, merkezi örgütlenme, tüzük, ilkeler, muhteva vb. oluyor daha çok. Tüm bu tartışmalar geçmiş devrimci gençlik hareketinin kavranamadığını ortaya koyuyor.

Tek tip öğrenci derneği yasa tasarısının gündeme gelmesiyle gelişen eylemler ve üniversite işgal olayı, yasal sınırları ve pasif direniş biçimlerini aşan bu eylemler, gençliğin mücadelesindeki canlanmanın ifadesiydi. Fakat bu kısmi ve dönemsel gelişmeleri doğru değerlendirebilmek için, hareketin henüz çok dar bir kesimi kapsadığını, genel gelişme çizgisinin akademik-demokratik zeminde ve kendiliğinden olduğunu unutmamak gerekiyor. 14 ve 28 Nisan eylemlerine ilişkin değerlendirmelerde bu gerçek yeterince gözetilemediğinden, ardından yaşanan hareketsiz dönem, “kriz”, “açmaz”, “tıkanıklık” vb. biçimlerde tanımlanıyor. Neye göre gelişme, neye göre “tıkanıklık” ve “kriz” yeterince anlaşılamıyor. Eylemlilik varsa “gelişme” var, yoksa “tıkanıklık” ve “kriz”!!