| Gelelim tekrar asıl hikâyemize.
Her yere hayvân resimleri çizen, daha doğrusu çizilen resimlerin içini doldurmaktan başka bir şey yapmadığını belirten ressam, C. Hakkın bu âlem üzerindeki tasarrufunun ne ve ne ölçüde olduğunu bilen bir ressamdır, diyebiliriz.
Ârif olmak Rabbini ve nefsini bilmek olduğuna göre, Hakkın ezeldeki hükümleri’nin müşahede âleminde mikdar, mikdar dağıtımı ve her esmâ-i İlâhiyye’nin zamanı geldiğinde bu mikdar’a boyun eğerek kendisine düşen vazifeyi ifaya çalışması, hakiki kulluğun da bir gereğidir.
Hikâyemizdeki ressam da, kendi gücünün sınırlı olduğunu, sadece muâllâk’ta olanlar üzerinde tasarruf sahibi olduğunu yani resimlerde boş bırakılmış kısımları doldurmaktan başka bir şey yapamadığını vurgularken, ef’âl mertebesinden bu vurguyu yapmakta ve irfan yolundaki ilmini ortaya koymakta, ancak; “Yukarıdaki çiziyor” diyerek kendisinin hâlâ ikilik üzere bulunduğunu, gerçek tevhide henüz ulaşamamış olduğunu da ifşa etmiş olmaktadır.
Ressamın haklı olduğu husus şudur ki,
Tüm İlâh-î esmâlar için kader iki kısımdır.
Biri kader-i muâllâk, diğeri kader-i mutlak. Mutlak kâleminin yazdıkları kesindir değiştirilemez.
Kader-i muâllâk sahası ise, kulun niyet, tercih, azim ve irâdesi doğrultusunda ve her şeyden önemlisi de kendi a’yân-ı sâbitesi yönünde yapıp etmelerini gerçekleştireceği sahadır. Burada fiiller gerçekleştiğinde muâllâkta olanlar mutlak’a dönüşmüş demektir. İşte kulun sorumluluğu da burada başlar.
Dostları ilə paylaş: | 
