H. Fırat (Not 1: Parentez içindeki rakamlar kitabın orjinal sayfa numarasıdır. Sayfa numaraları o sayfanın sonunu işaretler)

II. Kongre Belgeleri: Devrimden umutları kesilmesi ve “sol blok” düşüncesi

‘94 yazından ‘97 yazına, Birlik Kongresi Belgeleri'nden II. Kongre Belgeleri'ne geçiyoruz. Ele aldığımız konu bakımından bu, sorunun ilkesel konuluşundan politik ve taktik alanına geçiş anlamına da geliyor.

MLKP 2. Kongresinin “Kürt ulusal devrimi”nin derinleşmesi ve uluslararası ölçekte yaygınlaşması üzerine akıl almaz boş hayaller yaydığını; reformist yönelimin apaçık ortada duran tüm unsurlarını tutup “taktik ustalığın” biribirini tamamlayan örnekleri olarak sunmak yoluna gittiğini, böylece o güne kadar izlenegelen kuyrukçu çizgiyi yeni bir düzeyde güçlendirdiğini görmüş bulunuyoruz (bkz. III. Bölüm: Kuyrukçu Sürüklenişin İdeolojik Temelleri).

Fakat bu aynı kongre, son derece önemli bir konuda, reformist solla ilişkiler sorununda tümüyle farklı bir tutum alıyor. Bu, MLKP’nin 2. kongresinde PKK ile ayrı düştüğü biricik sorundur ve bu yönüyle gerçekten dikkatleri hak ediyor. İlgili pasajı buraya olduğu gibi aktarıyoruz:

“Yursever devrimci önderliğin, batıda oluşan ve biriken devrimci olanakları oldukça küçümseyen, buna dayalı olarak hesaplarını birleşik devrim olanağına yöneltmeyen yaklaşımı dikkat çekicidir. Kuşkusuz son yıllarda yoğunlaşan ‘siyasi çözüm’, ‘anayasal çözüm’, ‘demokratik çözüm’ talepleri bu bakımdan önemli. Batıdaki komünist ve devrimci güçlerle, egemen sınıfların(259)yedeği ve sömürgeci savaşın suç ortağı burjuva demokrasisi güçlerinin ve küçük-burjuva yasalcı parlamenlarist güçlerin ‘sol birlik’ yapmalarını öngören strateji, özünde komünist ve devrimci güçleri burjuva demokrasisinin yedeğine bağlamaktan başka bir şey önermiyor. Sol birlik’e, Ankara’yı ‘siyasi çözüme’ zorlama rolü biçiliyor. Ulusal kurtuluşçu hareketin yedekleri kazanma ve yine sömürgeciliğin saflarında bölünmeler yaratma çaba ve yöneliminin anlaşılmaz bir yanı yoktur. Fakat bu uğurda, batıdaki komünist ve devrimci güçleri burjuva demokrasisinin yedeğine bağlayarak kurban etme yönelimi, ideolojik ve siyasal bakımdan kabul edilemez olduğu gibi, birleşik devrim olanağından umudun kesildiğine işaret eder. Bu oportünist yönelim batıdaki devrimci güçlerin zayıf ve zaaflı durumuyla izah edilemez.” (MLKP II. Kongre Belgeleri, Sun Yayıncılık, s.253)

İlgili ara bölümün (“Kürt Ulusal Devrimi”) nispeten olumlu bu biricik pasajında bile yerinde görüş ve kaygılar ile oportünist değerlendirmeler içiçedir. Sorun öylesine konulmaktadır ki, sanki PKK Kürdistan’da devrimi hedeflemektedir de bunu yalnızca Türkiye için gerçekçi görmemektedir. Oysa PKK’nin o dönem izlediği çizgide bir tutarsızlık değil mantıksal bütünlük vardı. PKK genel olarak devrimden umudunu kestiği ve düzen içi bir çözüme yöneldiği içindir ki “siyasal çözüm” çizgisini gündeme getirmişti. Bunun sonuçları kendini her alanda, bu arada “batıdaki” sınıf mücadelesine ve sol harekete yaklaşımda da gösteriyordu. (Buradaki mantıksal bütünlüğü tüm açıklığı ile görmek için Mart 1995’de gerçekleşen EKİM 3. Genel Konferansı’nın konuya ilişkin değerlendirmelerine bakılabilir. Bkz. Siyasal ve Örgütsel Değerlendirmeler, Eksen Y., s.96-117)

Fakat burada konumuz bu değil; PKK’yi bizzat bu pasaj üzerinden de mazur göstermeye yönelen oportünist çabalar üzerinde daha önce durmuştuk. Burada bizi, aktardığımız pasajda bu oportünist mazur göstermeyle içiçe yer alan öteki vurgular ilgilendiriyor. Bunlardan ilki şudur: PKK’nin Türkiye devrimci(260)hareketini “burjuva demokrasisi güçleri” ve “küçük-burjuva yasalcı parlamentarist güçler”le bir “sol birlik” oluşturmaya yönelten çabalarının gerisinde, “birleşik devrim olanağından umudun kesilmesi” gerçeği vardır. Bizzat MLKP 2. Kongresi tarafından, Türkiye devriminden umut kesilmesi ile reformist güçlerle “sol birlik” arayışı arasında kurulan bu kopmaz bağ, bugünkü gelişmeler ışığında apayrı bir anlam ve önem kazanmaktadır.

Demek ki biz, MLKP’nin kendi temel belgelerindeki devrimci ilkesel ve stratejik belirlemeleri bu denli kolayca bir yana bırakması ile Kürt yenilgisinin yarattığı umutsuzluk ve karamsarlık ruh hali arasında bağ kurarken, hiç de zorlamalara gitmiyoruz. Bunu daha dün bizzat MLKP 2. Kongresi PKK’ye karşı yapıyor; onun genel “sol birlik” düşüncesi ve yönelimi ile “batıda oluşan ve biriken devrimci olanakları” küçümsemesi ve Türkiye devriminden umutlarını kesmiş olması arasındaki kopmaz bağa işaret ediyordu. Kürt hareketinin hala devrim yolunda yürüdüğünün sanıldığı bir evrede devrim umutları canlı olanlar, aynı Kürt hareketinin “genel sol birlik” çizgisinde ifadesini bulan “oportünist yönelim”ini haklı ve soylu bir öfke ile reddediyorlardı. Fakat ne ilginçtir ki, tam da Kürt hareketinin teslimiyet ve tasfiye batağına gömüldüğü, “burjuva demokrasisi güçleri”nin bir parçası haline geldiği bir evrede, bu aynı “oportünist yönelim”, bu kez MLKP çizgisi haline gelmiş bulunuyor!

Aktardığımız uzun pasajın son satırlarını yeniden okuyalım: “... batıdaki komünist ve devrimci güçleri burjuva demokrasisinin yedeğine bağlayarak kurban etme yönelimi, ideolojik ve siyasal bakımdan kabul edilemez olduğu gibi, birleşik devrim olanağından umudun kesildiğine işaret eder. Bu oportünist yönelim batıdaki devrimci güçlerin zayıf ve zaaflı durumuyla izah edilemez.”

Bu anlamlı değerlendirme ve nitelemelerin ışığında dönülüp bir de 3 Kasım seçimlerinde sergilenen o utanç verici perişanlığa bakılsın!

“Kürt ulusal devrimi”nin sürdüğünün düşünüldüğü bir sırada(261)bile tasfiyeci kabul edilen bir “strateji”, ortada artık böyle bir “devrimci” güvencenin de kalmadığı bir evrede tümden tasfiyeci bir anlam taşıyor demektir. Ama MLKP, temel belgelerindeki bu kesin belirlemelere rağmen, İmralı teslimiyetinin ardından usulca bu yeni tasfiyeci platforma kayabilmiştir. Devrimci iddia ve birikimini “burjuva demokrasisinin yedeğine bağlayarak kurban etme”de bir sakınca görmeyebilmiştir.