Hacı Əhməd-Cabir Hacı İsmayıl oğlu

Mövüc (məviz). Qurudulmuş tumlu üzüm bizlərdə mövüc (məviz) adlanır, ərəblər isə ona zəbib deyirlər. Rəsuli-Əkrəm (s.ə.v.) buyurub: “Kim hər gün ac qarına iyirmi bir ədəd qırmızı mövüc yesə, ölüm naxoşluğundan başqa heç bir xəstəliyə tutulmaz”.

Həzrəti-Əli (ə) buyurub: “Mövüc ürəyi möhkəm­lən­dirər, naxoşluqları aparar, nəfəsə xoş ətir verər”.

Başqa bir rəvayətdə deyilir ki, “mövüc insanın qəmini aparar”.

Iydə. Imam Rza (ə) “Səhifə”-sində rəvayət olunur ki, Həzrəti-Əli (ə) qızdırma (malariya) xəstəliyi ilə yatırdı. Rəsuli-Əkrəm (s.ə.v.) buyurdu ki, iydə yesin.

Imam Cəfər Sadiq (ə) cənablarından rəvayət olu­nur ki, o Cənab (ə) buyurdu: “Iydənin əti bədəndə ət bi­tirir, tumu sümük yaradır, qabığı dəri bitirir. Bun­lar­dan əlavə olaraq, o böyrəkləri qızdırır, mədəni dəbbağ edir, bəvasir və təqtir (babasil və podaqra) xəstəliklə­rindən qoruyur, ayaqlara qüvvət verir, Allah-təalanın izni ilə cüzamı qovur”.

Zeytun. Peyğəmbər (s.ə.v.): Zeytun ağacı – mü­barək bir ağac nə yaxşı fırçadır! O ağzı xoşiyli edir, diş­lərin dibindəki daşları təmizləyir. Zeytun həm mə­nim, həm də məndən qabaqkı peyğəmbərlərin fırça­sıdır.

Imam Sadiq (ə): Zeytun suyu (spermanı) artırır.

“Kafi” - Ibrahim ibn Məhəmməd Zari Bəsri bir şəxs­dən, o da Imam Sadiqdən (ə): Biz Həzrətin yanın­da zeytun haqqında söhbət açdıq. O kişi dedi:

- Zeytun insanda yel yaradır!

Həzrət dedi: “Xeyr, bəlkə yeli qovur”.

“Kafi” - Ishaq ibn Əmmardan və ya başqa biri­sindən: Imam Sadiqə (ə) dedim:

- Camaat deyir ki, zeytun insanda yeli hərəkətə ke­çirir.

Həzrət dedi: “Zeytun yeli qovur”.

Imam Kazim (ə): Adəmin (ə) öz oğlu Hibbətullah etdiyi vəsiyyətlərindən biri bu idi ki, zeytun ye. O mübarək ağaclardandır.

Səbzə (göyərti). Hədislərdə varid olub ki: “Süf­rə­lərinizi səbzə ilə ziynətləndirin”.

Başqa bir hədisdə deyilir: “Süfrələrinizi səbzə ilə yaşıllaşdırın, “Bismillah” deməklə o Şeytanı qovar”.

Əhməd ibni Harun nəql edir ki, Imam Rzanın (ə) görüşünə getdim. O Cənab (ə) məni süfrəyə dəvət etdi. Süfrədə səbzə yox idi. O Cənab (ə) əlini çəkdi, sonra buyurdu: “Ya qulam, məgər sən bilmirsən ki, səbzə olmayan süfrədə mən təam yemirəm?”.

Qulam səbzə gətirəndən sonra o Cənab (ə) əlini süfrəyə uzatdı, mən də onunla yeməyə başladım.