Bu dönəmdə Əməvilərin parlaq ulduzu sönükməyə başladı. Onların başı Abbasilərə qarışdığı bir vaxtda İmam Sadiq (ə) və yetişdirmələri əsl İslamı təbliğ üçün böyük bir fürsət əldə etdilər. Bu vəziyyət ikinci Abbasi xəlifəsi Mənsurun dövrünə qədər davam etdi. Abbasilər özlərini Əbu Talib ailəsinin intiqamını alırmış kimi qələmə verir və insanları Məhəmməd (s) ailəsinin razılığını əldə etməyə dəvət edirdilər. Bu baxımdan hakimiyyətlərinin ilk illərində Əhli-beytə (ə) qarşı olduqlarını üzə çıxara bilmirdilər. Hicri 14-cü ildə Mənsur ona müxalif olan bütün qüvvələri sıradan çıxartdıqdan sonra Əhli-beyti (ə) hakimiyyətə qarşı real qüvvə kimi görməyə başladı və onlarla mübarizəyə qalxdı. Öncə Bəni-Həsəndən başladı. Abdullah ibn Həsən və övladlarını tutduraraq zindana saldırdı. Sonra isə onların qətlinə fərman verdi. Daha sonra Mədinədə İmam Sadiqin (ə) tədrisinə məhdudiyyətlər qoydu. Şiələri hədələməyə, onlara təzyiqlər göstərməyə başladı. O, xalqın Əhli-beytə (ə) sevgi və rəğbətini, şiələrin təşkilatlanmasını görüb qorxuya düşür və onları özünə qarşı təhlükə hesab edirdi. Bütün bunların nəticəsində o, Mədinədə İmamı (ə) zəhərlədi.
