İÇİndekiler biRİNCİ BÖLÜm giRİŞ

5. 5 Koruyucu Bakım

Son yıllarda Türkiye’de kurum bakımında yapılan düzenlemeler ile koğuş tipi

16

modellerden küçük bakım modellerine geçilmiştir (Çocuk ve Sevgi Evleri). Temel olan, yoksul ailelere yapılan sosyal yardımlar ve diğere destekler ile korunma ihtiyacında olan bu çocukların kendi ailesinin yanında bakılmasının sağlanmasıdır.

Bu yaklaşım “çocuğun yüksek yararı” göz önünde tutularak biyolojik ailesi ile yaşamını geçirmesini öngörür. Ancak bunun sağlanamayacağı ortamlarda evlat edinme ve koruyucu aile modelleri özendirilmektedir. Bu modeller Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı tarafından sürekli geliştirilmekte ve halk buna teşvik edilmektedir. Bu olumlu gelişmelere rağmen elde edilen somut sonuçlara ilişkin henüz araştırmalara dayalı kapsamlı istatistiki bilgiler elimizde mevcut değildir.

ABD ise bugün yarım milyondan fazla çocuk koruyucu aile ile birlikte yaşamaktadır (Noble, 1997). Bu çocukların hemen hemen tamamı travmatik deneyimler yaşamış ve birçoğu da birden fazla aile ile birlikte kalmıştır. Evsiz çocuklara benzer bir biçimde, koruyucu bakımda olan çocuklar da sık sık okul değiştirme ve farklı eğitimsel beklentilere, müfredata ve eğitimcilere uyum sağlamak zorunda kalmaktadır. Koruyucu bakımdaki çocuklar biyolojik ebeveynlerinin okula gitmeleri

yönünde onları zorlamamaları nedeniyle okula devamsızlık yapmakta, okuldan korkmakta ve başarısızlık beklentisi içinde olmaktadırlar (Schwartz, 1999)Bu çocuklar okul çalışmalarını pek de umursamayabilmektedirler, çünkü yaşadıkları diğer problemleri (ihmal, istismar ve hayatlarındaki diğer karışıklıklar) ile karşılaştırıldığında okul çalışmaları önemsiz kalabilmektedir (Altsnuler, 1997;Ayasse, 1995; Noble, 1997). Koruyucu bakımdaki çocuk ve gençlerin eğitimsel gereksinimlerini karşılamada temel engel, okul çalışanları ile çocuk refah sistemi arasındaki iş birliği eksikliğidir (Altshuler, 1997). Schwartz’a göre koruyucu aileler bazı sorunlar ile karşılaşmaktadırlar. Örneğin koruyucu aileler, yeterli hazırlık ve eğitim olmadan çocukların ihtiyaçlarını karşılamak zorunda kalmakta, düşük maddi olanak ve destek sağlayan sosyal refah sisteminin taleplerini karşılamak zorunda kalmakta ve çocukların, onları her an terk edebileceği gerçeği ile yaşamak zorunda kalmaktadırlar.