Doqquzuncu fəsil
Əşya və ərzaq xidməti
Seyid İsa daim şampun, corab, meyvə və digər
əşya və ərzaq məhsulları almaq üçün anbara
müraciət edən uşaqlarla məşğul idi. Oturub
istirahət etmək istəyən kimi bir nəfər gəlib
pəncərəni taqqıldadır, o da qalxıb istədiyini
verirdi. O, səhər tezdən yatağımıza girənə qədər
daim şəxsi heyətlə məşğul olur, ehtiyaclarını
təmin edirdi. O qədər olurdu ki, öz meyvə
payımızı
kənara
qoyurdu,
bizsə
yeməyi
unudurduq, ertəsi gün görürdük ki, xarab olub.
Bütün bu qaçaqaçlara baxmayaraq, axırda iş də
92
düzgün görülmürdü; həm özümüzü əldən
salırdıq, həm də şəxsi heyət narazı qalırdı.
Altı nəfərin hamısını toplayıb dedim: “Belə
olmaz. Gərək bir yolla burda nizam-intizam
yaradaq”. Ancaq uşaqlar etirazla belə cavab
verdilər: “Özünü yorma. Burda mümkün deyil.
Şəxsi
heyət
hərəm
müdafiəsinə
gəlmiş
könüllülərdir və əmr verilib ki, onları razı salaq”.
Dedim ki, “olmur” sözü ilə razı deyiləm, istəsək,
olar. Əbu Hamidin xarakterinə bələd idim,
bilirdim ki, bir işi birinə tapşırdısa, daha
müdaxilə etməyəcək, ondan şəxsi heyətin
razılığını və işin nəticəsini istəyəcək.
Gördüyüm birinci iş anbarları ayırmaq oldu.
O vaxta qədər həm qida, həm geyim məhsulları,
həm yuyucu maddələr, həm də silah-sursat bir
anbarda saxlanırdı. Onların hər birinin anbarını
ayırdım. Bir nəfərə batalyonların şəxsi heyətini
saymağı tapşırdım. Elan etdim ki, bundan sonra
hər bir batalyonun ehtiyacı olan məhsullar
həftəlik veriləcək, batalyonun müvafiq məsul
şəxsi onları şəxsi heyət arasında böləcək və
döyüşçülər dəqiqəbaşı anbara gəlməyəcəklər.
Batalyonların əşya və ərzaq üzrə məsul
şəxsləri ilə həftəlik iclaslar keçirirdim. Birinci
93
iclasda dedim: “Bundan sonra hər batalyonun
kiçik bir anbarı olmalı, həftəlik ərzaq və
əşyalarını təhvil alıb orada saxlamalıdır. Hər
batalyonun üç bölüyü və doqquz taqımı var.
Gərək döyüşçülərin sayı sizdə olsun, ona uyğun
əşya və ərzaq alıb paylayasınız və bundan sonra
problem yaranmasın”.
Ərzaq bölməsində döyüşçülərə saymadan və
qeydiyyat aparmadan azuqə verilirdi, axırda da
yemək çatmırdı. Seyid İsa bu baxımdan şikayətçi
idi, deyirdi ki, dəfələrlə özümüzə yemək
çatmayıb və yumurta soyutması yeməyə məcbur
olmuşuq.
Mən hər səhər canlı qüvvə üzrə məsul şəxsdən
statistikanı öyrənirdim. Siyahı hazırlayıb divara
bir lövhə vurdum. Verilmiş saya uyğun olaraq,
hər batalyona yemək verir və lövhə üzərində
adının önündən nişan qoyurduq.
Bəzi problemlərə görə hərdən istədiyimiz
imkanları bizə vermirdilər. Buna görə bir neçə
dəfə Əbu Hamidə şikayət etdim. Axırda
hirslənib
həmin
şəxslə
danışdı,
o
da
istədiklərimizi verdi. Ancaq sonra bildim ki,
hirslənməsi mənə görədir. Məni kənara çəkib
dedi:
94
– Bax, mən bu işi sənə tapşırdım ki, bu
baxımdan arxayın olum. Əgər dəqiqəbaşı gəlib
şikayət edəsi olsan, işi özüm görərəm. Mənim
min cür işim var, əməliyyat hazırlayıram. Bu
axşam çıxışım vardı, bütün əsəblərimi korladın,
nə deyəcəyim yadımdan çıxdı. Bundan sonra hər
bir işi birinci özün gör, ikinci dəfə də özün gör,
üçüncü dəfə yenə də özün gör, əgər alınmasa,
onda gəl, mənə de.
Bir gün mərkəzi anbara silah almağa getdim.
Dedilər ki, siz indiyədək sayınızdan artıq silah
almısız. Dedim ki, mən bu xidmətə yeni
gəlmişəm, indi döyüşçülərin bir qisminin silahı
yoxdur, nə etməliyəm? Dedilər ki, eybi yoxdur,
bu iki yüz silahı apar. Silahları təhvil alıb
düşərgəmizə qayıtdım. Heç kim məndən
silahları paylamaq üçün proqram istəməmişdi,
amma fikirləşdim ki, belə işləmək olmaz.
Uşaqların ikisinə tapşırdım ki, bir-bir bütün
otaqlara gedib hər bir döyüşçünün adını və
silahının nömrəsini qeyd etsinlər. Tapşırdım ki,
bundan sonra məzuniyyətə gedəndə təhvil
verilən silah blankda qeyd olunmuş nömrə ilə
uyğun gəlməlidir, əks-təqdirdə, çıxış icazəsi
verilməyəcək. Qənimət götürülmüş silahlar üçün
95
də bir anbar nəzərdə tutdum. Bu silahlar barədə
protokol tərtib edəndən sonra anbara əlavə
edirdim.
Bu tələbkarlıqlara görə bəzi uşaqlar məndən
inciyirdilər. Misal üçün, bir nəfərin şəhid
olduğunu
eşidən
kimi
tez
silahı
ilə
maraqlanırdım. Mənə deyirdilər: “Bu nə
hərəkətdir?! Adam şəhid olub, sənsə silah
dərdindəsən!” Ancaq geri çəkilməyib deyirdim:
“Hər şeyin öz yeri var. Şəhiddən qalmış bütün
silah-sursat təhvil verilməlidir”. Bundan ötrü də
bir blank hazırladım. Dörd şahid deməli idi ki,
məsələn, şəhidin silahı düşmən ərazisində qalıb,
axırda da batalyon komandiri imzalayandan
sonra müvafiq nömrəli silahın itməsi barədə
rəislərimə dəqiq cavab verə bilirdim.
Bütün bu işlər təxminən bir ay sürdü, sonra
isə Fatimiyyunun əşya və ərzaq xidməti nizam-
intizama düşdü.
Ramazan ayı gəldi. Dini-tərbiyəvi işlər üzrə
məsul şəxslər elan etdilər ki, şəxsi heyətin
vəzifəsinə xələl gələrsə, oruc tutmaya bilərlər.
Ancaq uşaqların və komandirlərin çoxu, o
cümlədən, Seyid İbrahim ardıcıl əməliyyatlarda
96
iştirak etsə də, oruc tuturdu. O, döyüşçülərinə
demişdi ki, oruc tutmayın, özü isə tuturdu.
Bu vəziyyətdə şəxsi heyətə əşya və ərzaq
xidməti vermək çətin idi. İftara bir saat qalmış
Zeynəbiyyəyə gedib buz alır, böyük termoslarda
döyüş yerinə aparırdım. Nə qədər çalışdımsa,
mətbəx yemək məsələsində əməkdaşlıq etmədi,
günorta və şam yeməklərinin yerini dəyişmədi.
Adətən, günorta yeməyinə plov verilirdi və
uşaqlar çətinliklə olsa da, onu isti havada
obaşdana saxlamağa məcbur olurdular.
|