Istanbul Üniversitesi Matbaası

Madde 13- Tabip ve diş tabibi, ilmi icaplara uygun olarak teşhis koyar ve gereken tedaviyi tatbik eder. Bu faaliyetlerinin mutlak suretle şifa ile neticelenmemesinden dolayı, deontoloji bakımından muaheze edilemez.

Tababet prensip ve kaidelerine aykırı veya aldatıcı mahiyette teşhis ve tedavi yasaktır.

Tabip ve diş tabibi, teşhis ve tedavi veya korumak gayesi olmaksızın hastanın arzusuna uyarak veya diğer sebeplerle, akli veya bedeni mukavemetini azaltacak herhangi bir şey yapamaz.

Madde 14- Tabip ve diş tabibi, hastaların vaziyetinin icab ettirdiği sıhhi ihtimamı gösterir. Hastanın hayatını kurtarmak ve sıhhatini korumak mümkün olmadığı takdirde dahi, ızdırabını azaltmaya veya dindirmeye çalışmakla mükelleftir.

Tabip ve diş tabibi, hastasına ümit vererek teselli eder. Hastanın maneviyatı üzerinde fena tesir yapmak suretiyle hastalığın artması ihtimali bulunmadığı takdirde, teşhise göre alınması gereken tedbirlerin hastaya açıkça söylenmesi lazımdır. Ancak hastalığın, vahim görülen akibet ve seyrinin saklanması uygundur.

Meş’um bir pronostik hastanın kendisine çok büyük bir ihtiyatla ihsas edilebilir. Hasta tarafından; böyle bir pronostiğin ailesine açıklanmaması istenilmemiş veya açıklanacağı şahıs tayin olunmamış ise durum ailesine bildirilir.

Madde 20- Tabip ve diş tabibi, faydasızlığını bildiği bir ilacı, hastaya veremez. Ancak, esaslı bir tedavi yapılması mümkün olmayan hallerde, teselli bakımından bazı ilaçlar tavsiye edebilir.

Mali vaziyetleri müsait olmayan hastalara, mutlak zaruret olmadıkça pahalı teselli ilaçları verilmesi caiz değildir.

Tabip ve diş tabibi, hastaya lüzumsuz ve fuzuli masraflar yaptırmayacağı gibi faydası olmayacağını ve hastanın mali kudretinin kafi gelmeyeceğini bildiği bir tedaviyi tavsiye edemez.

Madde 37- Tabip ve diş tabipleri, kendi aralarında iyi meslektaşlık münasebetlerini idame ettirmeli ve manevi bakımdan birbirine yardım etmelidirler. Meslekle ilgili anlaşmazlıklarını evvela kendi aralarında halletmeye çalışmalı ve bunda muvaffak olamadıkları taktirde mensup oldukları tabip odalarına haber vermelidirler.

Madde 38- Tabip ve diş tabibi, meslektaşlarını zemmedemeyeceği gibi onları küçük düşürecek diğer tavır ve hareketlerde de bulunamaz.

Tabip ve diş tabibi, herhangi bir şahsın haysiyet kırıcı hücumlarına karşı meslektaşlarını korur.

Madde 40- Tabip ve diş tabibi, paramedikal meslek mensupları ile mesleki münasebetlerinde, onların bağımsızlığını ihlal etmemeli, kendilerine nezaket göstermeli, onları hastalarına karşı müşkül bir duruma koyabilecek hareketlerinden sakınmalıdır.
Not: 6023 sayılı Türk Tabipleri Birliği Kanununun 7. Maddesi gereğince tabip odalarına kayıtlı bulunan diş tabipleri 07.06.1985 tarih ve 3224 sayılı “Türk Diş Hekimleri Birliği Kanunu” ile kendi odalarını kurmuşlardır.

Kaynaklar
Adasal R., Öztürk O. Medikal Psikoloji. Yaylacık Matbaası, İstanbul, 1977.

Akdeniz (Sarı) N. Osmanlılarda Hekim ve Deontolojisi. Doktora Tezi, İstanbul, 1977.

Atabek E. Tıbbi Deontoloji Konuları. Yenilik Basımevi, İstanbul, 1983.

Bayat AH. “Tıbbi Deontoloji Açısından Hekim ve Hekimlik”. Dirim. 1978;52, (12).

Başağaoğlu İ. “Sağlık Hizmetlerinde Sıklıkla Karşılaşılan Bir Şikayet Konusu: Görevi İhmal” Trakya Üniversitesi Tıp Fak. Dergisi, 1995; 12, (1,2,3): 327 – 329.

Başağaoğlu İ. “Bir Vak`a Sebebiyle ETİK DEĞERLENDİRME” Yeni Symposium, Ekim 1997; 35, (4): 117 - 122

Başağaoğlu İ. “İstanbul Tabip Odasına İntikal Eden Etik Sorunlar“. Medikal Etik (İlkeler ve Sorunlar), Ed: H.Hatemi, H.Doğan, Sökmen Matbaacılık, İstanbul, 2000.

Ceyhun C. “Hekimin Görevi” Ege Üni. Tıp Fak. Dergisi. 1975; 14, (1).

Erman S. “Cerrahın Sorumluluğu Hakkında İsviçre Federal Mahkemesi’nin Bir Kararı” Adli Tıp Dergisi. 1987; 2, (1-4).

Hitzig WH., K.Kiepenheuer: Medicina, 1982; 7, (43).

Irmak S. “Bir Veli-Hekim ve Kutsal Vasiyeti”. İst.Tıp Fak. Mecm., 1969; 31, (4).

İyriboz Y. “Değişen Ülke Koşullarında Hekimlik Rolü” Toplum ve Hekim. 1980; (25).

Koptagel-İlal G. Tıpsal Psikoloji, Fatih Gençlik Vakfı Matbaa İşletmesi, İstanbul, 1982.

Köknel Ö., Özuğurlu K. Tıpta Ruhbilim. Taş Matbaası, İstanbul, 1983.

Köroğlu E. Sağlık Personelini İlgilendiren Hukuk Kuralları. Yargıçoğlu Matbaası, Ankara, 1984.

Kum N. “Hemşire – Hasta İlişkisi ve İletişim Kavramı” Hacettepe Tıp / Cerrahi Bülteni. 1977; 10, (3).

Mcintyre N., Popper K. The Critical Attitude in Medicine: the need for a new ethics” British Medical Journal, 1983; (287).

Özkaya İ. “Hekimlik Görgüsüne Dair” Dirim. 1971; 46, (11).

Öztürk O. Ruh Sağlığı ve Hastalıkları. Meteksan Limited Srk. Baskı Tesisleri, Ankara, 1981.

Sarı N., Başağaoğlu İ. “Hekim-Hasta İlişkilerinde Karşılanan Bazı Etik Sorunların Araştırılması”. Yeni Symposium , Ocak-1995; 33, (1): 42 - 47

Sarı N., Başağaoğlu İ. “Klinik Tıp Eğitimi Sırasında Hasta Yönünden Ortaya Çıkan Etik Sorunlar“ Türkiye Klinikleri Tıbbi Etik , Ekim 1998; 6, (2): 61 - 68.

Şehsuvaroğlu BN., Terzioğlu A. Tıbbi Deontoloji. Gel.2. bs., Fatih Gençlik Vakfı Matbaası, İstanbul, 1983.

Tıbbi Deontoloji Nizamnamesi. R.G. 3.1.1960, Karar sayısı 4/12578

Türkdoğan O. Doğu Anadolu’da Sağlık-Hastalık Sisteminin Toplumsal Araştırması . Atatürk Üniv. Basımevi, Erzurum, 1972.

Üstün F. “Hekim Andı”. Yeni Sağlık Yolu. 1965; 2, (11-12).

Velioğlu P. “Hekim – Hemşire İlişkileri” İst.Tıp Kurultayı Tıp ve Hemşirelik Eğitimi Simp., 1977.