Konuşmacılar: Dr. Kırhan dadaşBİlge inş. Yük. Müh. Necat Cİlasun

OTURUM BAŞKANI- Aynı çerçevede, okul yaşamıyla ilgili de bir anısı var, çakışıyor, dilerseniz onu da size aktarmak istiyorum, elektrik konusu. Atıf bey anlattı, “o sene elektriğe ikinci devlet sınavlarında girmiştim, sınav odasındaki karatahta başında iki kişiyiz, kapıya yakın tahta da meşhur, çene çelik, kulak delik Mithat var, hoca bana çok basit fakat cevabı çok kısa olan bir soru sordu: ‘Trifade bir motoru devreye bağla?’ dedi. Bu soru benim hiç hoşuma gitmedi. Çünkü, bu sorunun kısa yanıtından sonra, arkasından başka soruların geleceği muhakkaktır ve bunları bilmeyebilirim. Bu tek soruyla kurtulmanın çaresini basit bir elektrik motoru yerine, spring bir motor seçmekte buldum. Renkli tebeşirlerle motorun ilk sargılarını gerektiği kadar yavaştan alarak çizmeye başladım. Çizgi bir saat sürdü, ama güzel oldu, hoca çok memnun kaldı, teşekkür etti, kapıya yaklaştığım zaman, arkamdan seslendi, ‘sen elektriği nereden öğrendi?’ dedi, ‘tatil boyunca kitaplardan’ dedim, ‘yani bu mektepte’ dedi, ‘evet bu mektepte’ dedim ve uyandım, keşke çenem tutulsaydı. Kapıdan çıkıncaya kadar Mithat, -hani arkadaşı, kapının yanında oturan arkadaşı- Mithat sırtıyla beni geçirdi, “eşek eşek zatı alinizden öğrendik efendim diyeceksin eşek’ dedi. Hocanın bu fısıltıları duyduğuna yüzde yüz eminim, hepsi göçtüler, hepsinin ruhu şad olsun” diyor.

Böyle bir insan hani, sokaktan okula gitmiş bir insan, yani rastlantı eseri İstanbul teknik Üniversitesine gitmiş bir insan. Değerli meslektaşlarım, düşünelim ki, nice Feyzi Akkaya’lar bugün hiç bilmediğimiz yerlerde, bu da bizim eğitimle ilgili bir problemimiz.

Evet, buyurun buyurun.

HÜSEYİN ERSÖZ- Ben de inşaat mühendisiyim, 1980-87 arasında STF’da çalışmak ve mesleği Kırhan ağabeyden öğrenmek gibi büyük bir nüfuza sahibim. Şirkete ilk girdiğimde 5 senelik mühendisim, ama dediğim gibi ustam ve Kırhan ağabey mesleği öğretiyor, İlk yıllarda “hadi gel Feyzi beye gidelim”dedi. Bir konuyu danışmamız lazım, çok heyecanlandım, yani Sezai Türkeş- Feyzi Akkaya’dan Feyzi Akkaya’yı görmeye gidiyoruz, ona danışacağız. Beraberce gittik, Kırhan ağabey ortaya bir şey atmadı, onu da burada ifşa ediyorum. Feyzi beyi göreceğiz, patron haşmetli bir insan gibi tahmin ederken, marangozhanenin önüne gittik, elinde rendesi olan, testeresi olan bir insan sandal yapmakla meşgul. Ben tabii tanımıyorum, Kırhan ağabey yanına yaklaştı, “merhaba Feyzi ağabey” dedi. Orada sandal yapan kişinin ben Feyzi ağabey olduğunu öğrendim. Meğer o sandallardan 10-15 günde birer adet yapıp, satıp onun parası o meşhur kutuya atılırdı, o kutudan da köyün ihtiyaçları için değerlendirilirdi.

Beraber yemek yedik, o yemek sırasında tabii, Kırhan ağabeyle konuştu ben dinledim ve 4 mukaddes kitabı birkaç kez devrettiğini, güzel sanatlarla uğraştığını, müzikle, operayla uğraştığın öğrendim ve çok mutlu olmuştum.

Diğer anlatacağım husus da, naklen bana da gelen bir husus. Tabii o konuşma sırasında, Alemdağ’daki konuşma sırasında Feyzi ağabeyin her gün yağmur, kar demeden,. Her gün yürüdüğünü, hafta sonları da koştuğunu öğrendim. Yine anlatılan bir rivayete göre, Libya’dayken şantiyeden bir hayli uzaklaşıyor, koşma gibi. Hava sıcak, ceketini eline alıyor ve geçen kamyonlardan birine işaret ediyor “beni al” diye. kamyon şoförü de bakıyor, pejmürde kıyafetli bir insan. Bunu hemen şoför mahalline alıyor, ama bir taraftan da azarlıyor, “çabuk yürü, işime geç kaldım, şu kadar sefer yapmam gerekir” diye de devamlı bunu fırçalıyor, fakat bunun Feyzi Akkaya olduğunu bilmiyor. Neyse, beraber şantiye alanına gidiyorlar, bunu indiriyor, akşam mesaiden sonra şoföre “seni Feyzi bey çağırıyor” diyorlar. Şoför bir anda afallıyor, “Feyzi bey patron beni niye çağırsın?” diyor. Kapıyı çalıyor, açıyı kapıyı içeriye giriyor, bir anda adamcağızın başından aşağıya kaynar sular fışkırıyor, dökülüyor eyvah! O gün arabaya aldığı ve devamlı da fırça attığı adam Feyzi Akkaya yanında oturuyor. Hemen o daha bir şey söylemeden şoför “efendim, ben özür dilerim” falan diyor. “yok yok sakın ha! Hiçbir şey söyleme, ben seni son derece takdir ettim, sen işinin gecikmemesi için, seferinin aksamaması için beni uyardın” diyor ve onu bir miktar parayla ödüllendiriyor.

Yani böyle insancıl, böyle çağdaş bir insan onu rahmetle anıyorum, teşekkür ederim.

OTURUM BAŞKANI- Evet, başka arkadaşlar?

ALTOK KURŞUN- İkinci kısmının doğru olmadığına kainiyim, çünkü parası yoktu ki versin. (Gülüşmeler)

Başkan bugün ekleyip yerime geçmek istiyorum, bugünkü arkadaşlar için çok aktüel .. inandığım, bu iki büyük insan Sezai bey ve Feyzi beyin en büyük özeliklerinden biri, zaten yaradılışlarında da var, mühendisliğe rakip tanımıyorlar. Necat ağabey yanılmıyorsam söyledi. Kâğıt üzerinde her ne kadar .. çözülmeden uygulamaya geçilmez. Onun için, tüm STF’lılarla konuşun, sistemin içerisinde mühendislik, araştırma çok önemli. Bunlara karşı inanılmaz bir destek var. Yani, klasik anlamda bir inşaat şirketinin, bir ticari kuruluşta olması gereken hiçbir mühendislik kısıtlamasını bu iki kişinin olduğu yerde konuşamazsınız.

Önemli olan işin mühendislik tarafıdır ve bu konuda gençlerin, yani klasik bir hiyerarşi yoktur, yani bu böyle de, bu yapılacak değil, herkes konuşur, herkes sorun mühendisçe tartışılır ve araştırma konusu ve bu kişilere karşı inanılmaz bir destek var. Onun için, demin size söyledim, 20-40 adet şirketi varsa, bu şirketlerin çoğu, anonim şirketler olmasına rağmen, bir mühendislik şirketi, bir araştırma şirketi, bir kalite şirketi. Mimarın kurulmasındaki amaç, bu şirketler ticaret yapsın, para kazansın değil, ihtisasın normal hizmetleri, not alın, o ülkede, o grup içerisinde yetişmesidir. İnanılmaz destekleri olmuştur bu iki, Allah rahmet eylesin, büyük ağabeyimizin, ben de onun değişik, büyük holdinglerde, gruplarda görüyorum. Yani parayı veririz, alırız, yurtdışından alırız, projeydi, şunu bunu. Hayır hiçbir zaman öyle değil, tamamen bu işin özüne çok önem veren kişilerdi, bunu özelikle söylemek istiyorum.

OTURUM BAŞKANI- Necat ağabey buyur.

NECAT CİLASIN- Barakaları anlattım mı, bu barakalar Türkiye'de yapılan barakalar. Libya’da monte edildi, sıcak bir yer, içeriye girmek imkânsız, barakanın içine girdiğiniz anda üzerinize su akıyor, sıcak. Sezai bey de “oh! çok güzel bir ay sonra buranın şeyi, meltem başlar, öğleden sonra püfür püfür eser” der. Sevsinler, şikâyetleri olmasın falan gibi böyle. Sezai beye bakıyorum, saat 11.00 falan gibi oluyor, böyle şakır şakır terler, “ağabey gel” diyoruz. Hakikaten dışarıya çıkınca, hafif bir rüzgar var, bir sandalye koyuyor, orada oturuyor. Sonra, “ah! Tatar, pis Tatar yaktın bizi” diyor. Barakada insülasyon yok, bir şey yok.

Ersin beyin şantiyesi, büyük bir işimizden ikinci kısım Tripoli Limanı, Feyzi bey gelmiş, kışın bir Şubat günü, öğleyin böyle güneş oluyor, yemekten sonra herkes böyle ısınayım diye güneşe oturuyor, çok güzel oluyor. Orada Sezai bey de Türkiye'de iki köprü işi almış Malatya, Elazığ’da , biri Malatya’nın kuzeyinde iki köprü işi almış. Hemen biz duyduk, onlar yan yana oturuyorlar, “bak, Feyzi buraya şimdi sen bana bu barakalar olacaksa, bu barakaların altına cip tekerlek düşüp, o da böyle ellerini güneşe böyle tutmuş Feyzi bey bakıyor, “hadi oradan Selahattin’ce yesin” diyor. Yani “cipten mipten tekerlekli baraka alırsın bu biter. İşte yapacaksın, yapmayacağım” diyor. Böyle bir sürü şeylerine böyle şahit oldum, ama Sezai bey ne dediyse hepsini yapmıştır.

Malatya’ya geldim, hakikaten o barakalar yapılmış, o vaziyette tekerli yürüyerek de gitmiş, her şeyi de yapardı. Bu kırmızı kutu yapıldı, kim Libya’dan Türkiye'ye geliyorsa, muhakkak futbol ayakkabısı, forma şu bu falan getirecek. Onu da şöyle anlattı. Ben bir ayakkabı forma getirdim, onu da şöyle anlattı, “iyi ki bu hergeleler burada” dedi. O zaman 1980’den önce sağ-sol var birbirlerini öldürüyorlar, bıçaklıyorlar, bilmem ne yapıyorlar. Bütün bu Alemdağ gençlerini toplamış, o futbol takımını kurmuştu, futbol ayakkabıları, formaları, şunlar bunlar “öldürecekseniz birbirinizi burada öldürün ben de göreyim” demiş.

Bu kırmızı kutuyla, bütün civar yerlere, köyün en güzel yerlerine kadar sular gitti. Bu arada bir anım da, böyle 1984 senesi, kırmızı kutu dışarıya da işliyor, yalnız içte değil tabii... Bulmuş Feyzi beyi de oraya götürmüş, göstermiş. Ben de gidip gördüğümde, yani bilyonlarca m3 agrega aradan çıkabilir, üretilebilir ufak ufak da başlayanlar da var. Sonra bana Feyzi bey bir mektup yazmış, “Necat Peygamber veya evliya” diye. Hüseyin Kuru’nun agrega kırma işi, benim kırmızı kutu tahayyül etti, malzemeyi gördüm, çürükleri yok etmek için, sağlam çürük malzemeyi konkasörlerden geçirme, sonra yıkama, sonra eleme diye düşünüyorum. Şöyle de olabilir, bilmem ne, her şeyinde de benimle konuşurken, “hadi şimdi git bunu yap” der. Bana da burada düşen görev burada 300 ton malzeme için konkasör,elek yıkama ünitelerinin seçimi tabii çıkan çürük malzeme beton, kum çakılı görünür maddesinde olacak, her şeyi böyleydi.

Ben son bir şey size bahsetmek istiyorum: Hem bu kaliteciyim, seneler sonra yapı malzemelerinde kalite, bütün hayatım bununla geçti. Seneler sonra bu kalite güvence, İSO 9000- İSO 9001 falan bunlar ortaya çıktı. Tabii bu arada şunu muhakkak söylemek istiyorum: Bu odanın bugün İstanbul’da beton mevzunda yaptığı ölçülemeyecek kadar çok büyük bir şeydir. Burada Haluk arkadaşımız da var, beraber fotoğraflar çekildik, artık iş çığırından çıkmıştı. Bugün bir hazır beton bu kombinelerle yaptığımız, inşaat mühendislerinin tertip ettiği kombinelerle bir sürü hazır betoncular çıktı, “hazır beton” derken, Hazır Beton Birliği kuruldu.

Bugün bir Agrega Üreticileri Birliği de kuruldu. Bugün bunların üzerinde bir kalite güvence, iktisadi işbirliği kuruldu ve her şey güvence altında, korkunç bir şey. Bunlar tabii kalite, şimdi İSO’lar kalite üretimi, kalite güvence, bir kalite kitabı ve prosedürlerden. Prosedür neden neyi, nasıl yapacağını yazmak ve müşteriyi memnun etmek, müşteri ne istiyorsa, hangi standartta istiyorsa, neyse onu o standartta yapmak, bunu yapmakla kalite yerine gelmiş olur. Yani bu örtüyü kırmızı istiyorsa, biz de bunu bu renkte yapıyorsak, kalitesi orada. O kalitenin klasları, kalitenin yerine gelmesi karşı tarafın isteklerinin yerine getirilmesi.

Sayın Feyzi Akkaya dünyada da 1960’larda kalite güvence diye bir şey yoktu. Kalite kontrol diye her ülkenin bazı standartları vardır, bu standartlara göre agregası, çimentosu, betonu, toprağı aynı şekilde, asfaltın standardı var, bir sürü standardı var. Ama Feyzi beyin yaptığı bambaşka bir şey. Bir kaynak nasıl yapılır, müzdenip kaynaklar nasıl yapılır, elektrik, şantiyeye nasıl su getirilir, su nasıl temin edilir, çizim nasıl yapılır? Standart, çizimin standardı yoktur yani böyle bir şey. Beton bunların hepsi b irer el kitabı ve bunlar hep el yazısıyla yazıldı. Sondaj, uluslararası normlara uygun. Ama bunlar kendi yaptıkları, ben bunu yaparsam böyle yapıyorum.

Kalite güvence de bu işti, şimdi CE damgası da olacaktır, bilmem ne olacaktır, işte herkes buna uğraşıyor, koşuyor, Avrupa Birliğine girecek. Duayendir, kalite güvenceyi meydana çıkarana kadar.

OTURUM BAŞKANI- Başka katkı sağlayacak var mı?

HALİT DEMİR- Birkaç söz söylemek istiyorum: Birisi benim çok kıymetli hususlardan biri vefalı olmaktır. Bu oturumu düzenleyen Başkanlarına ve yardımcılarına burada bilhassa teşekkür etmek istiyorum, merhum ağabeyimize karşı vefalı davrandıkları ve bu toplantıyı yaptıkları için, gerçekten yerli yerinde olmuştur, o bakımdan, sizi hem teşekkür ediyorum, hem tebrik ediyorum.

İkinci husus, bu konuşmalar benim için şahsen benim için faydalı oldu; diğer arkadaşlar için de faydalı olduğunu düşünüyorum. Birçok şeyler öğrendik, birçok şeyler edindik ve bunları gördükten sonra da bu salondaki mühendisleri ikiye ayırıyorum.Birincisi, Feyzi Akkaya’yayla beraber olmak şansına ermiş olan imtiyazlılar, diğerleri de maalesef o şansa erememiş olanlar.

Diğer taraftan, her ne kadar Feyzi Akkaya’ya “tecrübe burnu sürtülerek edinilir” demiş ise de, ben biraz onun dışında olarak, bizim burada burnumuz sürtülmeden de bir tecrübe edindiğimize kani oldum, yani şunları dinlemekle, bu arkadaşların konuşmasını dinlemekle biz tecrübe edindik, hem de burnumuz sürtünmeden.

Kendilerinin mesleki yetenekleri hususunda çok şeyler dile getirildi ve memlekete yaptıkları hizmetler dile getirildi. Gayet güzel hususlar, benim çok takdir ettiğim bir husus da, bu iki arkadaşın bunca sene birlikte çalışmış olmaları nasıl mümkün oldu? Yani bunlar çok iyi geçimli, iyi huylu kişilerdi de ondan mı oldu, nasıl oldu onu merak ediyorum? Çünkü, baz ı kişi ve gruplar tanıyorum, başlangıçta alabildiğine iyi geçiniyorlardı ve herkesin takdirini topluyorlardı, ne kadar iyi ne kadar iyi demiyordu. Sonradan kanlı bıçaklı oldular, arkası gelmedi, 30 seneden sonra arkası gelmedi; halbuki bunlar bu kadar çok sene birlikte olmuşlar. Acaba, bu arkadaşlardan bu hususa temas etmek isteyecek olabilir mi? Yani Feyzi Akkaya’nın ve Sezai Türkeş...

OTURUM BAŞKANI- Birlikte çalışmalarını sırrı ne?

HALİT DEMİR- İlk başlangıç nasıl olmuş, sonra bu kadar 10 senede de nasıl birlikte geçirmişler, bunun sırrı nededir? Bu hususta bir ışık tutarlarsa sevinirim, çok şey öğrenmiş olacağız. Hepinize çok çok teşekkür ederim.

OTURUM BAŞKANI- Buyurun.

..............- Ben 1985-95 döneminde Kınalı Sakarya Otoyolu ve arkasından Ümranlı Otoyolu vesilesiyle bu gruptaydım. Ancak, mühendislik harikaları ve diğer hususları diyeyim ve onu Atatürk’le uzun çalışmaya gösterdiği itinayla ilgili. Birincisi; Ümraniye şantiyesinde çalışırken bir iş programı dizaynı idare edeceğiz konusunda bizim iş değiştirme bölümü olan arkadaşlar hazırlamışlar, bir 23 Nisan günü bize teslim edeceklerdi, 23 Nisan günü biz kapıya gittik, bekçiyle kapılara kadar götürüldük, tam o arada da Fevzi bey geldi, “kendi yaptığım şirkette alarmı açmak için bekçiyle giriyoruz -sonra- bak, delikanlı bu kapıları açarken sana ben bir şey anlatayım, bu 23 Nisanları bir zaman Kenan Evren yok ettiydi, bunlar yeniden getirtiriz, -sanıyorum, 1991-92 olacak- Türkiye diğer devletleri aşmak için çok uzun çalışmalı” dedi. Hitler’i örnek verdi, Hitler zamanında 10 saat çalışılıyordu, Rusya’da yenilgiye uğramaya başlayınca Hitler talimatıyla 14 saate çıkarmış, 14 saatle Brüksel’in içlerine, Kafkasya’ya, İran’a girdiklerini anlattı, yani kendi gençlik yılarında.“Bizim şirketin adamları üç gün tatil ediyorlar, Cumadan gidiyorlar, senin ne işin var” dedi, ben de “programı almaya geldim” dedim, “bekçiyle git de bir şey çalındı demesinler” dedi, çıktık yukarıdan programı aldık.

Diğer bir konu, arkadaşımız bahsetmedi, Atatürk’le ilgili olan bağlılığı. Grup Karayollarıyla problemleri olunca, işleri yavaş yavaş tasfiye etmeye başladılar, bunlardan biri, üniversiteler, Limat Şirketine devrettiler. Limat’ta birkaç STF’lı eski elemanı devraldı, onlardan biri de bendim. Kendisi Aalemdağ’a gidiyor, Dudumlu’nun içinden geçip gidiyor, tabii o zamanlar Dudumlu gelişen bir belde, trafiği de yoğun, iki üç saatte zor gidiliyor akşam üzerleri. Yeni açılan Şile Yolu var ya, Limat’ta o grubu yapıyor. Yolun asfaltı, altyapısı yapılırken, biz Vedat beyin ricasıyla, beraber çalıştığımız için, Feyzi beye, Sezai beyin arabalarına geçiş izni verdik. O da teşekkür için şantiyeye uğradı. O gün de tesadüf Türk Tarih Kurumundan bana Atatürk’ün portreleri gelmişti, ben biraz tarih meraklısıyım, Ersin ağabey bilir. Kitaplarla beraber bize hediye olarak, bunu elimizde görünce hemen atladı Feyzi bey “bunlardan bana birer adet vereceksin” dedi. Bize teşekküre geldi, verdiğimiz plaka geçiş servisi için.

“Bu adamın kıymetini bilin” dedi. Bu derneğe çalışıyorlar, inşallah buna bağlılık Türkiye'yi kurtaracak” dedi. Benim söyleyeceklerim bu kadar, teşekkür ederim.

OTURUM BAŞKANI- Teşekkürler.

Tabii, yaşadıklarından da önemli ölçüde ders çıkarmış, yapılan hataları da daha sonra yapmamak üzere bir hayat felsefesi getirmiş bir çerçevede, mühendislikle ilgili de bir dahi. Feyzi beyi Çukurova’da bir iş için görevlendiriyorlar, o zamanki adı Nafıa Vekaleti, yani bugünkü Bayındırlık Bakanlığı, Çukurova’ya gidiyor, Ankara’ya gelişinde, “şef beni fazla oturtmadı, projesini bana emanet etmiş olduğu Körkün Köprüsünün temellerine bir göz atmam için Adana’ya yolladı. Trenle gittim, ilk defa heybetli Toroslar’ı geçiyordum, şaşkın halimi tasavvuf edebilirsiniz. Adana’da kaldığım 15 içinde, sonradan uzun seneler patronum olacak olan Habip Köprücü’yle tanıştım. İleriki senelerde boyuna karşıma çıkacak olan Çukurova’nın yapısı hakkında ilk fikirleri de o zaman düşündüm. Son olarak da, köprünün temel betonlarını döktürdüm, ‘buna da hata’ diyor. Ankara’ya dönüşümde şef beni iyice fırçaladı, temel döktürmenin başka, temele göz atmanın başka olduğunu ben fark edememiştim, meğer o tarihe kadar açılmış bir temel için ortalama 1,5 aylık bir tetkik süresi harcanmadan karar verildiği vaki olmamıştır” diyor. Bir de bugün kü mühendisliği, dolayısıyla ülkemizde gerçekten o yıllarda mühendis sayısı son derece az.

Sözlerimin başında STF’nın Sezai Türkeş’le, Sayın Feyzi Akkaya’nın hayatları Türkiye inşaat mühendisliğinin bir mücadele tarihidir. O dönemlerin bu günlere taşınmasının bir tarihi olduğunu ifade etmiştim. Dolayısıyla, Sayın Celasun da altını çizdi, 1930’lu yıllarda betonyerin olmadığı, yani makinelerin kullanmadığı dönemlerde, betonyerlerle betonların döküldüğünü görüyoruz; oysa ben 1970-80’li yıllarda halen önemli yapılarda betonyerlerin, yani makinelerin, bırakın hazır betonu, betonyerlerin kullanılmadığını, elle betonların döküldüğünü çok gördüm ve bu da kontrol teşkilatının kendi onayıyla yürütüldü.

OTURUM BAŞKANI- Sis bir şey demiştiniz?

..............- Sayın Akkaya’nın elle çizilmiş şeyi onu saklıyorum. Mühendis, mühendisin hayatı, ömrü “okuldan mezun olduğu zaman sıfır tecrübeyle”denir, ama bir bilgisi vardır. Şu ara müteahhitliği o mühendisin müteahhide verdiği zarar, sonra düzen ve tecrübe bir arada gider, 55 yaşında maksimuma çıkar. Sonra 55-75 arasında hikâye devri başlar. Biz bunu orada şöyle yapmıştık: Fırfırla yapardık, 75’ten sonra da nalları dikme, böyle bir şeyi vardı.

OTURUM BAŞKANI- Arkadaşlar başka var mı?

..............- Başka yerlerde de muhakkak ki anlatacaklar. Biz bunu slayta dökmelerini arzu ederdik. Slayt Feyzi beyin şantiyelerdeki...

OTURUM BAŞKANI- O da güzel olurdu, ama bunun yanında bizim şahsi şeylerimiz.

..............- Tecrübe konusunda ben de fikrimi söyleyeyim. Tecrübe insanların yediği kazıkların bileşkesidir.

OTURUM BAŞKANI- Buyurun Sadık bey.

SADIK MEYMEN- Bir gün ziyarete gidiyorduk “sen de gel” dedi. Tabii biz Ersin’lerle devamlı beraberiz, Feyzi beye gideceğiz, bir baktık atölyesinde tozlar içinde, üzerinde monta benzeyen bir şey var, kazak gibi bir şey. Hemen tünelde, “ben gelen misafirleri karşılarım, düzgün bir elbiseyle karşılamak istiyorum” dedi. O montunu ters çevirdi, tozlu tarafı içeriye girdi, üzerine geçirdi “sizi böyle karşılıyorum” dedi.

Libya’da çok dile gelen Feyzi beyin şantiye tecrübelerinden bir misal. Kendi arabasına güçlü bir soğutucu, küçük bir Aygaz tüpü, tava falan bir şey alır, iki-üç ay -Necat hocamız çok iyi biliyor- orada bu çalışmaları orada yürütür. Bütün inceliklerini orada hiç kimseye yük olmak istemez, hiç kimseye böyle fazla bir şey danışmak da istemez. Ben şimdi genellikle Feyzi bey, STF genellikle mühendisler canlansın için şurada söyleşi yazdım, isterseniz okuyayım, bende biraz şiir merakımız var: Mütevazı olduğu kadar kamil insan Feyzi, söze başlıyorum, limanlar kralı, yollar fatihi, Sezai ağabeyimle, o eserleriyle meslekte yeni sayfalar açtı, yüzü ak, gözü pek, çalışkan, dinamik, kadrolarıyla Türklüğü yücelten, ilmi ve şerefli tutumu adım adım İslam’ın kuts al topraklarında açarken, otoban yollarını yaparken, boğazın ince küpürünü yaparken, fakat hiçbir zaman mütevazılığından ayrılmadı. Sapmadan, övünmeden, alçak gönüllülüğünden, sadeliğinden caymadan, o altın kalbiyle insana olan sevgisinden, şefkat ve merhametinden bunca çalışmayla yaratıcı potansiyelinin bir ırmak gibiyken dönüştü. Daha sonra nehirleriyle şualara, denizlere aktı.

Türkiye'nin inşaat platformunun .. o hırçın çalkalanan deniz dalgalarını limanlarıyla durduran, dolayısıyla Barbaros’un torunlarını çalıştıran, coşturan, dünyanın her kıtasında disiplinli çalışan ekipleriyle başarılarına başarılar kattı.

Türklüğü ve Türk mühendisliğini bu platforma getiren ekibinden Eser Tümen, Esin Tapılar, Yüksel Feryatçıoğlu, Özer bey, Erkân şanlı, Necat ağabey, Mustafa Giritli. Yani topografları, yetişmiş mühendis kadrolarıyla teknisyen, işçisi, ustası bütün çalışanları bu ekipleriyle dünyanın her ülkesinde inşaatlar yaptılar, bu eserlerini büyük bir titizlikle inşaat için, hemen hemen bitimi süresinin her zaman ve her işlemde zamanından önce yaptılar, bitirdiler ve önce teslim ettiler.

Türkiye'nin ve özellikle .. birer sembolü olmuşlardır Sezai Türkeş ve Feyzi Akkaya.STF: Hüner sahipleri, hoşgörü ve müsamahadan huşu ile uyanan bir deniz kadar sakin, hiçbir zaman telaşlı değildi. Feyzi bey hiddet namına hiçbir alamet işareti yoktu; asabiyetten hiçbir işareti yoktu. O sessiz ve vakur, Fethiye’deki Ölü Deniz kadar sakindi. Cömert ve yardımlaşmada daima öndeydi, şelale akarcasına o unun suları gibiydi. Asil olduğu kadar sözünün eriydi. Mütevazı ise bir melek gibiydi. Işıldayan o güzel kalbiyle sönmeyen bir güneşti, hiç kibirliliği nazı yoktu, lüksü diye bir şey yoktu. Fakat, sanatı o muhteşem eserlerinde elmas gibi ışıldıyordu.

İslam’ın kutsal topraklarında ekipleriyle ve tümenleriyle kıtları arşınlarken, aydınlık için Türkiye'ye yeni sayfalar açıyordu. Kalkınan, İslam topluluğu bu vesileyle uyanıyordu. Türkiye'nin kalkınması, Haçlılar durmadan kösteklerken, bütün bunlara dur diyebilecek dünyanın en disiplinli ordusu dikiliyordu. Çağ gibi büyüyen, genç iş adamlarımızın potansiyeli arttıkça artıyor. Türklüğün o büyük parolayla “güven çalış” güzel İslam’ı sev, derdine derman gözle, sakın sırrı farş eyleme, daima erkanı gözle, uluslara bin .. eksik eyle.

OTURUM BAŞKANI- Teşekkür ederim.

Hocamın bir sorusu vardı. Feyzi beyle daha yakın tanışan arkadaşlar var, müsaade ederseniz Sadık bey onun cevabını arkadaşlardan alalım. Ersin bey, o soru önemli bir soru, Feyzi beyle Sezai bey aşağı yukarı 1936’da başlayan, sanıyorum STF’nın kuruluşu 1980’e kadar süren uzunca bir süreç. Yani neden bu kadar sıkı-fıkı devam ettiler, ilişkilerini bozmadılar, birlikteliğini bozmadılar? Hocam böyle bir soru soruyor, sizce bunun sırrı ne?

ERSİN TAKLA- Efendim, Necat ağabey de hatırlayacaktır, o beraberdi, ona hatırlatacağım, o da beni teyit edecek. Ben bunu bizzat Sezai ağabeyin ağzından cevaplayım. Zannediyorum 1980 veya belki 1982 şirketin genel kurulunu, çünkü 1985 senesi oldukça mesafe katetmiş bir vaziyetteydi. Yani herkes bütün camianın mensupları hem birbirini görsünler falan, hem de bu toplantı orada olsun diye orada bir toplantı tertip etti. O toplantıda Sezai bey “bizim gençliğimizde bir film seyretmiştik, bunu unuttum, diğeri Hint felsefesi adında bir filimmiş. Oradaki adam, filmin kahramanı, .. mutlu olmasını beceren, bundan mutluluk duyan birisiymiş, işte Feyzi böyle bir adamdı, Feyzi böyle bir adam olmasaydı, biz bu hale gelmezdik” dedi. Bunu Feyzi bey için bunu söylüyor, kendi için bir şey söylemiyor.

Kendi için söylemek belki bize düşer. Hikâyenin öbür tarafını da bizim tamamlamamız gerekir. Feyzi bey biraz evvel söylediğim gibi büyük bir varlığın yüzde 50 hissedarı olarak, aynı şekilde Bartın’dan emekli maaşından başlayan ciddi bir geliri olmayan ve kurduğu vakfın bugün bütün varlığını kendi kurduğu ve bugün 500 talebesi olan, bir okulu olan müfredatı beynelmilel ölçülere göre tayin edilmiş bir okulun varlığına bunun idamesine ayıran bir adam. Bunun içinde mutluluğu sonsuz derecede bulabilen bir insan, bunu bir kenara koyduk. Böyle bir adamın profesyonel anlamda bir şirkette hiçbir zaman problem .. o kadar, pozitif taraflarını tabii konuşuruz. Yani katkıları, mühendislik olarak ortaya koyduğu katkıların getirdiği artılar falan, bunlar bir kenarda dursun.

Sezai bey de bir o kadar mutluluğu teşebbüste, iş almada, işi becermede, işi büyütmede arayan bir insan. Onun da şahsi hiçbir hırsı yok. O da arkadaşlarımız hatırlayacaklar, çok uzun seneler Kızıltoprak’ta bir apartman katında oturuyordu, yani adamın bir arabası vardı. En son zamanda, çok rahatsızlandığı zaman, yani 90 yaşını bulduğu zaman, o da bir arkadaşı zor durumda kaldığı için, ona yardımcı olabilmek maksadıyla ondan aldığı Çamlıca’da bir evde oturmaya başladı. Ama orada oturmaya başlaması, dediğim sebepten dolayı olmuştur ve de ömür boyu Çamlıca’da oturmayı halay etmiş, fakat burada yapmamış.

O vesileyle, arkadaşı zor duruma düşecek, onu satın alıp, ona yardımcı olsun amacıyla hareket etmiş bir insan. Bu mertebede olan iki insanın zor tabii, iki insanın bir araya gelmesi, ticari alanda beraber olabilmeleri herkesin kendi dünyasında birbirinin menfaatine aykırı olmayacak şekilde mutluluğu bulabilmesi. İşin nadir tarafı bence burada. Yani bugün Üzeyir beyin bir hayat felsefesi vardı, “bir şirketi batıran şirketin sahiplerinin fermuarıdır” der. Böyle bir felsefe, onlar başlayanlar, sonra confri cofin tereslerine, menfaat paylaşmadaki problemler ortaya çıktığı zaman, işin sonunda zayıflar falan. Bu iki kişi de, Feyzi bey hiç evlenmedi, Sezai bey evlendi, fakat bilenler bilir, aile hayatı fevkalade sınırlı, ömrü şantiyelerde geçen, biraz evvel yerlerde tatmini bulan, buralarda kendini mutlu eden bir adamdı. Böyle olunca tabii hiçbir şekilde bir menfaat kaynaşımında bir hırs önceliği hiç kimsede böyle bir hırs yok. Bence işin sırırı burada.