seria tac. duże naczynie gliniane, o pojemności około 7 amfor, służące głównie do przechowywania wina, ale także zboża, oliwy, solonego mięsa, owoców, a niekiedy pieniędzy i kosztownych przedmiotów. Przechowywano je w piwnicy, często wkopywano w ziemię. S. kształtem zbliżona była do amfory: pękaty walcowaty brzu-siec zakończony spiczasto, szyjka wąska, krótka, na szyi dwa małe imadła.
Serica (gr. Serike) kraj zamieszkany przez Serów (Seres). Nazwa pochodzi prawdopodobnie od mongolskiego sirkek (jedwab). Wg Ptolemeusza kraj S. graniczył na-zachodzie ze Scytią, na południu i południowym wschodzie z Indiami i Sinaj (Sinae). Aż do początków n.e. nie umiano określić dokładnego położenia geograficznego S; która była znana jedynie jako kraj na dalekim wschodzie, słynny z wyrobu jedwabiu.
Serifos (gr. Serifos, tac. Seriphus) 1. wyspa na Morzu Egejskim, jedna z Cyklad (pomiędzy Kythnos i Sifnos), skolonizowana przez Jończyków. Nieurodzajna. 2. miasto tej samej nazwy w poludniowo-wschodniej części wyspy S. Za czasów cesarstwa było miejscem deportacji przestępców.
Seriphus zob. Serifos.
Serpens zob. O fis l.
serracum, sarracum łac. ciężarowy wóz rzymski, podobny do plaustrum, o nieco niższych kołach bez szprych; używany do przewożenia ciężarów.
Serranus przydomek rodu Atiiiuszów (zob. Atiiii). 1. Caius Atiiius S., pretor w r. 218 p.n.e., brał udział w walkach w czasie powstania Bojów oraz w czasie II wojny punickiej wspólnie z Publiuszem Korneliuszem Scypionem. 2. Aulus Atitius S. zob. Atiiii 6. 3. Caius Atiiius S. Ga-vianus, kwestor w r. 63 p.n.e., za konsulatu Cycerona; będąc trybunem, występował w okresie, gdy starano się o odwołanie Cycerona z wygnania w szeregach jego przeciwników.
Sertorius Quintus z Nursji (w kraju Sabi-nów), wybitny wódz rzymski i polityk z I w.
-paf ^{BiAB}Si(A ip}BAKqo Błzsa-g -iiJlupao oe — 000 n panod iTipBfeui o '•B»Bid bsbi^i 'suniuso 7.Z — 000 SZ pBuod lupfef-BUl o 'b-ubazo issara
-lunłUM OZ — A9?B 000 OS i"ptefBui o 'Bpaz.ii BSBra •3uimrao ^ i3{BiAB}S;(A 'A9SB OOOSZ, luptepBiu o 'BSiup bsb[')i '&pze( mninw gl i A»oq33id luniuso 08 ^lABts/CA •b} BSBp[ 'Apse 000 001 faZitAOd {isouaa ^fefBUl ipAiop[ 'apł
-BMXqo iiazaren AsBp( fazsArald Od •nni3joJqzn UL(uo[S3.nio m (luniuao) q3i(A03[sfoA 5[a)sonp3r
3SO[I BUOISaB[0 B^BIA'B}SXA •BSBp[ •BpZB-a' •038AO:S[
-łfefciu nsnzuao po psoozaps a sap( g Bn imią Burazsou op qoKn(opz. ipppSifasA aplzpod to i snumiioy snfndod op Azsnf3q3(d nnrazoBjA tu
SUO /{C88(0d '3HZ33(OdS-OUZOK}IIOd AUUOJ8J 3Z
-felA Bfo^pBJł Ulainanui oSaC z •(•a-tt-d ^ - g/,?) pIsmAzJ (9;nt A}S9zs 'sm/inJ, •s 'Z "ai^saln anni ai^smAzJ •i (?[in(OA3iu snmas po ''ot() sniAJag
•g S9lWlfOlllO(J -qOZ S9{».l7fOMO(J
-S •9I "buomo^o zazJd aindSłseu fairezofBAZ Tan
-{oj AABisn yiiffold {isojSz '3'il'd £9 'l z A»\opn{ onqAi» 'snJfny •s sm^tiJ •si •X}so{q3 raplzSp 3(3łiuis bu (reum BsaziaM P^s pazJd umaqii
-ii a AnBAzod •3'Trd zł 'I A ^"P^S va snunou
-ej z p(suŁfaJ [3}'BAKqo '•s- i'OTtr) •(»i •ulaniu
-myss z z^ja' {teniSz "ezsnirei^ fasyl fewd
-od •(t lapiSSy -qoz) maniuJnfes z zbj^ -a-n-d 001 '1 z -lOłaJd 'wwsjo •s snwy •ei •(feniSz aiuqopodopA'BJd 3izp8 'iddi[ij[ pod (^zo[b^\ •j ^ q3XAOOJBUi A9pi ninp a sora AzsAJald nui jBpBz onqop0j 'IAOJBZ33 ApazJd n^sids a (Bizpn {wg
-3'a-d e^ •j z AAOpni unqAii 'mso^ •s sm{qnf[ •;i
-iAozsniuo»av AisazJd 3fefnd5}siA 'buojm^ op 5is f^zofetAzJd pjsiui? oSaf od ;nrez33 ^nmai
-oaz •(uiareza3 z zbja) gt' •j a [tisiKn[ '•3-a-d tg •i a JOlaJd 'oSanrpaz-idod uXs 'snaunosi •s smiqn^ •n -BurenSKA z ^00.133X3 ui3iire(OApo w: {baoso(o •BJBZ33 ui3p[iouaiOAZ (Xg •^unesi (iqpod i lurBJnasi z •np^ ifzy a {^zsiba •3'trd 8Z, '-i M 'BUliuniBS BunqAii 3(iuAioazJd 'śni/unosi ^R^A '5' sni[qnd •oi •BHOJ30X3 zazJd ^noia
-w 03[osAA\ •a-n-d 06 '•I A lureayazJann&EJds aż AlfoA aisEzo a '33zp'Bsez a ifeui8z '(!!lfW9y •qoz) uiasnJn'B3(s urazsni[iuig z aindSłSBU b 'luazsniAn niXAOpn( uiannqKJ» z 8JB}Bz a -a-n-d 16 'i a
fl)BdOd 'OSap[SJWAJ nilBIS ABJd B3pOJqO 03[Bf
-BUltuniBs 3(iuAp3ZJd 'oiifap^ •s sniwnQ •6
-aha(uis op Sis (Bpn n')(iBfBm SłBJin Btf xhbz
-B3(s i itiBO ifomMOJd a BpAznpBu o X,uozse^sQ
-iuanBpo'a pau A9JquiX3 zaz-id XuBnoi(od {b}soz SOI '.i M '(salinba) itzJaoAl ppJ^ods SAOjod 'ApJO»
-•eaas p/u^ods ouB»iqXA Aęizp&s 5AO(od hiw
Socm •Ba \vuvtMpm xaf) teAopfes SABisn tBpK^
-90t 'l a ui3(nsao3[ (Ag •JunUJł (^4?° ! AonBt^zni {Bao3[od ^,01 '1 A '• '3'n'd 601 '•• Av ^l^lin mwd
-Sfff a io)3Jd •oi(fei>3 •s sniumO 'g •A9nBłAznq
-BZpOA 'bibiji^ pBAOpJOUłBZ 3iad5lSpOd {BZB3[ I
BiaBiXzn-[ z azJsmifizJd jBAJaz '•3-a-d om '•i z (nsaoi[ 'otdap^) •s sn{uinQ •/, •BinopaoB]^ z sniCoA a {Bizpn jBJg •o83p[snop33BOi bio.i?!
'BZSnaSJSd Op 3IAtS[3SOd A AUB(SXA S/,1 •J A
Sf/,1 •j z JOlSJd '•a'n'd (,l\ •i a AuinJn3[ [Aps 'ofdm^) •g siiaouy '9 •iarenuB'g pod fteniSz
-OS8p[SJOUI BZ8ZJqXA (SaZJtS ĄOy 3[3Z3 t^ •HI8ZS
-niiniirey z zbja uiainsnoi( ^q •3-a-d ^IZ. '1 M-'snmwao 'S snawy 's •uiAz'a ures pod 5is iibis
-opazJd AzJp}^ 'aort) (Kz5roXAZ '•3'u'd 09E 'i z JOtBt^p 'PJmff •s sn)uwQ •p •(t ywi/ao^y •qoz) azsnipiM Bzsnunds (iqBz •a-n-d 6Et' '•i a •ul(a
-opn( mounqAi» o^AraszJd {BAOdS}sXA AzsnfoAn
-Bd 3inia9[OAZ 03fBf o/oi/^ snismis •<; snw^ •{
-ApA^g (AzSpKAz *ai3JO}'Bi3(Xp iSnJp zbj od pBp5q '•3-u-d gtt •J a iaBTOpij oisbuu j/(qopz .'AoipnJig {Baoyd •3-n-d sgt •j a JO}Bii[Ap o-si-et smiaptJ sntan.it snasuf •s sn)UinQ •; •iuibi[s
-iom z sititoA a n(Bizpn biosiza op pn( {iuop[s A9Sn(p ui3iuais3inz nł'Binsno'i{ oSazsAusid gis
-bzo ^ •3-n-d f)Uff \ s(,p •i a (nsaoli 'snun^s sna
-"•'cf 'S' śmiano •i •i5pireqiB pOJ ajbis \W^9S
•a'H"d ^/, •j a aradSłSpod ^ubaopjotobz (Bui3z •s 0831 n^ruAtt /^ •AzpB(A Bp;(qopz op
^OBZBp 'BU,I8dJ3J SlS fBanSAA •5' A91(ItIAp3Zld OjOZO BU 'p[SBaS3IU 8IS ĄSZOBZ IIUBdZSIH A SlS Ip^OBfnpfeUZ OBlUŁfa-a: pOJSA Apr) -UI3pSSZ3ZS
in^miamiz aż onozpBAOJd Sufo^ •Bzsnfadtaoj Bsnfano azpoA oSapopu nuism ApazJd {b(saa pIsmAzJ }vo3fj •(AoinpSzJn 'icnas) afa^zureSJo B3(suiAzj[ inredzsiH a {Bzp-BAOJdA 'o3ai3[siipB( •i o8appwS B-stAzaf ?Azon Sis Agom paizp f3J9»3l a
'SjO^S BOSO A {^ZO{BZ : A93(KZ3fiQ3qi OBAOZiaCTU
-OJZ (BZJ3IUIBZ •niIB3[AZOUB[[TlS Z S^pA — to(S&p
-kaź UI3ZBJ Ulit} —— SIZpBAOJd (BZ3BZ I IiaBdZSIH
op (p9JA 'B5[spBdzsiq psoapni zazid AuBAzaA 'q3B»t( ni([i3( od 'ii['(jjv "P topoapn Sis oba
-OfB.i (Bisniu ^nBU03[od 'inns iurB{Bp;ppo z {
-IBA I 03(SfOA {BAOZIUB3JOZ '.ifSOHAOld A93(IB3I
-zsanu aiqos feupaCz p^oAi[paiABJds faAs i^iza
-IIUBdzSIH UI3I3(!UłS31UIBH KnBAOUBIUI (BZSnUBI^ A91(IHUOJłS 3Z SlS X3BfBpBp(S) łBiraS Z3ZJd JB}SOZ
£8 '-i M '('3'ird 88 - 06) nuBauaz.ranuAzJds aż 3iafoA a Sis (Azaauzpo ••BzsniJBi^ iiiuuaiOAz
-uiaJO»S3A3( (;(q £6 'I iA '-(.'yva Lf, •i) iroad
-zsih a (KzeiBA faniz9d '(-a-u-d zoi - £01) !UTBJq
-tu<3 z 3iufoA a {Bizpn (BJq psopopu m '3'u'd
servus
678
Sewerus
na centurię. Centurie były nie tylko jednostkami wojskowymi, lecz i politycznymi. Na zgromadzeniach obywatele dzielili się na centurie i każda klasa otrzymywała tyle głosów, ile wystawiała centurii. Przewagę miała więc zawsze klasa pierwsza. Comitia centwiata uchwalały odtąd prawa, decydowały o sprawach wojny i pokoju, wybierały urzędników, zgromadzenia członków rodu (comitia curiata) straciły więc znaczenie. Reforma ta złamała ustrój rodowy, klasyfikując obywateli wg majątku, nie wg pochodzenia. Największe znaczenie jednak nadal utrzymali patrycjusze, należeli bowiem na ogół do pierwszej klasy. Poza podziałem obywateli na klasy przypisuje się S. terytorialny podział Rzymu na tribus, dzielnice: 4 miejskie i prawdopodobnie 16 wiejskich (wg Liwiusza 21). Podanie głosi, że po długim panowaniu S. został zamordowany przez swego zięcia, Tarkwiniusza Pysznego. 3. S. Clodius, wykształcony Rzymianin ; Cyceron otrzymał w spadku jego bibliotekę 4. S. Ciaudius (Clodius), z II w. p.n.e., razem z Eliusem Stiionem zapoczątkował w Rzymie studia gramatyczne. Zajmował się poezją, pozostawił wykaz sztuk Plauta. 5. S. Maurus Hono-ratus, z IV w. n.e., nauczyciel gramatyki i retoryki w Rzymie, autor znanego komentarza do dzieł Wergilego.
servus zob. niewolnictwo.
Serwiliusze zob. Servilli.
Serwiusz zob Seryiiis,
Serwiusza mury mur obronny okalający Rzym, wg tradycji rzymskiej wzniesiony przez króla Serwiusza Tulliusza w VI w. p.n.e. Mur biegł wokół siedmiu wzgórz rzymskich, dochodząc z obu stron do Tybru. Zbudowany był z bloków tufu o wymiarach 0,2 m - 0,3 m wys., 0,55 m -- 0,66 m szer. i 0,75 m - 0,90 m dług. Zachowały się resztki.
sescuncia (łac., zamiast sesguincia półtora części dwunastych nomosa) moneta brązowa równa 11/2 uncji. Kursowała w V - IV w. p.n.e. w miastach Apulii.
Sesites rzeka w północnej Italii, wypływająca z Alpes Poeninae, lewy dopływ Padu. Nad S. leżało miasto Vercellae.
sestertius łac. srebrna moneta rzymska wartości vą denara, 2'/2 asa, wprowadzona w r. 268 p.n.e., wagi początkowo 1,13 g, a w r. 217 p.n.e. 0,97 g. W tymże roku^emisja s. została przerwana, n wznowiona dopiero w r. 89 p.n.e. Od r. 43 p.n.e. kursował s. brązowy wagi 27,3 g
równy 2 dupondiusom (mosiężnym), 4 asom (miedzianym). S. był w użyciu do czasów Gal-liena (260 - 268).
Sestiu^ 1. Publius S., kwestor z r. 63 p.n.e., uwolnił Kampanię od spiskowców Katyliny. Będąc trybunem ludowym, stał po stronie Cycerona. Starał się o interwencję Cezara w sporze pomiędzy Cyceronem i KIodiuszem. Złożył wniosek w sprawie odwołania Cycerona z wygnania. W r. 56 zwalczał kandydaturę Klodiusza na urząd edyla. Oskarżonego (za sprawą Klodiusza) o użycie gwałtu obronił Cyceron. 2. Lucius S., syn poprzedniego, w r. 44 p.n.e. stanął po stronie zabójców Cezara i służył w wojsku w Macedonii pod dowództwem Brutusa. Ułaskawiony przez Oktawiana otrzymał w r. 23 konsulat.
Sestos (gr. Sestós) miasto na wschodnim brzegu Chersonezu Trackiego, nad Hellespontem, naprzeciw Abydos, założone przez Lesbijezyków. Sławione w poezji jako miejsce miłości Leandra i Hero (zob.). W r. 480 p.n.e. zdobyte przez Persów; Kserkses kazał tu zbudować słynny most pontonowy. W r. 478 odebrane przez Greków, weszło do Związku Morskiego Aten, w r. 404 zdobyte zostało przez Spartan, w r. 387 odebrane przez Ateńczyków, wreszcie w r. 190 zdobyte przez Rzymian. Za Augusta ważna jeszcze placówka handlowa.
Setia (dziś Sezze) miasto italskie w Lacjum, na południo-wschód od Suessa Pometia. W r. 329 p.n.e. kolonia rzymska. Umieszczano tu jeńców kartagińskich. Sławne z handlu winem.
Seyerianus 1. syn cesarza Sewera, skazany na śmierć przez Licyniusa Daka (zob. Licinii 36.) w r. 313 n.e., gdyż podejrzewano go o chęć zdobycia władzy. 2. S. lulius, retor z czasów Hadriana, autor (zachowanego) dzieła Praecepta artis rhetoricae summatim collecta de multis ac syntomata. (Nauka sztuki retorycznej). 3. S. z Gabali w Syrii, przeciwnik Jana Chryzostoma (zob. Jan Ztetousty 1) i jeden ze sprawców jego wygnania z Konstantynopola. Zachowały się przełożone na jeż. staroaramejski kazania i homilie egzegetyczne S., w których teksty biblijne rozumiane są dosłownie, bez alegorii, a wykład zawiera inwektywy na pisarzy pogańskich, heretyków i Żydów.
Sewerus (Severus) 1. Cornelius S., autor (nie zachowanej) epopei z dziejów rzymskich, której częścią składową był zapewne opis wojny Oktawiana z Sekstusem na Sycylii w r. 38/36 p.n.e. Przyjaciel Owidiusza, adresat wielu jego listów
Sewerus
679
Sextus
ex Ponto. 2. Tltus Cassius S. zob. Cassii 12. 3. luliiis S; dowódca za Hadriana w walkach przeciw buntującym się Żydom, namiestnik Bi-tynii. 4. Lucius Septimius S., cesarz rzymski (193-211). Pochodził z Afryki, kształcił się w Rzymie. Człowiek o silnym charakterze, dobry wódz i administrator. Dzięki Markowi Aureliuszowi został senatorem, później zarządzał Galią, Pannonią i Sycylią. Za Kommodusa był głównodowodzącym w Germanii. Podczas zamieszek po śmierci Kommodusa legiony pannońskie obwołały go cesarzem. Pokonał na wschodzie swego rywala, Pescenniusza Nigra, zdobył Bizancjum, pokonał pod Lugdunum w Galii w r. 197 drugiego rywala, Klodiusza Albinusa. W Rzymie przeprowadził wiele reform wojskowych: rozwiązał dawną gwardię pretorianską, skompletował nową, przeważnie z barbarzyńców, legiony zrównał z gwardią pretorianską. Ograniczył znaczenie senatu. W r. 199 pokonał Fartów i zdobył dwie ich stolice: Ktezifon i Seleucję. W r. 208 pokonał w Brytanii Kaledończyków. Wzniósł w Rzymie wiele okazałych budowli, kazał odbudować również wal Hadriana. Umarł w r. 211 w Eboracum (dziś York) zamordowany prawdopodobnie przez swego syna, Karakallę. 5. Alexander Marcus Awelius S. zob. Aleksander 17. 6. grecki filozof platoński z n w. n.e.; napisał dzieło O duszy, stanowiące komentarz do dialogu Platona Timajos, w którym znany platoński podział na 3 rodzaje duszy (wegetatywną, zmysłową i rozumną) zastąpił arystotelesowskim rozróżnieniem władz duszy. 7. Flavius Valerius S., w r. 306 mianowany cesarzem przez Galeriusa i wysłany przeciw Maksencjuszowi. Opuszczony przez swoich żołnierzy, został zamordowany w Rawennie, w r. 307. 8. S. z Aleksandrii, piszący po grecku Rzymianin, sofista i retor z IV lub nawet V w. n.e., wymieniony przez Księgę Suda i przez Focjusza, autor dzieła Ethopojiaj (łac. Ethopoeiae), na które składają się fikcyjne mowy włożone w usta różnych postaci historycznych, poetów itp. Zachowało się 8 tych Ethopojiaj wraz z przekładem łacińskim. Ponadto zachowały się krótkie Diegemata (Nar-rationes, „opowiadania", ogółem 6). 9. Sulpi-cius S. (ok. r. 400 n.e.) pisarz chrześcijański, historyk, autor Historia sacra, w której opisywał dzieje od początku świata do chwili sobie współczesnej. Zachowały się także jego: Vita s. Martwi Turofiensis, listy, dwa dialogi. 10. Libius S., cesarz rzymski (451-465 n.e.); został obrany
dzięki Ricimerowi, w którego ręku spoczywały faktycznie rządy. 11. S. z Antwchii (patriarcha w latach 512-518); wygnany jako monofizyta, przebywał w Aleksandrii. Zostało po nim (przeważnie w przekładach syryjskich) kilka rozpraw teologicznych, homilie i 3759 listów.
Siei. zob. Sextus.
sextans (łac., od sex sześć) V( asa, czyli 2 uncje. Rzymska jednostka wagowa oraz moneta miedziana wprowadzona w poł. IV w. p.n.e., kursująca od r. 44 p.n.e.
sextarius łac. zob. miary objętości.
Sestii rzymski ród plebejski, niekiedy utożsamiany z Sestiuszami. 1. Lucius Sextius Lateranus, trybun ludowy w latach 376-367; wraz z Gajuszem Licyniuszem Stolo przeprowadził ustawę (leges Liciniae Sextiae), otwierającą plebejuszom drogę do konsulatu. Został też pierwszym konsulem plebejskim w r. 366 p.n.e. 2. Ca-ius S., konsul z r. 124 p.n.e., prowadził szczęśliwie wojnę z plemionami galijskimi. 3. Titus S., legat Cezara w Galii, później jako namiestnik Oktawiana w Afryce pokonał Kwintusa Kornificjusza (zob. Cornificii 3). 4. Quintus S. Niger, ojciec i syn o tymże nazwisku, rzymscy filozofowie. Ojciec — żyjący w czasach Augusta — był stoikiem, opierał się na poglądach neopita-gorejczyka Anaksilaosa. Pisał dzieła przyrodnicze, które kontynuował jego syn; dzieło Perl hyles medikes (O materii medycznej) było źródłem dla Pliniusza Starszego. Obaj filozofowie pisali po grecku.
Sestiiia matka cesarza Witelliusza, wyróżniająca się w Rzymie cesarskim starorzymską surowością obyczajów; urn. w r. 69.
Sextilis (łac. sex sześć) pierwotna nazwa sierpnia w kalendarzu rzymskim, nazwanego po śmierci Oktawiana, ku jego czci, Augustus. Zob. miesiące.
Sextilius 1. propretor w Afryce, który nie dopuścił do zatrzymania się tam zbiegłego Mariusza. 2. Całus S. Rufus, dowódca floty Kassju-sza podczas wojny domowej w r. 43 p.n.e.
Sextius zob. Sextii.
sextula (łac., od sex sześć) l/g uncji (ok. 4,5 g).
Sextus (łac., dosł. szósty) męskie imię rzymskie (praenomen), oznaczane skrótem Sex. 1. nauczyciel Marka Aureliusza i Lucjusza Werusa, siostrzeniec Plutarcha. Był autorem pism filozoficznych. 2. S. Empiricus (Sekstos ho Empej-rikós), lekarz ze szkoły empirycznej (stąd przydomek), przedstawiciel greckiego sceptycyzmu,
sędzia
680
Sidicini
uczeń Herodota z Tarsos. Żył na przełomie II i III w. n.e. Zachowały się jego dwa dzieła zawierające systematyczny wykład filozofii sceptycyzmu: Pyrrwejoj hypotyposeis (Zarysy pirronejskie) stanowiące zestawienie argumentów o niemożliwości wiedzy i Pros mathematikus (Przeciwko uczonym) zawierające polemikę z dogma-tyzmem filozofów i uczonych specjalistów (matematyków, gramatyków, astronomów i in.). Pisma S. są jedynymi zachowanymi pismami sceptyków i stanowią główne źródło do poznania starożytnego sceptycyzmu. sędzia zob. iudex, helwia. Sfajros z Bosforu, zwany też borystenitą, filozof stoicki z III w. p.n.e., uczeń Zenona i Kleantesa, autor licznych prac z zakresu prawa państwowego, fizyki i fizjologii, a głównie etyki. Zajmował się również dialektyką i gramatyką, napisał komentarz do dzieł Heraklita. Słynął z umiejętności formułowania ścisłych definicji. Z pism S. zachowały się bardzo szczupłe fragmenty.
Sfakteria (Sphacteria) wąska, skalista wysepka naprzeciw Pylos. W czasie wojny peloponeskiej została zajęta przez Spartan w r. 425 p.n.e. i obsadzona oddziałem hoplitów spartańskich. Po porażce floty peloponeskiej w tym samym roku wyspa została zajęta przez Atęńczyków pod dowództwem stratega Demostenesa, Spar-tanie zaś zostali wzięci do niewoli. sfendone gr. zob. proca. Sfinks mit. potwór w postaci uskrzydlonego lwa o piersiach kobiety; mieszkał w skałach koło Teb i był dla ludności przyczyną wielu nieszczęść. Tebańczycy obiecali rękę królowej Joka-sty temu, kto uwolni miasto od potwora, jednakże zgładzić S. mógł tylko ten, kto by odgadł zadaną przez niego zagadkę. Edyp zagadkę odgadł i uwolnił Teby od nieszczęścia. S. pochodził z Etiopii, zesłała go Hera lub Ares jako karę za zamordowanie smoka przez Kadmosa.
Sfodrias 1. Spartanin, brał udział w wyprawie na Beocję w r. 378 p.n.e. pod dowództwem Kleombrotosa. Pozostawiony w Tespiach wraz z trzecią częścią wojska, by w odpowiedniej chwili uderzyć na Tebańczyków, zamiast wykonać to zadanie, dokonał samowolnie napadu na Attykę. Dotarł z wojskiem do Eleusis, żołnierze jednak przerazili się światła, które jakoby ukazało się od strony świątyni, co skłoniło S. do odwrotu. Wezwany na sąd przez eforów został uniewinniony dzięki wstawiennictwu Age
silaosa. Zginął w r. 371 p.n.e. w bitwie pod Leuktrami. 2. cynik, autor dzieła Techne erotikt (Sztuka miłosna).
3>
Dostları ilə paylaş: |