Mała encyklopedia kultury antycznej

łkana 1. dziś Nikaria; wyspa w pobliżu wy­brzeży Azji Mniejszej na zachód od wyspy Samos, należąca do grupy Sporad. 2. wyspa w Zatoce Perskiej, w pobliżu ujścia rzeki Eufrat.

3. mała wioska attycka, ojczyzna twórcy tragedii greckiej, Tespisa.

Bkarios (lub łkaros) nrit. Ateńczyk, ojciec Erigony; za panowania króla Pandiona przyjął gościnnie Dionizosa przybywającego do Attyki i otrzymał od boga w darze winną latorośl i bukłaki z winem. Zaczął więc na wozie objeż­dżać kraj, aby rozpowszechnić uprawę winnej latorośli. Gdy upoił kilku pasterzy tak, że legli nieprzytomni, towarzysze ich sądząc, że zostali otruci przez /., zabili go i pogrzebali. Zaniepo­kojona Erigone poszukiwała ojca; towarzyszył jej wiemy pies Majra. Gdy wreszcie znalazła grób /., z rozpaczy powiesiła się na rosnącym obok drzewie. Bogowie umieścili ich na niebie jako konstelacje: /. jako Arkturosa, Erigone jako Pannę, Majrę jako Psa.

łkaryjskie Morze (gr. Ikdrion pelagos, łac. marę Icarium) południowo-wschodnia część Mo­rza Egejskiego w pobliżu wyspy łkarii, wzdłuż brzegu Karii i Jonii; wg legendy—tutaj spadł łkar.

Bkelos mit. syn boga snu, Hypnosa, brat Morfeusza.

Ikomon miasto w Azji Mn., od czasu dia-dochów (IV/ni w. p.n.e.) stolica Likaonii, potem kolonia rzymska.

Dcsion mit. król Lapitów w Tesalii, ojciec Pejritoosa; z widziadłem mającym postać Hery spłodził centaura twierdząc, że miał związek z samą boginią. Za karę został strącony do Tartaru i tam przywiązany do płonącego, obra­cającego się szybko i bez przerwy koła.

Dctinos architekt ateński, który wraz z Kał-likratesem i Fidiaszem zbudował w drugiej

Derda

337

Imaus

pot. V w. p.n.e. ateński Partenon. Poza tym był prawdopodobnie twórcą świątyni Apollina w Bassaj i współtwórcą Telesterionu w Eleusis.

Derda dziś Lerida; miasto, w Hispania Tar-raconensis, nad rzeką Sicoris; w r. 49 p.n.e., na początku wojny domowej, Cezar pokonał tam legatów Pompejusza.

Ilergetowie (Ilergetes) liczne plemię zamiesz­kujące część Hispania Tarraconensis, ze stolicą Ilerda. Odegrali oni pewną rolę w drugiej wojnie punickiej, walcząc po części po stronie Rzymian, po części przeciw nim.

Ilia (Rea Silvia) mit. córka króla Alby, Numi-tora, matka Romulusa i Remusa. Amulius, brat Numitora, w obawie by potomkowie /. nie odebrali mu władzy, uczynił ją westalką. Mimo to za sprawą boga Marsa urodziła dwoje bliźniąt:

Romulusa i Remusa. Amulius skazał ją na śmierć lub też ona sama rzuciła się do Tybru; bóg rzeki ocalił ją i uczynił swoją małżonką.

Iliada (Ilias) zob. Homer.

Dion (łac. Ilium) zob. Troja.

Ilione mit. najstarsza córka króla Troi Priama małżonka króla Tracji Polimestora. Wychowy­wała swego najmłodszego brata Polidora (któ­rego powierzył jej ojciec w obawie przed upad­kiem Troi) jako swego syna Deifilosa. Deifilos natomiast uchodził za Polidora. Gdy Polimestor na żądanie Greków zabił Deifilosa sądząc, że jest to Polidor, /. oślepiła go i zabiła.

Ilissos mała rzeka w Attyce, wypływająca z gór Hymettos, wpadająca do rzeki Kefisos;

okrąża Ateny od strony południowej.

Ilithyia zob. Ejletyja.

Illiberis 1. dziś Elyira; miasto Turdulów w Hispania Baetica, w pobliżu źródeł rzeki Singalis. 2. dziś Eine; miasto na północnym stoku Pirenejów, na drodze z Gallia Narbo-nensis do Hiszpanii.

Illiria (Illyris, Illyricum, Illyria) kraj położony na wschodnim wybrzeżu Morza Adriatyckiego. W północnej części /. powstało w r. 380 p.n.e. samodzielne państwo pod nazwą Illyricum, które zostało w r. 168 p.n.e. podbite przez wojska 1. Ankausa i weszło w skład prowincji rzymskiej. Kraj zamieszkiwały plemiona głównie pochodze­nia trackiego: Japydowie, Libumowie i Dalmaci. Ważniejsze miasta: Arupnim, Senia, lader, Sa-lona, Skodra. Ważniejsze rzeki: Genusus, Apsos, Aoos. W pobliżu wybrzeży leżały wyspy znane z uprawy winnic i oliwek, jak:-Arba, Curicta, Apsyrtydy i in. Za panowania Tyberiusza stolicą

prowincji rzymskiej 7., zwanej Dalmatia, i Illy­ricum była Salona. W czasach późnego cesarstwa nazwa Illyricum obejmowała szereg krajów, jak:

Dalmacja, Pannonia, Moezja i Dacja.

Illiturgis miasto w Hispania Baetica, nad górnym biegiem rzeki Baetis, zniszczone przez Scypiona w czasie drugiej wojny punickiej (między 210 a 206 r. p.n.e.), potem odbudowane.

Illyria, Illyricum zob. Illiria.

dos mit. 1. syn Dardanosa i Batei, brat Erieh-toniosa, który objął władzę w Dardanii po bez­potomnej śmierci /. 2. syn Trosa i córki Skaman-dra, Kallirroe, brat Ganimedesa i Assarakosa, ojciec Laomedonta, dziad Priama, założyciel miasta Ilion.

Dva dziś Elba; wyspa przy wybrzeżu Etrurii, słynna z kopalni żelaza; Grecy nazywali ją Ajthalia.

Bowski Stanisław (Ihvius) jeden z wybitniej­szych hellenistów polskich w XVI w. Studiował prawo i literaturę w Padwie, Paryżu, Bolonii, gdzie uzyskał stopień doktora praw. Przełożył z języka greckiego na łacinę fragmenty dzieł Dionizjosa z Halikamasu (Nonnulla opuscula a St. //ono nuftc primum latinitate donata, Pa­ryż 1556), Demetriosa z Faleronu De elocutione (Bazylea 1557), Synesiosa O dobrym rządzeniu państwem (De regno bene administrando, Wenecja 1563) oraz mowy Bazylego Wielkiego (De mo-ribus orationes, Wenecja 1564), kilkakrotnie przedrukowywane.

Imachara miasto we wschodniej części Sy­cylii.

imagines łac. naturalnej wielkości woskowe maski przodków; mieli do nich prawo jedynie ci obywatele rzymscy, których przodkowie piastowali urzędy kurulne. Były one przechowy­wane w specjalnych szafkach, armaria, zwie­szonych na ścianach atrium; każda maska była ozdobiona wieńcem laurowym, u dołu był umieszczony napis zawierający imię niebosz­czyka, jego tytuły i zasługi; poszczególne maski były połączone między sobą girlandami z liści, odnawianymi w dni świąteczne. W czasie uro­czystości pogrzebowych niesiono je w pochodzie lub też nakładano na twarze osób przypominają­cych wzrostem i wyglądem postacie, które miały reprezentować.

Imaus 1. /. Indicus, dziś Karakorum i za­chodnie Himalaje, pasmo górskie w Azji grani­czące z Indiami po drugiej stronie rzeki Ganges, znane w świecie greckim od czasów wyprawy

22 — Mała encyklopedia kultury antyczne]

Lnbrasos

338

Indie

Aleksandra Wielkiego. 2. /. Scythicus, dziś Tian-Chan, pasmo górskie w Azji położone na północ od I. Indicus dzielące Scytię na dwie części.

Imbrasosi rzeka na wyspie Samos, biorąca początek z góry Ampelos; nad jej brzegiem miała się, wg legendy, urodzić Hera, stąd przy­domek bogini Imbrasta.

Imbrasos² mit. 1. bóg rzeki, któremu nimfa Chesias urodziła córkę imieniem Okyrroe, ko­chankę Apollina. 2. król tracki wymieniony przez Homera. 3. ojciec Glaukosa i Latesa, to­warzyszy Eneasza.

Imbros dziś Imbro; górzysta wyspa na Morzu Egejskim, w pobliżu Chersonezu Trackiego, na południo-wschód od Samotrake, znana z kultu Hermesa i Kabirów, podbita przez Miltiadesa w drugiej poł. VI w. p.n.e., za czasów rzymskich należąca do prowincji Achaja.

imiona własne zob. nomen.

Immarados mit. jeden z synów Eumolposa, nabity przez Erechteusza w wojnie, którą Eieuzyńczycy prowadzili przeciwko Atenom.

inununitas łac. zwolnienie od podatków lub powinności publicznych (munera) ciążących na osobach prywatnych, lub na grupach społecznych czy gminach; zwolnienie było początkowo udzie­lane drogą uchwały 'senatu, a za czasów cesar­stwa przez wydanie edyktu cesarskiego lub ce­sarskiego przywileju specjalnego.

imperator łac. 1. dowódca armii. 2. za cza­sów republikańskich tytuł nadawany wodzowi przez żołnierzy po odniesionym zwycięstwie lub podczas tryumfalnego wjazdu wodza do Rzymu. Gajusz Juliusz Cezar otrzymał w r. 45 p.n.e. od senatu tytuł i. dożywotnio, z prawem przeka­zywania go potomkom. Oktawian przybrał ter­min i. jako praemmen (Imperator Caesar). To samo czynili również późniejsi władcy, dzięki czemu termin »". nabrał z czasem znaczenia „głowa państwa" (princeps, cesarz).

imperium łac. 1. najwyższa władza, suweren­ność ludu rzymskiego. 2. władza wyższych urzędników rzymskich za czasów republikańskich, a później władza cesarza. /. wyższych urzędników obejmowało różne dziedziny administracji pań­stwowej, inicjatywę ustawodawczą, jurysdykcję karną i dowództwo wojskowe. 3. prawo wyda­wania rozkazów. 4. rozkaz. 5. terytorium pań­stwowe.

unpluvium łac. basen umieszczony w podłodze w atrium rzymskiego domu, gdzie zbierała się

woda deszczowa wpadająca przez otwór zrobio­ny w dachu zw. complmwm.

in medias res (łac. dosł. w środek sprawy) rozpoczynanie toku opowiadania od głównego tematu, od istoty rzeczy, bez żadnych wstępów. Powiedzenie Horacego (Ars poet. 147).

Inachosi mit. syn Okeanosa i Tetydy, naj­starszy król Argos, jednocześnie bóg rzeki tej samej nazwy w Argolidzie. Posejdon i Hera wiedli spór o posiadanie Argos, /. rozstrzygnął go na korzyść bogini. Późniejsza tradycja czyni go z pochodzenia Egipcjaninem. Był on ojcem Foroneusa, Ajgialeusa, Panoptesa oraz lo.

Inachos² 1. dziś Panitza, główna rzeka Argo-Udy, wypływała z gór Lyrkejon na granicy Ar­kadii i wpadała do północnej części Zatoki Ar-golidzkiej. 2. prawy dopływ rzeki Acheloos wypływający z północnych stoków góry Pindos. 3. prawy dopływ rzeki Sperchejos w jego dolnym biegu.

Inaros Libijczyk, syn Psammetycha, przy­wódca powstania egipskiego przeciw Persom w r. 465 p.n.e.

incubatio łac. (gr. enkójmesis) jeden z wielu rodzajów wróżb, polegający na spędzeniu nocy w adytonie świątyni Asklepiosa (również Apollina lub Serapisa) w celu otrzymania od boga we śnie rady, w jaki sposób szybko powrócić do zdrowia. Chorego, który po złożeniu ofiary i po rytualnym oczyszczeniu zasypiał na skórze świeżo zabitego zwierzęcia, miał nawiedzać bóg, wskazując sku­teczne lekarstwo bądź bezpośrednio, bądź też pośrednio za pomocą alegorycznego snu, tłu­maczonego następnie przez kapłanówlekarzy. Pacjent odzyskawszy zdrowie składał bogu dzięk­czynne wota, najczęściej w kształcie uzdrowio­nego członka ciała.

index łac. 1. streszczenie tekstd prawnego lub dokumentu (»'. scripturae). 2. wykaz, ka­talog. 3. człowiek, który wskazał sprawcę prze­stępstwa lub spiskowców zamierzających do­puścić się zbrodni. Taki sam donosiciel w Grecji nazywał się menytśs, menyttr. Donosiciel taki za swe usługi otrzymywał zazwyczaj nagrodę.

Indie rozległy kraj w południowej Azji nad Oceanem Indyjskim. Starożytni rozróżniali kraj po bliższej stronie Gangesu (/. intra Gangem), obejmujący terytoria dzisiejszego Hindustanu, znany z wybornych olejków, drogich kamieni, kości słoniowej, pereł itd. Aleksander Wielki podbił go w r. 327 - 325 p.n.e., co wpłynęło na ożywienie handlu między Wschodem i Zacho-

Indigetes dii

339

Interamna

dcm. Druga część zwana /. extra Gangem, obejmująca terytoria dzisiejszej Birmy, była pra­wie nieznana starożytnym; opisał ją dopiero Klaudiusz Ptolemeusz.

Indigetes dii łac. rdzennie rzymscy bogowie w przeciwieństwie do dii Novensiles, obcych bóstw przyjętych przez Rzymian, którym zaczęto składać ofiary publiczne dopiero po r. 510 p.n.e.

indigitamenta łac. sakralne formułki, które wymawiali kapłani rzymscy w czasie modlitw;

wskazywały one imiona i atrybuty poszczegól­nych bóstw i sposób wzywania ich; były pilnie strzeżone przez pontyfików w archiwach.

indulgentia łac. akt łaski, głównie ułaskawie­nie skazanego w procesie karnym lub zaniechanie ścigania przestępstwa względnie umorzenie wdro­żonego procesu karnego na mocy uchwały ko-micjów, senatu albo decyzji dyktatora lub ce­sarza.

Indus (gr. Indos) 1. najważniejsza rzeka Indii, oddzielająca Indie przedgangesowe od Gedrozji, Arachozji i kraju Paropamisadów; wypływa z południowych stoków tzw. Kaukazu Indyjskie­go, wpada do Oceanu Indyjskiego tworząc deltę. 2. rzeka przepływająca Frygię i Karię, zwana także Kalbis.

Łies Albert (1620-1658) poeta polsko-laciński, autor utworów lirycznych, Lyricorum centuria prima (Gdańsk 1655), naśladowca Sarbiewskiego. Zbiór ten zawiera ody religijne, moralizatorskie i satyryczne, w których poeta chłoszcze pol­ską rozrzutność, pijaństwo, zbytek w strojach itd. Wydał również zbiór epigramatów (1654 r.) oraz Lechiadf (Lechias ducum principum ac region Pohniae, Kraków 1655), zbiór 47 pieśni, w któ­rych przedstawił historię Polski od Lecha do Jana Kazimierza.

infamia łac. w szerszym znaczeniu niesława, w ściślejszym zaś umniejszenie czci obywatelskiej powodujące pewne skutki określane przez prawo. Objęty infamią tracił ius suffragii i ius honorum, podlegał pewnym ograniczeniom, dotyczącym zdolności procesowej, zawierania małżeństwa itd. /. była następstwem popełnienia hańbiących czynów, wykroczeń i zbrodni. /. powodowało również zasądzenie w sprawach dotyczących deliktów prywatnych (np. kradzież) oraz w spra­wach, które dotyczyły zobowiązań z kontrak­tów wymagających szczególnej uczciwości (jak np. kontrakt spółki).

inferiae łac. ofiary składane duchom zmar­łych, manes.

Infennn marę tak nazywali Rzymianie Morze Tyrrenskie wzdłuż zachodnich brzegów Italii na odcinku od Ligurii do Sycylii, w przeciwieństwie do Morza Adriatyckiego, marę Superum.

infuła łac. nakrycie głowy z białej, niekiedy z purpurowej wełny, w kształcie szerokiej opaski lub turbanu ze zwisającymi z obu stron wstąż­kami. /. była oznaką nietykalności, za czasów republiki nosili ją kapłani, w czasach późniejszych także cesarze i najwyżsi dostojnicy. Wkładali ją również ludzie błagający o opiekę; zdobiono nią także zwierzęta ofiarne, a nawet przedmioty w miejscach świętych.

iniuria łac. w znaczeniu ogólnym bezprawie;

w szczególności każde rozmyślne i bezprawne czynne lub słowne naruszenie osobowości czło­wieka wolnego. /. była deliktem prywatnym. Pokrzywdzony skarżył sprawcę w cywilnym po­stępowaniu sądowym o zapłatę grzywny. W póź­nych czasach cesarstwa niektóre rodzaje i. były ścigane w drodze procesu karnego.

Łio mit. córka Kadmosa i Harmonii, druga żona króla Teb, Atamasa. Zob. Atamas.

inskrypcje zob. epigrafika.

institor łac. drobny handlarz rzymski zaj­mujący się handlem bądź jako pośrednik lub przedstawiciel większego kupca, bądź na własny rachunek. Niekiedy i. posiadali kramy lub też prowadzili handel domokrążny. Zawód ten uprawiali tylko wyzwoleńcy i ludzie niskiego pochodzenia.

Insubrowie (Insubres) jedno z najpotężniejszych i najliczniejszych plemion celtyckich w Italii, zamieszkujące Galię Transpadańską pomięd2y rzeką Ticinus i jeziorem zw. lacus Larius, z głó­wnym miastem Mediolanum. W r. 222 p.n.e. zostali podbici przez Rzymian.

infuła łac. (dosł. wyspa) dom lub grupa do­mów w starożytnym Rzymie, oddzielonych od siebie wąskimi zaułkami — angiportus i prze­znaczonych dla biedniejszej ludności, która wy­najmowała tam pojedyncze mieszkania lub izby. Przeciwieństwem i. .był domus, zamieszkiwany przez jedną zamożną rodzinę. Lokatorzy i. nazy­wali się irujuilini, później także insularii. Często cała grupa domów należała do jednego właści­ciela. Opieką nad i., wynajmowaniem mieszkań i pobieraniem komornego zajmował się niewol­nik zw. insularius.

insulae deportatio zob. deportatio m insulam.

intaglio zob. gemma.

Interamna 1. dziś Terni; miasto w poiudnio-

hrtercalaris

340

interrogatio

wej Umbrii przy via Flaminia, ojczyzna historyka Tacyta oraz cesarza Tacyta i jego brata Florusa. 2. dziś Termini; miasto Wcisków w Lacjum, powyżej ujścia rzeki Casinus do Liris.

intercalaris łac. (dom. mensis) miesiąc prze­stępny dodawany w kalendarzu rzymskim (w róż­nych okresach — wg różnych zasad) co kilka lat w celu wyrównania różnic, jakie powstawały między rokiem księżycowym a słonecznym (zob. kalendarz).

Intercatia twierdza w kraju Wakcejów (Vaccei) w Hispanta Tarraconensis.

intercessio łac. veto ze strony wyższego urzęd­nika rzymskiego przeciwko aktowi urzędowemu swego kolegi lub urzędnika niższego rangą, uniemożliwiające wykonanie tego aktu. Najwięk­sze znaczenie miała /. trybunów ludowych, którzy mogli ją stosować przeciwko aktom każdego urzędnika z wyjątkiem dyktatora; przeciwko ak­tom dyktatora i. nie była w ogóle dopuszczalna.

Intercidona mit, jedno z trzech bóstw opie­kuńczych domu położnicy. Bóstwa te: Deverra, Intercidona i Pilumnus strzegły nocą domu po­łożnicy. Jedno ciosało próg siekierą, drugie uderzało weń tłuczkiem od moździerza, trzecie zamiatało go miotłą. Te symbole (siekiera — ścinanie drzew, tłuczek—przygotowywanie po­traw, miotła — zgarnianie plonów) miały po­wstrzymać siejącego postrach mieszkańca lasów, Sylwana, przed wtargnięciem do domu.

interdictio aquae et ignis (fac. dosł. wzbro­nienie wody i ognia) oznacza wykluczenie prze­stępcy ze społeczności obywatelskiej. W praktyce oznaczało wygnanie połączone z utratą obywa­telstwa i majątku. Taką interdykcję dotyczącą Cycerona przeprowadził w r. 58 p.n.e. trybun ludowy Publius Klodiusz Puleher.

interdictom łac. interdykt, nakaz skierowany przez pretora lub innego właściwego urzędnika na żądanie zainteresowanego do innej osoby, nakładający na tę ostatnią obowiązek uczynienia czegoś lub powstrzymania się od jakiegoś dzia­łania. Osoba, do której zostało skierowane i., mogła nie zastosować się do niego i bronić swych praw w procesie prywatnym. Znano i. zakazujące (mterdicta prohibitoria) oraz i. nakazujące przy­wrócenie do stanu poprzedniego rzeczy lub po­siadania (i. restitutorid) oraz okazanie osoby lub rzeczy (»'. exhibitoria). I. stosowane było również dla ochrony interesów publicznych. Największe znaczenie miały i. dotyczące; a) obrony aktual­nego posiadacza przed zakłóceniem posiadania

(i. retlnendae possessionis); b) przywrócenia po­siadania utraconego w wyniku wyzucia przez inną osobę (i. recuperandae possessionis); c) uzy­skanie posiadania (i. adiptscendae possessionis).

Internom marę łac. Morze Śródziemne, nazy­wane również marę Magnum, marę Intestinum, marę Nostrum lub po prostu marę. Wybrzeża tego morza były kolebką najstarszych cywilizacji tzw. śródziemnomorskich. Nazwę marę Medl-terraneum. Morze Śródziemne, otrzymało w n w. n.e.

internondinam łac. przerwa między dwiema nundinae, tzn. między dwoma dniami targowymi, które przypadały co 8 dni, tak żi. oznaczało okres siedmiodniowy, w czasie którego nie od­bywały się targi ani jarmarki.

taterpres łac. 1. pośrednik, w szczególności przy akcie kupna-sprzedaży. 2. tłumacz, z któ­rego pomocy korzystano przy rozmowach osób różnych narodowości; towarzyszył on zawsze namiestnikowi na prowincji, a także w razie po­trzeby wzywany był do senatu, np. dla tłumac-zi-nia przemówień posłów zagranicznych. 3. w ogól­nym znaczeniu każdy objaśniający, interpretator;

tak nazywano np. augurów objaśniających wróżby z lotu ptaków.

interregnum łac. okres między śmiercią króla rzymskiego a wyborem jego następcy; w czasach republikańskich okres między śmiercią lub ustą­pieniem obu konsulów a wyborem nowych kon­sulów.

interrex łac. w państwie rzymskim w czasach królewskich, po śmierci króla, senat powierzał jednemu ze swych członków prowizoryczne spra­wowanie władzy najwyższej. Takiego senatora nazywano i. Władza i. trwała tylko 5 dni. Jeżeli w ciągu tego okresu nie nastąpił wybór nowego króla, i. wyznaczał swego następcę na dalsze 5 dni i ustępował. Powtarzało się to aż do chwili wyboru nowego króla. W czasach republikańskich w razie śmierci lub ustąpienia obu konsulów senat wybierał spośród senatorów-patrycjuszów /, na okres pięciu dni. Jego głównym zadaniem było zarządzenie wyborów nowych konsulów. Aż do chwili wybrania tych ostatnich wyznaczani, tak jak za czasów królewskich, dalsi interreges, każdy na 5 dni.

interrogatio łac. 1. przy stypulacji pytanie skierowane przez przyszłego wierzyciela do dłuż­nika. 2. w rzymskim procesie karnym pytanie skierowane przez sąd do oskarżonego, czy przy­znaje się do winy, czy też nie; również badanie

lo

341

iryzacja

świadka. 3. w formułkowym rzymskim procesie prywatnym i. in twe, zapytania skierowane na początku stadium in wre za zgodą pretora przez powoda do pozwanego, mające na celu ustalenie pewnych kwalifikacji tego ostatniego jako po­zwanego (tzw. biernej legitymacji procesowej). 4. w senacie — zapytanie o opinię w rozpatry­wanej sprawie, skierowane przez przewodniczą­cego do senatorów.

lo mit. córka króla Argos, Inachosa (wg in­nych wersji, ojcem jej był Jasos, Argos, Pejreus, Arester czy może jeszcze ktoś inny), kapłanka Hery w Argos, kochanka Zeusa. Hera z zazdrości zamieniła ją w krowę i powierzyła ją straży swego sługi, stuokiego Argosa. Na rozkaz Zeusa Hermes zabił Argosa; wówczas Hera zesłała na /. bąka, który ścigał uciekającą po wszystkich krajach, aż wreszcie nieszczęsna dotarła do Egiptu, gdzie odzyskała ludzką postać i urodziła syna Epafosa, późniejszego króla Egiptu, który zbudował Memfis. /. została utożsamiona z egipską bo­ginią Izydą.

lolcus zob. Jolkos.

łon 1. mtt. syn Apollina i Kreuzy; po zwy­cięstwie nad Trakami został królem Aten. Był herosem-eponimem Jończyków. Jest bohaterem tragedii Eurypidesa pt. łon. 1. I. z Chios (V w. p.n.e.), poeta tragiczny i działacz polityczny w Atenach, autor broszury politycznej Epidemią/ (Pobyty w obcych miejscach), wymierzonej przeciw Peryklesowi i Temistoklesowi. Zacho­wane charakterystyczne fragmenty, np. o Sofo-klesie.