Metis Yayınlan İpek Sokak 9, 34433 Beyoğlu, İstanbul
Yüklə 2,38 Mb.
|
35 Ayaşlı bu sene de o daireyi tutabilseydi, üç ay daha eşyamı orada bırakacaktım. Çünkü ben izin alıyorum, üç ay gezeceğiz. Ayvalık'a uğramak istiyorum, Karadeniz kenarında bir köyde, bir zaman kalacağız. Ormanlarda gezeceğiz. Ancak dönüşte bir ev tutmayı düşünüyoruz. Ayaşlı orayı tutamadı. Başkaları birkaç daireyi birden tutmak için konuşmaya başlamışlar. Bu konuşmak uzadı. Tek tek daire tutmak isteyenlere beklemek düştü. Sonunda da ne olacağı belli değil! E, herkes parasını bağlayıp, bekler mi, tek daire tutanlar, kendilerine yer bulup, taşındılar. Bunlar arasında Ayaşlı da yukarı şehirde bir ev bulmuş. Oraya taşınacak. Gene Faika, Ayaşlının yanında oturacak. Fuat, Faika'yı bırakıp kaçmış. Nereye savuştuğunu bilen yok. Eğer yerini öğrenebilseler, mahkemeye verecekler. Ayaşlı, yeni tuttuğu eve taşındığı gün bana, otele gelmişti. Eşyamı kaldırmak için dairenin anahtarını getirAncak mısranın sonuna geldiğinde Armanuş'un birkaç dakika evvel sorduğu soruya hâlâ ayrıntılı bir cevap beklediğini fark edebildi. "Zeliha Teyze'yle Aram'ın ne zamandır birlikte olduklarını Allah bilir. 'Üvey baba' diyebilirim herhalde ona, ya da daha tutarlılı olsun diye 'üvey enişte'... öyle bir şey işte." "Neden evlenmiyorlar?" "Evlenmek mi?" Asya bu kelimeyi dişlerinin arasına sıkışmış bir yemek artığı gibi tükürüverdi. Tam o esnada çöp toplayıcılarının yanından geçiyorlardı ve rol modellerini daha yakından incelediğinde onlann oğlan değil kız olduklarını gördü hayretle. Bu daha da hoşuna gitti. Çöp toplayıcı olmak için bir başka sebep de cinsiyet sınırlarını bulanıklaştırmak olabilirdi pekâlâ. Dudaklarının arasına bir sigara koydu ama yakmak yerine, çikolata çubuğuymuş gibi bir müddet ucunu emdi. Sonra bir düşüncesini açığa vurdu: "Aram'ın evlenmekten yana derdi olduğunu sanmam da, Zeliha Teyze'nin hiç işi olmaz o taraklarda." "İyi ama neden?" diye sordu Armanuş. Rüzgârın yönünün aniden değişmesiyle Armanuş keskin bir deniz kokusu çekti içine. Tam anlamıyla bir esanslar hercümerciydi bu şehir; bazısı kesif, fena kokular, bazısı araba parfümleri kadar tatlımsı ve baygın. Hangisi olursa olsun aldığı her koku bir yiyeceği hatırlatıyordu Armanuş'a. Öyle ki biraz daha kalsa burada, galiba hepten yenebilecek bir şey gibi algılamaya başlayacaktı İstanbul'u. Bir peynirli pastaydı bu şehir; aralarda katman katman tarih, bolca Batılılaşma kreması sıvanmış üzerine, bohem süslemeler serpiştirilmiş orasına burasına, kenarlarına Doğulu sos bulaşmış ve rendelenmiş modemiteyle tamamlanmış. Sekiz gündür buradaydı ve süre uzadıkça İstanbul ilk günkünden çok daha karmaşık'görünüyordu. Şehre henüz alışmamış olsa da bu şehirde yabancı olmaya alışıyordu belki. * Sabahın köründe işe koyulur/Köpek gibi çalışının bir maaş için. /Oysa şu şanslı güneş hiçbir şey yapmadan/Dolanır durur gökyüzünde. "Babam her kimse Zeliha Teyze'nin onunla tecrübesinden sonra evlilik fikrinden soğuduğunu tahmin ediyorum," diye devam etti Asya. "Erkeklere itimat etmekte güçlük çekiyor galiba." "Onu anlayabiliyorum," dedi Armanuş. "Peki bir ilişkiden sonra toparlanmak söz konusu olduğunda iki cins arasında büyük fark olduğunu düşünmüyor musun sen de? Yani kadınlar berbat bir evlilik ya da ilişki, işte her ne boksa, yaşadıktan sonra genelde uzunca bir süre başka bir ilişkiden kaçıyorlar. Erkekler içinse tam aksi geçerli; bir felaketi atlatır atlatmaz derhal yenisini aramaya başlıyorlar. Erkekler yalnız yaşayamıyor." Armanuş başının tek bir hareketiyle onu onayladı ama kendi anne babasının durumu bu şablona uymuyordu. Onun annesi ilk evliliği biter bitmez evlenmiş, babasıysa bugüne kadar bekâr kalmıştı. Yine de bu karşı örneği vermek yerine bir soru sordu. "Şu Aram... nereli?" "Buralı, bizim gibi," dedi Asya düşünmeden ama duraladı daha lafını bitirmeden. Neyin sorulduğunu anladı birden. Kendi gafletine kendi de şaşarak bir süredir emdiği sigarayı yakıp, bir nefes çekti. Nasıl olmuş da bu bağlantıyı kuramamıştı? Aram, İstanbullu Ermeni bir ailenin çocuğuydu. Teorik olarak Ermeni'ydi. Yine de Aram, ne Ermeni ne Türk ne de başka bir milliyetten olabilirmiş hissini veriyordu. Aram ancak Aram olabilirdi, nevi şahsına münhasır. Kendine has bir türün kendine has bir üyesiydi. Büyücüydü o; iflah olmaz bir romantik. Siyaset bilimi profesörü olacağı yerde Akdeniz kıyısında yan metruk bir köyde balıkçılık yapmaya meyyal olduğunu sık sık itiraf eden bir entelektüeldi; kırılgan bir kalp, billur bir ruh, ayaklı bir vicdan; mülayim bir ütopyacı, halim bir vatandaş, potansiyel bir kaçaktı bu toplumda. Zeki ve onurlu bir adam. Aram buydu - ne bir eksik ne bir fazla. Asya onu asla kolektif bir kimlik içre düşünmemişti. Bu minval üzre bir şeyler söylemek içinden gelse de kendini tuttu ve usulca "Aslında Ermeni'dir," dedi. "Tahmin etmiştim," dedi Armanuş hafifçe gülerek. Hanım da odasının duvarlarına ipekli, işlemeli örtüler germişti; bu çivilerin çoğu onlardan kalmıştır. Bu lekeler de yağ lekesidir. Ayaşh, bu duvarın kenarında yemek pişirirdi. Bu parmak izleri, Ayaşlının oğlunun parmak izleridir. Pencere kenarındaki parmak izleri de Abdülkerim ile ikisinindir. Bak, benim odamda, şu ikinci cam çatlaktır, bunu Turan dirseğiyle vurup çatlattı. Nasıl olup da dirseği buraya geldiğinin hikâyesini sormayınız! Arasam, benim odamda Cavide'nin de bir izini bulurum. Turan, bu daireden çıkıncaya kadar arasıra Cavide'nin haberini alıyorduk. Benim yolladığım yerde iki aydan fazla kalmamıştı. Bir tüccarın yanında çalıştığını söylüyorlardı. Sonra ne oldu. Bilmem! Faika'nın odasında bu eski çorap bağı, belki Fuat'tan kalmıştır! Eski bir kadın korsasının yarısı buruşmuş, atılmış, pis mendiller, kurumuş, büzülmüş, tek bir çocuk patiği, boş pudra kutuları, ilaç şişeleri, kopuk lastik borular, kâğıt parçaları, bunlar Faika'dan, iffet Hanımdan kalmış şeylerdir. Banyo odasının tam ortasına atılmış duran bu eski, kopuk kasıkbağı Şefik Bey zavallısından kalmıştır. O öldürüldüğü zaman odası aranmış, toplanmış, nesi varsa çıkarılmıştı. Bu kasıkbağı nasılsa bir köşede sıkışmış, kalmış. Şimdi herkes- çıkıp giderken ortaya atılmış, Şefik Beyi andırıp duruyor;! Mutfak masasının bir köşesinde, bir deste eski yağlı iskambil kâğıdı bırakmışlar. Bunlar Ziynet'in fal kâğıtları idi. Faika ile Ziynet ne zaman biraz boş kalsalar, hemen oturup fala bakarlardı.. Bu döküntü, süprüntü içinde gözüme her ne ilişse, bana bu evde komşuluğunu ettiğimiz adamlardan birini hatırlatıyordu. Bizim gibi bir evde rast gele toplanmış insanların ayrılmaları hiç güç olmadı. Birbirimizi tezce unuttuk. Yalnız Ayaşlı bizi bırakmadı. Arada bir uğrar, beni evde bulursa bir kahvemizi içer, bulamazsa saygı eder, hanımın yanına çıkmaz, giderdi. Ayaşlı, bir kere olsun, Selime'yi Faika ile Faikanın anası ile görüştürmek istemedi, Selime'nin yanında onların, Turan'ın, Iffet'in adlarını bile anmadı. Ayaşlı bizi köydeki evine çağırır, dururdu. - Hanım, ne zaman isterse; şimdi otomobil, dört saatte gidiyor. Bizim oralar çekilir. Bir hava değiştirmiş olursunuz, derdi. Bir fırsat bulup da gidemedik. Evlendikten sonra, izin alıp gezmeye çıkmak için Fahri'nin düğünü olmasını beklemiştik. Düğün oldu, ertesi gün, havaların biraz kışlaşmış olmasına aldırmayarak yola çıktık. İnebolu kıyılarında bir köyde, bir hafta bizi kar kapadı. Çam kütüklerini yaktık, oturduk. Yeri yosunlu, dökülmüş yaprakları yaş, dalları çıplak ormanlarda gezdik. Üç ay süren bu gezintimizden döndüğümüz zaman, bizi bir ev bulmak, oraya yerleşmek düşüncesi aldı. Ev bulmakta, eşya bulmakta Ayaşlının bize çok yardımı dokundu. O günlerde Ayaşlı bir yandan bize bir yer bulmaya çalışırken bir yandan da İskender'in davasını İstanbul'a kaldırmak istemişler; burada bakılmasına yardım etmesi için Ayaşlı, Turan Hanıma gitmiş, yalvarmış. Turan, Ayaşlının yanına çıkmamış, Süsen Hanımı yollamış, "Misafirleri var, bırakıp gelemeyecek" dedirtmiş. Ayaşlı bana, ev için sıvacı, camcı, sobacı bulduğu günlerde Turan'ın evini nasıl bulduğunu da anlatıyordu. Yanına çıkmadı, diye Turan'a darılmış, fakat onu gene beğeniyordu. bu yüzden de ilk seferinde yanlış yeri deldim. Çok kanadı. Ama sonra tekniği kaptım." "Sahi mi?" dedi Armanuş tekrar ama bu sefer söylenenlere inanmazmış gibi bir hali vardı. "Hihi!" diye gururla burnunu okşadı Zeliha Teyze. "Bir halka taktığım gibi banyodan çıktım. O zamanlar annemi delirtmeye bayılırdım." Oturduğu köşeden bu sözleri duyan Asya annesine imalı imalı baktı. "Ama esas şunu söylemek istiyorum, burnumu yasak olduğu için deldim. Ne demek istediğimi anlıyor musun? Geleneksel bir aileden gelmişsin, piercing filan hak getire, madem öyle, ben de kendi işimi kendim gördüm. Ama artık devir değişti. Bunun için buradayız. Bu dükkânda müşterilerimize salık verir, öneriler getiririz; an gelir, isteklerini reddederiz ama onlan asla yargılamayız. Asla neden diye sormayız. Hayatta çok erken öğrendiğim bir şey varsa budur. İnsanları yargılarsan eğer, onlar da gidip inadına bildikleri gibi yaparlar." Deminden beri annesiyle vitrinlerdeki çeşitlere bakan genç çocuk Zeliha Teyze'yi çağırdı: "Bu ejderin kuyruğunu bütün kolumu kaplayacak kadar uzun yapabilir misiniz? Dirseğimden bileğime kadar uzanmasını istiyorum, hani kolumda sürünüyormuş gibi olabilir mi?" Daha Zeliha Teyze cevap veremeden annesi araya girdi: "Aaaa delirdin mi? Olmaz öyle şey! Küçük ve basit bir şey yaptıracaktık, kuş ya da kelebek. Ejder kuyruğuna izin vermedim..." Tartışa tartışa ayrıldı ana oğul dükkândan. Başkaları uğradı ardından. Asya'yla Armanuş kenardan izlediler gelen gideni. Zeliha Teyze delme işlerini yapıyor, yardımcısı da dövmeleri bitiriyordu; her ikisi de seanslardan önce ve sonra ellerini sabunlayıp ilaçlıyorlardı. Bir ara kaşlarını deldirmek istediklerini söyleyen beş lise öğrencisi geldi ama ilk gönüllünün kaşına iğne batar batmaz geri kalanlar fikirlerini değiştirip topukladı. Derken takımının armasını göğsüne kazıtmak isteyen bir taraftar uğradı. Parmak ucuna Türk bayrağı dövmesi yaptırmak isteyen biri damladı sonra, böylece ne zaman birilerine parmağını sallasa, bayrak sallamış olacaktı aynı anda. Nihayet sansın bomba bir travesti çıkageldi; sevgilisinin ismini parmak eklemlerine yazdırmak istiyordu. Tek mesele sevgilisinin adının yedi harfli olmasıydı; Zeliha Teyze'yle travesti kafa kafaya verip harflerin on parmağa nasıl dağılacağını ve kalan üç parmağa ne yapılacağını tartıştılar. Sonunda sol elden başlayarak her ekleme bir harf yazmaya, kalan eklemlere de üç papatya yapmaya karar verdiler. Nihayet hava karardığında, dövme dükkânının olağan müşterilerine benzemeyecek kadar normal görünen orta yaşlarında bir adam girdi kapıdan içeri. Dosdoğru Zeliha Teyze'ye odaklandı zaten ondan gayrisini görmeyen gözleri. Armanuş hiç zorlanmadı adamın kim olduğunu tahmin etmekte. Aram Martirossiyan uzun boylu, yapılı, yakışıklıca bir adamdı. Dingin bir yüzü, koyu küt bir sakalı, dağınık gür saçları ve her tebessümünde belirginleşen derin gamzeleri vardı. Miyop gözleri çerçevesiz gözlüğünün ardında zekâyla parlıyordu. Zeliha Teyze' ye bakışlarındaki beğeni ve sevgi fark edilmeyecek gibi değildi. O bir şeyler anlatmaya koyulunca Zeliha Teyze tamamlıyor, Zeliha Teyze bir saptamada bulunduğunda açıklamasını Aram yapıyordu. Birlikte mucizevi bir uyum yakalamışa benzeyen iki uyumsuzdular. Aram'la konuşmaya başladığında gayri ihtiyari yeni-başlayanlar- için-İngilizcesi'ne geçmişti Armanuş, İstanbul'da tanıştığı her yeni insana yaptığı gibi. Olabildiğince ağır çekim bir İngilizceyle tanıttı kendini. Karşılık olarak Aram'ın Britanya aksanıyla mühürlehmiş İngilizcesini duyunca şaşırdı. "İngilizceniz ne kadar mükemmel," demekten kendini alamadı Armanuş. "Nerede öğrendiğinizi sorabilir miyim?" "Sağol," dedi Aram. "Üniversiteyi Londra'da okudum, hem lisans hem lisansüstü. Ama istersen Ermenice konuşabiliriz." "Maalesef ben konuşamıyorum," dedi Armanuş başını sallayarak. "Çocukken babaannemden biraz öğrenmiştim ama annemle babam boşanınca onun yanında fazla kalamadım, hep ara girdi. Gerçi on yaşımdan on üç yaşıma kadar her yaz bir Ermeni gençlik kampına gittim. Eğlenceliydi, Ermenicem gelişti orada, ama sonra yine unuttum." "Ben de Ermeniceyi anneannemden öğrendim," dedi Aram gülümseyerek. "Doğrusu annem de anneannem de iki dilli büyümemi istiyorlardı ama ikinci dilin ne olacağı konusunda tamamen zıt fikirlere sahiptiler. Annem okulda Türkçe evde İngilizce konuşmamı istiyordu, ne de olsa büyüdüğümde bu ülkeden ayrılacak, Avrupa'ya yerleşecektim. Ermenice neme gerekti? Ama anneannem galip geldi. Sonunda okulda Türkçe, annemle çarşıda dışarıda İngilizce, evde Ermenice konuşarak büyüdüm." Anneanne ve babaannelerden konuştular bir müddet. Diyasporadakilerden, Türkiye'dekilerden, Ermenistan'dakilerden... Armanuş, Aram'm anlattıklarından ziyade, mütevazı halinden etkilenmişti. Akşam 7:30'da Zeliha Teyze dükkânı yardımcısına bıraktı ve birlikte yakındaki bir meyhanenin yolunu tuttular. "Sen İstanbul'dan gitmeden önce Aram'la Zeliha Teyze, tipik bir içki muhabbetini görmen için bizi meyhaneye götürmek istediler," diye açıkladı Asya Armanuş'a. İstiklal Caddesi'ne paralel bir arka sokağı katederken, pencerelerinden travesti fahişelerin sarktığı yıkık dökük bir apartmanın önünden geçtiler. Bilhassa ilk kattakiler öyle yakındılar ki Armanuş aşın makyajlı yüzlerini bütün ayrıntılarıyla seçebildi. Köfte dudaklı, çam yarması, kızıl saçlı bir travesti gülerek laf attı. "Ne dedi?" diye sordu Armanuş. "Bileziklerime bayılmış. Hepsinin taşıyamayacağım kadar ağırlık yaptığını söylüyor!" Armanuş'un şaşkın bakışları altında Asya bileziklerinden birini çıkarıp kızıl saçlı travestiye uzattı. Beriki hediyeyi sevinçle alıp bileğine taktı ve Asya'nın şerefine diyet kolasını havaya kaldırdı. Bu sahneyi şaşkın gözlerle seyreden Armanuş, Jean Genet'yi düşündü bir an. Burada olsaydı kim bilir neler çıkarırdı bu sahneden? Pencere pervazlarından bakan travestiler, gölgeli yorgun yüzler, manikürlü parmaklar, tespihli adamlar, şerefe kaldırılan diyet kola kutusu, hediye edilen nazar boncuklu bilezik, ekşi ekşi katmerlenen ter ve meni kokuları, her şeye rağmen kaybolmayan masumiyet... tüm bunlar buluşup kaynaşabiliyordu İstanbul'un salaş bir sokağında. Lokanta, Asmalımescit'te yarı salaş hayli ferah bir yerdi. Oturur oturmaz iki garson meze tepsisiyle geldi. Vakt-i kerahat gelince müşteriler ikişer üçer damladı, kısa zamanda bütün meyhane dolacaktı. Aynı ölçüde yabancı bütün bu yüzler, sesler ve kokular arasında Armanuş mekân duygusunu kaybetti. Herhangi bir yerde olabilirdi pekâlâ; Avrupa'da, Ortadoğu'da ya da Rusya'da. Müşteriler ne kadar da kıpır kıpırdı: Mütemadiyen sigara içip birbirlerinin sigaralarını yakıyor, demlenip birbirlerinin bardaklarını dolduruyor, yemek yiyip birbirlerinin tabaklarının tadına bakıyor, konuşup birbirlerinin lafını kesiyor, şarkılar mırıldanıp birbirlerinin ezgilerine eşlik ediyordu. Zeliha Teyze'yle Aram rakı içiyordu, Asya ile Armanuş beyaz şarap. Zeliha Teyze sigara, Aram puro içiyor; görünüşe göre annesinin yanında tütünden uzak duran Asya ise sinirli sinirli ağzının içini kemiriyordu. "Ne o? Bu akşam sigara içmiyorsun," dedi Armanuş. "Ya, sorma," dedi Asya içini çekerek. Sonra sesini iyice alçalttı. "Şşş! Zeliha Teyze sigara içtiğimi bilmiyor." Her fırsatta neredeyse sadistçe annesini kızdırmaktan zevk alan Asya'nın, ondan sigara içtiğini saklaması Armanuş'u şaşırtmıştı. Anlaşılan Asya her konuda pabuç gibi bir dille laf edebiliyordu da, her ne hikmetse asiliğini yitiriyordu mesele büyüklerin yanında sigara içmeye gelince. Garsonlar yemek ardına yemek taşıdılar masaya. Önce mezeler, soğuk yemekler, ara sıcaklar, sıcaklar, tatlı ve son olarak kahve.
Armanuş, menüden seçmek yerine bütün menü masana geliyor. İçeride hem dumanın hem de gürültünün iyice yoğunlaştığı bir esnada Armanuş, bir süredir zihnini kurcalayan soruyu sorma cesaretini nihayet toplayarak Aram'a sokuldu: "Amerika'ya gelmeyi düşünmedin mi hiç? Kaliforniya'ya mesela. Orada büyük bir Ermeni cemaati var..." Aram bir müddet dikkatlice baktı ona, sonra arkasına yaslanıp sadece kendisinin bildiği bir espri duymuşçasma tuhaf bir kahkaha patlattı. Armanuş söylediklerinin doğru anlaşıldığından şüphe etmiş olmalı ki eğilip açıklamaya çalıştı: "Pek çok İstanbul Ermenisi var Kaliforniya'da. Sen de gelebilirsin. Sana ve ailene yardım etmek için can atacak geniş bir Ermeni cemaati var." Aram bu sefer kahkaha atmadı. Onun yerine buruk bir tebessüm yayıldı suratına. "Böyle bir şeyi neden isteyeyim ki sevgili Armanuş? Burası benim şehrim. İstanbul'da doğdum, burada büyüdüm. Ailemin bu şehirdeki tarihi en azından beş yüz yıl geriye gidiyor. İstanbullu Ermeniler İstanbul'a aittir, İstanbullu Türkler, Kürtler, Rumlar ve Yahudiler gibi. Bir zamanlar birlikte yaşamayı başarmıştık, sonra çok kötü çuvalladık. Şimdi tekrar öğrenmeliyiz kozmopolitliği. Bir daha çuvallama şansımız yok." Yine bir garson belirerek kızarmış kalamar ve midye getirdi. "Beyoğlu'nun her sokağını bilirim..." diye devam etti Aram, rakısından bir fut daha çekerek. "Sabahlan, akşamları, geceleyin neşelenip sarhoş olduğumda o sokaklarda dolaşmayı severim... Boğaz kıyısında pazar günleri arkadaşlarımla kahvaltı etmeyi, kalabalık içinde tek başıma yürümeyi hiçbir şeye değişmem. Bu şehrin kaosuna, yorucu cazibesine, yıllanmayan güzelliğine, vapurlarına, müziğine, hikâyelerine, hüznüne, renklerine ve kara mizahına âşığım." Birbirlerinin konumlarına uzaktan bakarak sıkıntılı bir sessizliğe gömüldüler. Aralarında coğrafi mesafeden fazlası olduğunu sezmişlerdi - Aram onun fazla Amerikanlaştığını, o da Aram'ın fazla Türkleştiğini düşünüyordu. Kalmayı başaranların çocukları ile gitmeye mecbur olanların çocukları arasındaki derin uçurum burada da nüksetmişti. "Diyasporadaki Ermenilerin hiç Türk arkadaşları yok. Yegâne aşinalıkları ninelerinden dedelerinden ya da birbirlerinden duydukları hikâyeler. O hikâyeler de son derece üzücü. Ama inan bana her ülke gibi Türkiye'de de iyi insanlar ve kötü insanlar var. Bu kadar basit. Bana kendi öz kardeşimden daha yakın Türk arkadaşlarım var. Tabii bir de..." bardağım Zeliha Teyze'ye doğru uzattı, "...şu çılgın sevgilim var." Zeliha Teyze adının geçtiğini duymuş olacaktı ki göz kırptı, rakı bardağını kaldırıp: "Şerefe!" Hepsi ona uyup kadeh tokuşturdular: "Şerefe!" Çok geçmeden Armanuş bu kelimenin her on beş dakikada bir tekrarlanan bir nakarat olduğunu anlayacaktı. Yaklaşık bir saat ve yedi Şerefe'den sonra Armanuş'un gözleri alkolden parlamaya başlamıştı bile. Albino garsonun bu sefer de sıcakları getirişini gülerek seyrediyordu - yeşil biber üzerinde ızgara levrek, fesleğenle terbiye edilmiş kremalı ıspanaklı yayın, yeşilliklerle sunulan kömürde çupra, baharatlı sarımsaklı güveçte karides. Armanuş çakırkeyif kıkırdadıktan sonra yeniden Aram'a döndü: "Senin de dövmen vardır mutlaka. Zeliha Teyze sana da dövme yapmıştır." "Ne mümkün," dedi Aram purosundan yükselen duman tülü ardından. "İzin vermiyor." "Ya öyle," diye onayladı Asya. "Dövme yaptırmasına izin vermiyor." "Sahimi?" dedi Asya hayretle Zeliha Teyze'ye dönerek. "Dövme sevdiğinizi sanıyordum." "Severim," dedi Zeliha Teyze. "Dövmeye karşı değilim, istediği desene karşıyım." Aram dudağını büktü. "Görkemli bir incir ağacı figürü istiyorum. Ama diğer ağaçların aksine ters olmalı. Benim incir ağacımın kökleri yukarıda. Toprağa değil havaya kök salmış. Yerinde değil ama yersiz de değil." Masadaki mumun titreşen ışığını seyrederek birkaç saniye sessiz kaldılar. "Mesele incir ağacının hayra alamet olmaması," dedi Zelilu Teyze. Bir sigara daha yakmıştı ve farkında olmadan Asya'ya doğru üfledi. "Uğur getirmez. Aram'ın köklerini havaya salmasına itirazım yok da bedenine incir ağacı yaptırmasına itirazım var. Kiraz ağacı olmayı tercih etseydi mesela, ya da meşe, çınar, ne olursa... hiç düşünmez dövmeyi yapardım!" İpekli beyaz gömlek ve siyah pantolon giymiş dört çingene müzisyen girdi meyhaneye çalgılanyla birlikte - ud, klarnet, kanun ve darbuka. Yiyeceklerini yiyip içeceklerini içmiş ve şarkı söylemeye hazır müşteriler arasında heyecanlı bir kıpırdanma oldu. Müzisyenler yanlarına geldiğinde Armanuş mahcubiyet hissetti. Ama neyse ki onu şarkı söylemeye zorlamadılar. Asya'yla Aram da şarkı söylemeye meraklı görünmüyordu. Hepsi birden müzisyenlere eşlik eden Zeliha Teyze'yi dinlediler - sigaradan çatlamış konuşma sesine benzemiyordu şarkı söyleme sesi. Armanuş, Asya'nın annesinden tarafa soru sorar gibi baktığını fark etti. Müzisyenlerin şefi istek parçaları olup olmadığını sorunca Zeliha Teyze, Aram'ı cilveli bir ifadeyle dürtükledi: "Hadi bir şarkı iste. Hadi şakı bülbülüm!" Pancar gibi kıpkırmızı kesildi Aram. Gene de şefin kulağına bir şey fısıldadı. Ekip istenen müziği çalmaya başladığında, önce tedirgin ama giderek kuvvetlenen cesaretlenen bir sesle başladı söylemeye. Ne Türkçe ne İngilizce. Aram Ermenice söylüyordu.
Ağır, hüzünlü bir şarkıydı, hele ki arkada yükselen klarinet ve içi içine sığmayan darbuka tempoyu habire yükseltmese. Aram'ın sesi boğuk dalgalar halinde inip düşüyordu. Geçmiş hatıralarımın Anlatıcısıdır o Hayat hikâyeme Uzanan yoldur o. Armanuş bütün sözleri anlayamasa da incecik bir sızı hissetti içinde. Az sonra başını kaldırdığında Zeliha Teyze'nin ifadesi şaşırttı onu. Hem korku hem mutluluk barındıran bir ifadeydi bu - ancak beklenmedik bir anda aşka yakalananların yüzlerinde rastlanabilecek türden bir mutluluk korkusu. Mutlu olmaktan korkuyordu Zeliha Teyze. Şarkı bitip de müzisyenler yan masaya geçtiğinde Armanuş, Zeliha Teyze'nin Aram'a sarılıp öpeceğini zannetti. Ama onun yerine, Asya'ya yanaştı Zeliha Teyze. Bir erkeğe duyduğu aşk, kızına duyduğu sevgiyi daha iyi idrak etmesini sağlamışçasına, şefkatle Asya'nın elini sıktı. "Canım," diye mırıldandı, sesinde biraz kederle. Ama o an kızına bir şey itiraf etmeye yeltendiyse bile bu arzuyu hemen bastırdı. Onun yerine Marlboro Lights'ına uzanıp Asya'ya bir sigara ikram etti. Annesini hiç bu kadar duygusal ve sevecen görmemişti Asya. Hele onun kendisine sigara ikram etmesi daha da şaşırtıcıydı. Sigarayı alıp önce kendininkini, sonra annesininkini yaktı. Aralarında ağır ağır yükselen dumanın içinden anne kız birbirlerine tutuk ve acemi gülümsediler. Bu ışıkta bakıldığında irkiltici ölçüde benziyorlardı birbirlerine. Karşılıklı durmuş sonsuza değin birbirlerini çoğaltmaya ahdetmiş iki ayna. Birisinin hiç tatmadığı, ötekininse mümkün mertebe hatırlamamayı tercih ettiği bir geçmişin şekillendirdiği iki yüz. îşte Armanuş, İstanbul'a geldiğinden beri ilk kez o an şehrin nabzını hissetti. İnsanların, onlara çektirdiği bütün çilelere rağmen İstanbul'u neden terk edemediklerini, bir şehre nasıl âşık olunabileceğini sezdi. Haklı olabilirdi Aram. Böylesine iç acıtıcı güzelliği olan bir şehri sevmekten kolay kolay vazgeçemeyebilirdi insan. Gidenler de belki ebediyen onu taşımaya mahkûmdular yanlarında. Bırakmakla unutulmuyordu İstanbul. Bu keşfe kadehini kaldırdı: "Şerefe!" On Dördüncü Bölüm
Yüklə 2,38 Mb. Dostları ilə paylaş:
|