23. QOYDU, GÖZÜMÜ AÇAM?
Nuha deyillər min üş yüz il ömür sürmüsən. Bir danış görəh nə gördün, nə bildin. Deyir:
– Başına döndüyüm qoydu gözümü açam? Bu qapıdan girdim, ordan çıxdım.
24. HABİLNƏN QABİL
Adəm ata Habilnən Qabili hərəsin bir əraziyə göndərir. Habil gedir barrı-bərəkətdi, münbit torpağa düşür, qardaşı Qabil gedir şoran, əkilməz, biçilməz bir torpağa düşür. Habil əkir-biçir. Qardaş qardaşa düşmançılıx bəsliyir ki, nətər olur, qardaşım Habil taxıl əkdi bişdi, mənim heş nəyim yoxdu. Elə gedif Habili öldürəjəm, var-variyəti məə qalsın.
Şeytana nəhlət. Şeytan bunu yoldan çıxardır. Bir gün gəlir görür qardaşı Habil bir qayanın kölgəsində yatıf. Deyir hə, elə yaxşı yerdi. Bu qayadan bir heylan yumalıyır, salır qardaşı Habilin başına. Habili burda öldürür. Adam öldürüf qan töhməh o vaxdan qalıf. Onnan sohra da Adəm atanın ona qəzəbi tutur. Onu götürür elə bir məkana atır ki. Deyir:
– Get, sənin evladın olsun, biri-birinin dilin bilməsin, biri-birinin dinin daşımasın.
O günnən Qabilin oğlannarı hərəsi bir dil danışıf, hərəsi bir dinə qullux eliyif.
Dostları ilə paylaş: |
