Qoca Zaman: (qorxur) Ürəyim düşdü ki... Nə olub? Bu necə oyanmaqdır?
Dilbər: (yerindən qalxıb kişiyə cumur) Sən mənim qızıllarımı oğurlamısan? (çantaya baxır) Yoxdur. Hanı mənim qızllarım?
Qoca Zaman: Yox, ay xanım, mən oğurlamamışam. Sən məni yanlış anladın...
Dilbər: Öz qulağımla eşitdim. Sən qızılları oğurladığını dedin. Ay qonşular! (qışqırır) Kömək edin. Oğru var! Ay qonşular! (üz-gözünü cırmaqlayır) Kömək edin!
Qoca Zaman:Bu lap şüvəndir ki. Nə olub, ay arvad? Deyirəm, mən oğurlamamışam da. Birazdan özün də biləcəksən ki, qızıllar hara gedib?!
Dilbər: Ay qonşular! (daha möhkəm qışqırır) Bəs bu yetimlər hanı? Ay bala! Ay Zaman, ay Murad.
Qoca Zaman: Sənin qızıllarını elə onlar oğurlayıb da.
Dilbər: Nə? Necə yəni? Onlar oğurlayıb? Axı mən öz qulağımla eşitdim ki, sən oğurladığını dedin.
Qoca Zaman: Öz qulağınla eşidəcəksən də. Mənim qulağımla eşitməyəcəksən ki. Bizim dilimizin də belə şeyləri olmaya...
Dilbər: Ay kişi, sən mənim qızıllarımı oğurlayıb hələ iki cavana da böhtan atırsan?
Qoca Zaman: Deyirəm, mən oğurlamamışam. Gəl, axtar üstümü. Nə tapdın sənindir.
