MühaziRƏ MÖvzusu I : İQTİsadi NƏZƏRİYYƏNİn predmeti VƏ metodu. P L a n

4. Əhali sakinliyi qanunu və demoqrafiya siyasəti

Demoqrafiya (yunan sözü olub – demos – xalq + qrafiya -elm) - əhali haqqında elmdir. “demoqrafiya” terminini ilk dəfə fransız alimi A.Qiyar 1855-ci ildə işləmişdir. Demoqrafiya əhalinin strukturunu yerləşməsini, yerini dəyişməsini və dinamikasını, buna təsir göstərən bir çox amillərin qarşılıqlı əlaqə və təsirini, qanunauyğunluqlarını öyrənir.

Demoqrafiya ictimai elmlərə daxildir və onun tarixi XVII əsrdən, dəqiq desək, 1662-ci ildən başlanır, yəni ingilis alimi D.Qrauntanın “Ölüm haqqında təbii və siyasi müşahidələr” əsərinin nəşr olunmasından başlanır. Onun bu əsərində çoxlu demoqrafik fikirlər irəli sürülmüşdü.

Bu elm əhalinin yerdəyişməsini, hərəkətini, quruluşunun qanunauyğunluqlarını sosiologiya, iqtisadiyyat, həmçinin biologiya, coğrafiya və başqa elmlərin köməyi ilə öyrənir. Bu elmlərin köməyi və iştirakı ilə demoqrafiya hər bir ölkədə, regionda, şəhərdə və bütövlükdə yer kürəsində əhali qanununu işlədib hazırlayır. Bunun əsasında əhali siyasəti yeridilir, gələcəkdə əhalinin artım dinamikası müəyyən edilir.

Demoqrafiya müxtəlif ictimai elmlərlə, ən əvvəl sosiologiya, iqtisadiyyat, həmçinin biologiya, coğrafiya və başqa elmlərin köməyi ilə öyrənir. Bu elmlərin köməyi və iştirakı ilə demoqrafiya hər bir ölkədə, regionda, şəhərdə və bütövlükdə yer kürəsində əhali qanununu işlədib hazırlayır. Bunun əsasında əhali siyasəti yeridilir, gələcəkdə əhalinin artım dinamikası müəyyən edilir.

Demoqrafiya iqtisadi nəzəriyyə ilə də əlaqədardır. Bu elm əhalini əmək ehtiyatlarının və istehsal qüvvələrinin ən aparıcı komponenti kimi öyrənir. İqtisadi nəzəriyyə insanı həm də iqtisadi münasibətlər sistemində tədqiq edir. İstehsal prosesində insanlar arasında normal iqtisadi münasibətlərin qurulması istehsalın inkişafında mühüm amildir.

Demoqrafik qanunauyğunluq tarixi hadisələr və amillərlə də əlaqədardır. Ona görə ki, müharibələr və başqa hadisələr əhalinin hərəkətinə, quruluşuna və dinamikasına çox böyük təsir göstərir. Buna görə də demoqrafik proses tarixi hadisələrin fonunda öyrənilir.

Demoqrafik prosesin öyrənilməsində hüquq elmi də iştirak edir. Hər bir dövlət özünün daxili və beynəlxalq vəziyyəti ilə əlaqədar olaraq özünün sosial, o cümlədən demoqrafik siyasətini işlədib hazırlayır. Dövlət orqanlarının göstərişi ilə hüquqşünaslar müəyyən qanunvericilik aktı hazırlayır və həyata keçirirlər.

Dünya dövlətlərinin tarixən keçdiyi inkişaf yolu, iqtisadi inkişafının səviyyəsi, adət və ənənələri, ərazisinin böyüklüyü və başqa amillər müxtəlif olduğuna görə, bu sahədə qanunvericilik də müxtəlif olur. Bir ölkədə əhalinin artmasına ehtiyac olduğu halda, başqa bir dövlətdə isə buna ehtiyac olmur, hətta əhalinin sürətli artımı həmin dövlətdə yeni problemlər yaradır. Məsələn, Çində əhalinin sayı bir milyard 200 milyonu keçib, onun ərazisi isə əhalinin sayına nisbətən çox azdır. Buna görə də orada əhalinin təbii artımının qarşısını almaq zərurətə çevrilmişdir. Bu məqsədlə hər ailədə bir nəfərdən artıq uşağın dünyaya gəlməsi qanunla qadağan edilmişdir.

Sabiq Sovet imperiyasında isə əksinə, çoxuşaqlı ailələrə imtiyazlar verilmişdir. Buraya çoxuşaqlı ailələrin dövlətdən yardım alması, çox uşaqlı anaların orden və medallarla təltif edilməsi, növbədən kənar mənzil verilməsi, pensiyaya çıxan qadınların güzəştlərə malik olmasını və başqalarını aid etmək olar.

Demoqrafiya elmi etnoqrafiya ilə də qarşılıqlı əlaqədədir, əhalini onunla əlaqədə öyrənir. Hər bir millətin özünəməxsus adət-ənənələri, mədəniyyəti var. Bunları isə etnoqrafiya öyrənir. Ona görə də demoqrafiya bütövlükdə əhalini deyil, hər bir millətin özünəməxsus xüsusiyyətlərini də bu prosesə daxil edir.

Əhalinin artımına təsir göstərən amillərdən biri sosial gigiyenadır. Çünki bu amil insanın sağlamlığına, ömrünün uzanmasına böyük təsir göstərir. Demoqrafiyanın tibb elmi ilə əlaqəsi də buradan irəli gəlir. Deməli, demoqrafik prosesin öyrənilməsində tibb elmi də iştirak edir.

Demoqrafiya ilə ən çox əlaqədə olan statiskita elmidir. Demoqrafik prosesin öyrənilməsində statistika nəzəriyyəsinin prinsipləri geniş şəkildə tətbiq edilir. Əhali statistikası ümumi statistika elminin bir sahəsidir. Bu sahə demoqrafik prosesi xarakterizə edən ilk mənbələri toplamaq, onu işləmək, göstəricilər və metodlar hazırlamaqla məşğul olur.

Demoqrafiya statistikasının verdiyi materiallar əsasında əhalinin strukturuna təsir göstərən amillər öyrənilir. O, əhalinin sayını, yaşa və cinsə görə strukturunu, əhalinin mədəni siviyyəsini, ailə strukturunu, əhalinin peşələr üzrə bölgüsünü və başqalarını müəyyən edir. Həm də müharibənin əhalinin sosial vəziyyətinə təsirini, əhalinin struktur dəyişikliklərini öyrənir.

Demoqrafiya əhalinin yerləşdirilməsi, sakin edilməsini də öyrənir. O, urbanizasiya (kənd əhalisinin şəhərə axını və toplanması) prosesini təhlil edərkən şəhərlərin əmələ gəlməsinə təsir göstərən amilləri, şəhərlərin əhalisinin optimal sayını, bu prosesin intensivliyini və xarakterini öyrənir.

Demoqrafik proses əhalinin təkrar istehsalını, doğum və ölüm hadisəsini göstərir. Geniş mənada bu elm sahəsinin predmeti ərazi üzrə əhalinin yerləşməsi və miqrasiyasıdır. Miqrasiya latınca “muqratio” sözündən olub, “köçürülmə” deməkdir.

Miqrasiya əhalinin köçürülməsi prosesinin hər iki tərəfini özündə birləşdirir. Bunlardan biri emiqrasiyadır, yəni bir dövlətin ərazisindən əhalinin çıxıb getməsi, digəri isə imiqrasiyadır, başqa sözlə başqa dövlətdən əhalinin bu və ya digər dövlətə gəlməsidir. Deməli, miqrasiya əhalinin mexaniki hərəkətinin hər iki tərəfini özündə birləşdirir.

Miqrasiya ölkə daxilində, bir regiondan başqa regiona, yaxud bir dövlətdən başqa dövlətə əhali axını ilə əlaqədar ola bilər.

Əhalinin kontinentlər arası ən böyük emiqrasiyası (köçməsi) 19-20-ci əsrlərdə Avropada okeanın o tayında olmuşdur. Təkcə 20-ci əsrin əvvəllərində 19 milyon adam Avropadan köçmüşdür. Birinci dünya müharibəsi bu prosesi dayandırmışdır.

Əhalinin miqrasiyası daimi və müvəqqəti ola bilər. Adətən uzunmüddətli miqrasiya dövlətlər arasında, müvəqqəti isə əsasən dövlət daxilində baş verir. Məsələn, Ermənistanla müharibə ilə əlaqədar olaraq, respublikamızda yaranan köçkünlər buna misal ola bilər.

Əhalinin miqrasiyasının səbəb və məqsədləri çoxdur. Bunlardan biri sosial-iqtisadi vəziyyətin bəzi ölkələrdə başqa dövlətlərə nisbətən aşağı olmasıdır. Adətən iqtisadi vəziyyət pis olan ölkələrdən iqtisadi cəhətdən inkişaf etmiş ölkələrə əhali daha çox köçür. Bu ölkələrə köçənlərin tərkibi çox müxtəlif olur. Başqa sözlə, həm ixtisaslı, həm də ixtisası olmayan insanlar köçməyə məcbur olurlar. İqtisadi cəhətdən inkişaf etmiş ölkələrdən geri qalmış dövlətlərə əsasən yüksək səviyyəli mütəxəssislər və sahibkarlar köçürlər. Bu ölkələrdə bu qrup insanlara tələbat var. Burada sahibkarlıq fəaliyyəti üçün əlverişli şərait olur.

Siyasi vəziyyət də əhalinin miqrasiyasına təsir göstərən amillərdən biridir. Ermənilərin vaxtilə Azərbaycana kütləvi surətdə köçürülməsi də rus və sovet imperiyasının siyasəti ilə bağlı olur.

Əhalinin miqrasiyası iki cür nəticə verir. Bir tərəfdən əhalinin miqrasiyası ərazidə iş qüvvəsinin yenidən bölgüsünə, istehsalın və digər sahələrin yaranmasına və inkişafına, yeni ərazilərin mənimsənilməsinə, xammal və satış bazarlarının, yeni yaşayış yerlərinin yaranmasına, əhalinin mədəni inkişafının yüksəlməsinə səbəb olur. Digər tərəfdən həddindən çox iri şəhərlərin yaranmasına, kəndlərin böşaldılmasına səbəb olur. Bu isə bəzi ciddi çətinliklər yaradır. Bir çox hallarda köçürülənlər yerli şəraitə çətin uyğunlaşırlar. Başqa mənfi nəticələri də olur.

Demoqrafiya əhalinin təbii hərəkətini də öyrənir. Bi isə doğum, nikah, boşanma və ölümü əhatə edir.

Əhali statistikasının verdiyi göstəricilər əsasında demoqrafiya doğum səviyyəsini, doğum amillərini təhlil edir, ailənin formasını, ailədə uşaqların sayını və başqa məsələləri müəyyənləşdirir.

Əsas göstəricilər vasitəsilə demoqrafiya orta nikah yaşın dinamikasını, kişi və qadın yaşının nisbətini, boşanmanın səviyyəsini və başqalarını öyrənir. Boşanmanın səbəbləri, ikinci nikahın rolu və başqa məsələlər də demoqrafiya predmetinə daxildir.

Demoqrafiya əhalinin statistikasının verdiyi məlumatlara əsasən doğum və ölüm arasında nisbəti, ölümün səbəblərini, ona təsir edən amilləri, təbii artımın sürətini, dinamikasını, perspektivini müəyyən edir.

İstehsalın inkişafı onun əmək ehtiyatları ilə necə təmin edilməsindən xeyli dərəcədə asılıdır. Bi isə əhalinin sayının artım sürətli ilə bağlıdır. Buna görə də demoqrafiya əhalinin sayının artımının proqnozunu verməyi də qarşıya məqsəd qoyur. Belə proqnozlar əsasında əhalinin təbii və mexaniki hərəkətinin qanunauyğunluğu müəyyən edilir.

Demoqrafiyada əhali sakinliyi qanununun da böyük əhəmiyyət vardır. Əhali haqqında qanun ilk dəfə yunan filosofları Platon və Aristotel tərəfindən işlənib hazırlanmışdır.

Orta əsrlərdən başlayaraq əhaliyə aid məsələlərə daha çox fikir verilmişdir. Bir sıra alimlər öz elmi əsərlərini buna həsr etmişlər. Məsələn, ingilis iqtisadçısı, keşiş T.Maltus 1798-ci ildə “Əhali qanunu haqqında təcrübə” adlı əsərində bu məsələni geniş şəkildə şərh etmişdir. O göstərdi ki, əhalinin sayı maddi nemətlər istehsalının miqdarına nisbətən daha sürətlə artır. Buna görə müxtəlif yollarla doğumun artım sürətini azaltmaq lazımdır.

İngilis klassik iqtisadçısı Uilyam Petti də demoqrafik təhlillə məşğul olub. 1893-cü ildə ilk dəfə ingilis alimi Qaliley yaşamaq müddətinin elmi cəhətdən əsaslandırılmış cədvəlini tərtib etmişdir.

Hazırda bu elm bütün dünya ölkələrinin əksəriyyətinin ali məktəblərində tədris olunur. Demoqrafik prosesləri öyrənən elmi mərkəzlər, elmi-tədqiqat institutları fəaliyyət göstərir. Məhz bu elm ocaqlarının tövsiyyəsi nəticəsində hər bir dövlət sosial- o cümlədən demoqrafik siyasəti işlənib hazırlayır və həyata keçirirlər.

Əmək haqqının mahiyyəti və formaları.

Yuxarıda qeyd olunduğu kimi istehsal amillərindən biri də əmək amilidir. Əmək digər cansız amilləri hərəkətə gətirərək insanların tələbatını ödəmək üçün lazım olan məhsul və ya xidmətlər istehsal edir. Əməyin bu xidmətindən istifadə edən istehsal vasitələri sahibləri və ya istehsal vasitələrinə sərəncam verənlər əmək sərf edənə, yəni iş qüvvəsinin mülkiyyətçisinə müəyyən haqq ödəyirlər. işləyənə ödənilən bu haqq əmək haqqı hesab olunur.

Əmək haqqının elmi mahiyyəti müxtəlif nəzəriyyəçilər tərəfindən müxtəlif cür izah olunur. Klassiklər və onların müasir davamçıları əmək haqqı dedikdə, əmək məhsulunun qiyməti və ya əmək xidmətinin qiyməti hesab edirlər. U.Petti və A.Smitin görüşlərini qəbul edən D.Rikardo əməyin “təbii” və “bazar” qiymətini fərqləndirmişdir. Əməyin “təbii” qiyməti dedikdə, fəhlənin mövcud olması və sadə təkrar istehsalı üçün lazım olan yaşayış vasitələrinin qiymətini nəzərdə tuturdu. Əməyin “bazaar” qiyməti dedikdə isə bazarda tələb və təklifdən asılı olaraq əməyə verilən qiyməti nəzərdə tuturdu. O yazırdı ki, “bazaar” qiyməti “təbii” qiymətə yaxınlaşmalıdır.

Əmək haqqında dair D.Rikardonun baxışı və T. Maltusun əhali artıqlığı nəzəriyyəsi F.Lassalın əmək haqqının “Dəmir qanunu”nun əsasını təşkil edir. Bu “qanun”da əmək haqqını yaşayış minimumuna başlayır, işçilərin yoxsulluğunu ictimai hadisə deyil, təbii hadisə hesab edir.

K.Marksa förə isə əmək haqqı mahiyyətcə əməyin haqqı, qiyməti deyildir. Çünki istehsal vasitələri sahibi ilə işçi arasındakı alqı-satqı prosesində əmək deyil, iş qüvvəsi, işçinin əməyə qabiliyyəti iştirak edir. Bu qabiliyyətin əmək prosesinə çevrilməsi isə xeyli gec baş verir. Buna görə də əmək haqqı əməyin haqqı, qiyməti deyil, iş qüvvəsinin qiymətidir. İş qüvvəsi qiymətinin əməyin qiyməti kimi görünməsi isə iki şərtlə əlaqədardır. Əvvəla, sahibkar işçi işləyəndən, əmək sərf edəndən sonar haqq ödəyir, ikinci ödənilən haqqın miqdarı işçinin müəssisədə olduğu vaxtdan və ya istehsal etdiyi məhsulun miqdarından asılı olur.

Marksizm nəzəriyyəsinə görə istehsal vasitələri üzərində ictimai mülkiyyətin hökmranlığı şəraitində isə əmək haqqı dedikdə, milli gəlirin əməyə görə bölgü qanununa müvafiq olaraq maddi istehsal sahələrində işləyənlərin sərəncamına keçən hissəsi nəzərdə tutulur.

Müasir dövrdə K.Makkonell və S.Bryu tərəfindən yazılmış ən dəbdə olan “Ekonomiks” dərsliyinə də “əmək haqqı və ya əmək haqqı dərəcəsi əməyin istifadəsi üçün ödənilən qiymət” hesab edilir. Başqa sözlə desək, “əmək haqqı – vaxt vahidi ərzində *saat, gün və s.) əmək üçün (əməyin xidmətindən istifadə üçün) qiymətdir”. Beləliklə, onlar iş qüvvəsinin dəyəri ilə əməyin yaratdığı yeni dəyər arasındakı fərqi görmək istəmir və bununla da istehsal vasitələri mülkiyyətçilərinin sərvətlərinin mənbəyini gizlətməyə çalışırlar.

Mülkiyyət formalarının müxtəlifliyindən asılı olmayaraq istehsalın şəxsi amilinə ödənilən əmək haqqı əsasən iki formada: vaxta görə və işə görə formasında olur. Vatxa görə əmək haqqı o sahələrə tətbiq edilir ki, orada ayrı-ayrı fərdlərin sərf etdiyi əməyin miqdar və keyfiyyətin dəqiq müəyyən etmək mümkün olmur. Məsələn, təmir şilingərinə, elektrikə və s. müəssisədə olduqları vaxta görə əmək haqqı verilir. Məhsuldar qüvvələrin inkişafı ilə əlaqədar olaraq vaxta ödəmələrin xüsusi çəkisi daha da artır. Konveyer-axın xətlərində məhsul istehsali ayri-ayri işçilərdən deyil, müəyyən qrup üzvlərindən asılı olduğu üçün vaxta görə əmək haqqının xüsusi çəkisi də artır. Sənayedə inkişaf etmiş ölkələrdə işçilərin 70-80%-I vaxta görə əmək haqqı alırlar.

Istehsal olunan məhsulun miqdarı və keyfiyyəti ayrı-ayrı işçilərin fəaliyyətindən asılı olan sahələrdə işə görə əmək haqqı ödənilir. Bu sahələrdə işləyənlərin aldıqları haqq işin miqdar və keyfiyyətindən, iş vahidinin qiymətindən asılı olur.

Əmək haqqının ödənilməsinin bu iki formasının müxtəlif sistemləri də tətbiq olunur. Əsrin əvvəllərində teylorizm, fordizm sistemləri üstünlük kəsb etmişdir. 60-cı illərdə bu sistemlər nisbətən kobud olduğu üçün, insan amilini istehsal vasitələrinin hissəsinə çevirdiyi üçün küyli tənqid olunmuşdur. Müasir mərhələdə daha incə sistemlər “mənfəətdə iştirak”, “iş yerinin analitik qiymətləndirilməsi”, “Xidmətə görə” və s. tətbiq olunur. Əmək haqqının təşkilinin bu incə sistemlərinin tətbiqində məqsəd işçinin əməyi ilə yaradılan izahi məhsul “gülə-gülə, işçinin ruhu incimədən” mülkiyyətçilər tərəfindən mənimsənilməsini təmin etməkdir. Mülkiyyət sahibləri və onların sərəncam verənləri lazım olduqda “xidmətə görə” haqqı alanların işsiz qalmalarına da sərəncam verirlər.

Istehsalın şəxsi amilinin aldığı əmək haqqı səviyyəsinə görə: nominal və real əmək haqqına ayrılır. Nominal əmək haqqı dedikdə, işçinin pul formasında aldığı haqq nəzərdə tutulur. 100 min manat, 500 rubl, 100 dollar və s. Nominal əmək haqqının səviyyəsi müxtəlif ölkələrdə, müxtəlif sahə və müəssisələrdə (firmalarda) çox müxtəlifdir.

Nominal əmək haqqının müxtəlif ölkələrdə müxtəlifliyi ölkənin iqtisadi inkişaf səviyyəsindən, həmkarlar təşkilatlarının mübarizliyindən, təbii şəraitdən və s. asılıdır. Ölkənin iqtisadi inkişaf səviyyəsinin əsas göstəricisi əmək məhsuldarlığı olduğu üçün onun yüksək olduğu ölkələrdə nominal əmək haqqının səviyyəsi də yüksək olur və əksinə. Əmək məhsuldarlığı ilə əmək haqqı arasında müəyyən nisbət, qanunauyğunluq mövcuddur. Belə ki, n

5. Gəlirlərin formalaşmasının bazar mexanizmi.

Gəlir anlayışının mahiyyətini, gəlirlərin mənbələrini aşkar et­məzdən əvvəl, bölgü münasibətlərinin məzmunu, onun iqtisadi münasibətlər sistemində yeri və rolu haqqında qısa da olsa şərh verilməsi tələb olunur.

Hər bir cəmiyyətdə və hər bir ölkədə istehsal olunmuş ümumi milli məhsul bölünür. Onun bir hissəsi ictimai tələbatların, digər hissəsi isə cəmiyyət üzvlərinin şəxsi istehlaklarının ödənilməsi üçün istifadə olunur. Bölgü istehsalın nəticəsidir. Məhsulların bölgüsü istehsalla müəyyən olunur və bilavasitə ondan asılıdır. Bu, hər şeydən əvvəl onunla əlaqədardır ki, bölünən artıq istehsal edilmiş məhsullar olur. Lakin məhsulların bölgüsü istehsalın özünə aid olan və onun məzmununu müəyyənləşdirən başqa bölgü növlərindən də asılıdır.

Bölgü münasibətlərini geniş və dar mənada fərqləndirmək olar. Geniş mənada bölgü dedikdə, istehsal subyektləri arasında istehsal şərtlərinin və amillərinin bölgüsü nəzərdə tutulur. Bu bölgünü çox vaxt istehsal vasitələri üzərində mülkiyyət də adlandırırlar. Dar mənada bölgü dedində, sadəcə olaraq, istehsalın nəticəsi olan məhsulların bölgüsü başa düşülür. Məhsulların bölgüsü istehsal subyentləri arasında istehsal amillərinin necə bölüşdürülməsin­dən, yəni onlar üzərində mülkiyyətin formasından və xarakterindən asılıdır. Bölünən məhsullar üzərində mülkiyyət iln növbədə istehsal amilləri üzərində mülkiyyətin formasından asılı olaraq müəyyən edilir. Beləliklə, istehlan məhsullarının bölgüsündən əv­vəl cəmiyyətdə istehsal vasitələrinin bölgüsü baş verir. Bununla əla­qədar olaraq istehsal vasitələrinin bölgüsü birinci, istehsalın nəticəsi olan məhsulun bölgüsü isə ondan sonra həyata keçirilir.

Lakin belə bölgü formalarını, ümumi milli məhsulun istehsal amillərinə (əmən, kapital, torpaq, sahibnarlıq fəaliyyəti) görə və ya cəmiyyətin üzvləri arasında bölüşdürülməsindən fərqləndir­mək lazımdır. Birinci halda söhbət gəlirlərin funksional böl­güsündən gedir. Gəlirlərin funksional bölgüsü nəticəsində ilnin gəlirlər - əmək haqqı, faiz, renta və mənfəət formalaşır. İkinci halda isə, söhbət fərdi (şəxsi) bölgüdən gedir, bu zaman ayrı-ayrı şəxslər, ailələr, ev təsərrüfatları arasında gəlirlərin səviyyəsinə uyğun bölgü nəzərdə tutulur.

Beləliklə, bölgü - cəmiyyətin bu və ya digər üzvünə və istehsal amilinə düşən məhsulun həcmini və payını müəyyən edir.

Gəlirlərin ilkin bölgüsünü və yenidən bölgüsünü bir-birindən fərqləndirirlər. Gəlirlərin ilkin bölgüsü nəticəsində maddi isteh­salın iştirakçılarının hər birinin istehsal olunmuş milli gəlirdə payı müəyyən edilir. Başqa sözlə, istehsal olunmuş milli gəlir əv­vəlcə onun yaradılmasında bilavasitə iştirak edənlər, yəni istehsal amillərinin mülkiyyətçiləri arasında bölüşdürülür. Məlumdur ki, əmək, kapital, torpaq və sahibkarlıq fəaliyyəti istehsalın başlıca amilləri kimi çıxış edir. Buna görə də gəlirlərin ilkin bölgüsündə həmin amillərin mülkiyyətçiləri olan iş qüvvəsi, kapital, torpaq, sahibkarlıq fəaliyyəti sahibləri iştirak edərək, əmək haqqı, faiz, renta, mənfəət formasmda gəlir əldə edirlər. İstehsal olunan milli gəlirin ilkin bölgüsündən sonra, onun yenidən bölgüsü baş verir. Gəlirlərin yenidən bölgüsündə milli gəlirin bilavasitə istehsalı ilə məşğul olmayan cəmiyyətin digər üzvləri iştirak edirlər. Cəmiy­yətin bir sıra sosial qrupları - müəllimlər, həkimlər, elm və incə­sənət xadimləri, dövlət məmurları məhz bu bölgü nəticəsində müəyyən gəlirlərə malİK olurlar. Beləliklə, milli gəlirin ilkin böl­güsü və yenidən bölgüsü nəticəsində cəmiyyətin bütün üzvlərinin və sosial qruplarının gəlirləri formalaşır.

Bölgü iqtisadi və sosial funksiyaları yerinə yetirir. Bölgünün iqtisadi funksiyası tələbatlar, maraqlar, həvəsləndirmə sistemi va­sitəsi ilə milli iqtisadiyyata təsirində özünü göstərir. Bölgünün sosial funksiyası isə sosial tələbatların ödənilməsini və inkişafını təmin edir. Milli iqtisadiyyatın inkişafında bölgünün mühüm əhəmiyyəti vardır. Bu onunla əlaqədardır ki, öz əmək və kapitalını sərf etməklə iqtisadi fəaliyyətlə məşğul olan hər bir adam müvafiq gəlir əldə etməyə çalışır. Buna görə də bölgü hər bir şəxsin iqtisadi fəaliyyətlə məşğul olması üçün həvəsləndirmə sistemi ya­radan amil kimi çıxış edir. Bundan əlavə, bölgü, gəlirləri formalaşdırmaqla cəmiyyətin iqtisadi məqsədlərinə nail olmasına, ölkə əhalisinin həyat səviyyəsinin müəyyən olunmasına təsir göstə­rir. Məhz buna görə də bölgü və gəlirlərin formalaşması həmişə iqti­sad elminin diqqət mərkəzində olmuşdur.

Gəlir anlayışı iqtisadi fəaliyyətin nəticələrini özündə əks etdi­rir. İqtisadi ədəbiyyatda gəlir anlayışı iki mənada nəzərdən ke­çirilir. Birinci mənada, gəlirə istehsal olunmuş məhsulun dəyərinin onun istehsalına sərf olunan xərclərdən artıq olan hissəsi kimi baxılır. İkinci mənada isə gəlir istehsal olunmuş məhsulda bazar iqtisadiyyatının hər bir subyektinin payının müəyyən olunması kimi nəzərdən keçirilir. Bu bölmədə gəlir anlayışına ikinci mənada baxılacaqdır.

Bazar iqtisadiyyatı subyektlərinin gəlir əldə etməsi onların iq­tisadi fəaliyyətdə səmərəli iştirak etmələrinin obyentiv sübutudur. Əldə olunan gəlirin səviyyəsi isə bu iştiraxm miqyasım göstərir.

Gəlirlərin bazar fəaliyyətindən bilavasitə asılılığı yalnız bir halda, cəmiyyətin bəzi üzvlərinin obyektiv səbəblər üzündən bu prosesdə iştiran edə bilməməsi nəticəsində pozula bilər (məsələn, təqaüdçülər, əmən qabiliyyəti yaşına çatmamış gənclər, əlillər, işsizlər və başqasının öhdəçiliyində yaşayanlar). Bu kolan insanlar bütün cəmiyyət tərəfindən himayə olunur və dövlət onlara cəmiyyət adından müntəzəm olaraq pul müavinətləri verir. Belə ödəmələr əhalinin məcmu gəlirlərinin xüsusi elementi olsa da, bu xalis bazar elementi kimi çıxış etmir.

Bazar gəlirləri isə həmişə iqtisadi fəaliyyətlə məşğul olan cə­miyyətin hər bir üzvünün başqa adamların xeyrinə olan səmərəli səylərinin nəticəsidir. Deməli, belə gəlirlər istehsal subyektlərinin təklif etdikləri əmtəə və xidmətlərin, digərlərin yaratdığı tə­ləblə üst-üstə düşməsi ilə müəyyən olunur. Tələblə təklifin qarşı­lıqlı əlaqəsi bazar iqtisadiyyatında gəlirlərin formalaşmasının obyektiv mexanizmidir.

Gəlirlərin formalaşmasının bazar sistemi, inzibati-amirlik sis­temində formalaşan gəlirlərdən əsaslı dərəcədə fərqlənir. İnzibati-amirlik sistemində hər bir vətəndaşın əmək sərfinə uyğun gəlməyən hər hansı bir gəlir yol verilməz hesab olunurdu. Bu cür sosialist ədalətli yanaşma prinsipi bazar sisteminə qəti uyğun gəlmir. Bazar iqtisadiyyatında əmtəələr, xidmətlər, Kapitallar və iş qüvvələri bazarlarında azad rəqabət nəticəsində əldə olunan hər bir gəlir normal və məqbul sayılır. Başqa sözlə, rəqabətdə uğur qazananların yüksək gəlirləri də, müvəffəqiyyətsizliyə uğrayan­ların cüzi gəliri də eyni dərəcədə ədalətli və münasib sayılır. Ba­zar iqtisadiyyatında əməkləri tələb olunmayan ixtisassız adamların aşağı gəlirləri ədalətli sayıldığı kimi, qiymətlərin dəyişməsi nə­ticəsində uğur qazanan brokerin yüksək gəliri də ədalətli sayılmalıdır. Gəlirlərin bölgüsünün bazar mexanizmi cəmiyyət üzvlərinə nə bərabər gəlirlər, nə də eyni rifah halı zəmanəti vermir.

Gəlirlərin bazar mexanizmi əsasında formalaşması iqtisadiyyat­da məşğul olan cəmiyyətin bütün üzvlərinə aiddir. Eyni zamanda əhalinin müəyyən təbəqəsinin gəlirləri qəti müəyyən edilmiş xarakter daşıyır. Məsələn, bunlara təhsil, səhiyyə, dövlət aparatın­da və bu kimi sahələrdə işləyənləri aid etmək olar. Ancaq diqqətlə nəzərdən keçirsək görərik ki, bu adamların da gəlirləri müəyyən pe­şə sahibləri bazarlarındakı rəqabətdən xeyli dərəcədə asılıdır. Beləliklə, gəlirlərin formalaşmasının bazar mexanizmi öz-özlüyündə sosial ədalət prinsipi ilə az əlaqədardır. Gəlirlərin bazar mexaniz­mi əsasında formalaşması üçün yalnız bir ədalət mövcuddur - is­tehsal amilləri mülkiyyətçilərinin gəlirləri tələb və təklif qanunları­na əsaslanan gəlirlərdir.

Bazar iqtisadiyyatında cəmiyyət sosial bərabərlik və sosial ədalət problemləri ilə hesablaşmalıdır. Sosial bərabərlik insanların təkcə istehsal vasitələrinə olan münasibətdə onların qanun qarşısında bərabərliyi, sağlamlıqlarının qorunması, təhsil alması imkanlarında mövcud olan bərabərliyi deyil, həm də hər bir şəxsin onun əmən sərfinə uyğun olaraq sosial nemətlər almasında bərabər­liyini nəzərdə tutur. Tarixi təcrübə göstərir ki, cəmiyyətdə bərabər bölgü yoxsulluğa gətirib çıxarır. Buna görə də bazar iqtisadiyya­tının formalaşması şəraitində cəmiyyət hər bir şəxsin qabiliyyətini aşkara çıxarmalı və stimullaşdırmalı, hər bir əmək qabiliyyətli insa­nın öz şəxsi rifah halını müəyyən etməsi üçün şərait yaratmalıdır. Dövlət gəlirlərin bölgüsünə müdaxilə etməklə, heç də gəlirlərin bərabərləşməsinə çalışmamalıdır. Cəmiyyət üzvləri arasında bərabərlik gəlirlərin bərabərləşdirilməsi yox, onların hər kəsin qabi­liyyətinə uyğun diferensiallaşmasından ibarət olmalıdır. Eyni zamanda cəmiyyət sosial ədalətin də saxlanmasına nail olmalıdır. Bu məsələnin həlli gəlirlər üzərində nəzarətin olmasım, iri məbləğli gəlirlərin, vərəsələrin, bəxşişlərin üzərində mütərəqqi vergiqoymanı, yeni vergi sisteminin yaradılmasını, bütün imtiyazların ləğv edilməsini nəzərdə tutur.

Qərb iqtisadi nəzəriyyəsində gəlirlərin ədalətli bölgüsündə dörd nöqteyi-nəzər mövcuddur: eqalitar, roulsian, utilitar, bazar. Eqalitar prinsipə görə cəmiyyətdə gəlirlərin bölgüsündə bərabərsizlik yoxdur. Roulsian prinsip gəlirlərin elə diferensiasiyasım ədalətli sayır ki, nisbi iqtisadi bərabərsizlik cəmiyyətin ən yoxsul üzvlərinin daha yüksək mütləq həyat səviyyəsinin təmin edilməsi­nə təsir göstərsin. Utilitar prinsipə görə gəlirlər onların ayrı-ayrı adamlar tərəfindən istifadəsinin faydalılığına proporsional şəklində bölüşdürülməlidir. Bazar prinsipi istehsal amilləri mülkiyyətçilərinin gəlirlərinin həmin amillərdən alman son hədd məhsullarına uyğun olaraq bölünməsini nəzərdə tutur. Bu halda gəlirlərin bölgüsündə həddən artıq bərabərsizlik mövcud olur (kurs ekonomiçeskoy teorii. Pod. red. Çepurina M.N., Kiselevoy E.A. M. 1994, səh 451-452).

Hər bir cəmiyyətdə gəlirlərin ədalətli bölgüsü prinsiplərinin seçilməsi həmin cəmiyyətin iqtisadi, siyasi quruluşundan və həm də onun inkişafının tarixi-milli xüsusiyyətlərindən asılıdır. Bi­zim ölkəmizdə uzun müddət gəlirlərin bölgüsündə eqalitar prinsi­pi hökm sürmüşdür. Buna görə də Azərbaycan Respublikasında gəlirlərin bölgüsündə bazar prinsiplərinin tətbiqi, əhalinin rifah halının minimum standartlarının təmin edilməsi və əhalinin so­sial müdafiəsi sahəsində konkret tədbirlərin həyata keçirilməsi ilə sıx bağlı olmalıdır.

Göstərdiyimiz kimi, gəlirlərin formalaşmasının bazar mexaniz­mi gəlirlərin bölgüsündə bərabərsizliyə gətirib çıxarır. Bununla belə XX əsrin sonunda bazar iqtisadiyyatının sənayecə innişaf et­miş ölkələrində hər bir insan, iqtisadi fəaliyyətin formasından və nəticələrindən asılı olmayaraq, onun layiqli yaşayışını təmin edən minimum rifah halının olması hüququna malikdir. Bu məqsədlə dövlət əhalinin müəyyən hissəsinin normal həyat tərzinin təmin edilməsi üçün aktiv sosial tədbirlər həyata keçirir. Dövlət gəlir­lərin yenidən bölgüsündə fəal iştirak etməklə bir-biri ilə əlaqədar olan iki məsələni həll edir. Bir tərəfdən o, gəlirlərdə olan bərabərsizliyi zəiflətməyə çalışır, digər tərəfdən isə bu bərabərsizliyi aradan qaldıra bilmir və onun tam aradan qaldırılmasına da ça­lışmamalıdır. Bərabərsizlik yalnız bazar iqtisadiyyatının nəticəsi deyil, həm də onun səmərəli fəaliyyətinin labüd şərtidir. Məhz gəlirlərin bölgüsündə olan qeyri-bərabərlik, əmək fəaliyyətinin həqiqi motivlərinə və kapitalların səmərəli investisiyalarına olan ma­rağı artıra bilər.

Müasir şəraitdə imdşaf etmiş ölkələrdə dövlətin gəlirlərin ye­nidən bölgüsündə fəal iştiram böyük əhəmiyyət kəsb edir. Belə ki, müharibədən sonrakı illərdə ABŞ-da transfert ödəmələrin (iş­sizliyə görə müavinətlər, sosial təminat ödəmələri, dövlət təqaüdləri və s.) federal büdcənin xərclərində payı 60 faiz və ÜMM-də 15 faiz təşkil etmişdir.