Objetivos generales



Yüklə 6,41 Mb.
səhifə7/40
tarix25.07.2018
ölçüsü6,41 Mb.
#58147
1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   ...   40

Adverbios y locuciones adverbiales

  • Adverbios y locuciones adverbiales usuales de lugar (a carón, por tras, a rentes, algures, ningures...), de tiempo (daquela, ás veces, de cando en vez, a miúdo, acotío, decote, deseguida, decontado, logo, pasadomañá, para o outro día, axiña, polo de agora, ata o de agora, de alí a un pouco...), de modo (amodo, devagar, de balde, a correr, en balde, ao chou...) y de cantidad (ben, dabondo, de máis, de menos, de todo...). Presentadores: velaquí, velaí. Contraste de sempre / decote e de logo / axiña.

  • Adverbios de cantidad que modifican a diferentes categorías: a otro adverbio (moi lonxe, máis tarde, moito menos) y a un adjetivo (estaba todo enfadado, está moito mellor). Uso de las formas apocopadas: moi, tan. Adverbios en -mente.

  • Adverbios de inclusión (ata / até, mesmo, incluso), de exclusión (apenas, case).

  • Gradación del adverbio: con el sufijo -iño (ata loguiño, cerquiña...); con otro adverbio (moi lonxe, moi ben).

  • Adverbios que indican afirmación, negación y duda usuales: así mesmo, nin sequera, se cadra, ao mellor, quizais, sen dúbida, ben, en absoluto, talvez, poida que, seguramente, probabelmente

  • Adverbios de rectificación usuales: mellor dito, máis ben, ou mellor…

  • Adverbios relativos e interrogativos: onde, cando, como, canto.

  • Posición del adverbio en la oración.


Enlaces

Conjunciones y locuciones conjuntivas

  • Coordinantes de uso habitual: copulativas (e, mais, e mais, a mais, nin); adversativas (e, mais, e mais, porén, e iso que, agora ben, senón, así e todo, que, non obstante...); disyuntivas y distributivas (ou… ou, nin... nin…) y explicativas (porque, pois, que).

  • Subordinantes de uso habitual, para relacionar la frase subordinada con la principal: causa (xa que, como, que, pois...); consecuencia (así que, entón, polo tanto, por tanto, de xeito que, de maneira que, tan / tanto... que, que...); finalidad (para que, a que); condición (como, sempre que, a menos que...); concesión (aínda que, inda que, a pesar de que, nin que, por… que...); comparación (como, coma, ca, que, do que); tiempo (antes de que, mentres, en canto, despois de que, cando, así que, desde que, ata que, até que, deica que...); lugar (onde); modo (como, segundo, conforme...).

  • Contraste porque / por que / porqué, senón / se non.


Preposiciones y locuciones prepositivas

  • Preposiciones y locuciones prepositivas más usuales (a carón de, durante, cara a, a punto de, agás, a pesar de, deica, malia, segundo, en vez de, por mor de, por culpa de, sobre, xunta, ao pé de, á parte de, a prol de, (en) canto a, respecto de...)

  • Contracciones de las preposiciones con los determinantes y con el pronombre personal de 3ª persona.

  • Regencias frecuentes (pensar en..., falar de..., tratar de...).

  • Insistencia en los usos frecuentes que generan más dificultad. Uso de ata, até / deica; cara a; ante / perante.

  • Contraste canda / cando e onda / onde.


2. DISCURSO
Cohesión

  • Mantener el tema: repeticiones, elipsis (nominal, verbal. oracional), recursos de sustitución sencillos con referente claro (pronombres y adverbios o expresiones con valor anafórico (iso, aquel ano, alí, no mesmo sitio, o caso, o problema, o asunto...); por procedimientos léxicos: sinónimos, hiperónimos de vocabulario frecuente (ordenador > aparello; cadeira > asento), a través de uno de los términos que entran en la definición (o dirixente, o político, o presidente de...), nominalización (chegamos ás dez…; a chegada foi...).

  • Uso del artículo determinado con nombres ya presentados. Demostrativos con valor anafórico (Non estou de acordo con iso; Sobre isto non hai máis nada que dicir).

  • Coherencia de la temporalidad verbal en el discurso.

  • Conectores más frecuentes (e, nin, pero, que, porque, así que, cando, entón, logo, daquela, ademais, por outro lado, por outra banda, por exemplo).

  • Sintaxis en el discurso referido (estilo indirecto) de acuerdo con la situación de comunicación; correlación verbal.


Organización
Conversación:

  • Marcadores frecuentes para dirigirse a alguien conocido o desconocido en tratamiento formal o informal (eh!, ei!, mira / mire; por favor, podía falar co director?); saludar (bo día (+ nombre propio), como andas / andamos?); empezar a hablar (antes de nada, vou/imos falar de...); cooperar (de acordo, vale, sen dúbida, verdade); reaccionar (entón, comprende?); pedir ayuda (bótasme unha man?, pódesme axudar?, faime un favor? / fasme un favor?); agradecer (grazas, agradézolle que…); anunciar el final (resumindo, por último, para rematar); despedirse (ata logo (­ iño), deica logo (-iño), ata despois, ata máis tarde); para enfatizar la afirmación (claro que si, seguro que si, así é, de verdade).

  • Tipos de reacciones esperadas en las situaciones e intercambios usuales: preguntar - responder; ofrecer - aceptar; pedir - conceder; hacer un cumplido - quitar importancia.

Otros tipos de textos:



  • Marcadores discursivos en función del tipo de texto y en registro formal / informal, oral / escrito. De iniciación: para empezar, ben...; clasificar e enumerar: en primeiro lugar, a continuación, antes de nada, por un lado, logo, primeiro, por último, finalmente, ou sexa; conclusión: en conclusión, en fin, e máis nada; cambio de tema: en relación con, deseguido vou falar de / sobre; para añadir información: a propósito, ademais, tamén, despois, igualmente, e, (en) canto a; aludir a un tema ya formulado: verbo diso, (en) canto a iso, respecto diso…; reformular: isto é, é dicir, ou sexa, noutras palabras, mellor dito...; ejemplificar: por exemplo, como...; rebatir: pola contra, de calquera modo, agora ben…; enfatizar: de verdade, en serio...; resumir: en resumo / resumindo, en conclusión, nunha palabra...

  • Marcadores para contextualizar en el espacio: arriba, abaixo, ao lado de, á dereita, á esquerda, á beira...; en el tiempo: ao principio, ao comezo, no comezo, antes, despois, mentres, cando, por último, finalmente, para rematar, desde... ata/até, de… a...

  • Transmitir información en estilo directo e indirecto.

  • Puntuación y párrafos. Uso de los signos de puntuación.

  • Adecuación del texto a la situación comunicativa.

  • Formato de acuerdo con el tipo de texto. Marcas gráficas de clasificación, énfasis, referencias.

  • Entonación y pausas. Uso de los patrones de entonación.


Focalización

  • Alteraciones frecuentes del orden habitual por focalización de elementos: Ti faino / Ti, faino; Os libros de aventuras encántanme; Viaxar ponme nerviosa; A carne mércoa eu; A ela tróuxenlle un regalo.


Deixis

  • Formas de señalamiento en las diferentes situaciones de enunciación -conversación, teléfono, chat, carta, etc.- (aquí / alí, neste / nese lugar, dentro da casa, agora / entón, antonte / mañá / pasadomañá, actualmente, daquela, naquela época, ese día, o día seguinte, etc.

  • Transformación de deícticos y marcadores en el discurso diferido y relato en función de las coordenadas espacio-temporales: pronombres personales, posesivos, demostrativos y expresiones de tiempo y espacio (adverbios de tiempo y demostrativos).


Cortesía

  • Formas de tratamiento de uso frecuente: ti, vostede; o señor, a señora.

  • Uso de fórmulas: miñas donas, meus señores; don / dona; doutor / doutora...

  • Tiempos verbales matizadores (Queríalle dicir...).

  • Tiempos y expresiones para las funciones sociales: dar órdenes y pedir servicios (Por favor, podías…; Se non che importa…; Por favor / se fai o favor cerre a porta; Ordénoche que o faga; Fasme isto, se non é moito pedir?; Fasme un favor, se pode ser?; Faríasme un favor?); corregir (Está algo mellor, pero...; Vas mellor, pero...; Ben, pero... ). Pedir repetición (Perdón / se non lle importa / por favor, pode / podía repetir (outra vez)?).

  • Respuestas cooperativas: repetición de partículas, expresiones adecuadas: claro, claro; claro, ho, claro; pois claro que si; desde logo (que si); por suposto; por descontado; home / muller claro; así (mesmo) é; e mais si.



Inferencias

  • Sentido implícito en las expresiones y situaciones habituales: -Ten hora? -Teño, teño / Teño, sonlle as cinco. É moi tarde, apura / voume deitar...; en las respuestas demasiado breves, o demasiado prolijas.


3. LÉXICO Y SEMÁNTICA
Vocabulario

  • Expresiones frecuentes en diferentes situaciones formales e informales para las funciones que se trabajan.

  • Vocabulario de las situaciones y temas trabajados; variantes formal e informal estándar.

  • Sintagmas lexicalizados y secuencias estereotipadas (colocaciones) (Facer a cama, poñer a mesa; partido político, éxito rotundo ... ).

  • Expresiones idiomáticas habituales.


Formación de palabras

  • Formación de palabras por derivación: valor de los afijos frecuentes. Por composición (sacarrollas, beirarrúa, mediodía...).

  • Diminutivos y aumentativos: sufijos –ciñol-ciña, -ónl-ona, -eiro/eira, echo/echa (pequeneiro, pequecho). Infixos (pequerrecha).

  • Nominalización.

  • Siglas de uso frecuente.


Significado

  • Campos asociativos de los temas trabajados.

  • Palabras sinónimas o de significado próximo.

  • Hiperónimos de vocabulario frecuente (rosa  flor  planta).

  • Palabras antónimas usuales.

  • Polisemia y doble sentido en palabras de uso frecuente.

  • Reconocimiento de los rasgos léxicos de las palabras. Palabras próximas formalmente, que suelen producir dificultad (secreto / segredo; crédito / creto; luar / lunar; soño / sono; sirena / serena / serea; testemuña / testemuño...).

  • Verbos próximos con distinto significado (chegar / achegarse, atopar / atoparse, ir a / ir en).

  • Definición de palabras Uso del diccionario.

  • Falsos amigos o pares léxicos que suelen producir dificultad (rubio / roxo; almorzar / xantar; lume / fogo; solo / chan; palabra / verba; presuposto / orzamento...).

  • Interferencias léxicas frecuentes (basura, parexa, naranxa, xarabe, tixeira, señal, dibuxar, interés, carreteira).


4. FONOLOGÍA Y ORTOGRAFÍA


  • Reconocimiento y producción de los fonemas vocálicos y consonánticos. Insistencia en los fonemas que presentan mayor dificultad: vocales medias anteriores y posteriores (/e/ y /o/ abierta y cerrada); fonema prepalatal fricativo sordo [ʃ], casos particulares (taxa… / complexo…); [ŋ] velar.

  • Procesos consonánticos de relajación, asimilación o supresión de la primera consonante en los grupos cultos (respecto, pneumático, psicóloga, subsidio, repugnante...).

  • Insistencia en los procesos de realización alveolar de la -n final ante vocal (Non o sei).

  • Estructura de la sílaba. Diptongos y triptongos.

  • Acento de intensidad y reconocimiento de las sílabas tónicas. Acento enfático.

  • Entonación: patrones característicos. Entonación para las funciones comunicativas trabajadas.

  • Grupos fónicos: acentos – atonicidad. Grupos rítmicos y entonación.

  • Correspondencia entre fonemas y letras: fonemas que se corresponden con más de una letra (b / v, c / k / qu); letras que se corresponden con varios fonemas (c, x, n); letras sin correspondencia (h); no correspondencia grafía / sonido (ballet, pizza).

  • Ortografía cuidada del vocabulario de uso, especialmente de palabras con b / v, s / x, h. Representación gráfica de los grupos consonánticos en el vocabulario de uso (pl, pr, ps...; cc, ct...; mn, bm, gn...). Contracciones, elisiones y asimilaciones consonánticas.

  • División silábica.

  • Uso de las mayúsculas (topónimos, títulos, leyes; otros).

  • Tildes en el vocabulario usual. Tildes diacríticas.

  • Ortografía y acentuación de las palabras extranjeras.

  • Signos auxiliares (diéresis, guion, paréntesis, cursiva, apóstrofe, negrita…).

  • División de palabras al final de línea.

  • Abreviaturas y siglas más usuales.

  • Orden de los trazos. Alteraciones según la posición.

  • Puntuación: usos básicos del punto y aparte, punto y seguido, coma, punto y coma, dos puntos.



III. 3.2.11.GRIEGO. Nivel intermedio B1
1. GRAMÁTICA
Oración

- Actitud del hablante y modalidades de oración. Oración interrogativa total introducida por preposición + pronombre personal tónico: σε, για...+ εμένα, εσένα... (Σ’ εμένα το λέτε;). Oración interrogativa parcial introducida por preposición + partícula interrogativa: για, από... + ποιον, πότε... (Για ποιον μιλάς;). Oración imperativa con pronombre(s) anafórico(s) / catafórico(s): (Δώσ’ μου το). Oración desiderativa: μακάρι + partícula να + imperfecto (Μακάρι να ήξερα ιταλικά!).

- Sistematización de la concordancia sujeto-verbo, sujeto-atributo y sujeto-predicativo (adjetivo y nombre). Concordancia del verbo con sujetos de diferentes personas gramaticales (Ο Άρης κι εγώ δε μιλιόμαστε).

- Orden de los elementos en la oración. Elisión de elementos (Όχι σ’ εσάς).

- Oraciones impersonales con el verbo en tercera persona de plural y sin sujeto explícito (Το είπαν στην τηλεόραση) y con el verbo en segunda persona de singular (Με το πλοίο ταξιδεύεις άνετα).

- Coordinación afirmativa y negativa entre elementos y oraciones. Clases de coordinación: copulativa, adversativa, disyuntiva y explicativa.



- Subordinación sustantiva referida al presente, futuro y pasado para las funciones trabajadas. Construcción única con verbo conjugado: (Θέλω να καπνίσω / Δεν πρέπει να καπνίζω). Sistematización de estructuras para expresar deseo, duda, probabilidad, órdenes, consejos, peticiones, sentimientos y gustos (Ελπίζω να έχει πάρει το τρένο / Ήθελα να έβγαινες γρήγορα).

- Subordinación adjetiva especificativa y explicativa con antecedente expreso conocido ο sin antecedente: που / ο οποίος, η οποία, το οποίο / όποιος + indicativo. Concordancia del relativo con el antecedente (Ο κύριος για τον οποίον ρωτάτε δε μένει εδώ). Combinaciones más frecuentes de preposición + artículo + pronombre relativo (για την οποία). Oraciones de relativo con antecedente expreso desconocido y verbo en subjuntivo (Ψάχνω για κάποιον που να μιλάει ελληνικά).

- El estilo indirecto (Μας είπαν ότι ήταν κλειστό). Transmisión de órdenes, peticiones y consejos con subjuntivo (Σας είπα να το κλείσετε). Correlación de tiempos y modos. Transformaciones implicadas en la repetición de las propias palabras (−Δώσ’ της το, σε παρακαλώ! −Τι είπες; Να της το δώσεις) o de las palabras de otros («Έλα να με συναντήσεις αύριο στο σπίτι μου». Μου είπε να τον συναντήσω σήμερα στο σπίτι του), de acuerdo con las situaciones de comunicación.

- Subordinación adverbial causal con los enlaces γιατί, επειδή; consecutiva con ώστε; concesiva con αν και, ενώ; modal con όπως; condicional con αν, εάν; temporal de anterioridad referida al pasado y al presente con indicativo con όταν, μόλις + γυρίζω / γύριζα / γύρισα; temporal de anterioridad referida al futuro con subjuntivo con: όταν, μόλις+ γυρίσω; temporal de posterioridad con subjuntivo con πριν + γυρίσω; final con (για) να.

- Oración comparativa de igualdad con τόσο... όσο / όπως / σαν; comparativa de superioridad con πιο + αdjetivo / adjetivo -τερος... από ό,τι...; περισσότερο... από...; comparativa de inferioridad con λιγότερο... από...

-Ampliación de estructuras para expresar certeza, opiniones (νομίζω, πιστεύω ότι / πως + indicativo / δε νομίζω, δεν πιστεύω + subjuntivo; φαίνεται + adjetivo + subjuntivo).

-Οración interrogativa indirecta introducida por τι, πού, πώς, πόσο, αν...

-Correlación de tiempos y modos.


Nombre

- Sistematización de la concordancia en género, número y caso de todos los componentes del grupo nominal en los casos trabajados en los cursos anteriores

- Nombres masculinos parisílabos en -ης (συγγενής), e imparisílabos -ας (περιπτεράς), -ης (μανάβης), -ες (καφές), -ους (παππούς). Femeninos en -η (πόλη, στάση) e imparisílabos en -ά (γιαγιά), -ού (αλεπού). Nombres neutros en -ος (βάθος). Nombres irregulares (γάλα, κρέας...).

- Caso genitivo: uso como objeto indirecto (Αγόρασα της Μαρίας ένα τετράδιο.Του Γιάννη του άρεσε πολύ το έργο).

- Aspectos relevantes del género: sistematización de la concordancia de los nombres masculinos en: -ας y -ης (Αγόρασαν πολλούς ωραίους πίνακες / καθρέφτες) y de los femeninos en -ος (Έπαιξαν πολλές γνωστές ηθοποιοί). Formación del femenino a partir del masculino (εργάτης > εργάτρια, μάγειρας > μαγείρισσα). Sistematización de los nombres con una sola forma para masculino y femenino (ο/η δημοσιογράφος, ο/η ταμίας). Palabras diferentes, de uso frecuente, para cada sexo (γαμπρός-νύφη, αρσενικό-θηλυκό). Uso de neutros sin explicitación del sexo, referentes al parentesco (αδέρφια, εγγόνι).

-Nombres sin genitivo: singular y plural: diminutivos en -άκι ( παιδάκι); y plurales: (άνοιξη, ζάχαρη, σκάλα).

-Particularidades del número: diferencia de significado entre singular y plural (διακοπή / διακοπές); nombres solo en singular (ειρήνη, ησυχία); singular en lugar del plural (O σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου).

- Aspectos relevantes del número. Nombres acabados en: -άι (τσάι- τσάγια) y -όι (ρολόι-ρολόγια); topónimos plurales referidos a una ciudad: masculinos (οι Δελφοί), femeninos (οι Σέρρες), neutros (τα Γιάννενα, τα Χανιά); nombres de uso frecuente en plural (τα μαλλιά) o de uso exclusivo en plural (τα γενέθλια).

- Formas alternativas de complemento del nombre: nombre en aposición en el mismo caso (Συνάντησα χθες τη Μαρία, τη νύφη της); nombre en acusativo (ένα σωρό πράγματα); construcción introducida por preposición (Άφησα τα ρούχα για πέταμα στην πόρτα).
Determinantes

- Artículo: formas fosilizadas de dativo (τοις εκατό). Εlección del artículo indeterminado / determinado según se trate de la primera o segunda mención del sustantivo (—Δουλεύει σ’ ένα γραφείο; —Ναι, στο γραφείο που είδαμε πριν). Referencia a una categoría con omisión del artículo determinado (Δεν έχω εισιτήριο). Uso del artículo determinado con valor generalizador (Ο στεριανός φοβάται τη θάλασσα). Uso del artículo indeterminado con valor intensificador (Έχω μια πείνα!).

- Uso de artículo determinado con numerales cardinales (οι τρεις φίλοι, και οι πέντε).

- Posesivos: δικός, -ή, -ό + pronombre personal, sistematización de la concordancia del adjetivo con lo poseído y de la del pronombre con el poseedor; posición del posesivo (Πήρα έπιπλα για το δικό μου το σπίτι. Φεύγω για το σπίτι το δικό μου); ambigüedad de τους (suyo de ellos, de ellas) y de σας (vuestro, vuestra, suyo de usted, de ustedes).

- Indefinidos: sistematización de las concordancias de los exponentes de niveles anteriores (κανένας συνάδελφος, όλος ο κόσμος, λίγοι άνθρωποι, πολλές ευκαιρίες, μερικές προσπάθειες,...). Uso de la negación independientemente de la posición postverbal o preverbal de κανένας (Δε ζήτησε άδεια κανένας φοιτητής / Κανένας φοιτητής δε ζήτησε άδεια). Usos del indefinιdo άλλος -η, -ο (άλλος ένας / ένας άλλος, άλλα τόσα λεφτά, κανένας, κάποιος, ποιος, όποιος, κάτι, τίποτα + άλλος). Uso de κάποιος, -α, -ο (κάποια λύση); μόνος, -η, -ο + μου, σου του... (Ήρθε μόνος του); Indefinidos ολόκληρος, -η, -ο y (o) ίδιος, (η) ίδια, (το) ίδιο.

- Relativos indefinidos: ό,τι (Ό,τι ώρα έρθεις...); όσος, -η, -ο (Όσοι φίλοι θέλουν...); όποιος, -α, -ο (Όποιο σπίτι δεις...).

- Numerales. Cardinales: Consolidación de la concordancia de los números que se flexionan. Números hasta 1.000.000. La equivalencia de δισεκατομμύριο. Οrdinales: de 21º a 100º. Fraccionarios: μισός,-ή, -ό y su forma en composición: (ή)μισι. (ενάμισης, μιάμιση, ενάμισι, τρεισήμισι, τριάμισι..). Palabras compuestas de numeral y de segundo término: -ώροφος (τετραώροφο), -κλινος (δίκλινο).
Adjetivos:

- Consolidación de las concordancias (caso, género y número) de los adjetivos vistos en niveles anteriores.

- Adjetivos en -ύς, -ιά -ύ (βαθύς), -ης, -α, -ικο (γκρινιάρης), -μένος, -μένη, -μένο (κουρασμένος).

- Modificadores del adjetivo: adverbio (βαθιά λυπημένος), determinante (πόσο άδικο), construcción introducida por preposición (χαρούμενη για την επιτυχία της), verbo en subjuntivo (έτοιμος να φύγει), nombre en acusativo (γεμάτος ελπίδες).

- Sustantivación del adjetivo mediante el uso del artículo (το εξωτερικό).

- Grados del adjetivo: comparativo de igualdad, superioridad (perifrástico, πιο + adjetivo en grado positivo, y monoléctico, adjetivo en forma neutra + -τερος: ωραιότερος) e inferioridad (λιγότερο έξυπνος); superlativo relativo (perifrástico y monoléctico, artículo determinado + comparativo de superioridad: ο ωραιότερος), y superlativo absoluto (perifrástico: πολύ / πάρα πολύ + adjetivo en grado positivo: πολύ ωραίο). Comparativos y superlativos relativos monolécticos irregulares de uso frecuente (μεγαλύτερος, o καλύτερος, o χειρότερος, περισσότερος). Refuerzo de τόσο… όσο, όσο… τόσο y construcciones con το ίδιο + adjetivo + με / όσο / όπως και (Είναι τόσο σημαντικό όσο και χρήσιμο), περισσότερο… από, λιγότερο… από. Gradación sobre la comparación: πολύ / αρκετά / λίγο περισσότερο / λιγότερο… από. Adjetivos que no admiten grado (ξύλινος, θαλασσινός, αθάνατος).

- Adjetivos variables e invariables. Consolidación de la concordancia en género (οικιακή βοηθός, σωστές οδηγίες). Formas de especificar el género (γυναίκες πολιτικοί, ο θηλυκός ελέφαντας). Concordancia parcial (Το τραπέζι και οι καρέκλες είναι παλιά) y concordancia de sentido (Πολλά άτομα της παρέας ήταν ξένοι).

- Sustantivación mediante determinante (οι άρρωστοι, το μέλλον).


Yüklə 6,41 Mb.

Dostları ilə paylaş:
1   2   3   4   5   6   7   8   9   10   ...   40




Verilənlər bazası müəlliflik hüququ ilə müdafiə olunur ©muhaz.org 2024
rəhbərliyinə müraciət

gir | qeydiyyatdan keç
    Ana səhifə


yükləyin